Socialisten en de strijd voor inheemse rechten

Een van de doelen van mijn nieuwe boek Inheemse bevrijding en socialisme is om het vaak genegeerde verhaal te belichten over hoe de strijd van de inheemse bevolking door de geschiedenis van dit land heen overlapt met de socialistische beweging. Een groot deel van deze rijke geschiedenis is door traditioneel academisch onderzoek verworpen of aanzienlijk gebagatelliseerd.

Neem maar één voorbeeld: toen ik eind 19e eeuw de geschiedenis van de militante scheerdersvakbonden begon te onderzoeken om te zien of er Aboriginal-deelnemers waren geweest, vond ik eindeloze artikelen, proefschriften en boeken waarin werd beweerd dat er helemaal nooit Aboriginal-scheerders waren geweest. of, als dat zo was geweest, dat ze beslist geen vakbondslid zouden zijn geweest. Als ze er op de een of andere manier in waren geslaagd lid te worden van een vakbond, dan zouden ze het meest gemarginaliseerde en verachte deel van de vakbond zijn geweest.

Maar een onderzoek van de publicaties en documenten van de scheervakbonden bracht al snel aan het licht dat er honderden Aboriginal-leden waren geweest en dat sommigen een relatief leidende rol hadden gespeeld. Andrew Stuart Stepney was bijvoorbeeld de leider van een stakingskamp in Cobar tijdens de staking van 1894 en leidde tientallen paardrijdende scheerders in de strijd met de politie en onderkruipers. Stepney was zo succesvol als leider dat hij een paar weken later naar Queensland werd gebracht om de strijd bij Bowen Downs te leiden. De enthousiaste deelname van inheemse scheerders aan stakingen in het westen van NSW in 1902 zorgde ervoor dat William Johnson, voorzitter van de Central Branch van de Australian Workers’ Union, schreef:

“De knock-out voor Haley was de unanieme opkomst van de aboriginals, die fervente Unionisten zijn; en verdienen onze hulp op andere manieren. Als de blanken net zo trouw waren geweest aan hun medemensen als de mensen met een donkere huidskleur, zou Booberoi vandaag de dag Union zijn.’

De onderlinge banden tussen de arbeidersbeweging en de inheemse bevolking werden verdiept met de vorming van de Communistische Partij van Australië in 1920. Gedurende de twintigste eeuw leverde de Communistische Partij een belangrijke bijdrage aan de strijd voor de rechten van de inheemse bevolking. Tientallen jaren lang hebben communisten zich verzet tegen het racisme in de Australische samenleving, bekritiseerden ze de hoofdstroom van de arbeidersbeweging vanwege het onvermogen om de rechten van de inheemse bevolking serieus te nemen en veroordeelden ze de Australische Labour Party vanwege haar rol bij het afdwingen van onderdrukking en racisme op zowel staats- als federaal niveau.

Communisten probeerden solidariteit op te bouwen met de inheemse strijd en propageerden antiracistische ideeën onder hun overwegend arbeidersbevolking en publiek. Geen enkele andere overwegend niet-inheemse organisatie heeft zoveel bijgedragen aan de inheemse strijd in Australië als de CPA.

Vanaf de Dag van Rouw en Protest in 1938 tot de stakingen van inheemse arbeiders in Pilbara en Darwin na de Tweede Wereldoorlog, tot de landrechten- en Black Power-strijd van de jaren zestig en zeventig, vochten leden van de Communistische Partij samen met inheemse activisten in gemeenschappelijke strijd tegen onze door klassen verdeelde, diep racistische, kapitalistische samenleving.

Een deel van deze geschiedenis is beschreven door andere linkse historici die hebben geprobeerd de herinnering aan deze verbanden tussen de arbeidersklassepolitiek en de strijd voor inheemse rechten levend te houden. De belangrijke rol die met name de Communistische Partij speelde binnen bewegingen voor inheemse rechten roept echter een hele reeks politieke kwesties en problemen op, vooral voor degenen onder ons die deze geschiedenis vanuit een socialistisch maar antistalinistisch perspectief bekijken.

Als antistalinisten willen we de bijdragen van de Communistische Partij, en de arbeidersbeweging in het algemeen, aan de antiracistische strijd verdedigen tegen degenen die de betekenis van de arbeidersbeweging en socialistisch links in de geschiedenis willen afwijzen of bagatelliseren. . We moeten dat echter combineren met een kritische beoordeling van de manier waarop de stalinistische politiek van de Communistische Partij haar interventies in verschillende strijdvormen negatief beïnvloedde, waaronder die voor de rechten van de inheemse bevolking.

Soms is het probleem duidelijk. In artikelen en openbare bijeenkomsten maakten communisten bijvoorbeeld vaak een einde aan de veroordeling van de racistische misdaden van de Australische regering door deze te vergelijken met de veronderstelde gelijke behandeling van nationale en raciale minderheden in de USSR, waarmee ze in hun ogen bewezen hoe socialisme beter zou zijn. dan het kapitalisme. Het probleem hiermee is natuurlijk dat het niet waar was; Stalin en zijn opvolgers hebben op brute wijze iedere serieuze poging tot nationale autonomie of rechten binnen de oude Sovjet-Unie onderdrukt.

Maar de problemen gaan veel dieper dan alleen de steun van de Communistische Partij voor een autoritaire dictatuur. Vanaf het midden van de jaren dertig, en vooral in de naoorlogse jaren, wendden de communisten zich in de praktijk tot het reformisme, ook al hielden ze veel van de retoriek van de marxistische beweging vast. Ze nestelden zich binnen de linkervleugel van de ALP en de vakbondsbureaucratie en dachten dat het creëren van een verenigd en breed gedragen volksfront van alle arbeidersorganisaties, de progressieve middenklasse en zelfs delen van het establishment de sleutel was tot het bevorderen van de socialistische beweging. project. Tegelijkertijd vond er een verschuiving plaats in de communistische houding ten opzichte van het Australische nationalisme en een herconceptualisering van het imperialisme.

Vanaf het midden van de jaren dertig betoogde de Communistische Partij dat Australië geen onafhankelijk kapitalistisch land was en dat alle Australische mensen door het imperialisme werden uitgebuit. Vanuit dit standpunt werden de inheemse bevolking beschouwd als het meest onderdrukte en uitgebuite deel van de gehele bevolking. De partij betoogde dat de strijd voor socialisme en bevrijding pas vooruitgang kon boeken als de invloed van het Amerikaanse imperialisme in Australië verslagen was door een alliantie van arbeiders, de middenklasse en progressieve ‘Australische’ kapitalisten.

Dit leidde tot allerlei problemen. De campagnes voor de rechten van de Aboriginals in de jaren vijftig, waarbij de communisten betrokken waren, waren bijvoorbeeld politiek gematigd en voorzichtig, omdat activisten probeerden een respectabel imago in de conservatieve sfeer van de Koude Oorlog te behouden. Petities waren de gebruikelijke vorm van activiteit, en de focus lag op het oproepen van de Verenigde Naties om druk uit te oefenen op de Australische regering of om steun te zoeken bij Labour of zelfs progressieve liberale politici. Als er protesten plaatsvonden, namen deze meestal de vorm aan van een stille wake, in tegenstelling tot de meer militante stijl van directe actie die eind jaren zestig opkwam.

Op het hoogtepunt van de Koude Oorlog waren de problemen met deze aanpak niet zo duidelijk en konden ze worden gerationaliseerd als de enige mogelijke oriëntatie. Het stapelde echter problemen op die in de daaropvolgende decennia op de voorgrond kwamen.

Eind jaren zestig en begin jaren zeventig vond er overal ter wereld een diepgaande radicalisering plaats. Universiteitsstudenten gingen de straat op en bezetten campussen uit protest tegen de oorlog in Vietnam. In de Verenigde Staten heeft een krachtige strijd voor burgerrechten grote aantallen mensen gemobiliseerd en een internationale strijd tegen racisme geïnspireerd. In Frankrijk, Italië, Portugal en Spanje ontstonden verenigde bewegingen van studenten en arbeiders.

Australië was niet immuun voor deze onrust. Honderdduizenden marcheerden tegen de oorlog, het vertrouwen van de arbeidersklasse om vakbondsactie te ondernemen nam toe en er begon een nieuw radicaal links te ontstaan, dat kritisch stond tegenover het conservatisme en de gematigdheid van zowel de ALP als de oude Communistische Partij.

In deze context vond ook een aanzienlijke radicalisering plaats in de beweging voor inheemse rechten, wat resulteerde in het samenkomen van verschillende nieuwe opstandige elementen, waardoor de strijd voor inheemse rechten een nieuwe, radicalere geest kreeg.

Allereerst was er de studentenbeweging. In tegenstelling tot de campagnevoerders uit de jaren vijftig hanteerden de studenten tactieken die meer leken op directe actie: op straat marcheren en botsen met de politie, de foyers van kantoorgebouwen bezetten en in supermarkten protesteren tegen racistische bedrijven.

Niet alleen studenten werden getroffen door de verschuiving naar links. Er was ook een nieuwe generatie jongere, meer militante Aboriginal-activisten die zich steeds meer aangetrokken voelden tot de politiek van de Black Power-beweging in de VS. In tegenstelling tot de vorige generatie activisten waren de Black Power-activisten eerder bereid de confrontatie aan te gaan met de politie, de straat op te gaan en hun rechten op te eisen dan er simpelweg om te vragen.

Het derde element was de radicalisering onder de arbeiders. Dit kwam echt van de grond nadat de arrestatie van vakbondsleider Clarrie O’Shea in 1969 leidde tot verschillende algemene stakingen waarbij honderdduizenden arbeiders betrokken waren.

De industriële strijdbaarheid zorgde ook voor politieke kwesties als de oorlog in Vietnam, vrouwenrechten en rechten van de Aboriginals. Een van de beste voorbeelden hiervan was de Builders Laborers Federation, een linkse vakbond die tijdens de bouwhausse van de jaren zestig haar industriële macht gebruikte om stakingsacties te ondernemen rond sociale kwesties, waaronder landrechten en ter ondersteuning van de Zwarte Macht. beweging in Redfern.

In juli 1972 vond een gebeurtenis plaats die het samenkomen van deze drie elementen aantoonde – studentenlinks, de radicaliserende Aboriginal-activisten en de arbeidersbeweging –: het Moratorium voor Zwarte Rechten. Dit werd georganiseerd door Black Power-activisten in Redfern, die ongeveer 5.000 mensen mobiliseerden; het had tot gevolg dat bouwvakkers, schilders, havenarbeiders en werven een dag lang van hun werk afliepen om de betoging te steunen, die een gedurfd links platform had ter ondersteuning van landrechten, Black Power en een radicale strijd tegen racisme.

Het samenkomen van studentenlinks, de Black Power-activisten en de linkervleugel van de arbeidersbeweging was belangrijk omdat het onthulde dat de beperkingen van oud-stalinistisch links niet hoefden te betekenen dat het hele idee terzijde werd geschoven dat de arbeidersklasse de aanjager van sociale verandering – hoewel het wel betekende dat socialistisch links moest verduidelijken wat dit betekende.

Mensen denken vaak dat als je een beweging met massale steun wilt hebben, deze politiek gematigd moet zijn, want dat is de enige manier om iedereen mee te krijgen. Aan de andere kant luidt het argument: als je iets echt radicaals wilt, dan kan het alleen een beweging van een kleine minderheid zijn. Maar de radicalisering van de jaren zestig en zeventig biedt ons een kijkje in een alternatief raamwerk voor het samenbrengen van de beweging voor het socialisme en de strijd voor inheemse bevrijding – een raamwerk dat kijkt naar de macht van de arbeiders, maar gemobiliseerd in een meer linkse richting.

De relevantie hiervan voor vandaag is dat we ons momenteel in een impasse bevinden met betrekking tot de strijd voor inheemse rechten. De politie gaat door met het vermoorden van Aboriginals en Torres Strait Islanders, landrechten worden met voeten getreden door mijnbouw- en energiebedrijven, de Liberale Partij voert gemene, racistische campagnes tegen de rechten van de inheemse bevolking, terwijl het enige wat de Labour-partij biedt symbolische erkenning is zonder substantiële verandering.

De geschiedenis herhaalt zich niet zomaar. Maar door te kijken naar hoe de bewegingen voor socialisme en inheemse rechten elkaar in het verleden hebben kruist, kunnen we creatief nadenken over hoe ze in de toekomst kunnen worden herbouwd en kunnen floreren. Het is met deze hoop dat Inheemse bevrijding en socialisme was geschreven.

Inheemse bevrijding en socialisme is te koop bij Red Flag-boeken.