Labour’s Universities Accord belooft “een visionair plan voor de Australische universiteiten” wanneer het zijn eindrapport in december publiceert. Maar houd je adem niet in, want het levert studenten en universiteitsmedewerkers niet veel op.
Het akkoord, in opdracht van minister van Onderwijs Jason Clare, is een alomvattende herziening van het hoger onderwijs dat de overheid, universiteiten en grote bedrijven samenbrengt. De beoordeling, die momenteel inzendingen ontvangt, zal ook overleggen met de National Union of Students.
“Voor de eerste keer”, beweert de NUS-president van vorig jaar, Georgie Beatty, “hebben studenten de mogelijkheid om niet alleen te reageren op veranderingen in de tertiaire sector, maar om deze te helpen stimuleren”.
Helaas heeft Beatty de Kool-Aid gedronken. Er zijn veel problemen op universiteiten, waaronder het schrappen van cursussen in de geesteswetenschappen en sociale wetenschappen, loondiefstal en extreme mate van personeelsafvloeiing, de uitbuiting van internationale studenten en een algemene verslechtering van de studentenervaring.
Maar het doel van het akkoord is niet om de omstandigheden van studenten of medewerkers te verbeteren. Het gaat om het hervormen van het hoger onderwijs in het belang van de grote bedrijven.
De beoordeling wordt uitgevoerd door een panel van zes bazen en politici onder leiding van de voormalige vice-kanselier van Adelaide University, Mary O’Kane. Het team bestaat uit Shemara Wikramanayake, CEO van Macquarie Group, een wereldwijde financiële dienstverlener die vorig jaar een winst boekte van 4,7 miljard dollar. Ondertussen zitten grote bedrijfsverenigingen zoals de Business Council of Australia in de Ministerial Reference Group die het panel adviseert.
Het is geen verrassing dat kapitalisten prominente figuren zijn in de recensie. De taakomschrijving, die vorig jaar werd gepubliceerd, richt zich op zakelijke belangen. Clare’s topprioriteit is ervoor te zorgen dat universiteiten voldoen aan “Australië’s kennis- en vaardigheidsbehoeften, nu en in de toekomst”. Het akkoord heeft ook tot doel “de samenwerking tussen universiteiten en de industrie te stimuleren om grotere commerciële opbrengsten te genereren”.
Het gaat er dus niet om generaties kritische denkers op te leiden die goed thuis zijn in de geschiedenis. Het draait allemaal om het creëren van het soort personeelsbestand dat bazen het beste kunnen benutten om rijkdom te creëren. De “samenwerking” is niet tussen opvoeders en studenten voor de verbetering van de samenleving, maar tussen kapitalistische instellingen om onderzoek naar economisch winstgevende gebieden te leiden. In Australië betekent dat steeds vaker destructieve industrieën zoals militair onderzoek.
Clare wil “een brede consensus opbouwen” door universiteiten bij deze herziening te betrekken – in tegenstelling tot de liberalen, die, toen ze federaal in de regering zaten, universiteiten uitsloten van de JobKeeper-regeling en de overheidsfinanciering via het Job-Ready Graduates-pakket verlaagden.
Onder het financieringsmodel van Job-Ready Graduates zijn studenten gedwongen meer bij te dragen aan hun diploma dan de overheid. Het model probeerde ook het aantal studenten te vergroten in opleidingen die tekorten op de arbeidsmarkt zouden aanpakken, zoals verpleegkunde. Het deed dit door voorrangscursussen goedkoper te maken, terwijl het collegegeld voor geesteswetenschappelijke graden meer dan verdubbelde.
Volgens Andrew Norton, beleidsonderzoeker hoger onderwijs aan de Australian National University, slaagde het plan er niet alleen niet in om het aantal afgestudeerden dat klaar was voor een baan te vergroten, maar legde het studenten ook nog eens extra schulden op.
Het herzien van de regeling voor afgestudeerden die klaar zijn voor een baan is een van de doelstellingen van het akkoord. Dit betekent echter niet dat de recensie studenten in gedachten heeft – laat staan dat we op de een of andere manier in staat zullen zijn om verandering te ‘sturen’, zoals Georgie Beatty betoogt.
Universitaire bazen voeren de beoordeling uit. Zij hebben belangen die op gespannen voet staan met medewerkers en studenten. Neem Barney Glover, rector magnificus van Western Sydney University. Vorig jaar verdiende hij $ 905.000, terwijl zijn personeel gedwongen werd een echte loonsverlaging te accepteren. Hij is panellid voor de recensie.
Of bedenk dat universiteitsdirecties de afgelopen drie jaar naar schatting $ 83 miljoen aan lonen op nationaal niveau hebben gestolen, volgens de National Tertiary Education Union, terwijl veel vice-rectoren salarissen van meer dan een miljoen dollar verdienen.
De werkomgevingen van medewerkers zijn de leeromgevingen van studenten. Als medewerkers lijden, lijden wij. Dus de vice-rectoren kunnen niet worden vertrouwd om te doen wat het beste is voor studenten.
Zelfs als de overheid de totale universitaire financiering verhoogt, garandeert dit geen lagere collegegelden of beter onderwijs. In 2021 maakten universiteiten een recordwinst van $ 53 miljard, maar dat weerhield hen er niet van cursussen en honderden banen te schrappen.
Toch is de dominante positie in de National Union of Students, volgens haar onderwerping aan de review, steun voor de panelleden van het akkoord, op voorwaarde dat ze “de stem van studenten verankeren in alle beslissingen die ze nemen”. Beide op ALP afgestemde studentenfacties hebben voorgesteld om op vergelijkbare gronden toe te treden tot het akkoord.
De inzending van NUS bevat gegronde eisen, zoals gratis onderwijs en het verhogen van sociale uitkeringen tot ten minste $ 88 per dag. Maar deelname aan het akkoord brengt hen niet dichterbij.
Er zijn twee tegengestelde belangen in het hoger onderwijs. Aan de ene kant staan de kapitalisten en vice-kanseliers, wiens doel het is om inkomsten en winsten te vergroten. Aan de andere kant staan studenten en medewerkers, wier eisen voor lagere collegegelden en hogere lonen haaks staan op de wensen van de universiteitsbestuurders. Geen enkele mate van consensusvorming kan deze belangen met elkaar verzoenen – om de een te winnen, moet de ander verliezen.
In het Universiteitsakkoord hebben de kapitalisten en vice-rectoren het grote voordeel: de regering wil hen meer dan wie dan ook behagen. Studentenvertegenwoordigers hebben ondertussen geen onderhandelingspositie in die discussies; ze zullen hoogstwaarschijnlijk worden genegeerd. Erger nog, als de specifieke aanwezige studenten het eens zijn met de rector magnificus, zullen zij een “consultatieve” dekking bieden voor de toenemende verzelfstandiging van het hoger onderwijs.
Verder is de Labour-regering zelf niet te vertrouwen. Labour schafte in de jaren tachtig het gratis onderwijs af en introduceerde het HECS-systeem, dat afgestudeerden opzadelt met bergen schulden naarmate de vergoedingen stijgen. En Labour weigert de Werkzoekende of de Jeugdbijslag boven de armoedegrens te verhogen.
De National Union of Students die zich bij het akkoord aansluit, zal alleen de illusie wekken dat Labour aan onze kant staat. Als studenten een stem moeten hebben, kan dat alleen door de studentenbeweging opnieuw op te bouwen als een collectieve stem die wordt gehoord door middel van massale protesten.
Daarom verspil ik geen tijd met het schrijven van een inzending bij het akkoord, of proberen lid te worden van de ministeriële referentiegroep. In plaats daarvan organiseer ik studentenprotesten tegen fossiele brandstofbedrijven, woekerwinsten en de Labour-regering die hen helpt studenten en onderdrukten te naaien.
De rest van de NUS zou hetzelfde moeten doen: opkomen voor de studenten, in plaats van het gezellig maken met de vice-kanseliers, de kapitalisten en de regering.
Bron: redflag.org.au