De presidents- en parlementsverkiezingen van 13 januari in Taiwan waren een strijd van drie kanten tussen de zittende Democratische Progressieve Partij (DPP), de conservatieve Nationalistische Partij en de nieuwe “derde weg” Taiwanese Volkspartij. De DPP behield het presidentschap voor een derde termijn, terwijl de Volkspartij aanzienlijke hoeveelheden ontevredenheid van beide grote partijen opslokte.
Voor internationale beleidsmakers waren deze verkiezingen een kritisch oordeel over de ‘grensoverschrijdende betrekkingen’ – een eufemisme voor de vraag of Taiwan kan voorkomen dat het door China wordt binnengevallen of dat het ‘ground zero’ wordt in een oorlog tussen de VS en China. China ‘domde’ dus letterlijk boven de berichtgeving in de westerse pers.
“China weefgetouwen over de noodlottige verkiezingen in Taiwan” (Washington Post, 12 januari); “Voor China zijn de verkiezingen in Taiwan een dreigend crisis” (Econoom4 januari); “China’s Xi beweert dat ‘hereniging’ met Taiwan ‘onvermijdelijk’ is als cruciale verkiezingen weefgetouwen” (CNN, 26 december); “Presidentsverkiezingen in Taiwan: oppositie in chaos als China weefgetouwen op de achtergrond” (Voogd6 december).
De terugkeer van de DPP wordt gezien als een “klap” voor Peking. Maar de verkiezingen werden niet in de eerste plaats uitgevochten om de betrekkingen met China. Het ging over de economie. Alle drie de partijen bagatelliseerden hun traditionele standpunten over de zeestraten, en de grootste begunstigde was degene die dit het meest deed: de Volkspartij.
Het populaire nationaal-democratische sentiment verzekerde zich van een derde termijn voor de historisch pro-onafhankelijkheidspartij DPP onder de nieuwe president Lai Ching-te. Maar de overwinning was kleiner dan in 2020: Lai kreeg slechts 40 procent van de stemmen, vergeleken met 57 procent voor zijn voorganger Tsai Ing-wen. De DPP verloor ook haar regelrechte meerderheid in de Wetgevende Yuan (parlement).
De Nationalistische Partij, al veertig jaar leider van een militaire dictatuur met één partij, staat dichter bij Peking en is sociaal conservatief. Zijn kandidaat, Hou Yu-ih, een ex-politieagent, won 33 procent van de stemmen. De krachtig pro-onafhankelijkheidspartij New Power, ooit een rijzende ster geboren uit de Zonnebloembeweging van 2014, leed aan een volledige parlementaire nederlaag.
De kiezers wendden zich scherp tot de Volkspartij, die voor het eerst een presidentskandidaat opstelde. Ko Wen-je, een chirurg en burgemeester van Taipei, won 27 procent van de stemmen, sloot zich aan bij de Nationalistische Partij, maar bagatelliseerde de Chinese kwestie. Ko vertelde meer over zijn huisvestingsbeleid en prees een aantal progressieve sociale standpunten aan, ondanks dat de Volkspartij geen arbeiders- of progressieve organisatie was.
Ko is een carrièremaker met nauwe banden met Foxconn-miljardair Terry Gou, die tussen de kampen ‘Pan-Green’ (pro-onafhankelijkheid, pro-Washington) en ‘Pan-Blue’ (pro-eenwording, pro-Beijing) is gesprongen om te rijden afwisselende golven van politieke onvrede.
De bewering dat Taiwan deel uitmaakt van China is historisch ongegrond en wijst op wrede wijze afwijzend tegenover de democratische rechten van de Taiwanese meerderheid. Vooral jongeren zijn vrijwel unaniem tegen de eenwording met China en identificeren zich uitsluitend als Taiwanees. Toch waarderen ze ook vrede en verzetten ze zich tegen maatregelen die Chinese agressie zouden uitlokken, zoals het formeel uitroepen van de onafhankelijkheid. Het opruiende bezoek van de Amerikaanse voorzitter van het Huis van Afgevaardigden, Nancy Pelosi, in 2022 en de dreigementen van China met represailles brachten de kwestie tot de meest gespannen situatie in tientallen jaren.
Maar de dagelijkse sleur van het Taiwanese kapitalisme lijkt zwaarder te wegen dan de vooruitzichten op een toekomstige invasie. De inflatie erodeert de waarde van de lonen, die nauwelijks de huurprijzen kunnen dekken.
Uitbuiting op de werkplek, kernenergie, anti-migrantenracisme en vrouwen- en LHBT-rechten zijn voor veel jongeren belangrijker kwesties dan de intriges die betrokken zijn bij de cynische evenwichtsoefening van politici tussen militaire grootmachten. De DPP presenteert zich als een progressief alternatief op deze sociale kwesties, maar regeert in het belang van de grote bedrijven. Dat was de belangrijkste reden waarom het zoveel steun verloor.
Taiwan is de thuisbasis van enkele van de meest geavanceerde halfgeleiderfabrieken ter wereld. Toch is de economische groei al jaren traag. De meeste werknemers zijn niet werkzaam in de hightechindustrieën, maar in de goedkope productie- en dienstensector.
Volgens de marxistische econoom Michael Roberts zijn de reële lonen in twintig jaar nauwelijks gestegen. Terwijl het gemiddelde jaarloon bij siliciumchipgigant TSMC A$84.000 bedraagt, verdienen werknemers in de meeste sectoren ongeveer $18.000 per jaar. Migrantenschoonmakers en landarbeiders uit Thailand en de Filipijnen doen het nog slechter.
De economische tegenspoed is gedurende acht jaar DDP-regering toegenomen. In 2016 ‘herzag’ de nieuwe regering de Labour Standards Act, waarbij het minimumloon voor overuren en andere voorwaarden werden geschrapt. Taiwanese werknemers hebben nu de vierde langste werkweek ter wereld. De regering van Tsai heeft diep bezuinigd op de pensioenen van leraren en heeft hun pensioenleeftijd met acht jaar verhoogd. De huizenprijzen zijn de afgelopen vijf jaar met 50 procent gestegen, terwijl de jeugdwerkloosheid op een bijna record van 12 procent ligt.
De Taiwanese kapitalisten daarentegen leven ervan. De Forbes 50 rijkste Taiwanezen hebben een gecombineerd vermogen van $232 miljard. En de ongelijkheid staat op het hoogste niveau sinds 1983. De DPP heeft het te druk met het dienen van zakelijke belangen om zich hier druk over te maken.
De partij was op weg om bij de verkiezingen van 2020 zwaar te verliezen. Maar in de laatste maanden van die campagne zag het eiland miljoenen Hongkongers heldhaftig in opstand komen tegen de dictatuur van de Chinese Communistische Partij, om vervolgens onder het meedogenloze stokje te vallen. De DPP kende een verbluffende ommekeer in het fortuin en won met een aardverschuiving, steunend op haar reputatie als leider van de democratiestrijd van de jaren tachtig en voorvechter van de feitelijke onafhankelijkheid van Taiwan van China.
Toch is de DPP een nationalistische one-trick-pony. De voortdurende dreigementen en waarschuwingen van het oorlogszuchtige, imperialistische China stelden het in staat een nieuwe verkiezingsoverwinning te claimen. Maar de arbeidersklasse lijdt onder een verslechterde levensstandaard. Het probleem is dat de andere partijen verschillende belangen vertegenwoordigen onder de Taiwanese elite, en er niet mee breken. Het debat in de politieke klasse gaat over de vraag hoe winstgevende Chinese handel en investeringen in evenwicht kunnen worden gebracht met sterke militaire banden met de Verenigde Staten.
Dus sweatshop-miljardair Terry Gou en microchip-miljardair Morris Chang kunnen aan weerszijden van het debat tussen China en de VS staan, maar het in grote lijnen eens zijn als het gaat om beleid dat werknemers in Taiwan en China naait.
Een frisse wind in de campagne was een arbeidersprotest dat op 23 december in de grote steden van Taiwan werd gehouden. Een paar duizend mensen in Taipei en Kaohsiung eisten hogere lonen, hogere pensioenen en kortere werktijden. Rookbommen werden buiten het presidentiële gebouw gegooid.
“Protestleiders zeiden dat ze hun eisen aan alle drie de kandidaten hadden voorgelegd, maar geen van hun antwoorden had hen tevreden gesteld, dus vroegen ze hun aanhangers niet om op een specifieke kandidaat te stemmen”, aldus de protestleiders. Taiwanese nieuws gemeld.
Er is dringend behoefte aan meer van dit soort onafhankelijkheid van de arbeidersklasse. Anders zal het Taiwanese volk onder druk blijven staan door de Chinese agressie aan de ene kant en de Amerikaanse overheersing aan de andere kant, waarbij de eigenbelangrijke Taiwanese kapitalisten en politici de ruimte tussen de twee innemen.
Bron: redflag.org.au
