Telemarketeers zijn een fantastisch wild, met oplichterij gevuld juweeltje

Telemarketeers, een nieuwe driedelige HBO-documentaireserie, is zo geweldig dat je hem meteen moet bekijken.

De serie bestaat uit de heerlijk ruige, verdringende beelden die zijn gemaakt door Sam Lipman-Stern, een voortijdig schoolverlater met een voorliefde voor film, die in 2001 ging werken bij een telemarketing callcenter in New Jersey genaamd Civic Development Group (CDG). . Daar zat hij tussen ex-gevangenen en wanhopige, moeilijke gevallen die nergens anders werk konden vinden, en hij begon van hen te houden, van de plek en van alles wat er smerig, raar en wild aan was, vanwege de relatieve vrijheid van het leven van de werknemers. Zolang ze hun quota haalden en mensen ervan overtuigden verschillende goede doelen te steunen – meestal namens veteranen, brandweerlieden en de politie – kregen ze het minimumloon en werden ze met rust gelaten.

‘Het was als een disfunctioneel gezin’, herinnerde Lipman-Stern zich liefdevol in een recent interview. ‘Je hebt dan een moordenaar aan je rechterhand en een bankrover aan je linkerkant. Je kon deze karakters gewoon niet opschrijven.”

De hele CDG-onderneming was een oplichterij, waarbij bijna geen geld ergens anders naartoe ging dan naar de ondernemende engerds die de non-profitorganisatie leidden en 90 procent van de winst verdienden: David Keezer, Marc Keezer, Brian Pasch, Glenn Pasch en Steve Pasch.

Degenen die bij CDG werkten, dachten dat de politie, brandweerlieden en veteranen ook het slachtoffer waren van de zwendel, en kregen slechts hun schamele 10 procent van de buit. Dan zien we de CDG-kantoormanager op camera vernemen dat vooral de politie actief deelnam aan het oplichten van geld uit arme dupes. Zoals uit de eerste twee afleveringen geleidelijk blijkt, heeft de politie, via hun Fraternal Order of Police (FOP)-afdelingen in het hele land, niet alleen al het geld afgepakt dat ze konden krijgen van de CDG-zwendel; ze hielpen ook bij het opzetten van de zwendel en stelden vaak meer hogedrukelementen voor om aan ‘het script’ toe te voegen. Al snel werden werknemers ertoe aangezet zichzelf te identificeren als daadwerkelijke wetshandhavers – des te gemakkelijker om donaties te krijgen.

Telemarketeers realiseerden zich al snel dat bepaalde delen van de bevolking – conservatieven, ouderen, eigenaren van kleine bedrijven – de neiging hadden een onvoorwaardelijke, pro-politiehouding aan te nemen die hun werk gemakkelijk maakte. Een arme oude man werd in één jaar tijd voor 84.000 dollar ontvoerd door telemarketeers die hem wekelijks belden om meer geld te krijgen, tot het punt dat zelfs een cynische baas van een van deze oplichtingscentra – afgebeeld met een wazig gezicht en zijn stem vervormd in het interview – leek om er een beetje slecht gevoel over te hebben.

Onnodig te zeggen dat de 10 procent van het ingezamelde geld niet naar de families ging van de politie die tijdens hun dienst was vermoord, zoals het script beweerde; het ging om de financiering van FOP-voordelen en feestjes en limousines om agenten naar stadsparades en andere allerlei onzin te vervoeren. Vermoedelijk is dat nog steeds het geval. Omdat een paar maanden nadat de CDG in 2010 door de Federal Trade Commission werd gesloten wegens valse reclame voor het gebruik van donaties, en opdracht kreeg bijna 19 miljoen dollar te betalen en zich terugtrok uit de fondsenwervingsactiviteiten, ontstonden er nieuwe bedrijven die het CDG-model gebruikten. Veel voormalige CDG-medewerkers kwamen bij hen werken.

En het model werd geperfectioneerd. De COVID-lockdown inspireerde een nieuwe invalshoek van thuiswerken die bespaarde op de overhead van het callcenter. Doorgewinterde drugsverslaafden en ex-gevangenen – ‘mensen die aan de rand leven’ – werden gezocht als werknemers. Deels omdat ze minder snel verdachte activiteiten zouden melden aan – nou ja, niet aan de politie, omdat de politie er meestal ook mee bezig was, maar aan een andere, minder corrupte autoriteit. En ook omdat, in de filosofie van rijke bazen van het CDG-type, wanhopige mensen de beste oplichters zijn.

Lipman-Stern besloot samen met zijn vriend en collega Pete Pespas dat de enigen die dit verbazingwekkende niveau van corruptie konden aanvallen, mensen zoals zij waren die het systeem van binnenuit kenden. Dus gebruikten ze de liefdevolle beelden van Lipman-Stern van de chaotische gang van zaken in het CDG-callcenter – waarop voor iedereen gratis scènes te zien waren, zoals Pespas, een topbeller die zwoer dat werken terwijl hij high was het geheim van zijn succes was, terwijl hij in slaap viel aan zijn bureau. , waarna hij wakker werd om onmiddellijk aan zijn liefdadigheidsoproep te beginnen – en begon ook hun lopende amateuronderzoek te documenteren.

Zowel Lipman-Stern als Pespas deden onderzoek naar de manier waarop deze nieuwe callcenterbedrijven samenwerkten met de FOP-chapters. De vertederend zelfverzekerde en spraakzame Pespas – die opschepte over hoe succesvol hij van de drugs af was gekomen – nam de taak van interviewer op zich, met als taak verdere informatie te verzamelen van degenen die er verstand van hadden. Zijn kleurrijke, grillige en gemakkelijk afgeleide vertolking van die rol leidt ertoe dat Lipman-Stern, die als verteller optreedt, opmerkt: “Ik denk niet dat we ons realiseerden hoeveel Pete hier slecht aan zou kunnen zijn.”

Het meest aangrijpende aspect van deze docuserie? Hoe hij, ondanks alles wat Lipman-Stern heeft meegemaakt, blijft geloven in het grotere systeem. Uit zijn commentaar blijkt duidelijk dat hij blijft denken dat een opgeruimd callcenter dat bijvoorbeeld 90 procent van het geld dat het oplevert aan de politie zou geven, als ze het daadwerkelijk zouden besteden aan wat ze beweerden, geweldig zou zijn. “De non-profitsector is ongelooflijk. Het waren gewoon niet degenen waar we om riepen.”

Hij is een echte gelovige die op een dag waarschijnlijk zelf voor de CDG-achtige zwendel zou kunnen trappen en in een andere oude man zou veranderen die een deel van zijn socialezekerheidsgeld naar de zogenaamd hervormde FOP zou sturen. Het is ontmoedigend – hoe het in twijfel trekken van institutionele autoriteit soms maar een paar centimeter diep kan gaan.

Toch kun je er zeker van zijn dat dit een docuserie van zeldzame, ruige kwaliteit is die je gezien moet hebben.