Op de ochtend van 7 mei werd de vallei van Kashmir wakker met nieuws over een dodelijke Indiase gewapende aanval – operatie Sindoor – gelanceerd in de vroege uren van woensdag. De operatie was gericht op negen belangrijke locaties in Pakistan en Pakistan-beoordeelde Jammu en Kashmir (PAJK).
De staking kwam als reactie op de aanval van 22 april in Pahalgam, waar schutters in leger vermoeidheid het vuur openden op een groep voornamelijk toeristen, waarbij zesentwintig mensen werden gedood-waaronder een Nepalese nationaal-en meer dan twintig anderen verwondden. Het was de dodelijkste aanval op Indiase burgers sinds de aanvallen van Mumbai in 2008.
Tijdens een persconferentie in New Delhi zei de Indiase minister van Buitenlandse Zaken Vikram Misri dat operatie Sindoor werd gelanceerd om de daders en planners van de terreuraanval van de Pahalgam voor de rechter te brengen.
“Ondanks veertien dagen dat is verstreken, is er geen aantoonbare stap uit Pakistan geweest tegen terroristische infrastructuur in zijn gebied,” zei Misri. Hij voegde eraan toe dat de operatie begon rond 1:44 uur, gebaseerd was op inputs van inlichtingen en alle geïdentificeerde doelen neutraliseerde zonder burgerslachtoffers of stakingen op militaire installaties.
De Indiase regering geeft Pakistan de schuld voor het ondersteunen van de Pahalgam -aanvallers, ontkent een beschuldiging van Islamabad. Het incident verbrijzelde de beweringen van premier Narendra Modi dat Kashmir was teruggekeerd naar normaliteit – een verhaal dat werd ondersteund door toegenomen toerisme en strengere controle sinds de semi -autonomie van de regio in 2019 werd ingetrokken.
In de nasleep van de aanval lanceerden de Indiase veiligheidstroepen een wijdverbreid optreden in nabijgelegen dorpen. De huizen van verdachte militanten werden gesloopt. De campagne werd door sommigen beschreven als ‘collectieve straf’, met meldingen van meer dan tweeduizend aanhoudingen, huisdrawningen en verhoogde militaire patrouilles.
Ondanks de escalatie uitten veel Kashmiris verdriet en veroordeelden de Pahalgam -aanval.
Staakt-het-vuren schendingen zijn gestegen langs de grens, waardoor dorpelingen gedwongen zijn om lang niet-doorzochte bunkers te heropenen en verse golven van angst onder burgers te veroorzaken.
Vanaf de laatste rapporten zijn minstens dertien mensen gedood en raakten meer dan vijftig mensen gewond bij het escalerende geweld.
Voor bewoners zoals Nuzhat Bibi, een vierenveertigjarige moeder van drie die in de URI-sector van North Kashmir wonen, nabij de lijn van controle (LOC), heeft het spook van oorlog nog nooit zo dichtbij gevoeld.
“We willen niet dat onze kinderen dezelfde ontberingen doorlopen die we hebben ervaren tijdens conflicten uit het verleden,” zei ze, staande buiten haar kleine huis met vee in de buurt. “Er is nauwelijks ruimte, en we hebben ook dieren om voor te zorgen. Maar onze kinderen veilig houden is nu de enige prioriteit.
Naarmate de spanningen stijgen, is de situatie erger geworden.
“We horen ‘s nachts het geluid van ontploffingen en hebben geen idee wat er gebeurt. We sluiten onze bankiers gewoon en bidden dat het eindigt,” zegt ze in een follow-up telefoongesprek.
In haar dorp zijn gezinnen begonnen met het opruimen van oude stro en graan van ondergrondse bunkers gebouwd tijdens verleden India – Pakistan schermutselingen.
“Zelfs een enkele schot echo’s hier, en onze huizen zijn binnen het schietbereik. We kunnen nergens verbergen,” voegt ze eraan toe. “Dag en nacht kijken we naar de grens met angst. We hebben kleine kleinkinderen – we bidden gewoon dat dingen niet erger worden.”
In 2021 kwamen India en Pakistan in met een hernieuwd staakt-het-vuren langs de LOC, waardoor een paar jaar relatieve kalmte aan grensgemeenschappen brachten. Maar dat fragiele wapenstilstand is onder druk gekomen na de Pahalgam-aanval, met verschillende grensoverschrijdende schieten gemeld in de afgelopen weken. Het geweld heeft gezinnen en beschadigde huizen in voorwaartse gebieden ontheemd.
Nu de spanningen escaleren tussen de twee nucleaire krachten, is de situatie vluchtig geworden. In reactie daarop hebben veiligheidstroepen in Jammu en Kasjmir de toezicht verhoogd, intensievere contra -insurgency -operaties en agressieve publieke berichten uitgegeven. Deze ontwikkelingen doen denken aan de nasleep van de intrekking van artikel 370 2019, die de regio van zijn semi -autonome status heeft ontdaan en leidde tot maanden van militaire vergrendeling.
De aanval heeft een ernstige klap gegeven aan de toeristische sector van Kashmir, een essentieel onderdeel van de economie van de regio. Na het Pahalgam -incident zijn toeristenaankomsten sterk gedaald, wat leidt tot wijdverbreide annuleringen en aanzienlijke verliezen voor lokale bedrijven.
Ghulam Nabi, een eigenaar van een woonboot in Srinagar, drukt zijn wanhoop uit: “Ik had vooraf boekingen voor juni en juli – allemaal geannuleerd binnen een dag na de Pahalgam -aanval. We weten niet hoe lang dit zal duren. Mensen horen ‘Kashmir’ in het nieuws en neem aan dat het een oorlogszone is.”
De ineenstorting van het toerisme dreigt een van de weinige niet -militaire bronnen van middelen van bestaan te verwoesten voor gewone bewoners. Na een recordbrekende 2023, waarbij meer dan twee miljoen toeristen de vallei bezochten, zijn hotelboekingen gekelderd en zitten de iconische woonboten van Dal Lake nu grotendeels leeg.
Hoewel de regering Kasjmir blijft promoten als een ‘bestemming voor het hele seizoen’, heeft de aanval van Pahalgam het imago van de regio ernstig beschadigd, waardoor het toerisme van de vallei vele jaren kan worden teruggezet.
In delen van South Kashmir, waar de militante activiteit de afgelopen jaren heeft bestaan, hebben de Indiase autoriteiten een controversiële tactiek hervat: het slopen van de huizen van personen die worden beschuldigd van militantie of van het herbergen van verdachten – vaak zonder voorafgaande kennisgeving of gerechtelijke bevelen.
Video’s die online circuleren, tonen families in tranen naast stapels van hun bezittingen. In één clip smeekt een vrouw: “We hebben onze zoon al vele jaren niet gezien. Als hij bij enige vorm van aanval betrokken is, straf hem – niet wij.”
Wat de situatie vooral vluchtig maakt, is de bredere geopolitieke context. India en Pakistan hebben drie oorlogen over Kashmir gevochten en zijn meerdere keren op de rand van een vierde gekomen – het meest recent na de Pulwama -aanval van 2019 en de vergelding van India Balakot Air Strikes. Beide landen worden momenteel geleid door Hawkish -regeringen en het publieke sentiment blijft zeer gepolariseerd over het Kashmir -probleem.
Pakistan heeft het interne optreden van India veroordeeld, terwijl New Delhi Islamabad beschuldigt van het herbergen van militante groepen. Ondertussen heeft de groeiende aanwezigheid van China in de nabijgelegen Ladakh -regio, vooral nadat de dodelijke Galwan -vallei in 2020 een derde kernenergie heeft geïntroduceerd in de al vluchtige impasse in de Himalaya.
Temidden van de wereldwijde krantenkoppen en geopolitiek brinkmanship, zijn het mensen zoals Gulzar Ahmad, een boer uit Balakot -dorp nabij de LOC, die de dupe dragen.
“Het is voorlopig vredig, maar we blijven horen dat dingen kunnen escaleren”, zegt hij. “We maken ons zorgen omdat we geen bunkers over hebben. De oude zijn vol met rommel of zijn ingestort.”
In zijn gemeenschap zijn zelfs gefluister van “beschietingen” voldoende om gezinnen in paniek te sturen. “Elke spanning tussen India en Pakistan wordt ook onze spanning,” zei Gulzar. “We willen gewoon alleen worden gelaten.”
Vijf jaar na de intrekking van de speciale status van Kashmir blijft de regio in het ongewisse – noch volledig geïntegreerd noch autonoom, noch in vrede noch in open oorlog. De huidige spiraal van geweld, staatsacties en grensspanning heeft dat gevoel van onzekerheid alleen maar aangescherpt.
“Er is een diep gevoel van verlatenheid,” vertelt een politieke analist in Srinagar ons. “Mensen voelen dat ze slechts getallen zijn in een nationale veiligheidscalculus. Hun angsten, hun verdriet, hun economische wanhoop – niets ervan haalt de krantenkoppen tenzij het een verhaal bijkomt.”
Voor nu worden bunkers opgeruimd, de straten worden gepatrouilleerd en de lucht worden bekeken. Maar met middelen van bestaan krimpt, vrijheden en kinderen die opgroeien onder constante angst, blijven gewone Kasjmiris gevangen tussen bevoegdheden en politiek – met de kosten van een conflict dat niet van hun eigen maken.
Bron: jacobin.com
