Transcripten van Kissinger’s telefoontjes onthullen zijn schuld

President Richard Nixon was in zeldzame vorm, hoewel het in werkelijkheid niet al te zeldzaam was. “De hele verdomde luchtmacht die daar ronddraait en niets doet”, blafte hij tijdens een telefoongesprek op 9 december 1970 tegen zijn nationale veiligheidsadviseur Henry Kissinger. Hij riep op tot een enorme toename van aanslagen in Cambodja. “Ik wil dat het gedaan wordt!! Haal ze van hun reet en zet ze nu aan het werk.

Terwijl Nixon raasde en tierde – waarin hij opriep tot meer aanvallen door bommenwerpers en gevechtshelikopters – waren de antwoorden van Kissinger kort en afgekapt: “Juist.” “Precies.” “Absoluut, juist.” We weten dit omdat, terwijl Nixon woedend was over “klootzakken” die zeiden dat er een “crisis in Cambodja” was, het gesprek werd opgenomen. Het was niet het geheime opnamesysteem van het Witte Huis dat Nixon ten val bracht als onderdeel van het schandaal dat bekend kwam te staan ​​als Watergate, maar Kissingers eigen clandestiene afluistersysteem. Later was het aan de secretaris van Kissinger, Judy Johnson, om het gesprek van die avond te transcriberen en de enkele, dubbele, driedubbele en zelfs viervoudige uitroeptekens toe te voegen om de geest van de oproep vast te leggen en de woorden van de president nauwkeurig te accentueren.

Johnson was nieuw op de baan toen ze de uitwisseling van 9 december 1970 hoorde. Ze was slechts een van de vele secretaresses en assistenten van Kissinger die tijdens zijn jaren in het Witte Huis ofwel een verlengstuk afluisterden en gesprekken in steno uittypten, ofwel de transcripties later uittypten uit Kissingers eigen Dictabelt-opnamesysteem dat, volgens Bob Woodward en het boek ‘The Final Days’ van Carl Bernstein uit 1976 was aangesloten op een telefoon ‘in het dressoir achter het bureau van zijn secretaresse en … automatisch geactiveerd toen de hoorn van de telefoon werd opgenomen’.

De transcripties bieden een kijkje in de beleidsvorming in het Witte Huis van Nixon, de sleutelrol van Kissinger, en hoe zoveel Cambodjanen werden gedood door Amerikaanse militaire vliegtuigen. Johnson was enigszins terughoudend om erover te praten en sprak zijn verbazing uit dat ze openbaar beschikbaar waren.

Tientallen jaren later bleef de verhitte uitwisseling van december 1970 Johnson niet bij, vertelde ze aan The Intercept. Geen van hun gesprekken deed dat. Het was lang geleden en, zei ze, “er was veel aan de hand” in het Witte Huis. Johnson wist niet of Nixon op de hoogte was van Kissingers afluisteractiviteiten of waarom haar baas al zijn telefoontjes opnam. Vraag het hem zelf, zei ze. Toen ik hem probeerde te interviewen, stormde Kissinger weg en zijn personeel negeerde vervolgverzoeken meer dan een decennium lang. Johnson waarschuwde ook dat het erg moeilijk was om alleen uit de transcripties een goed beeld van een gesprek te krijgen. Er waren nuances, zei ze, die ontbraken.

“Die gesprekken werden krachtig bewerkt”, zegt Roger Morris, een Kissinger-assistent die ontslag nam uit protest tegen de Amerikaanse invasie van Cambodja in 1970 en had geluisterd naar vele gesprekken tussen Nixon en zijn nationale veiligheidsadviseur. De mannen en vrouwen die de tekst opschreven, elimineerden de geest van de gesprekken niet volledig, maar als je naar oproepen in hun rauwe, originele vorm luisterde, was het meer verontrustend. “Het was erger omdat de woorden onduidelijk waren en je wist dat je een dronkaard aan de andere kant van de lijn had”, zei hij over Nixon.

Vermoedde Johnson dat Nixon had gedronken toen hij belde om het beleid te sturen en bevelen te geven? ‘Als ik dat deed, zou ik het je niet vertellen,’ zei ze. Elk bewijs is blijkbaar voor altijd verdwenen. In een brief aan Buitenlandse Zaken uit 1999 beweerde Kissinger dat de banden van telefoongesprekken die in zijn kantoor waren gevoerd, na transcriptie waren vernietigd. Volgens een rapport uit 2004 van de Nixon Presidential Materials Staff van de US National Archives zijn er ook geen aantekeningen of ander materiaal dat bij de transcriptie betrokken was, bewaard gebleven.

Johnson kwam eind 1970 bij Kissinger’s staf, voordat ze in 1971 naar de persdienst van het Witte Huis ging, waar ze bleef tot het aftreden van Nixon in 1974. Na een korte periode in de regering van president Gerald Ford verhuisde ze naar Californië en werkte als onderzoeker voor Nixon, die toen zijn memoires aan het schrijven was. Ze had misschien een starende blik toen ze voor het eerst in het Witte Huis aankwam, vertelde ze me, maar door mee te luisteren naar telefoongesprekken op hoog niveau raakte ze al snel uit het idee dat dit ‘supermensen’ waren. Ze noemde Nixons grove taal ‘typisch mannentaal’.

Johnson noteerde de gesprekken van Kissinger in steno, vertelde ze me, waarbij ze herhaaldelijk benadrukte hoe moeilijk het was om dit soort gesprekken perfect te transcriberen. Een “shit” of een “verdomme” zou kunnen verdwijnen, maar er was geen opzettelijke censuur en niets werd opgeschoond, zei ze. Morris herinnerde het zich anders. Hoewel de opmerkingen van Nixon misschien leuk waren, vertelde hij me, waren het Kissingers eigen zure opmerkingen die ondergeschikten moesten accijnzen om hun baas te beschermen. Privé noemde Kissinger Nixon een gek, zei dat hij een “gehaktbalgeest” had en noemde hem “onze dronken vriend”.

‘Ik kreeg net een telefoontje van onze vriend’, zei Kissinger tegen zijn assistent Alexander Haig kort nadat hij op die decemberavond met Nixon aan de lijn was geweest, volgens het transcript van Johnson. De president “wil een massale bombardementencampagne in Cambodja”, zei Kissinger tegen Haig. ‘Hij wil niets horen. Het is een bevel, het moet gebeuren. Alles wat vliegt op alles wat beweegt. Je hebt het?” In een aantekening gaf Johnson aan dat hoewel het moeilijk was om hem te horen, het klonk alsof Haig begon te lachen.

Toen ik deze bevelen noemde en naar Nixons drankgebruik vroeg, benadrukte Johnson dat er buffers waren. Beleidswijzigingen, vertelde ze me, waren niet zo eenvoudig als een telefonisch bevel van de president. Er zouden veel discussies plaatsvinden voordat instructies werden uitgevoerd. Maar Kissingers onmiddellijke en botte weergave van het bevel van Nixon doet anders vermoeden. Het ruwe aantal Amerikaanse aanslagen in Cambodja doet dat ook. Hoewel ze er destijds geen verklaring voor hadden, ontdekte The Associated Press dat in vergelijking met november 1970 het aantal vluchten van Amerikaanse gevechtsvliegtuigen en bommenwerpers in Cambodja eind december was verdrievoudigd tot bijna 1.700.

Was de reden ervoor – en de Cambodjaanse doden die daaruit voortvloeiden – een bevel van een dronken president, snel en onvoorwaardelijk doorgegeven door Henry Kissinger? Nixon en Haig zijn al vele jaren dood en Johnson is eerder deze maand overleden. Dat laat alleen Kissinger over om de vraag te beantwoorden – en om te antwoorden op de doden.