Is het tijd voor een grote, verenigde staking van miljoenen vakbondsleden tegen de miljardairsklasse?
We krijgen dit idee soms gepitcht bij Labor Notes. Meestal doen we het af als afkomstig van dromers met starende ogen die graag het harde werk van het organiseren willen overslaan en doorgaan naar de ‘algemene staking’.
Maar nu komt de oproep van een grote internationale vakbond: de United Auto Workers (UAW), wier nieuwe contracten voor 146.000 werknemers bij de Big 3 strategisch op 1 mei 2028 aflopen. De vakbond wil dat anderen in de arbeidersbeweging dit doen. hun eigen vervaldata op die datum afstemmen, waardoor ze in vier en een half jaar de strijd aangaan met enkele van de grootste bedrijven van het land.
“Als ik een droomscenario kon hebben”, zei UAW-president Shawn Fain In deze tijden“zou het kunnen zijn dat alle georganiseerde arbeiders hun vervaldata in kaart brengen op 1 mei.”
“May Day is ontstaan uit een intense strijd van arbeiders in de Verenigde Staten om een achturendag te winnen”, aldus Fain. “Dat is een strijd die vandaag de dag net zo relevant is als in 1889”, toen de internationale arbeidersbeweging begon met het houden van jaarlijkse demonstraties gedurende een achturige dag ter herdenking van de Haymarket-martelaren die het leven lieten vanwege hun rol in de grote protesten in Chicago voor een kortere periode. werkdag een paar jaar eerder.
De strijd voor een kortere werkweek zou een onderdeel kunnen zijn van de onderhandelingen in 2028. Een van de publieke eisen van de UAW tijdens deze onderhandelingsronde was een werkweek van tweeëndertig uur tegen een loon van veertig uur. Autowerkers worden vaak gedwongen om verplicht overuren te maken, inclusief zestigurige weken (zes dagen van tien uur).
Hoewel dat voorstel bij de bedrijven niets opleverde, werd het onderwerp wel aangekaart.
“Als er één goed ding was dat uit COVID voortkwam – met al het verlies aan mensenlevens en de slechte dingen die zich hebben voorgedaan – was het dat mensen uit de arbeidersklasse beseften dat het leven niet zou moeten draaien om zeven dagen per week werken, twaalf of meer dagen per week. zestien uur per dag, of meerdere banen hebben, alleen maar om te overleven,’ zei Fain.
Vakbonden lijken te ontdekken dat het aangaan van spraakmakende publieke gevechten met werkgevers in hun voordeel kan zijn. Dat hebben we dit jaar gezien bij de Teamsters van de United Parcel Service (UPS), en meest recentelijk bij de UAW, wiens onvoorwaardelijke campagne tegen de Grote Drie naar verluidt duizenden autoarbeiders bij niet-vakbondsfabrieken heeft geïnspireerd om contact op te nemen en te vragen hoe deel te nemen.
“Als we de klasse van de miljardairs echt willen aanpakken en de economie opnieuw willen opbouwen, zodat deze gaat werken ten behoeve van velen en niet van enkelen”, zei Fain op Facebook Live, “dan is het belangrijk dat we niet alleen aanvallen , maar dat we samen toeslaan.”
Dus wat als een stel vakbonden zegt dat ze allemaal op 1 mei 2028 zullen vertrekken, tenzij hun werkgevers platencontracten aanbieden om de jaren van op hol geslagen ongelijkheid goed te maken?
Wat als ze een aantal van hun eisen op één lijn brengen – zoals eisen voor een einde aan gedwongen overuren en voor het herstel van de achturendag? Of, verdomd, dat werknemers delen in de productiviteitswinst met een tweeëndertigurige werkweek tegen een loon van veertig uur. Of voor een terugkeer naar echte pensioenen.
Wat als nieuwe vakbondswerkers die strijden voor de eerste contracten zich bij hen aansluiten?
Het zou niet alleen de werkgevers kunnen pushen, het zou in een jaar met presidentsverkiezingen ook grote druk uitoefenen op politici om oplossingen te steunen die werkende mensen helpen.
Zeker, het is al moeilijk genoeg om zelfs maar een vakbond zover te krijgen dat ze haar contracten met dezelfde werkgever coördineert: de Communications Workers of America Union heeft meerdere vervaldata bij AT&T; de Food and Commercial Workers International Union heeft meer dan honderd verschillende contracten met Kroger die op verschillende tijdstippen aflopen; enzovoort.
Maar misschien is dit gedurfde idee wel het duwtje in de rug dat de arbeidersbeweging nodig heeft.
Bron: jacobin.com
