Voetbal onder de aanval van Israël

Toen het laatste fluitsignaal klonk in het Abdullah bin Khalifa Stadion in Doha, viel Mohammed Saleh op zijn knieën. De in Gaza geboren verdediger had zojuist Palestina naar een historische 3-0 overwinning op Hong Kong geleid, waarmee hij dit jaar voor de eerste keer de knock-outrondes van de Asian Cup bereikte. Hij kalmeerde zichzelf voordat hij opstond en naar het getal 110 wees, op zijn onderarm geschreven. Tegen de tijd van deze overwinning waren er 110 dagen van Israëlische genocidale aanvallen op Gaza geweest, waarin naar schatting al vijfentwintigduizend Palestijnse mensen waren gedood en nog eens twee miljoen ontheemden.

Saleh vertelde de media achteraf dat hij “deze wedstrijd speelde voor ons volk in Gaza en de zielen van de martelaren.” Zijn ouderlijk huis op het platteland van Gaza was verwoest, zijn familie ontheemd en veel van zijn vrienden vermoord, terwijl het nieuws over verschillende sterfgevallen binnenkwam terwijl hij bij de Asian Cup was.

Palestina zou vervolgens met 2-1 verliezen van de gastheer en de uiteindelijke kampioen Qatar, maar niet voordat Oday Dabbagh, de ster van het team, het team in de zesendertigste minuut op een 1-0 voorsprong zette en eindigde met een kalmte die in tegenspraak was met de verwachtingen van het team. worstelingen die het team had overleefd om zelfs maar het veld op te gaan. Drie van de spelers die oorspronkelijk voor het toernooi waren opgeroepen, konden Gaza niet verlaten om zich bij de ploeg aan te sluiten. Meer dan de helft van degenen die dat wel deden, werkte snel om weer fit te worden, waarbij ze hun beroep uitoefenden voor Palestijnse teams waar de competitie al meer dan drie maanden was opgeschort.

“In de huidige situatie is [reaching the last sixteen games of the tournament] betekende het dubbele van wat het anders zou hebben betekend”, vertelt Susan Shalabi, vice-president van de Palestine Football Association (PFA). Jacobijn. “Met de verwoestende oorlog die de bezetting voert op het voortbestaan ​​van ons volk, was het feit dat het team er voor het eerst in slaagde de knock-outfase te bereiken een duidelijke boodschap van veerkracht. [and] doorzettingsvermogen.”

De reis van Palestina naar de knock-outfase van de Asian Cup gaat veel verder terug dan de zeventien dagen in Qatar en wordt getypeerd door de veerkracht en doorzettingsvermogen die Shalabi noemde. De PFA werd pas in 1998 lid van de FIFA en de Aziatische voetbalbond na meerdere aanmeldingen, waardoor ze in aanmerking kwamen om te strijden om zich te kwalificeren voor de Asian Cup en World Cup. Het zou nog tien jaar duren voordat hun nationale team hun eerste interland voor eigen publiek zou kunnen spelen, met een 1-1 gelijkspel tegen Jordan in het Faisal Al-Husseini Stadion. Sinds 2019 zijn ze echter gedwongen alle thuisinterlands buiten Palestina te spelen.

De locatie van die historische wedstrijd in 2008 was vorig jaar gastheer van de finale van de Palestijnse League Cup tijdens de rust onderbroken toen twee gepantserde Israëlische tanks het stadion binnenkwamen en rubberen kogels en traangas op het stadion en de tribunes afvuurden. Door de aanvallen moesten velen in het ziekenhuis worden opgenomen of moesten ze medische behandeling ondergaan, waaronder de doelman van Jabal Al-Mukaber – onderdeel van Israëls langdurige en consistente aanvallen op voetballers en het gebruik van geweld om de volledige bloei en groei van het voetbal in heel Palestina te belemmeren.

Het Rafah National Stadium, de PFA-gebouwen en twintig sportfaciliteiten werden zwaar beschadigd tijdens Operatie Cast Lead, waarbij drie veelbelovende spelers, Ayman Alkurd, Shadi Sbakhe en Wajeh Moshtaha, onder de 1.400 doden vielen.

In 2014 werden de tienerneven Jawhar Nasser Jawhar en Adam Abd al-Raouf Halabiya, terwijl ze na de training naar huis liepen, meerdere keren in de benen en voeten geschoten door Israëlische troepen, voordat ze in elkaar werden geslagen en door honden werden aangevallen. Beiden kunnen nooit meer voetballen.

Mohammed Khalil, een aanvaller bij Al-Salah, zag zijn carrière eindigen en kon in 2018 weer moeilijk lopen nadat hij in de knie werd geschoten door een ‘vlinderkogel’, een vorm van explosieve munitie die verboden is onder de Conventie van Genève. Zijn teamgenoot Mohammad Obeid werd ook in beide knieën geschoten door de Israel Defense Forces (IDF).

De aanhoudende Israëlische genocide heeft nu het leven geëist van minstens zevenentachtig voetballers, van wie twintig kinderen, aldus Shalabi:

Alle voetbalinfrastructuur in Gaza is vernietigd of ernstig beschadigd. Stadions werden door het Israëlische ‘morele’ leger, tot hun eeuwige schande, gebruikt als concentratiekampen waar burgers gruwelijke vernederingen en martelingen moesten ondergaan.

Stadions op de Westelijke Jordaanoever waren niet vrijgesteld van deze systematische vernietiging: clubfaciliteiten werden vernietigd in de vluchtelingenkampen Nursham en Jenin; spelers werden gearresteerd en neergeschoten. Zelfs in Oost-Jeruzalem gaat het beleid van de bezetting van het sluiten en slopen van clubs onverschrokken door.

De PFA heeft de FIFA nu opgeroepen om de Israëlische voetbalbond (IFA) uit te zetten en “de ongekende schendingen van de internationale mensenrechten en het humanitair recht door Israël aan te pakken.” Uitsluiting uit de FIFA zou Israël ervan weerhouden deel te nemen aan de lopende kwalificatierondes voor het WK 2026. Een dergelijke stap heeft een precedent: Rusland werd gediskwalificeerd voor het WK 2022 na de invasie van Oekraïne.

“Het is de internationale onverklaarbare onwil om actie te ondernemen die de bezetting straffeloosheid geeft om elke conventie te blijven schenden. Dat geldt in elk aspect, of het nu gaat om cultuur, economie of sport”, zegt Shalabi over de vitale behoefte aan actie van bestuursorganen in de voetbalwereld, wier bereidheid om de IFA toe te staan ​​“racistische kolonistenteams op te nemen die zich bevinden op gestolen gronden in internationaal erkende Palestijnse gebieden heeft de IFA aangemoedigd om door te gaan met het overtreden van meer regels.”

Het neerschieten van Khalil in 2018 leidde tot oproepen aan Argentinië om een ​​komende internationale vriendschappelijke wedstrijd met Israël te annuleren, wat ze uiteindelijk ook deden, hoewel de destijds gegeven rechtvaardiging ‘zorgen om de veiligheid van de spelers’ was. Clubs en landen in heel Europa zijn tijdens de genocide doof gebleven voor soortgelijke oproepen en zijn hun wedstrijden tegen Israëlische partijen blijven vervullen.

“Stel je voor dat je buurman je huis steelt en je eruit schopt, terwijl de rest van de buurt hem behandelt alsof hij de eigenaar van het huis is. Zou dit diefstal niet normaliseren en de dief aanmoedigen?” vraagt ​​Shalabi.

Alle FIFA-leden zullen over het voorstel stemmen op het volgende FIFA-congres, dat drie dagen duurt – te beginnen op 17 mei, twee dagen na de zesenzeventigste verjaardag van de Nakba. Om de datum en de voortdurende schendingen van de mensenrechten in Palestina te markeren, speelde het Palestijnse nationale vrouwenteam een ​​vriendschappelijke wedstrijd tegen het Ierse Bohemian FC, de eerste die in Europa plaatsvond.

In een omkering van de fortuinen van het nationale herenteam kwam Palestina van een achterstand en won met 2-1. De in Duitsland gevestigde spits Nour Youssef profiteerde van een fout van de verdediging van de Bohemians om de winnaar binnen te slepen en kreeg een meeslepend applaus van een uitverkocht Dalymount Park. Het was een voorbeeld van wat Shalabi uitlegt als de cruciale rol die voetbal speelt in Palestina als “een uitdrukking van onze nationale identiteit: ons verlangen om onze plaats onder de zon in te nemen als een vrije, soevereine natie, net als iedereen.”