Voor luchtvaartpersoneel levert een stakingsbereidheid de goederen op

Vorige week, aan de vooravond van een lang weekend, bereikten de piloten van WestJet en Swoop een voorlopige overeenkomst, onder voorbehoud van ratificatie door leden, die een staking afwendde. Het management van WestJet was aanvankelijk klaar om met zijn piloten ten strijde te trekken en ging zelfs zo ver dat ze dreigden en bereid je voor op een uitsluiting. Toen maakte het bonzen op de borst plaats voor de realiteit dat het management zich in een onhoudbare positie bevond, en nu is het zo allemaal glimlachen en backslapping nadat arbeiders standvastig waren.

Het vierjarige contract omvat verbeteringen in het nettoloon voor een bedrag van CAD $ 400 miljoen, betaling met terugwerkende kracht tot januari, de optie van een pensioen en een handvol andere verbeteringen in de kwaliteit van leven. Het is een grote overwinning voor werknemers in een moeilijke sector die eens te meer bewijzen dat arbeidsactie resultaten oplevert.

Zoals kapitein Bernie Lewall, WestJet-piloot en voorzitter van de Master Executive Council op de podcast van de raad zei: “Al onze gespreksonderwerpen gingen over het maken van WestJet tot een carrièreluchtvaartmaatschappij.” Voorafgaand aan het principeakkoord werden WestJet-piloten betaald aan de onderkant van het Noord-Amerikaanse gemiddelde. De nieuwe deal zal hen aanzienlijk opdrijven en, belangrijker nog, de opvallend afwezige pensioenoptie van het bedrijf verhelpen.

WestJet werd in 2019 gekocht door private equity-bedrijf Onex in een deal van $ 5 miljard. De toenmalige burgemeester van Calgary, Naheed Nenshi, zei destijds: “Private-equityfirma’s kopen bedrijven om een ​​van de volgende drie redenen: kosten besparen, het bedrijf laten groeien of de industrie herstructureren. Welke is het?” Het bedrijf had het op dat moment moeilijk en had af en toe gestreden met hun werknemers. Dit conflict laaide op toen de stewardessen van het bedrijf zich in 2018 begonnen te organiseren.

Luchtvaartpiloten in heel Noord-Amerika zitten midden in een strijd voor arbeidsrechten. Vorige week stemden de piloten van FedEx voor een staking, omdat ze strijden voor hogere lonen. Dit specifieke moment grijpen is een goede strategie voor organisatoren. Zoals Reuters meldt: “Nu piloten schaars zijn en de vraag naar vliegreizen explosief groeit, profiteren piloten van een betere onderhandelingspositie, wat hen aanmoedigt om betere contracten met luchtvaartmaatschappijen en pakketfirma’s na te streven.” Rond dezelfde tijd bereikten piloten van American Airlines hun eigen vierjarige principeakkoord, net nadat medewerkers van Delta Air Lines hetzelfde hadden gedaan. De Globe en Post meldt dat de twee deals vergelijkbaar zijn. In mei stemden Southwest-piloten ook voor een stakingsmandaat, en Air Canada-werknemers dringen momenteel aan op hun eigen betere deal.

De luchtvaartindustrie is berucht vanwege de slechte behandeling van werknemers. Afgelopen zomer was een dieptepunt, grotendeels beïnvloed door de pandemie, hoewel de onderliggende problemen al geruime tijd aan het broeien waren. In die tijd stopten arbeiders massaal vanwege vertragingen, annuleringen, zoekgeraakte bagage, plus wijdverbreid gebrek aan respect, vermoeidheid en ziekte.

Het management was nergens in de branche te vinden, met name in Canada. En dit alles speelde zich af tegen de achtergrond van een generatiewisseling in verschillende sectoren. Nu hebben luchtvaartmaatschappijen moeite om veranderingen in te halen, ook nieuwe medewerkers. In januari werd inderdaad een tekort aan piloten genoemd als een belangrijke oorzaak van de reischaos. Het zou dan ook niemand moeten verbazen dat arbeid van deze gelegenheid gebruik maakt om na jaren van verwaarlozing de achterstand in te halen.

De opmerking van Lewall dat “al onze gespreksonderwerpen gingen over het maken van WestJet tot een carrièreluchtvaartmaatschappij” is belangrijk. Het weerspiegelt een gemeenschappelijk thema in arbeidsonderhandelingen: werknemers zijn niet alleen uit op meer geld. Ze willen respect, veilige werkomstandigheden, stabiliteit en een toekomst waarin ze zich veilig kunnen voelen.

Arbeidsstrijd draait vaak om vrijwaring carrières, niet alleen verbeteringen op korte termijn. Ze omvatten ambities op middellange tot lange termijn die bijdragen aan stabiele werkgelegenheid. Als we het arbeidsconflict van WestJet door de lens van dit soort langetermijnberekeningen bekijken, is het geen verrassing, gezien de schamele omvang van het personeelsaanbod, dat de luchtvaartmaatschappij een probleem heeft met het behouden van piloten. Evenzo is het geen verrassing dat Southwest Airlines zijn eigen problemen heeft met retentie, wat heeft bijgedragen aan de totale catastrofe van vakantievluchten afgelopen winter.

Zowel arbeid als management in alle sectoren zouden aantekeningen en lessen moeten trekken uit de strijd voor betere deals voor piloten van luchtvaartmaatschappijen. Arbeid heeft een moment in zowel de private als de publieke sector in Noord-Amerika, en het grijpt het aan. De kern van de strijd die gaande is, zijn structurele marktveranderingen, veranderende houdingen en verwachtingen en nieuwe normen. Een van de deugden van collectieve onderhandelingen is dat een overwinning van de ene vakbond of een groep vakbonden een precedent kan scheppen voor andere – één goede deal maakt de weg vrij voor de volgende goede deal.

Op een competitieve arbeidsmarkt, zoals die van de luchtvaartindustrie, hebben werknemers de mogelijkheid om hun onderhandelingspositie te vergroten en betere voorwaarden te bedingen met hun werkgevers. Het is cruciaal voor werknemers om dit moment te grijpen. Het management moet op zijn minst erkennen dat werknemers een eerlijke vergoeding verdienen en verlangen. Maar er is meer dan dat. Ze willen ook respect en stabiliteit, ook al stellen sommige werknemers werkflexibiliteit hoog in het vaandel. Het behouden van werknemers vereist bijvoorbeeld een eerlijk pensioen, net zoals het beschermen van werknemers veilige werkomstandigheden vereist.

Je zou denken dat dit allemaal vanzelfsprekend zou zijn, zelfs automatisch, maar dat is het natuurlijk niet. Handhaving en uitbreiding van arbeidsrechten en eerlijke beloning is een eeuwigdurende strijd waarin het management en de eigenaren aan de ene kant staan ​​en de arbeiders aan de andere kant. Dat betekent niet dat de twee partijen geen manier kunnen vinden om naast elkaar te bestaan, maar het betekent wel dat ze altijd in een vijandige relatie zullen verkeren. Zolang er een klassenverschil is tussen degenen die werken en degenen die de regels en voorwaarden bepalen waaronder die arbeid wordt verricht, is strijd zoals die welke de luchtvaartindustrie treft onvermijdelijk. De recente overwinningen herinneren ons er in ieder geval nog eens aan dat betere deals altijd mogelijk zijn – als je bereid bent ervoor te vechten en daarbij collectief je arbeid in te houden.