New York Times columniste Pamela Paul maakt zich grote zorgen over de vrijheid van meningsuiting. Haar zorgen gaan veel verder dan openlijke censuur, zoals boeken die uit de schappen van schoolbibliotheken worden gehaald; ze is geïnteresseerd in het behoud van een cultuur van vrije meningsuiting. In 2022 luidde ze bijvoorbeeld de noodklok over ‘een subtielere vorm van repressie’ die ‘voor het overige liberaal ingestelde redacteuren, agenten en auteurs’ ervan weerhoudt boeken te publiceren die tot terugslag zouden kunnen leiden vanwege het schenden van orthodoxieën van rechts of links.
Sommige van deze zorgen lijken mij redelijk. Ik ben nooit het soort linksist geweest dat denkt dat de censuursfeer die wordt gecreëerd door “de cultuur annuleren” geen probleem is voor de vrijheid van meningsuiting (en nog veel meer). Maar Paul is zo op dit soort dingen afgestemd geraakt dat ze soms alarm slaat over heel veel alsof er niets is. Vorig jaar schreef ze bijvoorbeeld een column over een artikel met de titel ‘In Defense of Merit in Science’ dat werd afgewezen door ‘verschillende prominente reguliere tijdschriften’ voordat het uiteindelijk werd geaccepteerd in iets dat de Journal of controversiële ideeën.
Ze leek een artikel aan te nemen waar ze het mee eens was en vond het ideologisch belangrijk dat het werd afgewezen als bewijs van ongebreidelde zelfcensuur, en zei feitelijk: Kijk eens naar al deze wetenschappelijke tijdschriften die bang zijn om deze verboden waarheden te publiceren. Het leek nooit bij haar op te komen dat het afgewezen artikel wel eens een bewijs zou kunnen zijn voor het veel alledaagsere feit dat het heel moeilijk is om gepubliceerd te worden door grote wetenschappelijke tijdschriften.
Het enige tijdschrift dat ze bij naam noemt en dat het artikel heeft afgewezen, is de Proceedings van de Nationale Academie van Wetenschappen (PNAS). PNASHet acceptatiepercentage voor ingezonden artikelen bedraagt 14 procent. En het grootste deel van die 14 procent lijkt te bestaan uit korte papers die empirische resultaten presenteren. Het tijdschrift publiceert wel commentaar, maar het grootste deel ervan is veel korter dan ‘In Defense of Merit in Science’. Is dit specifieke artikel in de 86 procent van de inzendingen beland? PNAS die de afdruk niet zien, verdienen echt een hele kolom in de New York Times?
Maar ook al gaat Paul haar kritiek soms verder dan plausibiliteit, toch is haar voornaamste zorg een eervolle zorg. Ze geeft om de vrijheid van meningsuiting en een stevig debat over controversiële ideeën. Een profiel in de New Yorker citeert haar als volgt: “Ik bewonder mensen die onbevreesd zijn.”
Vreemd dus dat Paul, terwijl bommen van tweeduizend pond kinderen doden in vluchtelingenkampen in Rafah, geen bewondering lijkt te hebben voor de demonstranten die zich uitspreken tegen deze wreedheden en oproepen tot een staakt-het-vuren, vaak met groot gevaar voor hun toekomst. carrièrevooruitzichten of zelfs hun vermogen om af te studeren in gevaar brengen. In plaats daarvan, in haar New York Times In de column van vorige week dringt ze er stilzwijgend bij hen op aan om hun mond te houden over Gaza, zodat ze niet door toekomstige werkgevers op de zwarte lijst terechtkomen.
Als ze ook maar het geringste probleem heeft met de zwarte lijst zelf en de mogelijke gevolgen ervan voor haar gekoesterde idealen van vrije meningsuiting, laat ze daar in de column niets over blijken. In plaats daarvan neemt ze een toon aan van vriendelijke bezorgdheid jegens de demonstranten. Nietwaar realiseren dat hun kinderachtige capriolen toekomstige vacatures in gevaar zouden kunnen brengen?
Paul schreef haar column zeven en een halve maand na de Israëlische campagne van etnische zuivering in Gaza. Sinds de aanval van 7 oktober in Israël zijn miljoenen Palestijnen uit hun huizen verdreven. Tienduizenden burgers zijn rechtstreeks afgeslacht, en we zullen waarschijnlijk nog heel lang niet weten hoeveel mensen hun leven hebben verloren als gevolg van de totale vernietiging van de infrastructuur van Gaza.
We weten dat, zelfs in absolute termen, het dodental dramatisch hoger is dan dat van andere recente conflicten in veel grotere landen. In Oekraïne bijvoorbeeld kondigde de VN, bijna twee jaar na de Russische invasie, aan dat het dodental onder burgers “de 10.000 had overschreden”. Dat komt uit een land met drieënveertig miljoen mensen. In Gaza, met zijn 2,3 miljoen inwoners – onderdanen maar geen burgers van de staat Israël – zijn ruim zesendertigduizend mensen gestorven, van wie ten minste tweederde zijn burgers. (De enige manier om tot de conclusie te komen dat dit zo is alleen tweederde is het uit het niets opwerpen van de veronderstelling dat elk volwassen mannelijk lijk een Hamas-strijder was.)
Deze grimmige realiteit – de bloedige feiten die al deze studenten er überhaupt toe hebben aangezet om te protesteren – komen vrijwel nergens voor in de column van Paul. De enige verschijning van het woord ‘burger’ komt in een passage waarin ze zegt dat studenten ‘de morele duidelijkheid ontbeerden’ van de protesten tegen de Zuid-Afrikaanse apartheid in een eerdere generatie, omdat ze niet alleen ‘eisten dat Israël zou stoppen met het doden van burgers in Gaza’, demonstranten hebben ‘de angst voor antisemitisme aangewakkerd’.
Ze vindt wel tijd om uit te leggen hoe die angsten zijn aangewakkerd, waarvan sommige vrij mager zijn. Ze noemt bijvoorbeeld demonstranten die scanderen: ‘Van de rivier tot de zee zal Palestina vrij zijn.’ Dat zou een oproep kunnen zijn tot etnische zuivering in de tegenovergestelde richting van wat er momenteel in de echte wereld gebeurt – of het zou een oproep aan Israël kunnen zijn om niet langer een exclusief “Joodse staat” te zijn, net zoals Zuid-Afrika niet langer een uitsluitend “Joodse staat” is. witte staat”, en het staatsburgerschap verlenen aan de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza waarover het de afgelopen zevenenvijftig jaar heeft geregeerd.
Gegeven het feit dat veel van de demonstranten zelf Joods zijn, en Pesach-seders op de quad inderdaad een veel voorkomend verschijnsel waren in de Palestijnse kampen, zou het gezond verstand sterk op de tweede lezing wijzen. Maar Paul heeft besloten over haar verhaal.
Ondertussen lijkt het er niet eens op bij haar opkomen om het gedrag te beoordelen van miljardairs zoals Bill Ackman die proberen deze studenten op de zwarte lijst te zetten van toekomstige banen – en de verontrustende implicaties die dergelijke acties hebben voor de vrijheid van meningsuiting. ‘Niet alle werkgevers’, vertelt ze ons, ‘zullen vriendelijk staan tegenover een kampement.’ Hoe dan ook, het Amerikaanse bedrijfsleven wil geen onruststokers. “Wat op de campus vliegt, komt niet noodzakelijkerwijs voorbij in de echte wereld.”
Het lijkt ook niet bij haar op te komen dat juist het feit dat miljardairs hen tot scheidsrechters maken van wat ‘in de echte wereld’ gebeurt – hun enorme economische macht – hen tot een veel krachtiger bedreiging voor de vrijheid van meningsuiting maakt dan welke bende wakkere studenten dan ook. . Alle gebruikelijke zorgen van Paul over subtiele ‘vorm'[s] van repressie” en “zelfcensuur” zijn hier uit het raam gevlogen.
Ze veroordeelt de censuur van het op de zwarte lijst zetten van miljardairs niet. Paul rapporteert het gewoon alsof het een feit van de natuur is, en grinnikt een beetje naar de demonstranten die vast niet begrijpen waar ze aan beginnen. In feite is ze ingeschakeld als onderdeel van het zwarte lijstproces – de oh zo vriendelijke omstander die potentiële slachtoffers ernstig adviseert (misschien via hun New York Times–lezende ouders) om te zwijgen voor hun eigen bestwil.
Haar toon is zachtaardig, haar houding is geërgerd maar vriendelijk, en haar kritiek op de demonstranten is zelfs relatief gedempt door de normen van het McCarthyistische vergif dat de afgelopen maanden hun kant op is gericht. Ze wil gewoon, zie je niet, wat het beste is voor deze kinderen. Wat, ook al is ze niet helemaal onkies genoeg om het zo te zeggen, betekent dat ze hun mond moeten houden over Gaza.
Het komt niet bij haar op dat sommige van deze studenten zich misschien goed bewust zijn van de risico’s, maar denken dat het mislopen van een baan bij het bedrijf in de toekomst een prijs zou kunnen zijn die de moeite waard is om zich uit te spreken tegen een aanhoudende genocide die wordt uitgevoerd met Amerikaanse wapens. . Dat ze, met andere woorden, precies het soort ‘mensen die onbevreesd zijn’ zouden kunnen zijn die ze beweert te bewonderen. Ze denkt gewoon dat ze dwaas zijn. En ze wil dat ze banger worden.
Bron: jacobin.com
