Terwijl de pandemie in 2021 woedde, bleef het een geweldige tijd om stinkend rijk te zijn in Canada. Terwijl de meesten van ons op potten en pannen bonkten, onze boodschappen zandstraalden, onze post in quarantaine plaatsten en hoopten op een vaccin, genoot de rijkste 1 procent een aanzienlijke stijging van hun rijkdom – een duizelingwekkende stijging van meer dan 9 procent ten opzichte van het voorgaande jaar. volgens Statistics Canada.
Tegelijkertijd werden de Canadezen uit de arbeidersklasse geconfronteerd met de harde realiteit van afnemende financiële stabiliteit. Velen worstelden met toenemende armoede, banenverlies en een afhankelijkheid van overheidsprogramma’s om rond te komen. Ze bevonden zich in de frontlinie van essentiële banen, waardoor ze zichzelf blootstelden aan het risico om COVID op te lopen en, tragisch genoeg, zelfs hun leven te verliezen. De rijken leefden in een totaal andere wereld dan de rest van ons, zoals ze altijd hebben gedaan.
De nieuwste gegevens van Statistics Canada zijn noch schokkend, noch verrassend. Het bevestigt eenvoudigweg iets wat we allemaal weten: arme mensen hebben het moeilijk en rijke mensen gedijen omdat het systeem erop gericht is hen te bevoordelen. De machtigen zijn goed in onderhandelen – ze zijn vooral goed in belastingzaken, ahem, ‘management’. Ze zijn eindeloos bezig met wederzijdse tegenslagen om ervoor te zorgen dat hun klasse een fortuin verdient, terwijl werknemers met lage en middeninkomens tafelresten krijgen. Ze blinken uit in het garanderen dat ze een voorkeursbehandeling krijgen van regeringen die structureel voorbestemd zijn om hen te geven wat ze maar willen. Hond bijt man, foto’s om 11 uur.
De statistieken spreken boekdelen: in het jaar 2021 was er een inkomensstijging van 9,4 procent voor de bovenste 1 procent, met een gemiddelde van CAD$579.000, en dit houdt niet eens rekening met de aanzienlijke piek in de vermogenswinsten. Wat deze cijfers benadrukken is niet louter een financiële trend, maar een duidelijke illustratie van een fundamenteel onrechtvaardige economische structuur, ondersteund door het rechtssysteem dat deze in stand houdt. Helaas is deze onthulling bijna routine geworden: het is een één- of tweedaagse kop. Sommigen van ons zien het, worden woedend, schreeuwen in de leegte van sociale media of op onze apparaten, en gaan dan verder met ons leven. Het is alsof we de rijken een signaal geven dat we ons hebben neergelegd bij de voortdurende uitbuiting en tevreden zijn met het wachten op het volgende onvermijdelijke verhaal van plundering van de hogere klasse.
Toen de Panama Papers in 2016 uitlekten, vertelden ze – in ruim elf miljoen documenten – het verhaal van offshore holdings, belastingparadijzen, duistere transacties en biljoenen dollars aan rijkdom die verborgen waren door de machtigste mensen ter wereld, inclusief politici.
Een deel van het hamsteren was legaal. Een deel ervan was dat niet. Maar het onderscheid deed er bijna niet toe. De rijken kwamen er hoe dan ook mee weg, exploiteerden een mondiaal financieel systeem dat zij zelf hadden ontwikkeld of verlegden de grenzen ervan, vertrouwend op hun vermogen om juridische consequenties te ontlopen of met succes eventuele aanklachten te bestrijden. Het rendement was uiteraard het risico waard. Het is bijna altijd voor deze mensen. Hoewel de omvang van het opgeborgen geld nooit precies is vastgesteld, schatten deskundigen dat dit ergens tussen de 7 en 32 biljoen dollar ligt – oftewel 8 tot 14 procent van de mondiale rijkdom.
Hoewel de Panama Papers een tijdelijke schok teweegbrachten, was het een vluchtige en grotendeels apathische reactie. “Mijn God!” we zeiden. “Triljoenen! Kun je het geloven?” Natuurlijk konden we het geloven. De kranten bevestigden wat iedereen met een redelijke belangstelling voor mondiale aangelegenheden al wist over de rijken. Per saldo was de collectieve reactie wereldwijd een nonchalant ‘ho hum’, en snel gingen we verder.
We zijn ongevoelig geworden voor de roofzucht van de rijken. We hebben het in onze verwachtingen ingebakken. Zoals schietpartijen op scholen in de Verenigde Staten. We zien het nieuws, treuren een halve minuut en scrollen dan naar het volgende segment in de eindeloze zee van verdriet die onze feeds overspoelt. Het wordt een routine, begeleid door het achtergrondgezoem van de televisie of de opmaat naar bedtijd. Wat kan men tenslotte nog meer doen?
We moeten onze collectieve verontwaardiging over structurele economische uitbuiting en ongelijkheid herontdekken materiaal antwoord. Verontwaardiging op zichzelf is een belangrijk onderdeel van politieke verandering en de strijd voor klassenrechtvaardigheid, maar op zichzelf is het een doodlopende weg. We kunnen schrijven en posten en medelijden hebben met onze vrienden en collega’s, en dat moeten we ook doen. Maar daarnaast moeten we aandringen op verandering door het opbouwen van sociale bewegingen en door linkse politieke partijen ertoe aan te zetten een gedurfd en agressief beleid te omarmen. We moeten ook van hen eisen dat ze onze woede reflecteren, versterken en helpen deze in daden om te zetten. Kortom, we hebben massapolitiek nodig.
Verhalen over de rijken die rijker worden, de armen die armer worden, de machtigen die bloeien en de zwakken die lijden, zouden ons moeten mobiliseren om een verandering te eisen in de economische structuren en rechtssystemen die rijkdom aan de kapitaalklasse voeden en deze aan de arbeidersklasse onttrekken. Deze verhalen zijn het bewijs van de misdaad – meestal geen letterlijke misdaad, omdat de wet door en voor de rijken is geschreven – maar een morele misdaad. We moeten dat bewijsmateriaal gebruiken om onze zaak voor velen op te bouwen, om onze actie te voeden en om grote en permanente veranderingen te eisen die de velen dienen in plaats van de weinigen.
Als we onze woede bij het lezen over uitbuiting alleen maar over ons heen laten spoelen voordat we verder gaan, stemmen we de facto in met onze eigen economische repressie. Natuurlijk zijn de rijken hier allemaal voor. Hoe meer we gewend raken aan verhalen als de Panama Papers – en de sprong in rijkdom voor de rijken en machtigen tijdens de donkerste dagen van de pandemie – des te veiliger verankerd raken de rijken en machtigen in hun toevluchtsoorden. Dat kunnen we niet laten voortduren. We moeten aandringen op en vechten voor beter – vooral omdat ons levensonderhoud, en in sommige gevallen zelfs ons leven, ervan afhangt.
Bron: jacobin.com
