Westerse wapens maken de oorlogsmisdaden van Israël mogelijk

De Israëlische aanval op Gaza is een van de grootste wreedheden van deze eeuw. Gezien de hoeveelheid bewijsmateriaal – dag na dag uitgezonden op sociale media en via meer traditionele media zoals Al Jazeera – hoef je dit alleen maar te begrijpen als je een basisniveau van menselijkheid hebt. Maar als u liever vertrouwt op het oordeel van degenen die als deskundigen worden beschouwd: die oordelen stapelen zich met de week op.

Human Rights Watch (HRW) – een NGO die al meer dan dertig jaar mensenrechtenschendingen over de hele wereld in de gaten houdt – heeft onlangs een onderzoek afgerond naar wat, in een druk veld, geldt als een van de meest barbaarse acties van Israël in zijn oorlog tegen Israël. datum. HRW beschrijft het incident, op basis van getuigenissen, als volgt:

“Op 31 oktober verbleven 350 of meer mensen in het Engineers’ Building, net ten zuiden van het vluchtelingenkamp Nuseirat. Minstens 150 mensen zochten onderdak nadat ze hun huizen elders in Gaza waren ontvlucht. Zonder opwarming raakten omstreeks 14.30 uur binnen ongeveer 10 seconden vier luchtmunitie het gebouw. Het gebouw werd volledig gesloopt.”

Minstens 106 burgers, waaronder 54 kinderen, kwamen om bij de aanval. Volgens HRW’s crisis- en conflictdirecteur Gerry Simpson omvatte dit onder meer “kinderen die voetbal speelden, bewoners die telefoons oplaadden in de supermarkt op de begane grond en ontheemde gezinnen die veiligheid zochten”.

Het onderzoek van HRW “vond geen bewijs van een militair doelwit in de buurt van het gebouw ten tijde van de Israëlische aanval, waardoor de aanval volgens het oorlogsrecht onrechtmatig willekeurig was”. Het merkt ook op dat “Israëlische autoriteiten geen rechtvaardiging voor de aanval hebben gegeven”. Voor HRW is de conclusie dus duidelijk: de Israëlische aanval op het gebouw was een oorlogsmisdaad.

Het rapport maakt ook duidelijk dat dit geen op zichzelf staand incident was. Het verwijst naar gegevens van Airwars, een NGO die de impact van conflicten op burgers in kaart brengt, waaruit blijkt dat sinds het begin van de aanval op Gaza “bij 195 waarschijnlijke aanvallen door het Israëlische leger 1 tot 9 burgers omkwamen, en 107 aanvallen tussen 10 en 9 burgers omkwamen”. 59, en 4 gedood tussen 60 en 139”.

De omvang van het bloedbad dat de bevolking van Gaza al ruim zes maanden wordt aangedaan, is immens. En verder onderzoek zal ongetwijfeld uitwijzen wat elke redelijke waarnemer al weet: het zijn niet een paar incidenten hier en daar die misdaden zijn, maar de hele Israëlische oorlog.

De boodschap van HRW aan de bondgenoten van Israël, zoals Australië, is eenvoudig. Ze zouden, zo staat er, “de militaire hulp en wapenverkoop aan Israël moeten opschorten… Regeringen die wapens blijven leveren aan de Israëlische regering riskeren medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden”.

Westerse leiders zoals de Amerikaanse president Joe Biden en de Australische premier Anthony Albanese doen zich graag voor als voorvechters van de mensenrechten. Dus als een erkende autoriteit op dit gebied, zoals HRW, een oproep als deze doet, zou je verwachten dat ze er gehoor aan zouden geven.

Als je puur zou oordelen op basis van wat ze zijn geweest gezegde
de afgelopen weken, dan zou je denken dat dat wel het geval was. Terwijl de oorlog van Israël zich voortsleept, zijn de westerse achterban bereid enige kritiek te uiten. Dit is vooral het geval geweest sinds de moord op 1 april op zeven hulpverleners – waaronder de Australische vrouw Zomi Frankcom – van World Central Kitchen.

In een verklaring die de dag na dat incident werd gepubliceerd, zei Biden dat hij “verontwaardigd en diepbedroefd” was. “Dit conflict”, vervolgde hij, “is een van de ergste in de recente geschiedenis als het gaat om het aantal hulpverleners dat is omgekomen” (geen woord over gesproken). WHO zij zijn gedood door). Albanese van zijn kant zei tijdens een persconferentie op 3 april dat Israëls moord op de hulpverleners “volkomen onaanvaardbaar” was.

Zeggen dat dingen ‘schandalig’ en ‘onaanvaardbaar’ zijn, is één ding. Eigenlijk aan het doen iets daarover is iets heel anders. Ondanks toenemende druk, onder meer van vertegenwoordigers van de Democratische Partij in het Amerikaanse Congres, heeft de regering-Biden tot nu toe geweigerd voorwaarden te stellen aan toekomstige militaire hulp aan Israël.

Ten tijde van de aanslagen van 1 april op het hulpkonvooi World Central Kitchen drong Biden er bij het Congres op aan om de verkoop van maximaal 50 in de VS gemaakte F-15 straaljagers aan Israël goed te keuren in een deal ter waarde van meer dan 18 miljard dollar. Als de deal doorgaat, komt deze bovenop de miljarden aan militaire hulp en de meer dan honderd individuele wapenverkopen die de VS sinds 7 oktober naar Israël hebben gestuurd. Zonder voortdurende steun van de VS zou het vermogen van Israël om oorlogsmisdaden zoals die welke door HRW zijn onderzocht ernstig beperkt zijn.

De Australische regering exporteert niet rechtstreeks wapens en verleent geen militaire hulp aan Israël, zoals de VS dat doet. Het is echter meer dan blij dat Australische bedrijven een voet tussen de deur hebben in de genocidehandel.

Tussen 2017 en 2023 heeft de regering 322 exportvergunningen afgegeven voor militaire of ‘dual use’-goederen die op weg waren naar Israël, en uit cijfers van het ministerie van Buitenlandse Zaken en Handel blijkt dat voor 13 miljoen dollar aan wapens en munitie door Australische bedrijven in de Verenigde Staten naar Israël werd geëxporteerd. afgelopen vijf jaar.

De Australische regering lijkt er ook geen moeite mee te hebben om om te gaan met Israëlische bedrijven die rechtstreeks betrokken zijn bij de genocide in Gaza. De raketten die het hulpkonvooi World Central Kitchen troffen, werden afgevuurd vanaf een Hermes 450-drone, vervaardigd door Elbit Systems – hetzelfde Israëlische bedrijf, Australië, heeft onlangs toegezegd 917 miljoen dollar aan belastinggeld te betalen voor de levering van onderdelen voor de infanteriegevechtsvoertuigen van de Australian Defense Force.

Als je op de plaats van een massale schietpartij stuit, en in plaats van iets te doen om de schietpartij te stoppen, je een pistool uit je eigen tas haalt en het aan de schutter overhandigt, wordt je beschouwd als medeplichtig aan moord. Regeringen die – ondanks de berg aan bewijsmateriaal van Israëlische oorlogsmisdaden in Gaza – er niet mee ophouden het land te voorzien van de vliegtuigen, bommen, geweren en munitie die het land nodig heeft om zijn genocidale bloedbad voort te zetten, moeten op dezelfde manier worden gezien: niet alleen als het risico van medeplichtigheid. bij oorlogsmisdaden, maar als facilitators daarvan.