Wetgevers in Alabama willen gevangenisstraf wegens valse aangifte. Dat kan ernstige gevolgen hebben. – Moeder Jones

Afgelopen jaar, De 25-jarige Carlee Russell belde 911 in Hoover, Alabama, en meldde dat er een kind op de snelweg was. Toen verdween Russell en werd er geen kind gevonden. Een enorme zoekactie volgde, samen met een nationale media-razernij. Twee dagen later keerde ze naar huis terug, schijnbaar ongedeerd, maar beweerde dat ze aan een ontvoering was ontsnapt.

Na ongeveer een week veranderde de sympathie voor Russell in woede toen onderzoekers concludeerden dat ze haar verdwijning had vervalst en haar beschuldigden van twee misdrijven wegens valse aangifte. Ze bekende schuldig te zijn, en een rechter beval Russell bijna 18.000 dollar aan schadevergoeding te betalen en een proeftijd en een taakstraf uit te voeren – een straf die door degenen die verontwaardigd waren over Russells daden veel te mild werd geacht. Niets minder dan een gevangenisstraf zou hen tevreden stellen.

“Het belangrijkste was gewoon de impact die het had”, zei Mike Shaw, een Republikein uit de staat Alabama, uit Hoover. ‘Ik bedoel, er kwamen honderden mensen opdagen om te zoeken, en dat was behoorlijk schadelijk voor de gemeenschap.’

Aangemoedigd door de verontwaardiging van de gemeenschap stelden Shaw en andere staatswetgevers wetgeving voor die bedoeld was om de volgende Carlee Russell af te schrikken, of op zijn minst zwaarder te straffen. Het wetsontwerp, dat goedkeuring heeft gekregen van het Huis van Afgevaardigden en klaar is voor stemming in de Senaat, zou een nieuw klasse C-misdrijf creëren, bestraft met maximaal 10 jaar gevangenisstraf voor een vals rapport dat “een dreigend gevaar voor een persoon of het publiek beweert”. .”

“Een van de echte problemen met dit valse rapport is dat het de volgende persoon pijn doet die daadwerkelijk iets ervaart,” zei Shaw. “Als je een vals rapport hebt, wordt iedereen sceptisch over de volgende.”

Zoals iedereen aan wie de fabel is verteld van het kind dat wolf huilde, weet, heeft Shaw gelijk als hij stelt dat valse berichten tot meer scepsis leiden. Maar de buitensporige aandacht die ze krijgen, verhult het feit dat ze relatief zeldzaam zijn. En deze wetgeving houdt geen rekening met een veelvoorkomend probleem: de verontrustende staat van dienst van de politie in Alabama en het hele land als het gaat om het framen van meldingen van geweld als verzonnen.

Kijana Mitchell is een in Alabama gevestigde pleitbezorger voor overlevenden van huiselijk geweld en heeft ook als alarmcentrale gewerkt. Ze zei dat ze wetshandhavingsfunctionarissen is tegengekomen die vermoeden dat een slachtoffer liegt, simpelweg omdat ze de gebruikelijke en ingewikkelde beslissing nemen om terug te keren naar een gewelddadige relatie.

En ze vreest dat dit wetsvoorstel zou kunnen werken in het voordeel van misbruikers – ‘meestermanipulatoren’ – die het zullen gebruiken om slachtoffers ervan te overtuigen een aanval niet te melden aan sceptische agenten. “Een wet als deze kan veel onschuldige slachtoffers opleveren” als mensen hun zaak niet naar tevredenheid van de politie kunnen bewijzen, zei Mitchell. “Deze extra factor die onze wetgevers in de vergelijking proberen te brengen, zal echt veel versterken [abusers’] vermogen om slachtoffers ervan te weerhouden zich uit te spreken.”

Als laatste Zes jaar lang heb ik gevallen verzameld en onderzocht waarin mensen – meestal jonge vrouwen en soms kinderen – werden beschuldigd van het valselijk melden van verkrachting of aanranding. Ik heb meer dan 230 zaken verzameld die het hele land bestrijken, een onderzoek dat we voor het eerst deelden in de documentaire Slachtoffer/verdachte, gestreamd op Netflix. In onze eerste kwalitatieve analyse in zijn soort hebben we een patroon aangetroffen waarbij de politie haar verdenkingen op het meldende slachtoffer richt voordat het vermeende misdrijf grondig wordt onderzocht.

Academische studies schatten consequent dat 2 tot 8 procent van de meldingen van aanranding en verkrachting vals is. Maar politieagenten gaan ervan uit dat aangiftes van slachtoffers veel vaker liegen: in een onderzoek uit 2010 was een meerderheid van de rechercheurs van zedenmisdrijven met minder dan zeven jaar ervaring van mening dat 40 tot 80 procent van de aangiften van verkrachting vals was. En uit een onderzoek uit 2018 bleek dat de schattingen van agenten over valse verkrachtingsrapporten stijgen naarmate ze meer geloven in populaire mythen over verkrachting, zoals het idee dat vrouwen liegen over verkrachting na betreurenswaardige seks of dat ze de verantwoordelijkheid dragen als ze dronken waren.

Keer op keer onderzochten de rechercheurs geen verdachten en stuurden ze geen verkrachtingspakketten naar het laboratorium. In plaats daarvan ondervroegen ze het rapporterende slachtoffer, waarbij ze het moment aangrepen waarop ze terugdeinsden of bezweken onder de druk, en het voorstelden als een herroeping of een bekentenis. In een kwart van de 52 gevallen die we hebben geanalyseerd, kostte het de onderzoekers minder dan 24 uur nadat de melding was gedaan om tot de conclusie te komen dat de slachtoffers logen.

In deze rapporten zitten complicerende factoren verstrikt: gaten in het geheugen als gevolg van trauma, vertragingen in de rapportage en een gebrek aan fysiek bewijs. Ik heb meer dan een dozijn opgenomen ondervragingen bekeken of beluisterd en vrouwen geïnterviewd die beschuldigd waren van valse berichtgeving.

Wat ik keer op keer hoorde was dat politieagenten op onhandige of agressieve wijze vermeende slachtoffers ondervroegen, die doorgaans alleen werden ondervraagd, op dezelfde manier waarop ze verdachten ondervroegen. Eén rechercheur loog tegen een tiener en zei dat video’s aantoonden dat haar verhaal over verkrachting op een feestje niet waar was. Ze bleef verward en wanhopig achter om de interactie te beëindigen. Een andere rechercheur vertelde een twaalfjarige die volhield dat ze door een familielid was verkracht dat ze terug moest naar een pleeggezin. Een studente die harde ondervragingen kreeg over een beschuldiging van aanranding, stemde uiteindelijk toe toen de politie zei dat het niet waar was en wilde de zaak laten vallen.

Ze zagen allemaal dat de politie concludeerde dat hun rapporten opzettelijk waren verzonnen en werden beschuldigd van misdaden.

Emma Mannion kent deze dynamiek maar al te goed. In 2016, toen ze een 18-jarige eerstejaarsstudent was aan de Universiteit van Alabama, vertelde ze de politie dat een man die ze eerder die avond had ontmoet haar achter in een auto had verkracht terwijl zijn vriend op wacht stond. “Wetende wat ik nu weet, zou ik absoluut geen aangifte doen”, zegt Mannion, die nu in haar thuisstaat New Hampshire woont.

Tuscaloosa-onderzoekers concludeerden binnen een paar dagen dat ze loog omdat ze zich schaamde dat ze seks had gehad met een vreemde. Na twee en een half uur ondervraging heeft Mannion nooit afstand genomen van haar beschuldiging dat ze verkracht was – en dat heeft ze nog steeds niet gedaan. Maar er was een moment tijdens haar verhoor waarop alles leek te veranderen. Een rechercheur berispte haar omdat ze politiemiddelen had verspild. Ze had hem afgeleid van het werken met ‘echte slachtoffers’, zei hij.

‘Het spijt me zo,’ antwoordde ze.

‘Nou, als het je spijt, dan voel ik me daardoor beter,’ zei de rechercheur op zachtere toon.

Uit de politiegegevens blijkt dat Mannion bekende te hebben gelogen over de aanval en dat ze werd beschuldigd van het doen van een valse aangifte bij de wetshandhaving.

Kort voordat Mannion moest beslissen of ze de aanklacht zou aanvechten, hoorde ze wat er was gebeurd met Megan Rondini, studente aan de Universiteit van Alabama, die ook werd ondervraagd door de politie van Tuscaloosa nadat ze aangifte had gedaan van een verkrachting. Op dezelfde manier richtten rechercheurs de focus van hun onderzoek snel op Rondini. Terwijl een grand jury in februari 2016 strafrechtelijke aanklachten tegen haar overwoog, maakte Rondini zelfmoord.

Mannion zei dat ze mentaal niet stabiel genoeg was om een ​​rechtszaak te doorstaan ​​en het incident steeds opnieuw te beleven. Ze bekende schuldig te zijn aan een aanklacht wegens jeugdige dader, een generiek label dat wordt gebruikt voor niet-gewelddadige misdaden. Mannion had alleen te maken met een misdrijf. Maar andere jonge vrouwen die gerechtigheid zoeken nadat ze seksueel zijn misbruikt, kunnen worden aangeklaagd voor misdrijf.

“Ik vind het nu al moeilijk om te begrijpen en te begrijpen hoe ze deden wat ze deden”, zei Mannion. “Ik kan het niet bevatten [Tuscaloosa police] naar de 18-jarige Emma kijken en zeggen: ‘Ja, dit is een misdrijf en ze zou naar de gevangenis moeten.’ ”

Er is geen bewijs dat valse rapporten in Alabama – of landelijk – de politiemiddelen vergroten of er een meetbare druk op uitoefenen. Niettemin is dit niet de eerste keer dat Alabama probeert de straffen voor valse meldingen strenger te maken. In 2019 heeft de toenmalige Rep. Dickie Drake, een Republikein, introduceerde een soortgelijk wetsvoorstel, met als doel een valse aangifte te doen van aanranding of verkrachting, een klasse C-misdrijf. Destijds getuigden voorstanders en overlevenden tegen de maatregel en zeiden dat het alleen maar legitieme meldingen van mishandeling zou afschrikken. Het heeft de rechterlijke commissie niet overleefd.

Senator Merika Coleman, een democraat gevestigd in de omgeving van Birmingham, sprak zich destijds uit tegen het wetsvoorstel en is van plan hetzelfde te doen wanneer het nieuwe voorstel in de Senaat in stemming wordt gebracht. “Ik denk dat het onze gemeenschappen minder veilig kan maken”, zei ze. “Als iemand bang is om aangifte te doen, omdat hij tot tien jaar gevangenisstraf kan krijgen als hij niet wordt geloofd, dan heb je nog steeds een monster op straat.” Ze zei ook dat de raciale dynamiek van de zaak van Carlee Russell niet kan worden genegeerd. Russell is een jonge zwarte vrouw die het soort sympathieke mediabehandeling kreeg dat doorgaans voorbehouden is aan blondharige vrouwen met blauwe ogen. “Ik denk dat mensen boos werden”, zei Coleman. ‘Blanke mensen werden kwaad.’

Het voorgestelde wetsontwerp bevat een kwalificatie dat het valse rapport moet wijzen op ‘dreigend gevaar’ voor een persoon of het publiek, een bepaling die volgens een sponsor alleen bedoeld is om rekening te houden met de meest flagrante valse rapporten: iemand die ten onrechte een bommelding meldt, bijvoorbeeld of een rapport vergelijkbaar met dat van Russell dat een grote reactie van de politie lanceert. Maar kan een melding van een verkrachting door een vreemde of een mishandelende echtgenoot met een pistool ook als een onmiddellijke dreiging worden beschouwd? Nadat Mannion verkrachting had gemeld, vaardigde haar universiteit een openbare veiligheidswaarschuwing uit om andere studenten te waarschuwen.

Volgens de beste schattingen wordt slechts bij ongeveer een derde van de seksuele misdrijven aangifte gedaan bij de politie, en voorstanders zijn bang dat dit wetsvoorstel het reeds bestaande wantrouwen bij de politie en de slachtoffers nog verder kan vergroten.

“Mijn grootste angst is dat dit wetsvoorstel ertoe zal leiden dat slachtoffers van seksueel geweld dit zullen lezen als een extra reden om NIET te melden”, schreef Brenda Maddox, uitvoerend directeur van het Tuscaloosa SAFE Center, een crisiscentrum voor seksueel geweld, in een e-mail. “Dit soort misdaden worden aanzienlijk te weinig gerapporteerd, omdat ze van nature in geheimzinnigheid zijn gehuld, waarover in het daglicht niet mag worden gesproken, en waarbij het slachtoffer vaak de schuld krijgt van zijn eigen misdaad.”

Shaw, de staatsvertegenwoordiger die de Huisversie van het wetsvoorstel heeft voorgesteld, zei dat hij tijdens het opstellen van deze wetgeving met kiezers, wetshandhavers en zijn collega-wetgevers heeft gesproken. Maar hij zei dat hij niemand heeft benaderd die met slachtoffers werkt, de gemeenschap die het meest waarschijnlijk de politie om hulp zal vragen en het risico loopt beschuldigd te worden van valse aangifte.

Hij erkende dat het wetsvoorstel een reactie is op de Russell-zaak – een ‘steekproefgrootte van één’, zei hij. “Ik denk dat het enigszins reactief is. Maar dat proberen we echt niet te zijn.”

Als dit wetsvoorstel wordt aangenomen en wetshandhavers in Alabama een aanklacht indienen wegens verkrachting of huiselijk geweld en er vragen rijzen over de kwaliteit van het onderzoek, beloofde Shaw dat hij ernaar zou kijken.

Bekijk de trailer voor Slachtoffer/verdachte nu te streamen op Netflix.