Het zijn geen goede tijden voor #TheResistance.
De verkiezing van Donald Trump was een dag van schande die veranderde alles, en elite-liberalen lijken niet te kunnen ontsnappen aan het schrikbeeld van november 2016. Ze spelen nog steeds de oude hits: Trump is een existentiële bedreiging! Amerika wordt zo Het verhaal van de dienstmaagd! – terwijl het publiek steeds meer gaapt en stemt.
Zeven jaar later lijkt #TheResistance op Moby DickKapitein Achab: maniakaal op jacht naar Trump en zijn stemgerechtigden – die op dit moment bijna niet te doden lijken – ten koste van hun eigen gezond verstand. In de peilingen ligt de voormalig president nek-aan-nek met Joe Biden.
Enter Paul Waldman, de Washingtonpost columnist wiens nieuwe polemiek, White Rural Rage: de bedreiging voor de Amerikaanse democratie, maakt duidelijk dat zijn witte walvis nog steeds de blanke arbeidersklasse is. Zijn zoektocht om hen af te schilderen als ondergeschoolde rubes, verblind door hun eigen vrolijke racisme, seksisme en vreemdelingenhaat, is in ieder geval sinds 2016 sterk. “Als je enig verstand hebt, kom je tot het besef dat het allemaal oplichterij was. Je werd bespeeld”, schreef hij over Trump-kiezers tijdens de postverkiezingen in 2016 Washington Post kolom. ‘Terwijl je zong: ‘Sluit haar op!’ hij lachte je uit omdat je zo goedgelovig was.
Samen geschreven met politicoloog Tom Schaller, Witte landelijke woede is een boekversie van dat argument – maar met het MSNBC-vriendelijke amendement dat blanke plattelandsbewoners niet alleen maar domme sukkels zijn, maar Public Enemy #1. “Meer dan ooit in de moderne geschiedenis wordt het voortbestaan van de Verenigde Staten als moderne, stabiele, multi-etnische democratie bedreigd door een blanke plattelandsminderheid die over een buitensporige electorale macht beschikt”, verkondigen zij.
Vergeet Davos, het kapitalisme, de wereldoorlog of de klimaatverandering: de democratie sterft echt op de Iowa State Fair met kerels die iets te veel om hun Ford F-150’s geven.
Hun argument gaat ongeveer als volgt: een combinatie van economische, sociale en gezondheidszorgproblemen, samen met het gevoel buitengesloten te zijn van de hedendaagse cultuur en het discours, heeft ertoe geleid dat de blanken in het kleine Amerikaanse Amerika hun gebruikelijke onverdraagzame overtuigingen hebben overtroffen en in toenemende mate verwerp de legitimiteit van het politieke systeem zelf – door, nou ja, te stemmen op de Slechte Kandidaat.
Volgens Waldman en Schaller hebben deze democratie-hatende conservatieven een onevenredige electorale invloed – zoals blijkt uit de overwinning van Trump in 2016 via het Electoral College, ondanks het verlies van de volksstemming, en uit de zogenaamde ‘mythische macht’ die zij bezitten in de vorm van vleierij en aandacht die de media en politici eraan besteden.
In de Nieuwe Republiekwaarschuwen de auteurs dat het alleen maar erger wordt, “terwijl de rest van het land zich van Trump afwendde [in 2020] blanken op het platteland schoten negen punten naar hem toe, van 62% naar 71%.” Als Trump in 2024 wint, “zal dat – wederom – zijn omdat de blanke plattelandsmensen hem daar hebben neergezet”, concluderen ze.
Er schuilt een kern van waarheid in, maar die is verdraaid. Het boek ondersteunt zijn stelling met een stortvloed aan feiten, opiniepeilingen en anekdotes – die, hoewel ze grotendeels accuraat zijn, uitgekozen zijn voor een maximaal effect. Houdingen die in opiniepeilingen tot uiting komen, en niet de gewelddadige incidenten zelf, worden behandeld als bewijs van een neiging tot geweld. Maar als de blanke Amerikanen op het platteland werkelijk het topje van de speer vormen van het komende fascisme, zouden er dan niet meer gevallen van georganiseerd politiek geweld uit die groep komen sinds 6 januari?
Waldman en Schaller negeren ook het feit dat slechts 20 procent van Trumps steun daadwerkelijk afkomstig is van het Amerikaanse platteland, terwijl er in 2020 in steden en buitenwijken zo’n achtenvijftig miljoen stemmen op Trump werden uitgebracht. De elf grootste stedelijke gebieden van het land leverden Trump in totaal meer stemmen op dan het hele landelijke Amerika samen. Los Angeles County heeft Trump 1,1 miljoen stemmen gegeven, maar niemand schrijft een boek met de naam Wat is er aan de hand met de San Fernando-vallei??
Ook wordt er geen melding gemaakt van de klassenverschillen die sinds 2016 duidelijker naar voren zijn gekomen. De steun van Trump is ongetwijfeld het grootst onder de blanken, maar ruim 40 procent van de Latino’s uit de arbeidersklasse heeft bij de laatste verkiezingen ook op de Republikeinse Partij gestemd, terwijl de zwarte stemmen op Trump zijn gestegen van acht naar acht. procent in 2016 tot 12 procent in 2020. In goede en slechte tijden zijn de Democraten steeds meer de partij geworden van hoogopgeleide, sociaal liberale stedelingen, en de Republikeinen dringen steeds meer door onder niet-universitair opgeleide kiezers uit de arbeidersklasse. rassen.
In plaats van deze ongemakkelijke waarheden aan de orde te stellen en te proberen serieuze aanbevelingen te doen over de manier waarop opkomend extreem-rechts kan worden bestreden, Witte landelijke woede zou liever berekende journalistieke White Urban Rage voorschotelen tegen mensen uit de arbeidersklasse die stemmen op toegevende politici die hen slechts lippendienst bewijzen – wat uiteraard niet exclusief is voor arme Republikeinse kiezers.
Er schuilt een zekere ironie in het feit dat het boek betoogt dat blanke plattelandsbewoners een onverdiend gevoel van slachtofferschap voelen, dat helpt een politiek van wrok aan te wakkeren en hen vervolgens voor deze houding demoniseert. Het bestaan van Witte landelijke woede is zelf het soort bewijs dat de overtuigingen zal bevestigen van degenen die denken dat liberalen aan de kust hen verachten – en daarmee juist de culturele grieven aanwakkeren die veel kiezers naar rechts drijven.
Niet dat we verrast moeten zijn: elites die de blanke arbeidersklasse tot zondebok maken, zijn net zo Amerikaans als appeltaart. Critici van opstandige contractarbeiders in het zeventiende-eeuwse Virginia noemden hen het ‘afval’ van de samenleving, een beleefde term voor stront. De vroege Amerikaanse landeigenaren beschreven de armen op het platteland als dwaze ‘krakers’ en nutteloze, vagebond ‘krakers’. Mijn favoriet is een 1877 Chicago Tribune redactioneel commentaar, waarin opvallende Ierse en Tsjechische arbeiders “hordes ragamuffins, landlopers, saloon-krakers en in het algemeen gesproken de droesem van de samenleving” werden genoemd.
Ik kan Waldman bijna deze regels horen citeren Witte landelijke woede, terwijl hij de oude mantra uit 2016 raspt: “Maar haar e-mails. . . .”
Bron: jacobin.com
