Jennifer Burbank werd dakloos nadat in 2020 bij haar de diagnose borstkanker werd gesteld. Ze woonde een paar maanden in een tijdelijke huisvestingsvoorziening voordat ze verhuisde naar een opvangcentrum van de afdeling Volunteers of America (VOA) in Denver. Maar de afgelopen twee jaar dat ze in het opvangcentrum heeft gewoond, zegt Burbank dat ze gediscrimineerd is op basis van haar diagnose.
Eerst verloor ze haar recht op privacy toen een van de opvangmedewerkers haar invaliditeitsstatus onthulde, vertelde Burbank in oktober aan de gemeenteraad van Denver. Toen vertelde ze het Jacobijn, ze verloor haar recht op eerlijke huisvesting nadat de VOA een maas in de regels voor noodhuisvestingsvouchers had gebruikt om haar te ontslaan omdat ze in het ziekenhuis moest blijven nadat ze chemotherapiebehandelingen had ondergaan.
Nu slapen Burbank en haar kat weer in de straten van Denver, terwijl ze wachten tot er een plekje vrijkomt in een plaatselijke tijdelijke huisvestingsvoorziening. “Ik probeer over te stappen naar een ander soort huisvesting, maar ik krijg niet dezelfde rechten als andere bewoners van opvangcentra”, zegt Burbank, die het huisvestingssysteem een “bevooroordeelde en vijandige omgeving” noemde.
Het verhaal van Burbank is emblematisch voor de problemen met het huisvestingsvouchersysteem, dat vol gaten zit waardoor particuliere verhuurders en exploitanten van opvangcentra mensen met complexe huisvestingsproblemen feitelijk terzijde kunnen schuiven.
Elke week vertellen inwoners van Denver de gemeenteraad over vastgoedeigenaren die mensen met verschillende soorten woningvouchers discrimineren. Sommigen hebben geklaagd over door kakkerlakken aangetaste gebouwen en eigendommen die niet voldoen aan de normen van de American with Disabilities Act. Anderen hebben geklaagd over huisbazen die hen lastigvielen totdat ze hun huizen verlieten.
Alles bij elkaar spreken deze kwesties over de ontoereikendheid van het Amerikaanse huisvestingsvouchersysteem als het gaat om het beëindigen van dakloosheid. Ook al kunnen vouchers iemand helpen om voor een korte periode onderdak te vinden, het aanbod is beperkt en de overgrote meerderheid van de mensen die ze aanvragen, ontvangt er geen. Wanneer potentiële huurders succesvol zijn, pakken vouchers alleen het gebrek aan huisvesting van de ontvangers aan en laten ze de voucherhouders aan hun lot over om hun sociale netwerken en gemeenschapsgevoel weer op te bouwen, twee factoren die volgens experts in de eerste plaats de belangrijkste oorzaken van dakloosheid zijn. Ten slotte laten voucherprogramma’s alle macht in handen van particuliere eigenaren van onroerend goed, die profiteren van de kwetsbaarheid van huurders om de gewenste resultaten te bereiken.
“Er zijn veel roofzuchtige verhuurders en eigenaren van onroerend goed die achter mensen aan gaan met vouchers en het feit dat we arm zijn gebruiken om ons te misbruiken”, zegt Ana Gloom, organisator van de belangenorganisatie Housekeys Action Network Denver.
Een reeks staatshuisvestingsvoucherprogramma’s is van toepassing op specifieke groepen zoals militaire veteranen of mensen met geestelijke gezondheidsproblemen. Maar het meest voorkomende type is de Housing Choice Voucher (HCV), ook wel bekend als Sectie 8. Volgens het programma kiezen deelnemers een huurwoning die aan de eisen voldoet, en een lokale sociale huisvestingsmaatschappij betaalt een subsidie rechtstreeks aan de verhuurder. Er zijn ongeveer 2,3 miljoen mensen in het hele land die afhankelijk zijn van HCV’s om huisvesting te betalen, hoewel volgens cijfers van het Witte Huis ruim 10 miljoen mensen in aanmerking komen voor hulp.
De regering-Biden-Harris heeft het uitbreiden van de toegang tot woningvouchers tot een belangrijk onderdeel gemaakt van haar strategie om dakloosheid in Amerika te beëindigen. De American Rescue Plan Act omvatte aanvullende financiering voor 100.000 HCV’s en nog eens $ 5 miljard voor 70.000 noodhuisvestingsvouchers. De begroting voor 2023 omvatte ook financiering om voor het eerst in de Amerikaanse geschiedenis vouchers uit te reiken aan jongeren die ouder worden uit pleegzorg en aan veteranen met extreem lage inkomens. Al deze inspanningen komen op een moment dat uit de laatste federale momentopname blijkt dat er in 2023 in heel Amerika ruim 653.000 daklozen waren, het hoogste aantal dat ooit is geteld.
Hoewel vouchers ongetwijfeld de toegang tot onderdak vergroten, zeggen sommige experts dat vouchers nog steeds een ineffectieve manier zijn om dakloosheid te beëindigen.
In de eerste plaats is er geen garantie dat iemand die een woningvoucher ontvangt ook huisvesting kan krijgen. De Denver Housing Authority selecteert bijvoorbeeld slechts 600 tot 800 mensen uit de 30.000 aanvragen die zij ontvangt voor woningvouchers per loterijcyclus. Colorado zon gemeld. In de buurt, in Boulder, selecteerde de Boulder Housing Authority slechts 350 mensen uit een recente pool van meer dan 2.200 kandidaten.
De Colorado Division of Housing heeft de afgelopen vijf jaar ook meer dan 5.800 woningvouchers geannuleerd, volgens gegevens verkregen door Jacobijn. De annuleringscijfers schetsen een somber beeld van de doeltreffendheid van vouchers. Ongeveer 64 procent van die annuleringen – goed voor in totaal 3.788 vouchers – was het gevolg van vrijwillig afstand doen, het verlopen van de voucher of het overlijden van de voucherhouder. Slechts 3 procent van de annuleringen van vouchers vond plaats omdat een voucherhouder overstapte naar stabielere woonvormen, zo blijkt uit de gegevens. Dit doet twijfel rijzen over de doeltreffendheid van vouchers bij het stabiliseren van de levens van huurders.
Programma’s voor huisvestingsvouchers omvatten ook ‘man in huis’-regels die daklozen effectief verbieden verbroken persoonlijke relaties opnieuw op te bouwen. De regels stammen uit de jaren zestig, toen welzijnsinstanties willekeurig huishoudens met een vrouwelijk hoofd die een uitkering ontvingen, binnenvielen om bewijs te vinden dat er een man in het huis woonde. De veronderstelling was dat zo’n vrouw sociale fraude pleegde, omdat een werkende man in staat zou zijn om voor de vrouw en al haar kinderen te zorgen, aldus een artikel in het wetenschappelijke tijdschrift Debat over het huisvestingsbeleid geschreven door Rahim Kurwa, een assistent-professor aan de Universiteit van Illinois, Chicago.
Hoewel het Hooggerechtshof in 1968 de ‘man in huis’-regels verbood, zei Kurwa dat veel sociale woningbouwautoriteiten nog steeds soortgelijke tactieken gebruiken om fraudeurs te pakken te krijgen. Er zijn bijvoorbeeld regels die voucherhouders verbieden om “ongeautoriseerde huurders” (zelfs als het echtgenoten, belangrijke anderen of familieleden zijn) te laten overnachten.
Gloom voegde eraan toe dat ze op haar afdeling geen medische marihuana kan roken omdat ze een huisvestingsbon heeft, ondanks dat ze een doktersrecept heeft. Ze kan haar huur ook niet gebruiken als onderhandelingstroef om haar huisbaas te dwingen het pand te onderhouden zoals meer traditionele huurders dat kunnen, voegde ze eraan toe. Gloom heeft deze zorgen ook meerdere malen geuit tegenover de gemeenteraad van Denver, maar de problemen blijven bestaan. “Het effect van dit paternalistische beleid, politiewerk en toezicht is dat relationele armoede voor arme en kwetsbare mensen wordt geïnstitutionaliseerd”, schrijven Kevin Adler en Donald Burnes in hun boek. Als we langslopen.
Amerika heeft zijn sociale woningbouwinfrastructuur grotendeels vervangen door het Housing Choice Voucher-systeem sinds de oprichting ervan in de jaren zeventig. Maar de transitie heeft aanzienlijke kosten met zich meegebracht. Niet alleen zijn programma’s voor huisvestingsvouchers onbetrouwbaar omdat ze meerdere instanties nodig hebben om de toegang te coördineren, maar ze geven verhuurders ook macht over voucherhouders die als illegaal zouden worden beschouwd als ze zouden worden gebruikt tegen een huishouden zonder voucherhuurder. Voucherhouders kunnen vrijwel geen weerstand bieden aan verhuurders en onderdakaanbieders die hen ten onrechte uit hun huis zetten.
Toch heeft de federale overheid honderden miljoenen dollars op een rij gezet om naar deze landeigenaren te stromen onder het mom van het beëindigen van de dakloosheid. Zeker, vouchers zijn een noodzakelijke noodoplossing voor sommige mensen die het geluk hebben ze te krijgen, maar over het algemeen zijn ze een slechte oplossing. Om dakloosheid echt te beëindigen hebben we volledig gefinancierde volkshuisvesting van hoge kwaliteit nodig die de privacy beschermt, sociale banden aanmoedigt en niet als een gevangenis wordt bestuurd – plaatsen waar huurders hun leven kunnen herbouwen zonder angst voor sloppenwijken, uitzetting of uitbuiting. Zoals het er nu voor staat, schieten de woningvouchers ruimschoots tekort.
Bron: jacobin.com
