Yanis Varoufakis: De EU wordt een oorlogsunie

Geconfronteerd met de Israëlische oorlog in Gaza hebben verschillende Europese staten demonstranten belasterd en tot zwijgen gebracht. In de aanloop naar de verkiezingen voor het Europees Parlement van volgend weekend, vertelt Yanis Varoufakis Jacobijn hoe een militaristisch beleid de EU overneemt.

De afgelopen maanden zijn de mobilisaties uit solidariteit met het Palestijnse volk over de hele wereld toegenomen. Maar niet overal worden ze verwelkomd – of zelfs getolereerd – door de machthebbers. In april zou de voormalige Griekse minister van Financiën Yanis Varoufakis via een videoverbinding verschijnen op een congres voor Palestina in Berlijn. In plaats daarvan werd de bijeenkomst door de politie afgebroken en werd hem de toegang tot het land ontzegd.

In de aanloop naar de verkiezingen voor het Europees Parlement van volgend weekend is de Israëlische oorlog in Gaza voor veel leidende partijen een onderwerp waar ze liever niet over praten. Maar de pan-Europese partij van Varoufakis, DiEM25, is zeker een uitzondering en neemt een krachtig standpunt in voor Gaza. In een interview met Ferdinando Pezzopane sprak hij over de medeplichtigheid van het Westen aan de oorlog, de protesten ertegen en het vooruitzicht om een ​​ander soort Europa op te bouwen.

Ferdinando Pezzopane

De lidstaten van de Europese Unie onderdrukken de meningsverschillen onder de bevolking over de oorlog in Israël en de steun van hun leiders daarvoor. De Duitse regering, die zogenaamd centrumlinks is, heeft allerlei demonstraties voor Palestina opgebroken. Ze arresteren zelfs Joodse antizionistische activisten, zoals leden van Jewish Voice for Peace, een groep waarvan de bankrekeningen bevroren zijn.

In april werden zowel u als de rector van de Universiteit van Glasgow uit Duitsland verbannen, na ongegronde beschuldigingen van het verspreiden van antisemitisme. Dergelijke beschuldigingen zijn ook gericht tegen iedereen die kritiek uit op Israël en zijn apartheidsregime en oproept tot een einde aan de genocide, ook al neemt de islamofobie van het establishment steeds verder toe. Wat gebeurt hier echt?

Yanis Varoufakis

Een paar maanden geleden achtte ik het niet waarschijnlijk dat de Duitse staat mij het land zou uitzetten, en vooral vanwege mijn deelname aan een evenement voor vrede en het stoppen van een genocide. Het feit dat dat verbod zich uitstrekte tot zelfs mijn digitale deelname aan evenementen in Duitsland draagt ​​alleen maar bij aan de absurditeit van de moeite die zij bereid zijn te doen om pro-vrede pro-Palestijnse stemmen te verbieden.

Het is nu duidelijk dat er geen grenzen zijn aan de moeite die dit Europa zal doen om elke stem die niet meespeelt het zwijgen op te leggen. De reden daarvoor is de transformatie van de Europese Unie in een Oorlogsunie, de transformatie van de EU in een marionet van de NAVO.

Josep Borrell, hoofd buitenlandse zaken van de EU, gaf ons een voorproefje van de verschuiving van kosmopolitisme naar etno-regionalisme toen hij de EU beschreef als een prachtige “tuin” die bedreigd werd door de niet-Europese “jungle” die buiten haar grenzen op de loer lag. Meer recentelijk vroegen de Franse president Emmanuel Macron en Charles Michel, de voorzitter van de Europese Raad, de Europeanen niet alleen om zich voor te bereiden op oorlog, maar, van cruciaal belang, om te vertrouwen op de wapenindustrie van de EU voor de economische groei en technologische vooruitgang van de EU.

Omdat ze er niet in zijn geslaagd Duitsland en de zogenaamde zuinige natiestaten te overtuigen van de noodzaak van een echte begrotingsunie, is hun wanhopige terugvalpositie nu het pleiten voor een Oorlogsunie. Onze MeRA25-partijen in Italië, Duitsland en Griekenland, en onze bondgenoten Clare Daly en Mick Wallace, die allemaal meedoen aan deze Europese verkiezingen, beschouwen ons verzet tegen deze plannen als een van onze belangrijkste politieke strijd in het komende Europese Parlement.

Ferdinando Pezzopane

Uw meest recente studies concentreerden zich op de relatie tussen technologie en het economische systeem, waarbij ook het concept ‘technofeudalisme’ werd bedacht. Israël maakt bij zijn militaire bezetting van de Palestijnse gebieden op grote schaal gebruik van militaire technologie, complexe software en zelfs kunstmatige intelligentie. Dit alles wordt voornamelijk geproduceerd door Israëlische universiteiten, die zijn gebaseerd op de onteigening en bezetting van Palestijns land, en die een mandaat hebben om Israëls voortdurende expansionisme kritiekloos te ondersteunen. Op deze manier legitimeert en voedt kennis, van techniek tot archeologie, maar ook de harde wetenschappen, de IDF [Israel Defense Forces] en de genocide. Wat zegt uw analyse over deze technologieën en kennisproductie in Israël?

Yanis Varoufakis

Ik ben het niet eens met uw uitgangspunt: Israël heeft zijn hightech wapens niet onafhankelijk ontwikkeld, net zoals het zijn bommen, straaljagers, tanks en raketten niet onafhankelijk heeft ontwikkeld. Elke belangrijke technologie die Israël heeft ingezet bij het onderdrukken en doden van Palestijnen is afkomstig uit de Verenigde Staten.

Ja, Israël heeft zijn eigen indrukwekkende R&D-capaciteiten ontwikkeld die het IDF en andere overheidsinstanties in staat stellen de uit de VS afkomstige technologieën te wijzigen, ontwikkelen en evolueren. En ja, Israël heeft zich gespecialiseerd in algoritmische of cloudgebaseerde surveillance. Er bestaat echter geen twijfel over dat Washington DC de hightech van Israël zou kunnen afsluiten [systems] met één druk op de knop – precies zoals Elon Musk, als hij dat wil, uw glimmende Tesla kan uitschakelen.

Dit is waarom binnen TechnofeodalismeIn mijn nieuwste boek sta ik weinig stil bij Israël: het is geen speler in de botsing tussen de twee landen die het cloudkapitaal duopoliseren – de Verenigde Staten en China.

Ferdinando Pezzopane

De kennissector is niet de enige die banden heeft met Israël. Westerse bedrijven op het gebied van fossiele brandstoffen zien Israël als de meest betrouwbare partner in het Midden-Oosten. Ze hebben nog steeds zakelijke overeenkomsten voor onderzoek en winning van fossiele brandstoffen, zelfs in de territoriale wateren van Palestina. De Europese Unie beschouwt Israël met haar RePower EU-plan als een cruciale strategische partner voor de energiesector. Dit energie-neokolonialisme voedt en versterkt de dominante structuren van onderdrukking. U zegt altijd dat Europa ofwel zal worden gedemocratiseerd, ofwel zal imploderen. De EU kan toch zeker geen ‘tuin’ zijn, zoals hoofd van Buitenlandse Zaken Borrell beweert, terwijl we de toekomst van hele gemeenschappen in brand steken?

Yanis Varoufakis

Zonder vrede en milieurechtvaardigheid is er geen toekomst. De afgelopen decennia hebben we toegestaan ​​dat energie werd geprivatiseerd en een particulier monopolie werd. Energie is een essentieel goed, we kunnen niet zonder. Dit betekent op zijn beurt dat de particuliere entiteiten die eigenaar zijn van de energiesector grote macht vergaren en in staat zijn regeringen overeenkomsten op te leggen voor het boren van fossiele brandstoffen in onze zeeën en overeenkomsten met genocidale staten als Israël.

Het antwoord is simpel, maar vergt een grote strijd: energie moet weer een publiek goed worden, volledig eigendom van de publieke sector, opererend voor het algemeen belang, niet voor de winst. Kapitalisten geven niets om het milieu. Ze zijn alleen uit op winst. We moeten de energiesector terugwinnen.

Ferdinando Pezzopane

De genocide in Palestina lijkt een hele reeks crises te omvatten. Over de hele wereld zien we mobilisaties die het Palestijnse volk steunen en oproepen tot een academische en economische boycot van Israël. U bent ook hoogleraar aan de universiteit: wat is volgens u het belang van deze campusprotesten?

Yanis Varoufakis

Ze vervullen mij met hoop en optimisme. Ze doen denken aan de historische anti-oorlogsbeweging in de VS tegen de oorlog in Vietnam en natuurlijk de opstand van mei ’68. De golf van vervolging en censuur die wordt ontketend door de VS, maar ook door EU-regeringen die de Israëlische oorlogsmachine steunen ten koste van intellectuelen, demonstranten en iedere stem die voor vrede spreekt, zal de Palestijnse solidariteitsbeweging niet doen buigen. Integendeel, de studentenbewegingen winnen wereldwijd aan kracht en het sleutelelement voor de noodzakelijke escalatie ligt in de deelname, samen met de studenten, van vakbonden en basisbewegingen voor vrede.

De boycot van Israël is van fundamenteel belang. DiEM25 en ik persoonlijk hebben nauwe banden met de Boycott, Divestment, and Sanctions-beweging [BDS]. Het handhaaft het eenvoudige principe dat de Palestijnen recht hebben op dezelfde rechten als de rest van de mensheid. Om dit principe te demonstreren roept BDS op tot de boycot van Israëlische goederen, diensten, enz., door ons allemaal, als burgers, consumenten, academici, om druk uit te oefenen op Israël om het internationale recht na te leven. We hebben alleen onze klasse waar we op kunnen vertrouwen: onze regeringen komen volledig tegemoet aan de belangen van de oligarchen, het establishment van de EU en de NAVO.

Ferdinando Pezzopane

In Italië zijn de havenarbeiders van de CALP [Autonomous Collective of Port Workers] hebben een antimilitaristische aanpak gevolgd en geweigerd wapens op schepen te laden. Een andere basisvakbond, SiCobas, boycot grote retailers als Carrefour en andere bedrijven die banden hebben met Israël. De Collettivo [di Fabbrica] GKN – een groep ontslagen autoarbeiders in de buurt van Florence, die oproept tot een door de arbeiders geleide, groene herindustrialisatiestrategie – creëert mobilisaties met de Palestijnse gemeenschap en klimaatbewegingen. Hoe kunnen we deze verschillende vlammen van verzet aanwakkeren en proberen een contra-hegemonistische agenda in Europa tot stand te brengen die verschilt van die van de heersende klasse?

Yanis Varoufakis

Door zij aan zij te staan ​​met de basisbewegingen die momenteel in Europa opkomen en die vrede en milieurechtvaardigheid eisen, en natuurlijk met de vakbonden. De heersende klasse gebruikt angst om de massa onder controle te houden. Wij, als echt radicaal-links, moeten deze angst doorbreken met een visie van een tastbare utopie.

Onze revolutie moet gebruik maken van de technologie die Big Tech nu ontwikkelt. Het kan ons de middelen verschaffen om te communiceren, samen te werken en het kapitalistische imperium heinde en verre te verslaan. Het enige wat we hoeven te doen is het te gebruiken om samen te komen en de onmogelijke droom om te zetten in een voor de hand liggend plan.

Maar wat betekent het in de praktijk om het imperium van het kapitaal omver te werpen? Hoe kan de mensheid haar geplunderde gemeenschappelijke bezittingen terugwinnen, op het land, in de oceanen, in de lucht en binnenkort ook in de ruimte?

Op twee manieren: door wetgeving te maken zodat bedrijven toebehoren aan degenen die erin werken op basis van één werknemer, één aandeel, één stem; en door banken het monopolie op de transacties van mensen te ontzeggen.

Banken en winsten zullen dan wegkwijnen als drijvende krachten van onze economieën, omdat de banken zullen worden afgezwakt en het onderscheid tussen winst en lonen niet langer logisch zal zijn: iedereen zou een gelijkwaardige aandeelhouder zijn van de bedrijven waarvoor ze werken.

De gelijktijdige dood van de markt voor aandelen en van de arbeidsmarkt, samen met het beledigen van de banken, zal automatisch de rijkdom herverdelen, het mogelijk maken om iedereen een basisinkomen te bieden, en – als prachtig bijproduct – de prikkels om oorlog te voeren wegnemen. .

Het einde van de macht van het kapitaal over de samenleving zal gemeenschappen in staat stellen collectief te beslissen over de gezondheidszorg, het onderwijs en de investeringen om het milieu te redden van onze virusachtige groei.

Echte democratie zal eindelijk mogelijk zijn en in de praktijk worden gebracht in de burger- en arbeidersvergaderingen; niet achter gesloten deuren waar geheimzinnige oligarchen samenkomen.

Deze dubbele democratisering, van kapitaal en van geld, klinkt als een onmogelijke droom. Maar het is niet onmogelijker dan de ideeën van één persoon, één stem, of van het beëindigen van de goddelijke rechten van koningen, in het verleden klonken.

Bron: jacobin.com