‘Zelfs hun medici zijn nazi’s’

Honden. Honger. Vernedering. mishandeling. Verkrachting. De getuigenissen van overlevenden uit Sde Teiman, Israëls martelkamp voor Palestijnen in de Negev-woestijn, schetsen een consistent portret van onmenselijkheid en wreedheid met weinig parallellen in de moderne geschiedenis. The Real News bericht vanuit de Gazastrook, waar Sde Teiman-overlevende Rafik Hamdi Darwish Yasin zijn ervaringen deelt door toedoen van zijn Israëlische ontvoerders.

Producer: Belal Awad, Leo Erhardt
Videograaf: Ruwaida Amer, Mahmoud Al Mashharawi
Video-editor: Leo Erhardt

Afschrift

Verteller:

In november 2023 werd Rafik Hamdi Darwish Yassin door het Israëlische leger in Gaza vastgehouden. Later werd hij overgebracht naar het Israëlische militaire basis, een detentiekamp Sde Teiman, en hier werd hij naar eigen zeggen nog eens 25 dagen onderworpen aan meerdere vormen van fysieke en psychologische marteling.

Rafik Hamdi Darwish Yasin:

Ik had liever gehad dat ze mij in Gaza neerschoten dan dat ze Gaza verlieten. We wilden vertrekken, twee van onze buren verlieten het gebouw; we werden verrast door sluipschutters en deze twee buren werden gedood. We werden dus vijf dagen lang belegerd totdat ze in hun tanks kwamen. Ze sloegen de voorkant van het gebouw kapot, vernielden de trap, gingen naar binnen en haalden ons eruit. Er waren mensen die ze niet arresteerden; ze hebben ze gewoon in hun huizen vermoord. Ze kwamen binnen en vertelden ons – ik droeg een jas – dat ze me zeiden dat ik de jas uit moest doen en mijn broek wat lager moest zetten. We kleedden ons aan, daarna blinddoekten ze ons en bonden onze polsen vast met elektriciteitsdraad vanaf de achterkant.

Verteller:

Uitgelekte camerabeelden van Sde Teiman lijken te laten zien dat Israëlische soldaten een gevangene seksueel misbruiken met behulp van honden, en het kamp wordt overspoeld met beschuldigingen van zowel psychologische als fysieke marteling.

Rafik Hamdi Darwish Yasin:

De meeste slagen waren op het hoofd, ik verloor vier tanden. Vier tanden uit mijn mond. Ze raakten de zijkanten, de gewrichten, overal waar het niet gemakkelijk zou zijn om te herstellen, raakten ze. Daarnaast de honden. De honden waren gemuilkorfd, maar als de hond op je ging staan ​​was het alsof je vijf keer werd neergestoken. Door de kou sliepen we op één deken en een matje van nog geen centimeter dik. Op beton, en de hele gevangenis waar we zaten was zo’n één tot anderhalve meter hoog. Het was winter. Wij waren er van 23 november tot 23 december.

Een maand? Eén maand, klopt. Een maand die voor de gevangene aanvoelt als 30 jaar. 30 dagen geblinddoekt, daarna werden we vastgebonden en vijf dagen lang van achteren geboeid. Toen sloegen ze ons vanaf de voorkant in de boeien – nog erger. Twee plastic banden om elke pols met daartussen een metalen ketting. Zodat je hand – hier, kijk: dit is van december, helemaal tot op het bot. Ze hebben mensen voor onze ogen vermoord. Vroeger namen ze mensen mee naar de top van gebouwen en bonden ze vast met touw, zodat het leek alsof ze speciale troepen voor je ogen waren. Wat voor soort marteling is dit? Wie kan deze marteling tolereren? Ze sloegen je met het geweer op je hoofd, er was een man die werd gedood toen hij uit de bus stapte. Ze sloegen hem op zijn hoofd en hij stierf ter plekke toen hij uit de bus stapte.

Ze gebruiken hun laarzen. Ze gebruiken honden. Sommigen zouden muziek gebruiken. Ze sloten je op in een kamer en speelden drie, vijf uur lang luide muziek. 10 uur, 12 uur. Ik bedoel… het ergst mogelijke. Ze zouden je dwingen om op je knieën te gaan zitten. Vier uur. Staand, vier uur. Je zou blijven staan. Zelfs de dokter die je zou komen behandelen, een van hun dokters – ik had hier een band die tot op het bot doorsneed – aan beide kanten. Er zou een dokter komen om verband te leggen

jouw hand vandaag. De dag erna kwam de volgende dokter je polsen zo strak vastbinden dat je hand weer zou gaan bloeden en hij bond hem met zo’n druk vast dat je polsen vervormd raakten. Zelfs hun medici zijn nazi’s.

Je kunt de fysieke marteling tolereren… Maar de psychologische marteling en de vernedering. Als je Hebreeuws begrijpt, wordt het veel moeilijker. Velen begrepen de vernederende dingen die ze zeiden niet. Een horde criminelen, en er zijn niveaus met hen: van degenen die het Palestijnse volk haten, tot degenen die elke Palestijn willen vermoorden, tot degenen die rechtstreeks op de Palestijnen zouden schieten. Drie niveaus, en alle drie zijn criminelen. Iedereen zou zijn haat op een bepaald niveau tonen.

Het Israëlische leger, de Israëlische inlichtingendienst, zegt dat wie op 7 oktober geen feest vierde, snoep at, en wie geen snoep at, onderdak bood aan Hamas. Wat heeft 7 oktober met mij te maken? Wat heb ik gedaan op 6 of 7 oktober!? Wat heb ik gedaan? Ik heb niet deelgenomen aan dit hele verhaal.

Verteller:

Hoewel het bijna een jaar geleden is dat Rafik werd vrijgelaten, blijven de langetermijneffecten van die ene maand detentie bestaan.

Rafik Hamdi Darwish Yasin:

Toen ik in de gevangenis zat, verloor ik 43 kilo. Drieënveertig kilo in 30 dagen. 43 kilo, kijk. Je kunt zien hoe mijn lichaam gerimpeld is. Ik ben ongeveer 6 dagen niet naar het toilet geweest vanwege gebrek aan eten. Ik begon bloedingen in mijn onderbuik te krijgen en werd in het ziekenhuis opgenomen. Nu kan ik mijn arm niet optillen. Meer dan dit kan ik mijn arm niet optillen. Tot nu toe slik ik angstmedicijnen. Dit zijn de medicijnen die ik slik voor de gevolgen van de detentie. Dit zijn sterke psychologische medicijnen. Deze is ‘s avonds een halve pil, deze kun je overdag niet innemen.

Elke dag loop ik ongeveer 15 kilometer, zodat ik bovenop de angstmedicijnen kan slapen. Ik bedoel, je kunt zeggen dat ik mijn leven heb verloren. We leven maar zijn tegelijkertijd dood.

Ze lieten ons vrij in Karma Abu Salem; Dat hebben ze ons uiteraard niet verteld. Ze willen tot het laatste moment alle vreugde van je wegnemen; ze vertelden ons niet dat we vrijgelaten werden. In Karma Abu Salem liepen we op blote voeten en niemand van ons droeg schoenen. We liepen drie en een halve tot vier kilometer, lopend op asfalt, bedekt met puin. Het gevoel van vrijheid… Veel geluk was er niet. Waarom? Omdat we ver van familie verwijderd waren, en er een oorlog woedt, en het bloed nog steeds vloeit. Tot nu toe is er geen reden om te vieren. Er is geen reden voor vreugde.

Weet je wanneer ik kon ontspannen? Als ik aan mijn familie zou denken. Dat is het. Ik zou de wereld waarin ik me bevond kunnen verlaten. Ik zou me mijn zoon herinneren die… Ik heb een zoon die aan autisme lijdt. Ik maak me veel zorgen om hem. Zelfs de gebouwen, de bomen, de gebouwen, wat was hun misdaad? We hebben het gebied geëvacueerd; Waarom bulldozeren jullie de gebouwen? Waarom bulldozeren jullie de bomen? Ik bedoel, ze willen alles vernietigen wat de Palestijnen in vijftig jaar hebben opgebouwd.

Dat is het geluid van stakingen.

– Dat is het geluid van stakingen, ja. Het is ver weg, ten oosten van Deir.

– God sta ons bij.

– God sta ons bij.

Verwant