Bezalel Smotrich is een van de belangrijkste pijlers van de huidige Israëlische regering. Hoewel hij algemeen wordt omschreven als de minister van Financiën, blijft zijn werk niet beperkt tot het beteugelen van de inflatie.
Zijn brede portefeuille geeft hem gedeeltelijke verantwoordelijkheid voor het ministerie van Defensie en een belangrijke rol bij het beheer van de Israëlische bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook.
Smotrich, een extreemrechtse extremist, heeft zijn nieuwe platform gebruikt om aan te zetten tot geweld. Slechts enkele dagen nadat Israëlische kolonisten een pogrom hadden uitgevoerd in Huwwara – waarbij een Palestijn werd gedood en huizen, bedrijven en voertuigen enorm werden verwoest – riep Smotrich op om dat dorp op de Westelijke Jordaanoever door de Israëlische staat te “wegvagen”.
Die racistische uitspraak werd internationaal aan de kaak gesteld. Ned Price, woordvoerder van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, noemde het “onverantwoordelijk” en “weerzinwekkend”.
Smotrich is niet het enige lid van de Israëlische regering dat de misdaden van kolonisten in Huwwara steunde.
Itamar Ben-Gvir, de minister van Nationale Veiligheid, zweeg aanvankelijk na de pogrom. Toch duurde het niet lang voordat zijn bewondering voor de daders duidelijk werd.
Ben-Gvir hekelde de detentie van twee kolonisten die beschuldigd werden van deelname aan de pogrom.
Leden van het Israëlische parlement, de Knesset, van de Joodse Machtspartij van Ben-Gvir hebben de pogrom openlijk toegejuicht.
Een van die wetgevers, Zvika Fogel, zei: “Een gesloten, verbrande Huwwara – dat is wat ik wil zien”.
Limor Son Har-Melech, een andere door de Joodse Macht gekozen vertegenwoordiger, noemde de pogrom “de rechtvaardige kreet van honderden inwoners van Samaria”. Israël verwijst naar de Westelijke Jordaanoever als Judea en Samaria.
De Huwwara-pogrom vond plaats in een tijd van massale protesten van Israëli’s tegen Benjamin Netanyahu en de regering die hij leidt, die een soort oorlog heeft verklaard aan het hooggerechtshof van de staat.
Naar schatting 250.000 mensen gingen deze maand de straat op tijdens één dag van protest, onderdeel van een aanhoudende reeks demonstraties.
Onder degenen die zich bij de protesten hebben aangesloten, waren Yair Lapid, de voormalige premier, en Benny Gantz, de voormalige minister van Defensie. Gantz, die toen aan het hoofd stond van het Israëlische leger, hield toezicht op een aanval op Gaza in 2014 die – in zijn eigen woorden – zoveel vernietiging veroorzaakte dat delen van het gebied “teruggingen naar het stenen tijdperk”.
Lapid, Gantz en andere politici die nu in de oppositie zitten, proberen Ben-Gvir en Smotrich te isoleren. De oppositie heeft het geweld in Huwwara afgeschilderd als een voorbeeld van het extreme racisme dat zogenaamd haaks staat op haar liberale waarden.
Vanuit Palestijns perspectief is de Huwwara-pogrom niet iets abnormaals. Het is eerder het logische gevolg van het zionistische koloniale project in Palestina.
Israëlische kolonisten – kolonisten zou misschien een nauwkeuriger woord zijn – zijn geen outlaw-groep in Israël. Ze zijn een strategisch instrument bij de uitvoering van het beleid van opeenvolgende Israëlische regeringen.
De doelstellingen van dat beleid waren het stelen van land en het verdrijven van Palestijnen.
Wat nieuw is, is dat de meest harde kolonisten nu een positie van immense macht innemen. Ben-Gvir en Smotrich zijn zelf allebei kolonisten en wonen in nederzettingen die volgens internationaal recht illegaal zijn.
De kolonisten handelen niet alleen. B’Tselem, een Israëlische mensenrechtenorganisatie, heeft erop gewezen hoe kolonisten baat hebben bij samenwerking. “De kolonisten voeren de aanval uit, het leger stelt het veilig, de politici steunen het.”
B’Tselem heeft het idee verworpen dat de Israëlische staat op de een of andere manier de controle heeft verloren. “Dit is precies hoe de Israëlische controle eruitziet”, verklaarde de groep, eraan toevoegend dat “de Huwwara-pogrom een extreme manifestatie was van een al lang bestaand Israëlisch beleid”.
Geweld is nodig om het doel van de staat te bereiken om Palestina te ontdoen van zijn inheemse bevolking, zodat het kan worden vervangen door buitenlandse kolonisten.
Kolonisten vertegenwoordigen vaak geen officiële instellingen. Ze zijn dus niet gebonden aan regels. Ze zijn ongeremd in het plegen van misdaden tegen Palestijnen.
De Huwwara-pogrom doet griezelig denken aan het geweld dat plaatsvond in de periode die leidde tot de oprichting van Israël in 1948.
Rond die tijd werd een hele reeks bloedbaden gepleegd door zionistische troepen. De meest beruchte was het bloedbad in Deir Yassin, een dorp in de omgeving van Jeruzalem.
Het bloedbad van april 1948 in Deir Yassin veroorzaakte terreur in de harten van burgers. Het was een belangrijke factor in de Nakba, de enorme ontheemding van Palestijnen.
Israël is een staat gebaseerd op bloedbaden.
Het huidige Israëlische politieke geschil is tussen twee kampen.
Eén kamp – de hardline kolonisten, belichaamd door Ben-Gvir en Smotrich – drukt duidelijk en expliciet de waarheid uit van het zionistische koloniale project. Het andere kamp gelooft ook in dezelfde strategie van meedogenloos koloniaal geweld tegen Palestijnen, maar schildert zichzelf met een laagje liberale waarden.
Die coating maakt het tweede kamp de voorkeur voor westerse regeringen.
Israëls meest prominente ‘liberalen’ van de afgelopen decennia – Benny Gantz, Ehud Barak, Ehud Olmert, Tzipi Livni – waren allemaal betrokken bij het doden van Palestijnse burgers, collectieve straffen, de bouw en uitbreiding van nederzettingen en andere pogingen om Palestijnen fundamentele rechten te ontzeggen toen ze aan de macht waren.
Jonathan Ofir, een scherpe antizionistische commentator, heeft het goed verwoord:
“Israëli’s en alle anderen hebben gelijk als ze geschokt zijn door de expliciete genocidale aard van Smotrichs woorden. Maar de rechtvaardige, liberale en verontwaardigde Israëli’s zouden eens goed in de spiegel moeten kijken om te zien hoeveel van Smotrichs fascistische ader in hen leeft.”
Al meer dan een jaar is er een merkbare toename van het Israëlische geweld op de Westelijke Jordaanoever. De vorming van een nieuwe en openlijk racistische Israëlische regering, die de kolonisten duidelijk steunt en meer geweld tegen Palestijnen aanmoedigt, heeft bijgedragen aan het creëren van een bepaalde sfeer.
Die sfeer is rijp voor meer verdorvenheid van de kant van de kolonisten. Niemand zou verbaasd zijn als de Huwwara-pogrom wordt gevolgd door soortgelijke daden van agressie door kolonisten, die nu meer toegang hebben tot de regering en zich politiek sterker voelen dan voorheen.
Maar er is nog een ander verhaal te vertellen. Het is het verhaal van Palestijnen, vastbesloten om een nieuwe Nakba te voorkomen.
De afgelopen zeven decennia hebben de Palestijnen geleerd dat de prijs van verzet veel lager is dan de prijs van angst of de prijs van vluchten.
Er is de laatste tijd een merkbare toename van verzetsactiviteiten door Palestijnen. Palestijnen staan voortdurend tegenover de bezettingstroepen van Israël.
De komende maanden en jaren zullen ongetwijfeld pijnlijk zijn. We zijn getuige van een toename van het terreurniveau van de Israëlische kolonisten.
Maar deze periode biedt ook veel kansen voor een nieuwe fase in de Palestijnse strijd tegen de kolonisten.
Voor het eerst gepubliceerd op de Electronic Intifada.
Bron: redflag.org.au
