Particuliere donoren, waaronder grote winkels, fossielebrandstofbedrijven en technologiegiganten, geven jaarlijks in het geheim honderden miljoenen dollars aan wetshandhavingsinstanties en aanverwante stichtingen, waardoor de politie gespecialiseerde wapens en technologie kan kopen met weinig publiek toezicht.
Deskundigen zeggen dat deze enorme stortvloed aan ‘dark money’-financiering door de politie, zoals beschreven in een nieuw werkdocument van de Universiteit van Chicago en in een aanvullende analyse die exclusief met de politie is gedeeld, Hefboomlaat de wetshandhaving over aan de bedrijven en machtige donoren die ze financieren, in plaats van aan de gemeenschappen waarvoor agenten gezworen hebben te dienen.
“De algemene bevinding is dat de wereld van particuliere donaties aan de politie veel groter en complexer is dan eerder werd aangenomen”, zegt Robert Vargas, hoogleraar sociologie aan de Universiteit van Chicago en co-auteur van het onderzoek.
Uit het onderzoek, waarin een database met belastingaangiften van non-profitorganisaties werd geanalyseerd, bleek dat tussen 2014 en 2019 meer dan zeshonderd particuliere donoren en organisaties gezamenlijk 461 miljoen dollar naar de politie en naar andere non-profitorganisaties die de politie steunden, sluisden – een cijfer dat, aldus Vargas, “zonder ongetwijfeld een onderwaarde”, aangezien het gebaseerd was op de eigen onthullingen van organisaties over hun donaties.
Het particuliere geld komt gedeeltelijk van grote retailers als Target en Walmart; oliemaatschappijen als Chevron en Shell; en Microsoft en andere Big Tech-spelers – bedrijven die al jaren hun steun aan de wetshandhaving betuigen.
Het nieuwe onderzoek laat zien hoe gemakkelijk particuliere donoren in het geheim geld naar de politie kunnen sluizen. Anonieme donoren gebruiken vermogensbeheerders zoals Fidelity Investments om de litanie van politiestichtingen en andere ondoorzichtige non-profitorganisaties die het politiewerk ondersteunen te financieren, ontdekten de onderzoekers. Dankzij de clandestiene fondsen is de liefdadigheidsafdeling van Fidelity een van de grootste particuliere donoren van de politie in het land geworden.
In veel rechtsgebieden is er vrijwel geen sprake van toezicht op de particuliere financiering van de politie en kan deze worden gebruikt om bewakingstechnologie, hightech wapens en andere zaken te kopen die instanties anders moeilijk zouden kunnen rechtvaardigen.
De politie van Baltimore heeft bijvoorbeeld jarenlang particulier geld gebruikt om een geheim luchtbewakingsprogramma te financieren waarmee de locaties van mensen in de hele stad in realtime konden worden gevolgd. Miljardair-filantropen in Texas verstrekten geld voor het programma, maar stuurden het geld via een non-profitorganisatie in Baltimore, waardoor het programma een tijdje buiten de publieke belangstelling bleef. Toen het nieuws over het programma openbaar werd, veroorzaakte dit veel verontwaardiging en werd het uiteindelijk door de rechtbank als ongrondwettelijk verklaard.
In Los Angeles gebruikte de politie van de stad geld van Target – ook via een lokale politiestichting – om software te kopen van Palantir, het data-analysebedrijf van durfkapitalist Peter Thiel, dat de politie enorme hoeveelheden gevoelige gegevens levert en beweert misdaad te kunnen identificeren. vlekken.”
In Philadelphia hebben particulier gefinancierde non-profitorganisaties van de politie ballistische helmen, drones, motorfietsen en zelfs paarden gekocht voor de politie van de stad.
Dergelijke surveillancetechnologie en militaire uitrusting worden onevenredig vaak ingezet in zwarte gemeenschappen en buurten met lage inkomens. Het verhoogde toezicht intensiveert het lokale politiewerk, waarvan uit onderzoek is gebleken dat dit de gezondheid en het welzijn van de gemeenschap kan schaden.
Particuliere financiering vertegenwoordigt een klein deel van het geld dat staten en steden aan de politie uitgeven, wat volgens sommige schattingen jaarlijks meer dan 100 miljard dollar bedraagt.
“In vergelijking met hun gemeentelijke begrotingen lijkt het een druppel op een gloeiende plaat”, zegt Gin Armstrong, uitvoerend directeur van LittleSis, een groep die onderzoek doet naar de macht en invloed van bedrijven.
Maar het geld heeft een buitensporige impact, betoogde Armstrong.
“Het is heel belangrijk om te kijken hoe dit komt [private] Er wordt geld uitgegeven”, zegt ze. “Het grootste deel van het geld in de gemeentelijke begrotingen gaat naar salarissen en uitkeringen. Dit gaat naar apparatuur en experimentele technologie, en het valt allemaal buiten de publieke discussie, en vaak zelfs buiten de publieke berichtgeving.” Het was, zo vervolgde Armstrong, een ‘enorm slush-fonds dat volkomen onverklaarbaar is’.
‘Nu hebben we een idee van hoe groot dat slush-fonds is’, zei ze.
Een van de meest voorkomende manieren waarop particuliere donaties, of die nu afkomstig zijn van oliemaatschappijen, miljardairs of grote detailhandelaren, hun weg vinden naar de wetshandhaving, is via politiestichtingen, non-profitorganisaties die zijn opgericht om de wetshandhaving in een bepaalde stad, zoals New York, te ondersteunen. City Police Foundation en de Los Angeles Police Foundation.
Volgens openbare gegevens van de stad New York rapporteerde de New York City Police Department tussen 2019 en 2022 $30 miljoen aan particuliere donaties, waarvan $26,8 miljoen – bijna 90 procent – afkomstig was van de New York City Police Foundation.
Politiestichtingen positioneren zichzelf als liefdadigheidsinstellingen, vragen om donaties en verstrekken dat geld vervolgens aan de lokale wetshandhavers. Hun aanhangers zeggen dat het werk het moreel van de officieren kan verbeteren en dat de extra financiering de krappe overheidsbegrotingen kan aanvullen – hoewel de gemeentelijke politie doorgaans over voldoende publieke middelen beschikt.
“Ik verwijs naar [police foundations] als een soort lege vennootschap”, zegt Kevin Walby, universitair hoofddocent strafrecht aan de Universiteit van Winnipeg, die politiestichtingen in de Verenigde Staten en Canada bestudeert. “Ze kunnen geld verplaatsen op manieren die publieke instanties niet kunnen. Ze beschikken niet echt over robuuste rapportage- of openbaarmakingsmechanismen.” De term ‘donker geld’, zei hij, was een passende manier om hun steun te beschrijven.
Politiestichtingen hoeven, zoals de meeste liefdadigheidsinstellingen, hun donateurs niet publiekelijk te melden. Tot een exposé van de OnderscheppenZo maakte de New York City Police Foundation bijvoorbeeld niet bekend dat zij in 2012 een donatie van 1 miljoen dollar van de Verenigde Arabische Emiraten had ontvangen, ook al werd dat geld rechtstreeks aan de politie doorgegeven ter ondersteuning van ‘strafrechtelijk onderzoek’ in de stad.
Er zijn zo’n tweehonderdvijftig politiestichtingen in de Verenigde Staten, waarvan bijna 80 procent zegt technologie en uitrusting voor de politie te financieren, evenals programmering voor agenten en PR-campagnes. Hoewel dergelijke organisaties al tientallen jaren bestaan, zegt Walby dat ze sinds de jaren negentig gestaag zijn gegroeid, vooral als reactie op oproepen om de steeds toenemende publieke financiering voor de politie, die de afgelopen decennia bijna is verdrievoudigd, te beperken. Onderzoek heeft aangetoond dat de inkomsten voor politiestichtingen jaar na jaar toenemen.
“Na 2020 vond er een grote periode van groei plaats”, zei Walby, eraan toevoegend dat dit een “directe reactie” was op de protesten over de moord op George Floyd in mei van dat jaar. “Ze gebruikten bedrijfsgeld als een soort vangnet om zichzelf te beschermen tegen het defund [the police] beweging.”
De zakelijke bankrollers van politiestichtingen lijken vaak een goed rendement op hun investeringen te behalen. Target financiert bijvoorbeeld al lange tijd surveillance- en misdaadbestrijdingsprogramma’s in steden in het hele land, waarbij met succes het harde optreden tegen winkeldiefstallen en kleine criminaliteit in gedesinvesteerde buurten wordt gepromoot boven andere, aantoonbaar dringender, gemeenschapsproblemen.
In St. Louis ontvangt de politiechef van de stad naast zijn salaris $100.000 per jaar rechtstreeks van de lokale politiestichting, een regeling die er volgens critici voor heeft gezorgd dat de afdeling gebonden is aan lokale zakelijke belangen.
Uit eerder onderzoek is gebleken dat politiestichtingen jaarlijks tientallen miljoenen dollars ontvangen van particuliere donoren. Maar uit het nieuwe onderzoek van Vargas en zijn coauteurs blijkt dat dergelijke lokale stichtingen in feite deel uitmaken van een veel breder netwerk van non-profitorganisaties en fondsen die zich toeleggen op het doorsluizen van particulier geld en giften in natura naar de politie – een netwerk waar honderden miljoenen dollars mee gemoeid zijn.
De nieuwe studie identificeerde honderden donkergeldorganisaties die politiediensten financieren – soms rechtstreeks doneren aan wetshandhavingsinstanties, en soms doneren aan andere non-profitorganisaties van de politie, waardoor een ingewikkeld web van donoren en tussenpersonen ontstond.
Gezamenlijk gaven deze organisaties over een periode van zes jaar ruim 826 miljoen dollar aan donaties en rapporteerden ze inkomsten van ruim 16 miljard dollar, volgens aanvullende analyses die de onderzoekers deelden met de Hefboom.
Tot de organisaties behoren verenigingen van sheriffs en politiechefs, nationale non-profitorganisaties zoals de liefdadigheidsinstelling 100 Club voor de politie, en particuliere stichtingen zoals die van de rijke politieadvocaat Howard Buffett, de zoon van miljardair Warren Buffett. Bovendien ontdekten de onderzoekers dat sommige politiestichtingen – zoals die in New York City, St. Louis en San Diego – niet alleen doneerden aan het politiebureau in hun eigen stad, maar ook aan andere wetshandhavingsinstanties in het hele land.
“Dit is een belangrijke reeks bevindingen omdat het in reële termen de hoeveelheid kapitaal onthult die stroomt, en het aantal bedrijfsknooppunten in het netwerk onthult”, aldus Walby.
Financiële dienstverleners als Fidelity Investments en Charles Schwab verschijnen ook in de data als enkele van de grootste donoren van de politie voor donkergeldgroepen. Beide bedrijven staan rijke individuen toe geld naar non-profitorganisaties te sluizen via ‘door donoren geadviseerde fondsen’, liefdadigheidsinvesteringsrekeningen die een steeds populairdere manier zijn om donaties te anonimiseren en tegelijkertijd een belastingvoordeel te krijgen. Verschillende politiestichtingen zijn begonnen deze financieringsregeling te promoten als een manier om te doneren.
“De waarheid is dat als iemand veel geld zou willen doneren en zijn sporen wil verbergen, hij alleen maar een donatie zou doen aan een non-profitorganisatie van de politie uit een door donoren geadviseerd fonds, en dat er dan in wezen geen papieren spoor is”, zei Vargas.
Terwijl critici hebben aangedrongen op meer transparantie en regulering rond door donoren geadviseerde fondsen, en deze omschrijven als een onverklaarbare vorm van filantropie van miljardairs, lijken federale toezichthouders aarzelend om een grootschalig optreden te lanceren. Afgelopen november heeft de Internal Revenue Service enkele bescheiden beperkingen voorgesteld aan het gebruik ervan om de uitgaven voor lobbyen en andere niet-liefdadigheidsdoelen in toom te houden – en liefdadigheidsinstellingen van de politie behoren tot de entiteiten die zich tegen de nieuwe regels hebben verzet.
Politiestichtingen en andere particuliere donoren hebben ook manieren gevonden om de openbaarmaking van de geschenken die zij aan de politie verstrekken te beperken, zo ontdekten de onderzoekers. Toen de onderzoekers naar Chicago als casestudy keken, ontdekten ze dat 90 procent van de particuliere donaties aan de politie niet werd gerapporteerd, wat, zo schreven ze, onthulde dat “politiefinancieringsorganisaties er belang bij hebben hun financiering van de politie geheim te houden.”
Voor het grootste deel zijn de miljoenen aan zwartgeldfinanciering die politiediensten elk jaar ontvangen volkomen legaal – wat een uitdaging vormt voor degenen die meer transparantie willen zien.
“Er zijn grotendeels geen wetten of beleid die donaties aan stichtingen aan de politie regelen”, zegt Evan Feeney, plaatsvervangend senior campagnedirecteur bij Color of Change, een belangenorganisatie die zich verzet tegen de steun van bedrijven aan de politie.
De stichtingen hebben dus een soort maas in de wet gecreëerd, een die “officieren en afdelingen legaal toestaat geschenken van leveranciers aan te nemen, waardoor belangenconflicten en regels voor openbaarmaking van donoren worden omzeild”, aldus Feeney. Palantir heeft bijvoorbeeld gedoneerd aan politiestichtingen die vervolgens de wetshandhavingsaankopen van Palantirs eigen data-analysetechnologie financierden.
Zelfs op plaatsen waar officiële goedkeuring van de stad nodig is voor giften van stichtingen, zoals Los Angeles, lijkt een dergelijk proces vaak een formaliteit te zijn, waarbij giften door lokale functionarissen worden goedgekeurd, ondanks de tegenstand van lokale gemeenschappen en activisten.
“Steden moeten een einde maken aan deze onvindbare donaties en eisen dat alle apparatuur, apparatuur, technologie of software die via een politiestichting wordt gekocht of gedoneerd, onderworpen is aan wetten op het gebied van openbaarmaking, toezicht en aansprakelijkheid”, aldus Feeney.
Er is enige beweging op dit gebied. In januari heeft New York City, met de schoorvoetende steun van de lokale politie, een wet aangenomen die de politie verplicht jaarlijks een rapport op te stellen over hoe zij de miljoenen aan particuliere donaties besteedt die zij ontvangt, zowel van de stichting als van andere bronnen. . In tegenstelling tot het gebruik van publieke dollars is het ministerie niet eerder verplicht openbaar te maken hoe het particuliere financiering gebruikt.
De wet vereist ook dat de politie van New York informatie verstrekt over haar particuliere donoren. Maar omdat veel van deze donaties via de New York City Police Foundation lopen, zullen de donoren waarschijnlijk nog steeds anoniem blijven.
Bron: jacobin.com
