De griottraditie levend houden in Baltimore

Baltimore City heeft een rijke geschiedenis waar velen niets van weten, maar niet door een gebrek aan pogingen.

Terwijl steeds meer zwarte Baltimoreanen proberen meer te weten te komen over hun wortels in een tijd van intense raciale en politieke polarisatie, wachten ouderen zoals Janice Curtis Greene op het vertellen van meer verhalen over de voorouders van de gemeenschap.

“Ieder van ons heeft een verhaal te vertellen. Als je het vasthoudt, sterft het in jezelf, en het doet niemand anders goed,’ zei Greene.

Greene, geboren in Baltimore, groeide op in Baltimore City en houdt al meer dan 25 jaar de traditie van het vertellen van zwarte verhalen hoog. Ze is een voormalig voorzitter van de National Association of Black Storytellers en leider van de lokale aangesloten organisatie, de Griots ‘Circle of Maryland; ze werd in 2022 aangesteld als de officiële griot van Maryland. In haar huis in Windsor Mill heeft ze een kamer vol voorwerpen die ze tijdens haar reizen en vertelwerk heeft verzameld. Voor anderen, zegt ze, lijkt dit ‘een kamer vol rommel’, maar ze weet dat elk item een ​​kanaal is voor het vertellen van verhalen en voor verbinding met cultuur.

De National Association of Black Storytellers (NABS) bezoekt gemeenschapsbijeenkomsten en educatieve ruimtes om zwarte volksverhalen, legendes en geschiedenis te delen. Elke verhalenverteller is bedreven in verschillende genres en stijlen, en Greene werkt graag met jongeren en verwerkt op creatieve wijze haar items om de geschiedenis van de Afrikaanse diaspora tot leven te brengen.

‘Ik pak het en laat de kinderen het aanraken en vasthouden,’ zei Greene, ‘omdat ik geloof dat de voorouders via dit voorwerp met hen kunnen praten. Dat het een fysieke gehechtheid is aan onze voorouders en aan ons erfgoed.”

Ahmari Anthony: Vertel me over de National Association of Black Storytellers en je werk daar.

Janice Curtis Greene: De National Association of Black Storytellers is een unieke organisatie, opgericht door wijlen Moeder Mary Carter Smith uit Baltimore, en Mama Linda Goss, een inwoner van Philadelphia die nu in Baltimore woont. Ze gingen naar vertelprogramma’s omdat ze allebei uitstekende verhalenvertellers waren in een tijd dat er geen mogelijkheden waren voor zwarte verhalenvertellers; Racisme plaagde deze kunst, net zoals al het andere. Dus startten ze in 1982 deze geweldige organisatie voor het behoud van zwarte verhalen. We gebruiken de term ‘Blackstorytelling’, allemaal in één woord. ‘Blackstorytelling’ is een zelfstandig naamwoord omdat het woord representeert hoe de kunst alles wat we zijn, alles wat we voelen – al die vreugde, al onze pijn, al onze groei, al onze tragedies en triomfen – in verhalen brengt.

Nu zijn er in de Verenigde Staten dertien aangesloten bij de National Association of Black Storytellers. Een aantal van ons, waaronder ikzelf, hebben een stagebeurs gekregen. Ik heb een stagebeurs weten te bemachtigen, zodat ik een jonge vrouw, een van de leden van ons Growing Griots-alfabetiseringsprogramma, kon opleiden. Ze is een krachtige verhalenverteller op 14-jarige leeftijd; [she] kan op een podium komen en je om haar pink wikkelen, omdat ze al over bepaalde vaardigheden beschikt. Dat is precies wat wij als BlackStorytellers doen. We trainen en gaan graag naar scholen, vooral als het publiek divers is. Vooral nu we mensen hebben die de zwarte geschiedenis verdraaien in hun academici, in hun structuren – zoals DeSantis, die de leugen zal vertellen dat slavernij goed was omdat het sommige zwarte mensen vaardigheden bijbracht die ze konden gebruiken zonder zelfs maar te beseffen dat we naar dit land kwamen met vaardigheden. Je hebt ons niets geleerd. Als smeden, koks, naaisters wisten we al hoe dat moest en dat hebben we meegenomen uit Afrika. Daarom is het belangrijk, omdat de waarheid moet worden verteld. Wij zijn waarheidszoekers en waarheidsvertellers.

Ahmari: Hoe staan ​​het met jouw stijlen of jouw mediums? [for storytelling] veranderd als de gemeenschap verandert en de kinderen veranderen en de tijden veranderen?

Janice: De kinderen maakten filmpjes van zichzelf. Elke leerling moest een video maken waarin hijzelf een verhaal vertelde. Een jonge man maakte een video waarin hij zelf koekjes maakte. Dat was zijn vaardigheid; hij kon koken, Xavier. Dus maakte hij koekjes en [was] tussendoor grappig zijn en tussendoor kleine anekdotes vertellen. Dat was geweldig. Het geeft de kinderen dus een kans door dingen elektronisch te doen [with] technologie. Dat had hij bij ons in de klas nooit kunnen doen. Maar [technology] strekt ons uit.

Ahmari: Wat zijn enkele van de basiscomponenten van het vertellen van verhalen die de kinderen leren?

Janice: Een begin, een midden en een einde. Karakter, plot, resolutie, antagonist, protagonisten, de basis van elke storytelling. Dat moet je in het Engels leren [class]. Het heeft niets te maken met het vertellen van zwarte verhalen. En dan voegen we de Black Storytelling-component toe. Oproep en antwoord, echo, hoe je een liedje in je verhaal opneemt. Terwijl je personages je stem veranderen, je houding veranderen. Als je je verhaal vertelt, hoe je iets groots, nog groter kunt maken op het podium, en hoe je het klein kunt laten lijken op het podium. Het stijgen en dalen van je stem en ervoor zorgen dat mensen dicht bij jou en je verhaal komen, gewoon door opzij te fluisteren of heen en weer te kijken.

Verhalenvertellers zijn altijd op zoek naar manieren om elkaar te helpen. Een goede verhalenverteller word je niet zomaar. Wat je doet, is ervoor zorgen dat je iemand iets leert, het aan iemand vertelt en iets nieuws leert. Wij geloven dat de kunst van het vertellen van zwarte verhalen niet mag, kan sterven, en [helping each other] is maar één manier.

Ahmari: Je hebt met mij gesproken over het gebruik van verhalen om mensen te ondersteunen die worstelen met verslaving en dat soort dingen. Hoe heb je gezien dat storytelling werd gebruikt om onze gemeenschappen te helpen omgaan met trauma en geweld in dit soort werkelijk diepgewortelde strijd? Hoe vangen we die worstelingen op in het vertellen van verhalen, en hoe gebruiken we verhalen vertellen om die problemen aan te pakken?

Janice: Ieder van ons heeft een verhaal te vertellen. Als je het vasthoudt, sterft het in jou, en voor iemand anders is het niet goed.

Ik ga met je praten vanuit een persoonlijk standpunt. Ik heb drie zonen; twee van mijn zoons zijn overleden. Een van mijn zoons – de slimste jongen van zijn klas, maar door het trauma dat zijn biologische vader had opgelopen, was er een bepaald deel van hem gebroken. En dus bezweek hij aan een drugsverslaving. Hij had diabetes en was depressief. Dus de combinatie van medicijnen, depressie en diabetes was zijn ondergang. Toen was mijn tweede zoon een Amerikaanse marinier die in Irak aan zijn verwondingen stierf.

Ik heb dus twee kinderen verloren. Dat is traumatiserend. Ik schreef een verhaal over mijn zonen. En de eerste keer dat ik dat verhaal vertelde, was bij hun graf. En ik heb het opgenomen. Ik vertelde dat verhaal later aan een vrouwengroep en ik was geschokt dat er zoveel vrouwen waren die kinderen verloren hebben. En ik bleef dat verhaal vertellen als een genezend verhaal.

Het werd niet zomaar een verhaal. Het werd een bediening, een genezingsbediening voor mensen die kinderen hadden verloren. Eerst moeten ze hun verhaal vinden; beseffen dat zij het verhaal hebben en dat verhaal kunnen gebruiken, is een methode van genezing. Want zodra je het onder woorden brengt en jezelf hoort vertellen, wordt het je genezing. En dan kun je anderen genezen. Dat is dus wat storytelling doet. Je neemt al je pijn, je mengt het met je passie, en dan presenteer je het aan andere mensen, en het zal genezen. Het kan een verhaal zijn over een verlies, over een lichamelijk probleem en over verslaving. Maar het is het vinden en loslaten. En als je het loslaat, dan bevrijdt het je.

Ik leed meer dan een minuut aan een depressie vanwege het verlies van mijn zoons. Toen ik het eenmaal losliet, begon ik te genezen. Ik dacht dat ik de enige was, [but] het is net als elke andere epidemie die mensen en gezinnen doodt, want als je één kind verliest, lijdt het hele gezin.

Ahmari: Wat zie en hoor je in het Growing Griots-programma van de kinderen en hoe is die ervaring? [of] heeft het werken met hen u beïnvloed?

Janice: Nou, dat is wat ik de kinderen in het begin vertel. Ik heb drie zoons waar ik van hou. Omdat twee van hen er niet meer zijn, heb ik nog steeds al deze liefde in mijn hart en heb ik een overmaat aan liefde, dus ik geef het aan jou. De mentoren van de Growing Griots zijn meer dan alleen leraren; we worden ouders, vrienden en zussen. Ik ben al 14 jaar mentor [or] 15 jaar voor de Growing Griots.

Tijdens Black History Month treden ze op in het National Great Blacks in Wax Museum. Ze brengen de wassen beelden tot leven en moeten hun eigen onderzoek doen. Wij helpen ze met het schrijven van het script uit hun onderzoek. We hebben ze tv-programma’s laten maken. Ook het Sankofa Intergenerational Oral History Program, en ik ben zo trots om te zeggen dat ik de basis voor dat programma ben. We helpen de kinderen interviewvragen op te schrijven. En ze interviewden ouderen, en we filmden enkele van hun interviews.

Ze interviewden Mama Edna Russell, die nu het oudste nog levende lid is van de National Association of Black Storytellers en de Griots’ Circle of Maryland – 100 jaar oud – en stelden deze vragen. En deze ouderlingen geven zeer inzichtelijke antwoorden over hoe het was om het leger in te gaan, hoe het was om op school te zitten toen ze begin 1900 waren, hoe het was om de eerste zwarte verpleegster te zijn zoals Mama Vicky. Er waren patiënten die niet toestonden dat ze hen aanraakte omdat ze zwart was. Ze horen deze dingen van hun oudsten. Het opende gewoon hun geest voor hoeveel de mensen hebben meegemaakt en hoeveel je moet blijven werken om niet terug te vallen.

Het Growing Griots Literacy Learning Program is nu dus belangrijker dan ooit om ervoor te zorgen dat jonge mensen de juiste geschiedenis kennen. Ze kunnen het leven, ze kunnen het dromen. Zij kunnen zich voorbereiden om geschiedenismakers van de toekomst te worden. Hoe je een verhaal vertelt, hoe je onderzoek doet, kritisch denkt, weet je, ze hebben al deze dingen in dat programma geleerd.

Dit interview is aangepast voor duidelijkheid, lengte en stijl.

Meer verhalen…