De verkiezing van de Labour-regering in mei 2022 werd door velen in de klimaatbeweging met een zucht van verlichting begroet. Eindelijk zouden we de rug zien van Scott ‘kolenliefhebber’ Morrison en zijn bende van fossiele brandstoffen liefhebbende LNP-collega’s. Nadat ze hadden gezien hoe de ALP in de regering werd geworpen op een golf van publieke steun voor klimaatactie, verwachtten velen dat Labour, ondanks aanwijzingen van het tegendeel (zoals de weigering van de Albanezen vóór de verkiezingen om de goedkeuring van nieuwe kolenmijnen uit te sluiten), daadwerkelijk verandering zou kunnen brengen.
Het is nu duidelijk dat degenen die dergelijke verwachtingen koesterden zich vergisten. Na ruim een jaar in de regering te hebben gezeten, in een tijd waarin Labour in elke staat en territorium behalve Tasmanië aan de macht is, stijgen de uitstoot van Australië, blijft de steenkool- en gasproductie op bijna recordhoogten staan en staan er 116 nieuwe projecten op het gebied van fossiele brandstoffen op stapel. .
Tijdens de negen jaar dat de LNP aan de macht was, behoorde de Australische regering tot de ergste klimaatcriminelen ter wereld. In plaats van te proberen dit verschrikkelijke record te breken, heeft de Labour-partij daarop voortgebouwd. Voor zover er enig verschil tussen hen bestaat, is het dat Labour minder eerlijk is over wat het doet.
Morrisons misdaden werden openlijk – zelfs trots – gepleegd, terwijl Albanese en Co. er de voorkeur aan gaven de blik van het publiek te vertroebelen met een miasma van groen getinte retoriek. Minister van Milieu Tanya Plibersek aankondigingDat Sydney op 27 augustus rivalen over de hele wereld had verslagen vanwege het recht om de eerste ‘Global Nature Positive Summit’ te organiseren, is daar een voorbeeld van. Labour is groot in het organiseren van spraakmakende evenementen als deze om “te bespreken hoe we samenwerken om onze planeet te beschermen”. Zelfs de meest elementaire dingen daadwerkelijk doen om het te beschermen is iets heel anders.
Labour-aanhangers zouden kunnen wijzen op het feit dat het de Australische doelstelling voor emissiereductie heeft verhoogd van 26 naar 28 procent onder Morrison, naar een reductie van 43 procent in 2030. Om dit te omschrijven als het absolute minimum doen zou genereus zijn, en dat is als je ervan uitgaat dat het plan daadwerkelijk is om de uitstoot in reële termen te verminderen. Het is niet. Het plan van Labour – gericht op het zogenaamde “veiligheidsmechanisme” – berust, net als dat van de LNP ervoor, vrijwel volledig op een veronderstelde toekomstige hausse in het afvangen en opslaan van CO2 en diverse andere slinkse (zo niet ronduit frauduleuze) compensatieregelingen.
Labour heeft in ieder geval de belangen van de fossiele brandstoffenindustrie beter gediend dan de LNP. Het uitgesproken pro-fossiele brandstofbeleid van de coalitie lokte weerstand uit. In 2019 gingen honderdduizenden de straat op als onderdeel van de wereldwijde School Strike for Climate-beweging, en op directe actie gerichte groepen zoals Extinction Rebellion mobiliseerden duizenden. Tijdens de zomerse bosbrandencrisis van dat jaar gingen tienduizenden opnieuw de straat op en eisten dat Morrison zou aftreden.
Onder Labour daarentegen is de klimaatbeweging tot vrijwel niets geslonken. De ontwrichting van de COVID-19-pandemie speelde een rol, maar het meest schadelijke was het succes dat Labour en zijn bondgenoten in de vakbonden en grote milieu-ngo’s hebben gehad bij het zaaien van de illusie dat de ‘klimaatoorlogen’ voorbij zijn en dat het land terug op iets dat lijkt op het goede spoor (de Groenen en de ‘blauwgroene’ onafhankelijken die voor het wetsvoorstel voor het vrijwaringsmechanisme hebben gestemd, delen hiervoor ook een deel van de verantwoordelijkheid).
Er zijn tekenen van een opleving. Groenenleider Adam Bandt heeft de mensen opgeroepen “samen te komen en terug te vechten” en “het belang van protest en burgerlijke ongehoorzaamheid te omarmen”. Er ontstaat momentum in de richting van een geplande blokkade van ‘s werelds grootste kolenhaven in Newcastle in november. Er is echter nog een lange weg te gaan om weer op te bouwen naar waar we vier jaar geleden waren, en de ademruimte die de Australische fossielebrandstofindustrie in de tussenliggende periode krijgt, zal verwoestende kosten met zich meebrengen.
Laten we geen blad voor de mond nemen. Door olie op het vuur van de klimaatcrisis te blijven gooien, veroordeelt de Labour Party veel mensen, in Australië en over de hele wereld, ter dood. Door de overheid een “klimaatcrimineel” te noemen, klopt dat niet echt. Miljoenen mensen sterven al door de vervuiling die ontstaat door de verbranding van fossiele brandstoffen, en door de toenemende frequentie van ernstige hittegolven, overstromingen, cyclonen en andere extreme weersomstandigheden. Miljoenen anderen zien hun bestaan bedreigd, en steeds meer mensen sluiten zich aan bij de klimaatvluchtelingen.
Was de Holocaust slechts een ‘misdaad’? Je zou kunnen tegenwerpen dat de Holocaust, in tegenstelling tot de klimaatcrisis, een bewuste daad was die werd bedacht en rechtstreeks werd uitgevoerd, en niet iets was dat ‘één stap verwijderd’ was van menselijke besluitvorming, zoals klimaatverandering.
Hierdoor gaan onze politieke leiders te lichtvaardig te werk. Wetenschappers weten al tientallen jaren wat de gevolgen van de klimaatverandering waarschijnlijk zullen zijn. Politici hebben dat gedaan gekozen hun waarschuwingen te negeren. Zij hebben gekozen om het voortdurende gebruik van fossiele brandstoffen te blijven bevorderen (in het geval van Australië jaarlijks 11,1 miljard dollar aan overheidssubsidies). Gezien dit alles is het niet geloofwaardig om de resultaten van deze keuzes te presenteren alsof ze op de een of andere manier volkomen onvoorzien zijn.
De harde waarheid is deze: Albanese, Plibersek en hun Labour-collega’s zijn zich terdege bewust van de waarschijnlijke gevolgen van hun daden (ze hebben zelfs een geheim rapport van het Office of National Intelligence, dat ze weigeren vrij te geven, waarin de impact van de klimaatcrisis op de nationale veiligheid). Zij hebben gekozen om de winsten van de fossielebrandstofindustrie boven de belangen van de overgrote meerderheid van de mensen en van de planeet waarvan onze samenleving afhankelijk is, te stellen. Helaas zullen ze misschien nooit gestraft worden voor hun misdaden, maar het oordeel van de geschiedenis zal streng zijn.
James Plested is redacteur van Rode vlag.
Bron: redflag.org.au
