De op zijn kop staande wereld van de Australian Financial Review

De Australisch financieel overzicht Het is geschreven alsof de redactie van de krant verwacht dat weinig mensen buiten de gelederen van de Australische heersende klasse het zullen lezen. Waarschijnlijk hebben ze gelijk als ze dat aannemen.

Als je door de pagina’s bladert, zijn er talloze aanwijzingen dat, als je niet tot de groep mensen behoort die er niet aan denken om in een opwelling $ 10.000 neer te leggen voor business class-vluchten naar Londen, het helemaal niets voor jou is. In de AFR, alle vakanties/auto’s/horloges enz. zijn luxe, elke woning is van hoge kwaliteit en alle scholen zijn privé. Voor zover er problemen zijn, zijn het niet alleen ‘eerstewereld’-problemen, maar wat we ‘eersteklas’-problemen zouden kunnen noemen.

Wilt u weten hoe zakenbankiers en leidinggevenden van bouwbedrijven met de crisis omgingen? zware stortregen op het recente Burning Man-festival? Dat is het soort berichtgeving vindt u in de AFR (“Er is geen mogelijkheid om je zomaar ergens uit te kopen… [and] dat is de helft van de ervaring”, vertelde een deelnemer aan de krant voordat hij, samen met andere geïnterviewden, weigerde “te zeggen hoeveel ze betaalden om daar te komen en deel uit te maken van hun kampen”).

Het blijkt duidelijk uit de AFR‘s berichtgeving dat de rijke lijsters van Australië er erg van genieten ooit groeiend aandeel in de nationale rijkdom dat stroomt hun kant op. Pak een nummer van de krant en de kans is groot dat u uitgebreide aandacht zult vinden over onderwerpen als “Waarom iedereen weg is voor een grote eurozomer”, “De topbazen van Australië geven veel uit aan 65,6 miljoen dollar aan trofeewoningen”En “Crisis, welke crisis? Luxe-hausse toont de blijvende kracht van ultrarijken”.

Misschien wel het meest woedende onderdeel van de krant is om, naast artikelen als deze, uitgebreide rapporten en analyses te publiceren, gericht op de zorgen van de heersende klasse over de verschillende manieren waarop arbeiders en/of regeringen hun plezier zouden kunnen bederven.

Een artikel over het huisvestingsbeleid van de Victoriaanse regering geeft een recent voorbeeld. Met als kop: “Victoria’s opschudding op de huizenmarkt dreigt de groei van de vastgoedprijzen te temperen”, het artikel klaagde: “Victoria’s plan om de komende tien jaar 800.000 nieuwe huizen te bouwen heeft het potentieel om sommige gebieden te overspoelen met een woningaanbod dat de kapitaalwinsten en beleggingsrendementen op de lange termijn zou kunnen temperen”. De horror!

Langs soortgelijke lijnen was een artikel gepubliceerd in juni Ze protesteren tegen het idee dat regeringen zouden kunnen bezuinigen op de financiering van particuliere scholen. Om de auteur van dat artikel te beschrijven, an AFR senior correspondent met de naam Aaron Patrick, omdat het contact niet helemaal duidelijk is. In zijn op zijn kop staande wereld: “Liberale en Labour-regeringen hebben geld in overheidsscholen gestort” vanwege hun “afgunst en wrok jegens de successen van het particuliere systeem”. (Het maakt niet uit dat de financiering per leerling voor particuliere scholen tussen 2012 en 2021 met tweemaal zoveel als het financieringspercentage voor openbare scholen.)

Volgens Patrick zou het elitarisme juist worden versterkt als er wordt bezuinigd op de financiering van particuliere scholen, omdat dat zou betekenen dat minder mensen uit de middenklasse het zich zouden kunnen veroorloven hun kinderen naar een school te sturen. De reden dat het niet bij hem opkwam dat een andere manier om het elitarisme tegen te gaan het aanzienlijk verhogen van de financiering van openbare scholen zou zijn, wordt tegen het einde van zijn stuk duidelijk. Voor zover het publieke systeem niet zo goed presteert, heeft dat niet, zoals hij het ziet, te maken met ontoereikende financiering, maar met het feit dat “niet-selectieve staatsscholen eerder middelmatigheid tolereren, zowel bij studenten als bij personeel”.

Zou het je verbazen als je hoort dat Aaron Patrick dat in 2021 was? beschuldigd van dierenmishandeling omdat hij een hond in het gezicht zou hebben geschopt? Ik ook niet.

Nog iets AFR waar schrijvers zich de laatste tijd zorgen over maken is het vooruitzicht van de gevreesde ‘loon-prijsspiraal’. Het besluit van de Fair Work Commission, juni aangekondigdHet toekennen van een (onder de inflatie) loonsverhoging van 5,75 procent aan werknemers met een minimumloon wekte bijzondere woede. In de aanloop naar het besluit benadrukte een stortvloed aan artikelen de unanieme opvatting onder vertegenwoordigers van het grote bedrijfsleven dat de commissie “terughoudendheid moest betrachten”. “Een buitensporige verhoging van het minimumloon”, zegt Innes Willox, hoofd van de Australian Industry Group vertelde de krant“zou duidelijk het risico lopen de inflatie verder te verankeren en een loon-prijsspiraal op gang te brengen”.

In de nasleep van het besluit ging de berichtgeving in de krant op dezelfde lijn verder, met onder meer de krantenkoppen “Minimumloonstijging zal de prijzen opdrijven en banen in gevaar brengen: Gerry Harvey”, “Je kunt geen 100 dollar vragen voor pasta: loonstijging zorgt voor extra pijn voor bedrijven”En ‘Loonstijging leidt tot nieuwe renteverhoging’. Je zou het zeker niet raden, als regelmatige lezer van de AFRdat de belangrijkste drijvende kracht achter de inflatieblijkt uit onderzoek van de OESO– is stijgende winsten, niet de lonen. Terughoudendheid is alleen voor het plebs.

In het licht van dit alles bezien is het niet verwonderlijk dat iemand als projectontwikkelaar Tim Gurner er niets aan zou hebben om een AFR vastgoedtop als een kans om dat te doen mond af over de zogenaamde ‘arrogantie op de arbeidsmarkt’. Zeggen, zoals hij deed, dat de werkloosheid met 40 tot 50 procent moet stijgen en dat “we pijn in de economie moeten zien” om de werknemers op hun plaats te krijgen, is slechts een bottere manier om uit te drukken wat veel van de schrijvers van de krant en de uitspraak -Klassefiguren wier standpunten het regelmatig verkondigt, hebben dit het hele jaar door gezegd.

Zoals Gurner ontdekte toen de video van zijn opmerkingen ging viraal, voor degenen die buiten de comfortabele zeepbel leven die wordt bewoond door de rijke elite van Australië, het idee dat arbeiders de arrogante mensen zijn, doorstaat niet echt de pubtest (of welke andere test dan ook). Het winstaandeel van het bbp van Australië is op een recordhoogte, het loonaandeel bevindt zich op een recordlaagte. De Australische heersende klasse heeft het nog nooit zo goed gehad, terwijl de arbeiders lijden de grootste daling van de reële lonen in een generatie.

Dit is een realiteit AFR lijkt erop gebrand de delicate gevoeligheden van zijn welvarende lezerspubliek niet te verstoren. Het biedt een intellectuele “veilige ruimte” voor de Tim Gurners van de wereld – het soort mensen dat ziet dat arbeiders een eerlijker deel van de welvaart van de samenleving eisen, wat lijkt op een schending van de mensenrechten.

James Plested is redacteur van Rode vlag.