In de nacht Op 11 september 2001 zat ik op de stoep van mijn flatgebouw in Greenwich Village en dronk samen met mijn buren een paar afschuwelijke wijnkoelers. Ik had ze gekocht bij een nabijgelegen winkel die al met wilde winsten was begonnen en drie keer de normale prijs vroeg. We bevonden ons twee mijl ten noorden van de locatie van het World Trade Center; de buurt rook naar scherpe rook, wat de voorkeur bleek te hebben boven de stank van verbrande, rottende lichamen die zich later die week zouden ontwikkelen.
Volgens een overvloed aan stemmen heeft Israël, met de wrede recente aanvallen van Hamas, zijn eigen 9/11 meegemaakt. “Dit is onze 11 september”, zegt de Israëlische ambassadeur bij de Verenigde Naties. “Dit is onze 11 september”, zegt de woordvoerder van het Israëlische leger. “Dit is voor Israël waarschijnlijk het equivalent van wat er op 11 september in de Verenigde Staten gebeurde”, zegt de gouverneur van Florida, Ron DeSantis. “Israël wordt geconfronteerd met 11 september”, zegt de opiniepagina van de Wall Street Journal. Als je nog 37.000 voorbeelden wilt zien, doe dat dan.
Het punt van al deze vergelijkingen ligt voor de hand. Voormalig vertegenwoordiger Joe Walsh drukte het hier uit:
Met andere woorden: Israël had, net als de VS, onschuldig door de wereld rondgelopen toen het PLOTSELING, UIT HET NERGENS, op onverklaarbare wijze werd aangevallen door onmenselijke barbaren. Daarom heeft Israël, net als de VS, het recht om als reactie hierop alles te doen. Uit een recente schatting blijkt dat de Amerikaanse oorlog tegen het terrorisme direct en indirect meer dan 4,5 miljoen doden heeft veroorzaakt.
Ik ben het niet eens met de conclusie van Walsh. Maar iedereen hier gaat zeker uit van het juiste uitgangspunt – dat dit Israëls 9/11 is – zelfs als ze niet begrijpen waarom.
In de eerste plaats zou er uiteindelijk iets als de aanval van Hamas op Israël plaatsvinden, zoals bij iets als 9/11. Israël en de VS zijn voortdurend bezig met ultrageweld, op kleinere schaal (Israël) en op grote schaal (de VS). Iedereen in beide landen die geloofde dat dit nooit thuis zou komen, leefde in een ijdele fantasie.
Een Israëlisch militair voertuig wordt in beslag genomen in Gaza-stad, Gaza, tijdens een ongekende aanval op Israël door Hamas op 7 oktober 2023.
Op dezelfde manier waren de gevestigde ordes van zowel Israël als de VS zich hiervan terdege bewust: dat hun beleid onvermijdelijk zou leiden tot de dood van hun eigen burgers. Richard Shultz, een oud-intellectueel op het gebied van de nationale veiligheid, schreef in 2004 dat “een zeer senior [Special Operations Forces] Een officier die in de jaren negentig bij de Gezamenlijke Staf had gediend, vertelde me dat hij meer dan eens terroristische aanvallen had gehoord die werden gekenmerkt als ‘een kleine prijs die moet worden betaald om een supermacht te zijn.” Eran Etzion, voormalig lid van de Nationale Veiligheidsraad van Israël, legde dat zojuist uit. vanuit het perspectief van de regering was “de relatief kleine prijs die Israël zo nu en dan betaalde” voor zijn beleid ten aanzien van Gaza de dood van tientallen Israëli’s.
Wat zowel de VS als Israël verbijsterde, was dat iedereen erin slaagde kortstondig schade aan te richten op een schaal die ze gewend zijn te veroorzaken. Israël heeft tussen 2000 en vorige maand ruim 10.000 Palestijnen gedood. God weet alleen hoeveel honderdduizenden de VS in het Midden-Oosten hebben gedood in de aanloop naar 11 september.
Vervolgens werd, net als nu, iedereen die op deze voor de hand liggende feiten wees, besmeurd als ‘steun’ of ‘rechtvaardiging’ van de wrede terugslag. Het is frustrerend en suggereert dat het voor mensen onmogelijk is om rationeel te zijn over dit onderwerp. Als je tegen iemand zegt dat het gieten van gas op een stapel versnipperde kranten en het gooien van een lucifer er waarschijnlijk voor zorgt dat de krant in brand vliegt, dan ‘steun je het vuur niet’ of ‘rechtvaardig je vuur’. Integendeel, je probeert de hoeveelheid vuur in de wereld te verminderen door de werkelijkheid te beschrijven.
Een andere overeenkomst is dat zowel Israël als de VS hun eigen vijanden hebben voortgebracht. Het is bekend dat de VS in de jaren tachtig in Afghanistan de fundamentalistische islamitische oppositie tegen de Sovjet-Unie koesterde. Zbigniew Brzezinski, de nationale veiligheidsadviseur van president Jimmy Carter, zei in een interview in 1998 dat dit “een uitstekend idee” was geweest en dat hij geen spijt had van deze “opgewonden moslims.” Israël deed in wezen hetzelfde in het klein in de bezette gebieden, door de groei van Hamas aan te moedigen en zo het seculiere Fatah te schaden. “Hamas is, tot mijn grote spijt, de creatie van Israël”, aldus een van de Israëliërs die aan dit slimme project heeft gewerkt.
Net als bij 11 september konden de aanvallen op Israël alleen maar slagen in de mate waarin ze dat deden, vanwege de monsterlijke incompetentie van de relevante leiders. “Bin Laden vastbesloten om toe te slaan in de VS”, zei de CIA in augustus 2001 tegen George W. Bush. Bush negeerde dit. Dick Cheney kwam feitelijk terug op de vele waarschuwingen van de inlichtingenwereld, omdat hij geloofde dat Al Qaeda alleen maar schijnbewegingen maakte en de VS zover wilde krijgen middelen te besteden om iets te voorkomen dat nooit zou gebeuren. Hetzelfde geldt voor de Israëlische premier Benjamin Netanyahu blijkbaar gewaarschuwd door Egypte dat er iets ergs op komst was, maar negeerde het. We zullen onvermijdelijk binnenkort schokkende details vernemen over Netanyahu’s algemene onverschilligheid voor wat er aan de horizon stond.
Dit heeft allemaal te maken met de irrelevantie van de levens van burgers voor leiders als Netanyahu en Bush. Ze knarsetanden en scheuren hun kleren over hoe woedend ze zijn door aanvallen van buitenlanders, maar in hun hart geven ze helemaal niets om ons. Onmiddellijk na 11 september vertelde de regering-Bush de New Yorkers ten onrechte dat de stadslucht volkomen veilig was om in te ademen.
Ten slotte zal de wraak die Israël nu zal eisen afschuwelijk zijn, net als de wraak die de VS hebben genomen. Er is niets op aarde zoals de woede van de machtigen als ze denken dat ze door hun ondergeschikten zijn getrotseerd.
Dit is iets waar mijn buren en ik het over eens waren toen we op 11 september die vreselijke wijnkoelers dronken. Diep in ons hart waren we bang voor wat er die ochtend was gebeurd. Voor iedereen die toen niet in New York was, kan ik je vertellen: Al Qaeda heeft de terreur echt terug in terrorisme gebracht. Maar waar we het meest bang voor waren, was wat onze eigen regering nu ging doen. Sinds dat moment droom ik ervan dat op een dag de gewone mensen van de wereld – wij allemaal, aan elke ‘kant’ – een alliantie zullen vormen tegen onze groteske leiders.
Bron: theintercept.com
