Sinds Joe Biden president werd, kun je nauwelijks door de retoriek van zijn regering of de berichtgeving in de media erover navigeren zonder te struikelen over de uitdrukking ‘op regels gebaseerde internationale orde’. Er wordt voortdurend een beroep op gedaan in toespraken en belangrijke documenten. De president zet zich expliciet in voor de wederopbouw en handhaving ervan, door landen ervan te overtuigen deze mondiale orde te aanvaarden en zich daaraan te houden. Ondertussen hebben de Verenigde Staten met de vinger gewezen naar tegenstanders, zoals Iran, China en Rusland, die zij ervan beschuldigen het land te bedreigen of te ondermijnen. Daarom zijn de Verenigde Staten zo diep betrokken bij de oorlog in Oekraïne. Daarom lopen de spanningen met China over Taiwan op.
Dat alles is uit het raam verdwenen met de vrijwel onvoorwaardelijke steun van Biden aan het militaire offensief van Israël in Gaza de afgelopen twee weken.
Critici van het Amerikaanse buitenlandse beleid hebben vaak een vaag beeld gehad van het gebruik van deze term door Biden, zijn functionarissen en zijn ondergeschikten. Ze vragen zich af wat de ‘op regels gebaseerde’ orde eigenlijk is, en beweren dat die ‘regels’ door Washington zijn geschreven om de Verenigde Staten te laten doen wat ze willen. Ze vragen zich af welke relatie deze “regels” hebben met het systeem van internationaal recht dat grotendeels na de Tweede Wereldoorlog is opgezet en dat bedoeld is om het gedrag van staten te sturen, vooral omdat de Amerikaanse regering vaak de grootste seriematige overtreder van dat systeem is geweest. En ze concluderen dat het een vaag en opzettelijk flauw concept is dat voortdurend wordt ingeroepen, juist omdat het iets kan betekenen of niet.
Het besluit van de regering-Biden om een blanco cheque te geven aan de extreemrechtse regering van Israël om de hel over Gaza te ontketenen heeft ertoe geleid dat veel van deze kritiek is gerechtvaardigd, terwijl het voldoende reden heeft gegeven voor de velen die het concept met argwaan of schroom bekijken om te denken dat ze gelijk hadden. Denk maar aan wat Israël de afgelopen twee weken heeft gedaan, met volledige politieke, militaire en retorische steun van de Amerikaanse regering.
De Israëlische regering legt alle Gazanen een collectieve straf op voor de verschrikkelijke misdaden van Hamas, de groep die het gebied regeert. Israëlische functionarissen, huidig En voormalighebben openlijk toegegeven dat hun oorlog niet alleen tegen Hamas is gericht, maar tegen de onschuldige Palestijnen zelf, en dat de brute belegering die zij opleggen – het afsnijden van voedsel, water en elektriciteit naar Gaza, zodat ziekenhuizen het begeven en mensen verhongeren en sterven. uitdroging – is erop gericht het leven voor burgers ondraaglijk te maken. Israëlische functionarissen, de westerse staten die hun oorlog steunen, en westerse media figuren hebben dit beleid allemaal gerechtvaardigd door zich te beroepen op de Tweede Wereldoorlog, waarin de geallieerden ontegensprekelijk oorlogsmisdaden hebben gepleegd door zonder onderscheid burgers te bombarderen, en die voor een groot deel aanleiding hebben gegeven tot de goedkeuring van de Conventies van Genève na het einde van de oorlog, waarin strikt onderscheid wordt gemaakt tussen burgers en strijders.
Naast “slechts” een belegering heeft Israël een strategie voor massale bombardementen ingevoerd in de kleine enclave Gaza. Het Israëlische leger pochte het had in de eerste vijf dagen van de oorlog ongeveer zesduizend bommen laten vallen. Dat is meer dan het Amerikaanse leger in de meeste jaren van de oorlog in Afghanistan op Afghanistan heeft gedropt, en meer dan het elke maand in Irak en Syrië heeft laten vallen tijdens de oorlog tegen Islamitische Staat; het daggemiddelde (1.200) is beter dan het hoogste dagelijkse totaal van de Iraakse invasie. Israëlische militaire functionarissen hebben publiekelijk gezegd dat ze niet “chirurgisch” schieten en dat “de nadruk ligt op schade en niet op nauwkeurigheid.”
Gezien het feit dat Gaza slechts een fractie van de omvang van die landen beslaat, is het niet verrassend dat dit al heeft geresulteerd in de dood van bijna vierduizend Palestijnse burgers, waaronder ruim 1.500 kinderen. Zowel Human Rights Watch als de Washingtonpost concludeerde dat Israëlische strijdkrachten witte fosfor gebruiken als onderdeel van deze campagne, ook al is het inzetten van dergelijke munitie internationaal verboden.
Het Israëlische leger heeft zich ook op de niet-militaire infrastructuur gericht. De afgelopen dagen heeft het het volgende gebombardeerd en vernietigd: een eeuwenoude orthodox-christelijke kerk die vluchtelingen huisvest, waarbij naar schatting 150 mensen omkwamen; een school van de Verenigde Naties (VN) waar nog meer vluchtelingen schuilden, waarbij zes mensen om het leven kwamen, iets meer dan een week nadat elf VN-arbeiders waren gedood; honderden woongebouwen en duizenden woningen; en een evacuatiecorridor die het zelf als ‘veilige route’ had aangewezen.
Ondertussen heeft de Israëlische regering enkele dagen geleden een 24-uurs evacuatiebevel uitgevaardigd voor de Palestijnen in Noord-Gaza, om naar het zuiden te verhuizen, in afwachting van een waarschijnlijke grondinvasie. Honderdduizenden Gazanen vluchtten naar het zuiden – dat ook door het Israëlische leger snel werd gebombardeerd. Er is een term om mensen massaal hun huizen te laten ontvluchten met de punt van een geweer, of in dit geval een straaljager: etnische zuivering.
Doe even alsof je een burger bent van welk deel van de wereld de regering-Biden dan ook probeert te overtuigen om mee te gaan in haar retoriek over de ‘op regels gebaseerde internationale orde’ en de wanhopige behoefte om die te verdedigen. Gegeven het feit dat Biden zich specifiek op die mondiale orde heeft beroepen om zijn steun aan Israël te rechtvaardigen, tot welke conclusie zou je dan anders kunnen komen dan dat deze ‘regels’ staten toestaan collectieve straffen op te leggen, hongersnood als wapen te gebruiken, zonder onderscheid burgers te bombarderen en de infrastructuur waarvan ze afhankelijk zijn VN-personeel vermoorden en etnische zuiveringen uitvoeren, en dat alles geheel ongestraft?
Dat lijkt geen bijzonder goede wereldorde, of een wereldorde die je graag zou willen helpen herstellen, laat staan handhaven. Al deze dingen zijn trouwens illegaal volgens het internationaal recht.
Kortom, door deze parade van wreedheden mogelijk te maken in plaats van het verantwoordelijke te doen en aan te dringen op een staakt-het-vuren (zoals zelfs zijn Democratische voorganger deed), laat Biden niet alleen een morele smet achter op zichzelf, zijn presidentschap en de Verenigde Staten. Hij ondermijnt ook een van zijn eigen centrale doelstellingen van het buitenlands beleid en overhandigt zijn critici effectief ruime munitie, terwijl hij tegelijkertijd een groot deel van de steun van de wereld voor zijn geopolitieke strategie verliest.
Erger nog, het maakt het allemaal veel waarschijnlijker dat andere agressieve staten in de toekomst dergelijke wetten en normen aan hun laars zullen lappen en hun eigen gruwelijke misbruiken zullen begaan. Ze kunnen tenslotte altijd zeggen dat ze eenvoudigweg de leider van deze ‘liberale orde’ volgden.
Bron: jacobin.com
