Terwijl Israël, met steun van de VS en Australië, een genocide pleegt, leeft Anthony Albanese in Washington. Er wordt vanavond een luxueus driegangendiner geserveerd in het Witte Huis – in naam van mondiaal ‘comfort’ en ‘genezing’ – inclusief korte ribben, vlees dat van het bot valt, terwijl ledematen in Gaza-stad nog steeds van lichamen worden gescheurd.
De sociaal secretaris van het Witte Huis, Carlos Elizondo, heeft beloofd dat decoraties voor een diplomatieke viering van de aankomst van Albanezen “datzelfde natuurlijke gemak zouden brengen om bij iemand thuis te zijn, met tafels met bloemen in grote en kleine vazen, waardoor de gasten het gevoel krijgen alsof ze in een huis zitten.” bloemenveld”.
Als je over bloemen praat, denk je aan a Democratie nu! interview met de Palestijnse mensenrechtenadvocaat Raji Sourani, wiens huis in Gaza is verwoest. Hij begon met het beschrijven van zijn villa, met zijn “zeer mooie tuin en bloemen”. “Ouit het niets”, zei hij, begon het bombardement. “Ik voelde de hitte van de vlam en ik zag de vuurbal. En elke keer, vooral deze, dacht ik dat dit ons einde was.’ Eén bom landde rechtstreeks op het huis, dat werd verwoest. Voor sommigen vazen met bloemen, voor anderen vlammen en vernietiging.
Ze hoeven zich geen zorgen te maken over een dergelijke verwoesting tijdens het staatsdiner in Washington. Vermoedelijk maken veel van de aanwezigen een moord door massavernietigingswapens te verkopen, of door te lobbyen voor degenen die dat wel doen. Nee, de echte zorg in Washington is niet de genocide in Gaza. Het is de media-optiek.
“In een tijd waarin zo velen met verdriet en pijn worden geconfronteerd… hebben we een paar aanpassingen gedaan aan het entertainmentgedeelte van de avond”, maakte first lady Jill Biden gisteren bekend. Evenementenplanners van het Witte Huis hebben het optreden van de popgroep uit de jaren 80, de B52s, geannuleerd. Het presidentiële perskorps was van mening dat het misschien niet goed zou werken als Albanezen en Biden zouden dansen (of op zijn minst zouden schuifelen) op de muziek van een band die vernoemd is naar een atoombommenwerper. De echte wapenleveranties aan het moorddadige Israëlische regime zullen uiteraard doorgaan, en nog lang daarna misstap wordt vergeten.
Behalve dat het laat zien hoe weinig Biden en de Albanezen zich bekommeren om de slachtoffers van de Israëlische agressie, is het diner ook een indicatie van het belang van de militaire, politieke en diplomatieke alliantie tussen Australië en de VS. In een tijdperk van toenemende spanningen tussen China en de Verenigde Staten, en tussen Rusland en het Westen, is Australië een essentieel radertje in de Amerikaanse imperiale machine.
“De Verenigde Staten en Australië bevinden zich misschien aan weerszijden van de aardbol, op verschillende halfronden, in verschillende seizoenen”, merkt persvoorlichter Karine Jean-Pierre van het Witte Huis op. “Maar ondanks onze afstand delen we zoveel toewijding aan de democratie, een eerbied voor vrijheid, een toewijding aan gelijkheid en een liefde voor de natuurlijke wonderen van onze natie.”
Welnu, dat is de versie van de Hallmark-cadeaukaart die is uitgedeeld aan soepele westerse media, die de berichten op passende wijze herverpakken voor het westerse publiek.
In werkelijkheid hebben de Amerikaanse en Australische heersende klassen, verre van toewijding aan vrijheid en gelijkheid, een gezamenlijk belang bij de mondiale overheersing. Israël speelt een cruciale rol in het blok van staten die zich inzetten voor de westerse suprematie en is van vitaal belang voor de Amerikaanse kapitalistische hegemonie in het Midden-Oosten. De Amerikaanse steun voor Israël is gebaseerd op een cynische beoordeling van de strategische waarde ervan in een regio die een aanzienlijk deel van de oliereserves in de wereld herbergt en misschien wel de belangrijkste handelsroute via het Suezkanaal is.
De politieke en economische controle over het Midden-Oosten heeft de VS historisch gezien macht gegeven over zijn rivalen, en Israël is een stabiele partner in het gebied geweest. Toen land na land in 2011 door revolutionaire opstanden werd opgeschrikt, bleef de heersende klasse van Israël veilig. Maar Israël speelt niet gratis de rol van de regionale “waakhond” van het Westen – het ontvangt jaarlijks minimaal 3,8 miljard dollar aan hulp.
De alliantie tussen de VS en Australië is de belangrijkste reden waarom Australië Israël zo ondubbelzinnig steunt. Sinds de ondertekening van het ANZUS-verdrag in 1951 zou het Midden-Oostenbeleid van Australië kunnen worden omschreven als grotendeels een kopieer- en plakwerk van de mediaberichten van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken.
Na de Israëlische militaire overwinning op de Arabische staten in 1967 begon de Amerikaanse hulp aan Israël aanzienlijk te stijgen. Australische steun volgde. Sinds het einde van de jaren zestig heeft Australië in de VN vrijwel nooit voor resoluties gestemd waarin kritiek op Israël werd geuit. Dit onofficiële beleid wordt voortgezet, waarbij Albanezen en Penny Wong herhaaldelijk verklaren dat Israël slechts “zichzelf verdedigt” bij het verpletteren van Gaza.
De huidige Labour-leiders maken deel uit van een lange rij ALP-regeringen die zich absoluut blijven inzetten voor de Israëlische barbaarsheid. In de oorlog tegen Gaza van 2008-2009, toen 1.400 Palestijnen werden vermoord, hield Julia Gillard (die waarnemend premier was toen Israël zijn operaties begon) vol dat de Palestijnen de agressors waren.
In de nasleep van die oorlog lanceerden de VN een onderzoeksmissie onder leiding van Richard Goldstone. Uit het rapport dat hij opstelde bleek dat Israël oorlogsmisdaden had begaan, zoals het aanvallen van burgers en het gebruiken ervan als menselijk schild. Australië stemde tegen de indiening van het rapport aan de Algemene Vergadering. Gillard zei dat dit kwam door een engagement voor de “veiligheid” van Israël.
Het heeft geen zin een beroep te doen op de vermeende menselijkheid van deze “leiders”. Hun militaire en politieke allianties hebben voorrang op elke berekening van wat rechtvaardig is. Israël zou Gaza van de kaart kunnen vegen met behulp van door de VS vervaardigde wapens, en Albanezen en iedere andere politicus zouden nog steeds elke gelegenheid aangrijpen om in het Witte Huis te dineren en eindeloos het eufemisme te herhalen over Israëls “recht om zichzelf te verdedigen”.
Bron: redflag.org.au
