In de nasleep van een golf van gruwelijke aanvallen van Hamas heeft de Israëlische staat een grootschalige aanval op Palestina gelanceerd.
Het officiële standpunt is dat Israël Hamas probeert uit te roeien en te vernietigen als vergelding voor de aanhoudende aanvallen op Israëliërs. Zoals verschillende functionarissen hebben verklaard, lijkt het echte doel in feite het terroriseren van gewone Palestijnen tot onderwerping.
Eén Israëlische regeringsfunctionaris heeft openlijk verklaard dat Gaza na het einde van de oorlog kleiner moet worden. Een Israëlische minister merkte in de vroegste stadia van het conflict zelfs op dat de Israëlische staat een tweede Nakba op het Palestijnse volk zou loslaten. Nu een miljoen Palestijnen gedwongen worden het noorden van Gaza te evacueren op straffe van totale vernietiging, is dit precies wat we zien.
Israël heeft geen enkele moeite getoond met het begaan van oorlogsmisdaden in zijn poging om Palestina met de grond gelijk te maken. Het sloot de elektriciteit en het water naar de bezette Gazastrook af, wat neerkomt op collectieve bestraffing, een oorlogsmisdaad volgens het internationaal recht. En mensenrechtenorganisaties hebben het Israëlische gebruik van witte fosfor in civiele gebieden gedocumenteerd – ook een oorlogsmisdaad.
Keir Starmer – de voormalige mensenrechtenadvocaat – heeft niet alleen nagelaten de oorlogsmisdaden van Israël te veroordelen; hij heeft ze feitelijk onderschreven. In een interview met LBC verklaarde Starmer dat Israël het recht heeft om de stroom en het water in Gaza af te sluiten.
Te midden van al dit politieke gedoe zijn duizenden burgers om het leven gekomen omdat het Westen weigert de grondoorzaak van dit decennialange conflict aan te pakken: de voortdurende onderdrukking en onteigening van het Palestijnse volk.
De illegale militaire bezetting van Israël resulteert in het regelmatig doden van Palestijnen. Deze sterfgevallen omvatten gruwelijke voorbeelden zoals die van de tiener die in de rug werd geschoten terwijl hij wegliep voor het Israëlische leger op de Westelijke Jordaanoever, en een andere die werd neergeschoten terwijl hij naar school liep in de buurt van het vluchtelingenkamp in Jenin.
Het is voor het westerse publiek moeilijk om de terreur en onderdrukking te begrijpen waaraan gewone Palestijnen dagelijks worden blootgesteld, omdat er simpelweg niet over wordt bericht in een groot deel van de media.
Naast dat ze worden mishandeld door Israëlische soldaten, worden de Palestijnen systematisch met geweld uit hun huizen gezet door kolonisten, met de actieve steun van de Israëlische regering. Ze zijn ook onderworpen aan meedogenloze wetten die hun dagelijkse bewegingen en activiteiten controleren in wat neerkomt op een systeem van ‘segregatie en controle’.
Om al deze en nog veel meer redenen heeft Amnesty International de Israëlische behandeling van Palestina gekarakteriseerd als een moderne vorm van apartheid. Ik zou de lezers ten zeerste aanraden de link te volgen om precies te begrijpen waarom Amnesty, samen met talloze andere mensenrechtenorganisaties, deze term heeft gebruikt.
Maar begrijpen wat er in Palestina gebeurt is slechts een deel van de strijd – we moeten ook nadenken over hoe we actie kunnen ondernemen in solidariteit met het Palestijnse volk.
De afgelopen dagen hebben Palestijnse vakbonden werknemers over de hele wereld opgeroepen om een “einde te eisen aan alle vormen van medeplichtigheid aan de misdaden van Israël” door actie te ondernemen om de wapenstroom naar de Israëlische oorlogsmachine te verstoren.
Er zijn verschillende Israëlische wapenbedrijven verspreid over het Verenigd Koninkrijk, waaronder Elbit Systems, dat regelmatig het doelwit is van Palestijnse organisatoren. Britse wapenfabrikanten zoals BAE Systems zijn ook betrokken bij de constructie van technologie die tegen Palestina wordt gebruikt. De Campaign Against the Arms Trade (CAAT) en andere NGO’s hebben gegevens verzameld die de verankering van de Britse industrie bij de productie van wapens voor gebruik door Israël aantonen.
Het minste wat Palestina op het gebied van solidariteit van de wereld zou mogen verwachten, is een einde aan hun actieve medeplichtigheid aan de terreur die door de Israëlische staat wordt ontketend. Het is van cruciaal belang dat de Britse vakbonden hun solidariteit betuigen met Palestina – en manieren overwegen om de wapenlevering aan Israël te verstoren.
Er bestaat een lange traditie van dergelijke internationale solidariteit binnen de arbeidersbeweging. In de jaren zeventig kondigden arbeiders in een fabriek die straalvliegtuigen produceerde die werden gebruikt door het brutale autoritaire regime van Pinochet een boycot aan van verzendingen naar Chili. Meer recentelijk weigerden vakbondsarbeiders in Italië, Zuid-Afrika en de Verenigde Staten ladingen wapens met bestemming Israël te laden.
Het is gemakkelijk om dit te zien als kleine, geïsoleerde acties die weinig bijdragen aan het stopzetten van het functioneren van de mondiale wapenhandel. De geschiedenis heeft echter aangetoond dat acties, hoe klein ook, van buitengewoon belang kunnen zijn bij het opleggen van materiële beperkingen aan de criminele acties van staten.
Een dergelijke solidariteit is vandaag de dag des te belangrijker, nu we een tijdperk binnengaan waarin deze criminele acties waarschijnlijk steeds vaker zullen voorkomen.
We zijn getuige van het einde van het tijdperk van unipolariteit – gedurende welke tijd de Amerikaanse militaire, economische en ideologische dominantie feitelijk onbetwist bleef. Nu er nieuwe economische rivalen ontstaan, zien Amerikaanse functionarissen overal uitdagingen voor hun hegemonie.
Hun reactie is om meer van de schaarse hulpbronnen van de wereld te gebruiken om eindeloze oorlogen te voeren om eventuele bedreigingen voor de status quo af te weren. Zoals altijd het geval is geweest – van Vietnam tot Afghanistan tot Irak – zullen gewone burgers degenen zijn die de prijs betalen voor de wanhopige pogingen van de Verenigde Staten om hun status als belangrijkste supermacht ter wereld te behouden.
In 2022 bedroeg de begroting van het Amerikaanse ministerie van Defensie 877 miljard dollar, oftewel 4 procent van het bbp. Daarentegen gaf China, de op één na grootste spender, in 2022 ongeveer 229 miljard dollar uit aan defensie, oftewel ongeveer 1,5 procent van het bbp.
Een groot deel van deze financiering wordt gebruikt om Amerikaanse bondgenoten te ondersteunen die oorlog voeren of hun eigen bevolking onderdrukken. En landen als Groot-Brittannië steunen het Amerikaanse oorlogsregime zowel in materieel als in politiek opzicht. Ondertussen verdienen enorme wapenfabrikanten als Lockheed Martin en BAE Systems miljarden aan het bloedvergieten.
Ondertussen zijn legers – waarvan de Verenigde Staten veruit de grootste zijn – verantwoordelijk voor maar liefst 5,5 procent van de mondiale CO2-uitstoot, wat betekent dat de impact van de huidige conflicten tot ver in de toekomst voelbaar zal zijn.
In een dergelijke wereld zal internationale solidariteit des te belangrijker worden. Arbeiders in het Mondiale Noorden moeten naast de arbeiders in het Mondiale Zuiden staan om een einde te eisen aan de eindeloze oorlogen die zoveel dood en verderf veroorzaken, en zoveel winst voor het kapitaal.
In tijden als deze moeten we kijken naar degenen die door de geschiedenis heen hebben gevochten voor vrede, gerechtigheid en duurzaamheid. In de jaren zeventig stelden werknemers van Lucas Aerospace een buitengewoon document samen dat liet zien hoe het falende bedrijf een nieuwe bestemming kon krijgen, weg van de productie van wapens en naar de productie van sociaal nuttige technologieën, zoals nierdialysemachines en windturbines.
Hun beweging werd verpletterd door Margaret Thatcher, maar hun erfenis leeft voort. Vandaag is het aan ons om die erfenis voort te zetten. We moeten beginnen door naast de Palestijnen te staan die om onze steun vragen, helemaal vanuit Gaza.
Bron: jacobin.com
