Terwijl ik dit schrijf, zijn we nog steeds in het reine met het nieuws over de bomaanslag op het al-Ahli-ziekenhuis in Gaza-stad, waarbij al honderden doden zijn verklaard, en het aantal neemt nog steeds toe. De gruwel van de scènes is onbeschrijfelijk. Journalisten ter plaatse, zelfs de meest ervaren na berichtgeving over zoveel Israëlische aanvallen in Gaza, zijn live in de uitzending zichtbaar radeloos en merken dat ze niet in staat zijn woorden te geven aan wat ze zien.
De hele week, terwijl Israëlische bommen op de belegerde Gazastrook regenden, zeiden we: “Dit zal ongetwijfeld erger worden dan we ooit hebben gezien.” Hoewel de omvang van het geweld ongekend is, kennen we het brede scala van Israëls destructieve capaciteiten – zijn krachtige arsenaal aan wapens, waarvan sommige gedeeltelijk op Britse bodem worden vervaardigd; de wrede berekeningen van Israëlische militaire strategen; de groteske propaganda die de Israëlische regering voortbrengt om haar brutale aanvallen te rechtvaardigen en om oorlogszuchtige regeringen internationaal op te wekken om haar te steunen.
Israël is verantwoordelijk voor deze misdaden, maar anderen zijn medeplichtig. Hier in Groot-Brittannië reageerde premier Rishi Sunak op een vraag over het aanvallen van burgers en het stopzetten van de brandstof-, water- en medische voorraden aan de 2,3 miljoen inwoners van Gaza, door erop te hameren “dat de verantwoordelijkheid voor wat hier gebeurt bij Hamas ligt en Hamas alleen.” Oppositie Labour-leider Keir Starmer heeft herhaaldelijk soortgelijke uitspraken gedaan. Door te ontkennen dat Israël zelfs maar verantwoordelijk is voor zijn eigen daden, hebben ze groen licht gegeven voor aanvallen op burgers, zoals die op het al-Ahli-ziekenhuis, die straffeloos kunnen worden uitgevoerd.
Sunak arriveerde vandaag in Israël en hield een gezamenlijke persconferentie met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, waar hij beweerde dat de regering van Netanyahu “alle voorzorgsmaatregelen nam om schade aan burgers te voorkomen.” Toch vertelde Crispin Blunt, een parlementslid van de Conservatieve Partij van Sunak, gisteren aan het Lagerhuis dat Israël zich schuldig maakte aan oorlogsmisdaden.
De Palestijnen in Groot-Brittannië ervaren de ergste nood als ze zien hoe hun thuisland en volk worden aangevallen, maar zij zijn niet de enigen die verontwaardigd zijn. Miljoenen mensen in Groot-Brittannië zijn ontroerd door de gruwelijke taferelen op hun tv-schermen.
Sommigen zijn vakbondsleden wier lokale afdelingen politieke vormingssessies organiseren als onderdeel van hun internationalistische traditie en die banden hebben opgebouwd met Palestijnse arbeiders en activisten. Sommige werden in de jaren zeventig en tachtig gepolitiseerd als onderdeel van de mondiale solidariteitsbeweging tegen de apartheid in Zuid-Afrika. Sommigen worden door hun geloof gedwongen oorlog en militarisme te bestrijden. Veel mensen beginnen nu pas over deze kwesties na te denken.
Dit zijn de 150.000 mensen die afgelopen zaterdag de straat op gingen in Londen om te marcheren tegen de aanvallen op Gaza, om een onmiddellijk staakt-het-vuren te eisen en om op te roepen tot vrijheid en gerechtigheid voor het Palestijnse volk. Een divers aanbod, oud en jong, met een breed scala aan raciale, etnische en religieuze achtergronden, LGBTQ. Zoals een Palestijnse deelnemer schreef:
Zaterdag kon ik eindelijk een paar uur ademhalen. Het marcheren naast tienduizenden demonstranten in het centrum van Londen gaf een nieuwe impuls. Zoals zoveel Palestijnen in het buitenland vond ik het de hele week moeilijk om te werken of te slapen. . .
Als een van de organisatoren van deze massale mars kan ik bekennen dat we in aanloop naar zaterdag nerveus waren vanwege de ongekende niveaus van dreiging en repressie waarmee onze beweging wordt geconfronteerd, vanuit de hoogste regeringsniveaus en de media. In de dagen voorafgaand waarschuwde minister van Buitenlandse Zaken James Cleverly de aanhangers van het Palestijnse recht om ‘te blijven en thuis te blijven’, terwijl minister van Binnenlandse Zaken Suella Braverman opperde dat alleen al het voeren van de vlag van Palestina een strafbaar feit zou kunnen zijn.
Nadat haar topleiders publiekelijk hadden goedgekeurd dat Israël Gaza belegerde, instrueerde de Labour-partij haar parlementsleden en lokale raadsleden de demonstratie niet bij te wonen, en sloot bovendien het al lang bestaande recht van lokale partijgroepen om het onderwerp te bespreken af. Onze inboxen werden overspoeld met bezorgde berichten: Zal ik worden gearresteerd omdat ik een Palestijnse vlag vasthoud? Kan ik in de problemen komen als ik zeg: “Stop met het bombarderen van Gaza”?
Vrijdagavond, na een lange week van intensieve voorbereidingen, urgente reacties en het reorganiseren van alle prioriteiten, had ik me voorgenomen een rustige nacht te hebben voorafgaand aan een grote dag. Maar mijn mobiele telefoon begon ongecontroleerd te zoemen, net toen ik aan tafel ging zitten: de Metropolitan Police had op het allerlaatste moment een reeks beperkingen aan onze mars opgelegd die hen ruime bevoegdheden zouden geven om hard op te treden. De meesten van ons kwamen erachter via Twitter/X.
Zaterdag was de zee van Palestijnse vlaggen in de menigte hartverscheurend. Wij waren opgekomen voor Palestina en hebben daarmee ons democratische recht om te protesteren bevestigd. Ondanks de aansporingen van de Britse politieke leiders en de media zijn miljoenen gewone mensen in dit land geraakt door de universele principes die de kern vormen van de Palestijnse strijd. Aanstaande zaterdag verwachten we, na de verschrikkingen van wat we de afgelopen dagen hebben gezien, dat de cijfers nog hoger zullen zijn.
Door zoveel mensen op straat te hebben, sturen we een krachtig signaal naar de Britse regering en de wereld. Gezien zijn financiële en militaire afhankelijkheid van de Verenigde Staten en andere westerse staten, zou Israël zijn moordpartijen op burgers niet kunnen voortzetten als er vanuit de internationale gemeenschap een gezamenlijke vraag zou bestaan naar een staakt-het-vuren. We zijn in een mondiale strijd verwikkeld om dit bloedbad een halt toe te roepen en ieder van ons kan zijn steentje bijdragen.
Ik heb een vintage Palestijnse politieke poster in mijn huis hangen, waarop een simpele zin in het Arabisch staat: “De wereld is met ons.” Ik wil dat mijn Palestijnse kameraden in Groot-Brittannië dit gevoel voortdurend voelen, maar vooral in deze donkerste uren. Deze zaterdag marcheren we opnieuw, met onze vlaggen omhoog.
Bron: jacobin.com
