De beelden uit Gaza zijn een hel op aarde. De moedwillige Israëlische vernietiging decimeert de kleine belegerde Strook. Dit is wat Israël het beste doet met de Palestijnen. Geen vrede. Niet verzoening. Niet conflictoplossing. Maar oorlog – tegen degenen die het al vijfenzeventig jaar het slachtoffer is geworden. Schieten en huilen. Het Westen juicht nu.
Vergis u niet: Israël blijft een permanente oorlog aanwakkeren.
Elke dag kweekt Israël haat en woede bij de Palestijnen. Het straft hen voor hun verzet tegen de bezetting – niet alleen met tragisch en catastrofaal geweld (zoals op 7 oktober), maar ook met geweldloze strijd.
Deze explosie was onvermijdelijk. Een staat kan miljoenen mensen niet tientallen jaren lang vernederen en onderwerpen en onaangetast blijven. Een staat kan ook geen vrede en rust verwachten als hij alleen maar oorlog voert.
Sinds 2000 heeft Israël steeds meer de voorkeur gegeven aan geweld boven vrede, kolonistenkolonialisme boven verzoening en segregatie boven gelijkheid. Al meer dan twintig jaar zijn Israëlische oorlogen gaande politiek zijn in de eerste plaats uitgevoerd om de Palestijnse aspiraties voor een eigen staat en onafhankelijkheid te ondermijnen. Het zonder onderscheid doden van duizenden Palestijnse burgers, het permanent verminken van nog veel meer mensen, en het veranderen van Gaza in het grootste belegerde getto ter wereld.
Elke dag leven de Palestijnen in angst en wanhoop en voelen ze zich steeds hopelozer over hun toekomst. Wat kunnen de Palestijnen doen met zo’n meedogenloos compromisloze, meedogenloze vijand? Standvastig blijven lijkt veel te duur, maar weerstand bieden lijkt nog veel kostbaarder.
Op elk punt slaagden de westerse staten er niet in het internationaal recht af te dwingen. Wat nog erger is, ze hebben Israël in staat gesteld en gesteund om het land te schenden, en hebben de illegale bezetting van de Westelijke Jordaanoever en Gaza versterkt.
Het Israëlische racisme in de Knesset is flagranter geworden. Eerst Benjamin Netanyahu, daarna Avigdor Lieberman, en nu de rabiate racist Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich. Terwijl Israël zich naar extreemrechts begaf, steunden de Verenigde Staten, werkte de Europese Unie samen en normaliseerden de Arabische regeringen.
Wat zegt dit alles de Palestijnen?
Alleen Israëlische levens doen ertoe.
Palestijnse levens doen er niet toe, en de Palestijnse nationale aspiraties voor onafhankelijkheid zijn alleen maar irritant.
Dit is precies wat de Israëlische vlaggen op overheidsgebouwen in Londen en Berlijn zeggen: Palestijnen zijn een ‘onvolk’, buiten onze kring van sympathie en zorg. Dergelijk racisme is openlijk en de dubbele standaarden (met bijvoorbeeld Oekraïne) zijn verblindend.
Als Israël wordt toegestaan een dergelijke wraakactie op Gaza te ontketenen, wordt de Palestijnse woede alleen maar groter. Israël ongestraft laten optreden intensiveert het conflict en verzekert een lang leven en terreur.
Het herstellen van de Israëlische afschrikking over de ruggen van de bezette Palestijnen is immoreel en illegaal. De gruwelijke aanvallen van Hamas op burgers in Israël worden uitgebuit om meer haat en geweld te veroorzaken. Oorlog is nooit de oplossing in Israël en Palestina. De Palestijnen en Israëliërs zullen op een dag in vrede samen moeten leven.
Waar moeten progressieven nu om vragen?
Houd vol dat er een andere manier is. Dat al het leven in gelijke mate gerespecteerd moet worden. Dat alle mensen in Israël en Palestina in veiligheid moeten leven. Dat burgers aan beide kanten beschermd moeten worden. Dat er een einde moet komen aan de omstandigheden die bezetting veroorzaken.
De eerste, onmiddellijke eis zou moeten zijn om deze gruwelijke Israëlische oorlog tegen Gaza nu te stoppen. Collectieve bestraffing is illegaal onder het internationaal recht – ongeacht hoeveel westerse diplomaten het verdedigen.
De Palestijnen moeten tegen Israël worden beschermd en hun recht op leven moet onmiddellijk worden gewaarborgd. Er mag geen burger meer verloren gaan in naam van de Israëlische veiligheid. Israël kan geen zelfverdediging inroepen tegen de bevolking die het bezet, noch voordeel halen uit de schending van hun fundamentele mensenrechten.
De tweede eis zou het handhaven van het internationaal recht moeten zijn als het belangrijkste mechanisme voor het bereiken van vrede. De Palestijnen hebben een internationaal erkend recht op zelfbeschikking, dat Israël bij elke daad schendt. Ook dit is een fundamenteel recht en de enige weg naar vrede en stabiliteit.
Bron: jacobin.com