De radicaal-joodse traditie – het alternatief voor het zionisme

Dit artikel werd voor het eerst gepresenteerd als een toespraak voor de solidariteitskampen in Gaza in La Trobe, het Royal Melbourne Institute of Technology en de universiteiten van Queensland.

Het is gewoon fantastisch om degenen te ontmoeten die protesteren ter ondersteuning van Palestina en tegen de oorlog in Gaza, en vooral omdat ik een van die Joden ben die zeggen: “niet in mijn naam”.

Een paar weken geleden zou prof. Ghassan Abu-Sitta, een Britse plastisch chirurg, het Franse parlement toespreken. Maar toen hij op het vliegveld van Parijs aankwam, werd hij van zijn bezittingen beroofd, onder bewaking naar een cel gebracht en vervolgens gedeporteerd. Waarom is dit gebeurd? De Duitse regering had hem uitgesloten van de Shengen-regio, een visumrechtsgebied dat 29 Europese landen omvat. Het lijkt misschien vreemd dat Duitsland een Brits staatsburger de toegang tot Frankrijk zou ontzeggen. Maar Abu-Sitta stond op het punt verslag uit te brengen over zijn 43 dagen die hij afgelopen oktober en november in ziekenhuizen in Gaza had doorgebracht.

Een paar weken eerder zou hij in Berlijn spreken op een congres over Palestina. De Duitse autoriteiten verhinderden hem het land binnen te komen, zogenaamd omdat ze “de veiligheid van de aanwezigen op de conferentie niet konden garanderen”.

In de eerste plaats gaan we ervan uit dat een Palestijn automatisch een gevaar is voor alle anderen. Maar ten tweede hebben we wat er feitelijk gebeurde op de conferentie. In plaats van zich zorgen te maken over de veiligheid van de deelnemers, bestormden 2.500 oproerpolitiemensen het podium, schakelden de elektriciteit uit, arresteerden verschillende mensen – waaronder Joodse organisatoren van het evenement – ​​en verklaarden dat het evenement verboden was.

De Duitse regering maakt van het bestrijden van antisemitisme een politieke kernkwestie, en dat zou ze gezien haar geschiedenis ook moeten doen. Maar hoe hebben zij antisemitisme gedefinieerd? Als oppositie tegen Israël.

In Duitsland zijn pro-Palestijnse demonstraties tegenwoordig bijna illegaal. In sommige delen van het land is het dragen van een keffiyeh verboden. Het gebruik van de zinsnede “Van de rivier naar de zee” en het tonen van de Palestijnse vlag zijn nu misdaden waarvoor je gearresteerd kunt worden. Eén Duitse staat eist dat aanvragers van het staatsburgerschap hun steun betuigen aan “het bestaansrecht van Israël”.

Ondertussen organiseert rechts zich in Duitsland met zeer weinig beperkingen. De regering staat regelmatig extreemrechtse en zelfs openlijk fascistische bijeenkomsten toe. Dit ondanks het feit dat meer dan 90 procent van alle antisemitische incidenten in Duitsland te wijten zijn aan extreemrechts. Het echte antisemitisme groeit grotendeels ongecontroleerd, terwijl regeringen antizionistische joden aanvallen en arresteren, allemaal in naam van het voorkomen van antisemitisme.

De Duitsers zijn hier niet uitzonderlijk. Regeringen over de hele wereld benadrukken dat alles wat vijandig tegenover Israël en het zionisme staat, antisemitisch is. Laten we dat uitpakken.

Laten we eerst eens kijken wat antisemitisme is.

Discriminatie en geweld tegen joden zijn niets nieuws. Maar in het verleden was dit gebaseerd op het Joods-zijn als religie. Het enige wat joden hoefden te doen om te ontsnappen was zich laten dopen. Toen Spanje in 1492 de joden verdreef, mochten degenen die zich bekeerden blijven, zolang ze hun religieuze praktijken achterwege lieten. Toen de vader van Karl Marx zich bekeerde, rond 1816, was dit nog steeds het geval. Maar tegen het einde van de negentiende eeuw werd Marx zelf, hoewel hij destijds niet als Jood was geboren, opnieuw als Joods beschouwd. Wat gebeurde er tussendoor?

Het imperialisme kreeg in de tweede helft van de negentiende eeuw voet aan de grond en pseudo-wetenschappelijke ideeën over ras werden gebruikt om de onderwerping van zogenaamd inferieure bevolkingsgroepen in de koloniën te rechtvaardigen. Het is geen toeval dat joden rond dezelfde tijd ook als een ras werden gezien – dat is iets biologisch, iets waarmee je bent geboren en dat je niet kunt veranderen. Het werd niet langer beschouwd als iets in je hoofd – je religieuze overtuiging – dat je kon veranderen. De basis van het moderne antisemitisme is de haat tegen joden als een aangeboren aandoening.

Het eigenlijke woord ‘antisemitisme’ werd uitgevonden door rechtse Duitse nationalisten die in 1879 een organisatie oprichtten genaamd de Liga van Antisemieten.

Modern antisemitisme werd een instrument in het kapitalistische verdeel-en-heershandboek. De heersende klasse wilde zich ontdoen van concurrenten en in de negentiende eeuw ontstond er in Duitsland een aanzienlijke joodse bourgeoisie. Antisemitisme was dus deels economisch. Maar de Joden in Europa waren een gemakkelijk herkenbare gemeenschap met een andere taal en gewoonten, en verkeerden in de perfecte positie om als zondebok te dienen voor allerlei kwesties. De autoriteiten in het tsaristische Rusland provoceerden bijvoorbeeld pogroms om de aandacht af te leiden van de werkelijke oorzaken van de ellende in het leven van gewone mensen.

De vijandigheid jegens de joden aan het einde van de negentiende eeuw was ook een product van hun associatie met socialisten en de arbeidersbeweging. Joden waren prominent aanwezig geweest in de Franse revoluties van 1789 en de Europese revoluties van 1848 en in radicale organisaties zoals de Sociaal-Democratische Partij van Duitsland. Rechtsbuiten die links wilden aanvallen deden dit vaak door met de vinger naar joden te wijzen.

Aan de andere kant waren het de linkse en arbeidersbewegingen die stelling namen tegen antisemitisme. Socialistische partijen, anarchisten, bolsjewieken, vakbonden en vele andere arbeiders- en linkse organisaties en onafhankelijken in Europa en de VS sloten zich allemaal aan in de strijd tegen antisemitisme, en tegen rechts en fascisme. Donny Gluckstein en ik gaan hier gedetailleerd op in in ons boek: De radicaal-joodse traditie: revolutionairen, verzetsstrijders en oproerkraaiersen laten zien wat een onzin het is om te praten over antisemitisme als een integraal en diepgeworteld kenmerk van radicale organisaties.

Dus waar past het zionisme in dit begrip van wat antisemitisch is?

Theodore Herzl, bekend als de vader van het zionisme, stelde zijn ideeën in 1895 voor en zette in feite het argument over het joods-zijn als aangeboren op zijn kop. Hij betoogde dat niet-joden inherent antisemitisch waren, dat ze altijd zo zouden blijven en dat je er niets aan kon doen. Dit is tot op de dag van vandaag een kernargument van de zionisten. Herzl voerde aan dat alleen de oprichting van een natiestaat voor Joden bescherming tegen antisemitisme zou kunnen bieden. Omdat ze wilden pleiten voor een natie, moesten ze beargumenteren dat zij alle, of op zijn minst de overgrote meerderheid, van de Joden vertegenwoordigden.

De realiteit is dat joden niet één enkele entiteit zijn, en dat de zionisten ze op geen enkele manier allemaal vertegenwoordigen. Het beschouwen van joden als een monolithische entiteit is in feite typerend voor antisemieten.

Rachel Shapiro, een joodse antizionistische en pro-Palestijnse activist en kleindochter van een overlevende van de holocaust, wijst hierop:

“Deze aanduiding van alle joden en het gehele jodendom als één uniforme entiteit, die noodzakelijkerwijs dezelfde taal spreekt (modern Hebreeuws), dezelfde waarden aanhangt (zionisme) en een identieke cultuur deelt … is in feite de precieze definitie van antisemitisch. , nazistische … retoriek.”

Vóór de Tweede Wereldoorlog was het zionisme in de meeste Joodse gemeenschappen een minderheidsstandpunt. Hoewel het later veel prominenter werd, heeft het nooit de hele Joodse gemeenschap vertegenwoordigd. Dit is steeds duidelijker geworden nu Joden over de hele wereld een belangrijk kenmerk vormen van de huidige oppositie tegen Israël en de genocide in Gaza. Aan de andere kant zijn veel aanhangers van het zionisme in de wereld van vandaag helemaal geen joden – rechtse christenen in de VS vormen een belangrijke steunbasis, en de rechtse antisemitische regeringen in Hongarije en Roemenië zijn ook belangrijke internationale aanhangers van het zionisme. de zionistische staat.

Het zionisme is een moderne politieke ideologie, en oppositie tegen het zionisme is niet een aanval op alle joden. Modern antisemitisme is sociaal geconditioneerd anti-joods racisme. Oppositie tegen Israël en de zionisten kan op geen enkele manier als antisemitisch worden bestempeld.

Het gelijkstellen van antizionisme met antisemitisme verzwakt de strijd tegen echt antisemitisme en gaat in werkelijkheid over het voorkomen van kritiek op Israël.

Zionisten beroepen zich voortdurend op de Joodse geschiedenis als rechtvaardiging voor hun steun aan Israël, dus een alternatieve kijk op die geschiedenis wordt zeer direct en dringend. In wezen willen zionisten niet dat hun eigen gemeenschap weet dat er een geschiedenis van strijd door joden buiten de zionistische beweging bestaat.

In ons boek praten we over de “lachrymose [tearful] opvatting van de Joodse geschiedenis”. Dat is het idee dat lijden het belangrijkste element van de Joodse ervaring is geweest; dat is altijd zo geweest en het kan niet veranderd worden. Met andere woorden: Joden zijn eeuwige slachtoffers.

Er zijn drie manieren om hierop te reageren. Ten eerste kun je zeggen dat we niets aan antisemitisme kunnen doen, dus trekken we ons terug in onze eigen getto’s, gewoonten en religie. Wij doen niets en blijven slachtoffers.

De tweede optie is om te voorkomen dat je slachtoffer wordt door je bij de daders aan te sluiten: word zelf een uitbuiter en een onderdrukker, of kies op zijn minst de kant van degenen die dat wel doen.

Het zionisme is een combinatie van beide opties. Ze beginnen met te zeggen dat we niets aan antisemitisme kunnen doen en dat niet-joden altijd antisemitisch zullen zijn. Maar dan zeggen ze dat de manier om te stoppen slachtoffer te zijn is door lessen en begeleiding te volgen van de kolonialisten, de imperialisten, de heersende klasse en zelfs de antisemieten. Laten we onze eigen staat opzetten en net als zij worden.

Maar er is een derde optie. In ons boek laten we zien dat, hoewel de onderdrukking en het lijden er zeker zijn geweest, Joden niet alleen maar slachtoffers zijn. Ze hebben altijd teruggevochten.

De radicale traditie is de geschiedenis van de arbeidersklasse en de socialistisch-joodse strijd tegen zowel onderdrukking als uitbuiting. Het is de traditie die zegt dat we kunnen vechten om onszelf te verdedigen. De traditie die weet wat antisemitisme is, maar het niet zomaar als eeuwig accepteert, of zichzelf opwerpt als de onderdrukker van iemand anders.

Vóór de Tweede Wereldoorlog behoorde de meerderheid van de joden tot de arbeidersklasse en maakte zij deel uit van een bredere strijd naast hun niet-joodse kameraden aan de linkerkant. De strijd tegen onderdrukking en uitbuiting nam talrijke politieke vormen aan, waaronder anarchisme, linkszionisme, bundisme (de Bund was een joodse arbeidersvereniging) en revolutionair marxisme.

Joden vochten terug tegen pogroms in het tsaristische Rusland en sloten zich eind negentiende en begin twintigste eeuw aan bij stakingen en massastrijd in Groot-Brittannië en de VS. Tijdens de Holocaust gingen ze, ondanks wat algemeen wordt beweerd, niet als schapen naar de slachtbank. Ze richtten ondergrondse verzetsorganisaties op en leidden opstanden in getto’s en concentratiekampen. Gedurende de hele periode handelden ze solidair met andere socialistische en arbeidersbewegingen. Verre van het zionistische stereotype van de ultieme slachtoffers waren Joden revolutionairen, verzetsstrijders en oproerkraaiers.

Deze joodse radicale traditie is een geschiedenis van verzet en de strijd om de wereld te veranderen. Een geschiedenis van mensen die niet alleen maar huilden en zich verborgen hielden, die weigerden alleen maar slachtoffers te zijn of zich bij de onderdrukkers aan te sluiten.

Deze geschiedenis is belangrijk omdat de strijd om de herinnering ook een strijd om het heden is. De zionisten willen niet dat we weten dat er een ander antwoord is op antisemitisme dan de Israëlische staat. De heersende klasse wil niet dat wij weten dat er manieren zijn om hun verdeel-en-heers-zondebok te verslaan.

Maar deze geschiedenis behoort niet alleen aan de Joden toe. Het is van ons allemaal – van de deelnemers aan de kampementen en Palestijnse solidariteitsacties overal, en van allen die betrokken zijn bij de strijd tegen de verschrikkingen van onze samenleving, van onderdrukking en uitbuiting, en van oorlog. Dit is geen academische of sectiegeschiedenis, maar is openlijk partijdig, een geschiedenis die de strijd ondersteunt en inspireert.

Ik wil eindigen met de woorden van Marek Edelmann, een Bundist en deelnemer aan de Opstand in het getto van Warschau in 1943. Na de oorlog keerde Edelmann terug naar Polen en bleef zijn hele leven radicaal. Tijdens de tweede Palestijnse Intifada schreef Edelman een brief aan de Palestijnen, die hij vergeleek met de Joodse Strijdorganisatie die de opstand in het getto van Warschau had geleid. Hij richtte het tot “commandanten van het Palestijnse leger … tot alle soldaten van de Palestijnse strijdorganisatie”.

Net zoals Edelmann de verzetsstrijders in Warschau verbond, zo verbind ik de joodse radicale traditie met de hedendaagse strijd van de Palestijnen tegen onteigening, vervolging en genocide. Ik sta achter Palestina.

Janey Stone is een anti-zionistische joodse socialist en co-auteur met Donny Gluckstein van “The Radical Jewish Tradition: Revolutionaries, Resistance Fighters and Firebrands”, dat wordt uitgegeven door Interventions in Australia.