Gisteravond werd de Penske Media Corporation het nieuws in plaats van slechts een kanaal. Jay Penske, de CEO van het mediaconglomeraat en zoon van miljardair Roger Penske, ontsloeg David Velasco, de hoofdredacteur van een van zijn nieuwe eigendommen, Kunstforum.
Penske heeft Velasco, die bij heeft gewerkt, geschorst Kunstforum achttien jaar lang, nadat de redacteur een door duizenden kunstenaars ondertekende brief had gepubliceerd waarin werd opgeroepen tot een staakt-het-vuren in het licht van Israëls aanval op de Gazastrook. Blijkbaar was het publiceren van de zorgen van kunstenaars over geweld tegen burgers – wat je zou kunnen omschrijven als het uiten van die zorgen in een soort “forum” – eigenlijk niet de taak van Velasco.
KunstforumDe uitgevers van het tijdschrift schreven gisteravond een verklaring waarin ze zeiden dat Velasco het standaard redactionele proces van het tijdschrift had geschonden, maar uit rapporten blijkt dat de afzetting volgde op campagnes van adverteerders en kunstverzamelaars die bezwaar maakten tegen de brief. Zoals de Onderscheppen schrijft kort daarna Kunstforum de brief opstelde: “Martin Eisenberg, een spraakmakende verzamelaar en erfgenaam van het inmiddels failliete Bed Bath & Beyond-fortuin, begon contact op te nemen met beroemde figuren uit de kunstwereld op de lijst wier werk hij had verdedigd om zijn bezwaren te uiten.” Hij werd bijgestaan door invloedrijke galeriehouders, wier reactie Kunstforum gepubliceerd, evenals door een andere brief, waarin geen melding wordt gemaakt van Palestijnse sterfgevallen en die duizenden handtekeningen heeft opgeleverd, onder meer van traangasverkoper en kunstwereldfiguur Warren Kanders. Minstens een Kunstforum Het personeelslid heeft vandaag ontslag genomen naar aanleiding van het ontslag van Velasco.
“Ik heb er geen spijt van”, zei Velasco tegen de krant New York Times. “Ik ben teleurgesteld dat een tijdschrift dat altijd heeft gestaan voor de vrijheid van meningsuiting en de stem van artiesten, heeft toegegeven aan de druk van buitenaf.”
Het is geen mysterie wat er is veranderd Kunstforum: Penske Media heeft het gekocht. Het lang onafhankelijke tijdschrift werd in december 2022 door Penske overgenomen, waardoor de kunsttijdschriften van het conglomeraat werden versterkt, waaronder ook KUNSTnieuws En Kunst in Amerika. Op het moment van de overname was Boekenforum, Kunstforum‘s literaire tegenhanger, kondigde aan dat het werd gesloten, vermoedelijk omdat het door Penske als een onrendabel voorstel werd beschouwd. (Dat tijdschrift is nu weer actief na de Natie heb hem eerder dit jaar gekocht.)
In een beslist drukbezocht veld is Penske Media misschien wel het meest vijandig van alle mediaconglomeraten tegenover de redactionele onafhankelijkheid van haar eigendommen. Voor bewijs hoeft u niet verder te zoeken dan de Hollywood-portfolio van het bedrijf: Verscheidenheid, Deadlineen de Hollywood-verslaggever (THR). De vakpublicaties hebben gediend als spreekbuis voor de geruchten- en witwaspraktijken van studiobestuurders van de Alliance of Motion Picture and Television Producers (AMPTP) gedurende de maandenlange dubbele staking in de entertainmentindustrie. Het is niet zo dat dit noodzakelijkerwijs nieuw is voor de branche – THR was tenslotte de oorspronkelijke bron van de beruchte zwarte lijst van Hollywood – maar het is net zo schaamteloos als het ooit is geweest.
Bedenk dat dit zo was Deadline dat de volgende voorspelling publiceerde van een anonieme studiomanager over de staking van de Writers Guild of America (WGA) in juli: “Het eindspel is om de zaken te laten voortduren totdat vakbondsleden hun appartementen en huizen beginnen te verliezen.” De commentaren maakten niet alleen de schrijvers woedend, maar ook leden van de Screen Actors Guild-American Federation of Television and Radio Artists (SAG-AFTRA), die drie dagen later hun eigen staking lanceerden.
De transacties zijn nog steeds bezig, zelfs nu: op 11 oktober Deadline kopte een artikel over het mislukken van de gesprekken tussen SAG-AFTRA en de AMPTP “Studios verklaren SAG-AFTRA-gesprekken ‘opgeschort’, Slam Guild voor het afwijzen van voorwaarden die worden aangeboden aan WGA en DGA.” Van diezelfde mislukking in de gesprekken, Verscheidenheid tweette: “SAG-AFTRA-gesprekken opgeschort, omdat studio’s zeggen dat de kloof tussen twee kanten ‘te groot’ is.” Vorige week nog, Deadline publiceerde een “exclusief” over het “plan” van de A-listers om de staking van de acteurs te helpen beëindigen, waardoor de vakbond gedwongen werd duidelijk te maken dat het plan “geen invloed had op dit huidige contract of zelfs maar een onderwerp van collectieve onderhandelingen was” en “Verboden door de federale arbeidswetgeving.”
Het is een doorlopende grap geworden onder Hollywood-arbeiders die hoe de handel ook probeert hun inkoop met anonimiteit te maskeren; elk gerucht dat in de publicaties wordt verspreid, komt uit de studio’s. De vakbonden en de AMPTP zijn immers allebei akkoord gegaan met een media-blackout tijdens de onderhandelingen, en slechts één van die partijen heeft een lange staat van dienst in het schenden van die overeenkomst.
Het toegangsmodel waarmee deze publicaties leven en sterven is afhankelijk van het blijven in de goede gratie van de leidinggevenden, dus in tijden van klassenconflicten in Hollywood betekende dat dat ze een propaganda-arm voor de bazen moesten worden. Daarbij bewijzen de bedrijven een grote slechte dienst aan de honderdduizenden werknemers in de entertainmentindustrie, die al maanden zonder hun belangrijkste bron van inkomsten zitten en wanhopig op zoek zijn naar informatie over een mogelijke oplossing van de stakingen.
Natuurlijk zijn er uitzonderingen – zelfs Deadline interviewt SAG-AFTRA nationaal uitvoerend directeur en hoofdonderhandelaar Duncan Crabtree-Ireland, en er zijn een of twee bewonderenswaardig hardnekkige verslaggevers bij deze publicaties, maar in de regel hebben Penske’s eigendommen hun diensten gratis aan de studio’s aangeboden. Dit lijkt misschien voor de hand liggend: de kapitalistische media worden gerund door en voor de rijken, dus als werknemers de wensen van de werkgeversklasse trotseren, moeten ze op één lijn worden gebracht.
En dat is waar. Het is iets dat ik vaak uitleg als mij wordt gevraagd naar de onhandige of vijandige berichtgeving van de reguliere media over de arbeidersklasse. Maar Penske gaat verder dan dat. (En het moet gezegd worden: het bedrijf verkocht in hetzelfde jaar een belang van 200 miljoen dollar aan het publieke investeringsfonds van Saoedi-Arabië. Washington Post verslaggever Jamal Khashoggi werd vermoord en uiteengereten op bevel van kroonprins Mohammed bin Salman. Tot zover het verzet tegen gruwelijke misdaden.)
En het conglomeraat blijft groeien. Als Penske’s verlangen om een monopolie te verwerven over de vakpublicaties van zowel de kunstwereld als Hollywood nog niet genoeg was, bezit het ook Rollende steen En Aanplakbord – en beschikt over een meerderheidsbelang in South by Southwest (SXSW), nadat het zijn voornemen heeft aangegeven om verder te gaan met mogelijkheden voor live-evenementen.
Met andere woorden: Jay Penske heeft ook vetorecht in de muziekindustrie en heeft invloed op de beslissingen over welke muzikanten in de line-up van het invloedrijke muziekfestival staan. (SXSW betaalt muzikanten ook een schamel tarief dat in tien jaar niet is verbeterd, waardoor Penske een doelwit wordt van degenen die dat willen veranderen.) En als de macht van het conglomeraat over de cultuurindustrieën niet al duidelijk was: IndieWire En Stemming zijn ook eigendommen van Penske.
De cultuurindustrieën zijn lange tijd afhankelijk geweest van rijke opdrachtgevers, en dat is nu niet anders. Wanneer de arbeiders die de kunst voortbrengen waarop deze industrieën draaien, eisen stellen die het bedrijfsresultaat bedreigen – zij het via vakbonden of politieke organisaties, zoals eisen voor een staakt-het-vuren in Gaza en hernieuwde oproepen tot boycot, desinvestering en sancties – zullen die financiers zijn er snel bij om dit tegen te houden. Maar dat betekent niet dat we het moeten accepteren, en ook niet moeten nalaten de ergste overtreders te bekritiseren. Als de cultuurindustrie in grote lijnen een onderscheiding zou krijgen voor de persoon die het meest bereid is om te gehoorzamen aan de wensen van de rijken, ongeacht hoeveel deze kunstenaars ondermijnt, zou de prijs van 2023 naar Jay Penske gaan.
Bron: jacobin.com
