Het Centraal Comité van de SWP heeft onlangs een verklaring afgelegd en excuses aangeboden voor de crisis van hun partij in 2013, toen de SWP een lid van het Centraal Comité verdedigde dat beschuldigd werd van verkrachting en degenen uit hun organisatie verdreef die de vrouwen steunden die over zijn gedrag klaagden. RS21 werd gelanceerd door velen van degenen die besloten dat de SWP de socialistische politiek zo had verraden dat het nodig was om opnieuw te beginnen. De verontschuldiging klinkt positief, maar de rs21 Stuurgroep stelt dat dit onvoldoende is.
Inhoud waarin wordt gewaarschuwd voor seksueel geweld, intimidatie, SWP
De crisis van 2013 heeft ernstige schade toegebracht aan de vrouwen die klaagden over het gedrag van Martin Smith, ook wel bekend als ‘Comrade Delta’, destijds lid van het Centraal Comité. Het schaadde al degenen die de socialistische en feministische principes hoog hielden. Het verwoestte levens, vernietigde vertrouwen en vriendschappen, en mensen leven nu nog steeds met trauma. Het schaadde ook de SWP en heel links. Het lijkt er dus op dat de stelling van het Centraal Comité van de SWP zou het begin kunnen betekenen van een proces om de problemen aan te pakken, maar er zijn goede redenen om daar anders over te denken.
Als u niet bekend bent met de crisis, een van de vele samenvattingen vindt u hier. Er zijn massa’s van documenten hier en openbare artikelen uit de tijd in de rs21 archief.
We moeten ons afvragen waarom deze verklaring nu, elf jaar na de crisis, komt. Totdat deze verklaring uitkwam, beweerden SWP-activisten nog steeds dat de crisis geschiedenis was, dat ze hun procedures al lang geleden hadden veranderd, en dat het een kwestie was die nu pas door hun politieke tegenstanders ter sprake werd gebracht voor het scoren van punten. De verklaring is niet het resultaat van een intern debat of een politieke afrekening binnen de SWP – veel leden hadden geen idee dat deze zou komen. De verklaring presenteert zichzelf als een verontschuldiging aan de twee vrouwen die klachten hebben ingediend, en aan de bredere beweging, waaronder voormalige leden van de SWP die de vrouwen steunden. Toch is de verklaring goed verborgen op de Socialist Worker-website, heeft de SWP de verklaring niet gedeeld op haar sociale media en hebben we geen enkel SWP-lid deze publiekelijk zien delen. In plaats van een echte verschuiving in de politiek van de SWP lijkt dit meer op een document dat leden kunnen delen met degenen die de kwesties aan de orde stellen in de hoop dat de organisatie zichzelf kan rehabiliteren en jonge mensen kan werven en behouden zonder echt te veranderen.
We weten niets van debatten binnen het Centraal Comité van de SWP, die zelfs voor hun eigen leden geheim zijn. Wat we wel weten is dat de meerderheid van het Centraal Comité van de SWP nog steeds bestaat uit degenen die nauw betrokken waren bij de verdediging van de verkrachter. Hieronder valt nog steeds de persoon die betoogde dat het ter sprake brengen van de kwesties alleen maar munitie geeft aan de rechtse pers. Hieronder valt nog steeds de persoon die een van de vrouwen die een klacht indiende, toestemming weigerde de conferentiesessie bij te wonen waar haar ‘zaak’ werd besproken. Geen van deze personen heeft de verklaring op hun Facebook-accounts gedeeld.
In de verklaring wordt wel erkend dat de reactie van de SWP op de zaken uit 2013 verkeerd was, en worden excuses aangeboden. Het erkent ook een aantal van wat ze verkeerd hebben gedaan:
- Het hebben van een panel met (een understatement) mensen die nauw met Smith hadden samengewerkt.
- Proberen een oordeel te vellen over feitelijke kwesties waarover de waarheid niet op betekenisvolle wijze kon worden vastgesteld.
- Onvoldoende oog hebben voor of gevoelig zijn voor de uitdagingen waarmee vrouwen worden geconfronteerd wanneer zij ernstige beschuldigingen van seksueel wangedrag naar voren brengen.
- Niet genoeg doen om potentiële machtsonevenwichtigheden als gevolg van geslacht, anciënniteit in een organisatie en leeftijdsverschillen te erkennen.
Dit is de eerste publieke erkenning van de SWP dat deze er zijn politiek problemen met de manier waarop ze op de klachten reageerden, in plaats van alleen maar procedureel degenen. Maar de verklaring is slechts oppervlakkig.
De belangrijkste artikel over dit onderwerp gepubliceerd in het International Socialism Journal (ISJ), het theoretische tijdschrift van de SWP, was geschreven door Charlie Kimber en Alex Callinicos, die nog steeds lid zijn van het Centraal Comité. Hierin werd betoogd dat de oppositie niet echt een uitdaging was voor hun verkeerde behandeling van een beschuldiging van verkrachting, maar eerder het ‘opgeven van de georganiseerde arbeidersklasse’ en het ‘movementisme’. De SWP heeft geen nieuwe analyse gemaakt van wat er sindsdien is gebeurd.
Wij denken dat de SWP nog veel te leren heeft. De verklaring bagatelliseert nog steeds wat er in 2013 is gebeurd. Er wordt beweerd dat de SWP in 2013 tegen apologisme voor verkrachting was, zonder te erkennen dat de meerderheid van de SWP-leden akkoord ging met de argumenten van verkrachtingsapologen. Het behandelt de crisis van 2013 alsof het een op zichzelf staand incident was, terwijl we sindsdien andere beschuldigingen tegen SWP-leden hebben gezien en vorig jaar klachten van een jonge transactivist dat de organisatie ‘institutioneel misbruik, uitbuiting en transfobisch’ was.
rs21 heeft een behoorlijke reis achter de rug Gesticht door mensen die de SWP vanwege de crisis hebben verlaten. Dit gaat niet alleen over het feit dat de meeste van onze huidige leden (en van onze stuurgroep) nooit in de SWP hebben gezeten. Het is ook een politieke reis geweest. We moesten de vraag beantwoorden waarom het merendeel van de SWP-leden het zo mis kon hebben, en niet alleen de leiding of de geschillencommissie. Dit bracht ons ertoe zowel genderpolitiek als organisatievraagstukken te onderzoeken.
Op het gebied van de genderpolitiek is de SWP altijd openlijk antifeministisch geweest en beschouwt zij het feminisme als een rivaal van het marxisme. In de SWP was het in 2013 gebruikelijk om te horen dat ‘de klasse zich verenigt; onderdrukking verdeelt’. rs21 verwerpt deze aanpak. Klasse en onderdrukking zijn nauw met elkaar verbonden. In sommige veldslagen helpt klasseneenheid de onderdrukking te ondermijnen. Soms hebben we moeite om een meerderheid van de arbeidersklasse te winnen voor het verzet tegen de onderdrukking. Zoals Lenin het in 1920 uitdrukte: ‘Arbeiders en onderdrukte volkeren van alle landen, verenigt u!’ Wij zien onszelf als zowel marxistisch als feministisch. Er zijn natuurlijk veel feminismen – waarvan sommige politiek verrot zijn (net zoals veel socialismen!). Het is niet genoeg dat socialisten zich inzetten voor de bevrijding van vrouwen. We hebben hier en nu gevechten te voeren, voordat we de bevrijding winnen. Seksisme doordringt de samenleving en, ondanks onze inspanningen, doordringt het links. We moeten er bewust voor vechten om onze organisatie en onze ruimtes gastvrij, relevant en empowerend te maken voor vrouwen en niet-binaire kameraden. We zijn niet altijd zo succesvol als we zouden willen, maar deze strijd is wat het voor ons betekent om een feministische organisatie te zijn.
Ons feminisme heeft praktische gevolgen. Kijk maar naar het verschil tussen de stroom van de SWP Taakomschrijving en procedure voor de Geschillencommissie SWP en RS21’s Richtlijnen over seksueel geweld en huiselijk geweld. We erkennen dat de alomtegenwoordige aard van seksisme en de obstakels waarmee vrouwen worden geconfronteerd bij het bestrijden van seksueel geweld betekenen dat het niet gepast is om bij de omgang met seksueel geweld dezelfde richtlijnen te hanteren als voor iemand die geld steelt van een lokale afdeling. De SWP volgt nog steeds een hoofdzakelijk ‘onderzoekende’ en pseudo-judiciële aanpak. rs21 probeert prioriteit te geven aan de veiligheid en empowerment van de overlevende, van andere leden en van degenen met wie we in de beweging samenwerken. Wij verwerpen het idee dat deze ondergeschikt zouden moeten worden gemaakt aan of in strijd zouden moeten zijn met de belangen van een politieke groepering.
Er is geen indicatie welke lessen de SWP al heeft geleerd uit de crisis met betrekking tot organisatorische kwesties.
Wij zijn van mening dat, naast de seksistische politiek, een deel van de reden dat de meerderheid van de SWP-leden de gelederen rond een verkrachter sloot, voortkomt uit de manier waarop zij zich organiseren. SWP-leden noemen hun organisatie ‘de’ partij. Geen van onze organisaties kan beweren ‘de’ partij te zijn. Wij zijn van mening dat er nog veel meer werk moet worden gedaan om revolutionaire ideeën te ontwikkelen en daarbinnen massabewegingen en revolutionaire stromingen op te bouwen, voordat er in Groot-Brittannië een partij kan worden gevestigd. Wij zijn een organisatie die daaraan bijdraagt. De grootheidswaanzin van de SWP heeft consequenties. Als u gelooft dat uw organisatie het magische ingrediënt is dat nodig is om de wereld te redden van een klimaatramp en een imperialistische oorlog, dan wordt het verdedigen van de SWP een plicht boven alle andere – zelfs ten koste van uw principes.
In de SWP, die over een enorm betaald apparaat beschikt voor een organisatie van deze omvang, wordt te veel vertrouwd op betaalde functionarissen en is er sprake van een leiderschap dat al jaren grotendeels onveranderd is gebleven. Het betekent dat het verdedigen van de partij gemakkelijk het verdedigen van belangrijke leiders van de partij wordt, die als onmisbaar worden gezien. Het betekende ook dat de leiders het betaalde apparaat, leugens en laster konden inzetten om de oppositie te verpletteren.
De macht van het apparaat staat centraal in het gebrek aan betekenisvolle democratie in de SWP. In de praktijk is het Centraal Comité zelfselectief, met slechts drie (niet-succesvolle) uitdagingen in een halve eeuw. Het feit dat het Centraal Comité nog steeds tien leden heeft die er in 2013 waren, toont aan dat de SWP er niet in slaagt leden aan te moedigen leiding te geven. De ontmoediging van afwijkende meningen heeft ook bijgedragen aan de verdediging van de leiders in 2013 en er is geen bewijs dat dit is veranderd. Ironisch genoeg illustreert juist het uitbrengen van deze verklaring zonder intern politiek debat het top-down karakter van de SWP en geeft het geen vertrouwen dat de leden werkelijk van mening zijn veranderd. Democratie is geen luxe voor links, het is de beste manier om beslissingen te nemen over wat een organisatie in de beweging doet en hoe we fouten kunnen corrigeren.
Ondanks alle problemen van de SWP heeft de SWP leden die bijdragen aan veel strijd en die in veel argumenten aan de goede kant staan. Wij wensen degenen in de SWP die nog steeds proberen het probleem op te lossen veel succes. Er is echter geen bewijs dat de SWP het soort werk heeft verricht dat nodig zou zijn om de gemaakte politieke fouten te begrijpen, de verantwoordelijken ter verantwoording te roepen en de noodzakelijke veranderingen in de organisatie door te voeren. Wij blijven geloven dat de SWP een doodlopende weg is voor degenen die een revolutionair links in Groot-Brittannië willen opbouwen.
Bron: www.rs21.org.uk
