Chris Maisano
Ze kijken naar provincies in West-Pennsylvania die zijn gedeïndustrialiseerd en die decennia lang stevig democratisch hebben gestemd bij presidents- en andere verkiezingen. Tegenwoordig zijn ze tijdens de stemming over de Republikeinen heen en weer gegaan. Een van de meest interessante dingen aan het boek is dat je er zowel bewijzen voor als tegen een verhaal over klassenverschillen in kunt vinden.
De steun voor een verhaal over klassenafstemming lijkt eenvoudig. Dit zijn plaatsen waar, in de herinnering van veel mensen, een overweldigende meerderheid op de Democraten heeft gestemd; nu doen ze dat niet. Het bewijs tegen een verhaal over klassenverschillen is het feit dat plaatsen als deze sociaal, organisatorisch, economisch en politiek volledig zijn getransformeerd. Het zijn gewoon niet meer dezelfde plekken als een paar decennia geleden. De fabrieken zijn gesloten of gemechaniseerd, en de mensen die er vroeger werkten zijn in veel gevallen verhuisd of zijn dood.
Op een bepaald punt in het boek merken ze op dat er een massale uittocht van arbeiders uit de regio plaatsvond, zoiets als een diaspora in de omgeving van Pittsburgh die zich over het hele land verspreidde toen de werkgelegenheid in de staal- en aanverwante industrieën instortte. Er is nog steeds sprake van enige industriële productie op deze plaatsen, en er wonen ook nog steeds werkende mensen in de hoogste leeftijdsklasse. Maar de bevolking is afgenomen en de samenstelling van de bevolking is anders. Het is in veel gevallen veel ouder dan vroeger.
In die zin schuilt er dus een aantal reële gevaren in het maken van een momentopname van een geografisch gebied op een bepaald moment, en later nog een momentopname, en het vergelijken van de verkiezingsresultaten. We kijken niet naar dezelfde groep mensen in beide snapshots; de samenstelling van de bevolking en het electoraat is veranderd. Er is bijvoorbeeld een Obama-Trump-provincie op het hogere schiereiland van Michigan, waar de gemiddelde leeftijd nu vijftig is, wat waarschijnlijk betekent dat de gemiddelde leeftijd van de mensen die daar stemmen zelfs nog hoger is. Als het zijn eigen land zou zijn, zou het het op een na oudste land ter wereld zijn. Ik ben er niet zeker van dat we op basis van dit soort plekken grote conclusies kunnen trekken over de klassenverdeling, en ik denk ook niet dat praten met kiezers daar over lonen, vakbonden of baangaranties je heel ver zou brengen.
Een ander aspect van hun boek dat het verhaal over klassenverschillen compliceert, is de manier waarop zij de veranderende sociale en organisatorische omgeving in West-Pennsylvania documenteren. Toen de industrie nog aanwezig was en de vakbonden sterk waren, moedigde een overlappende en elkaar versterkende reeks netwerken en organisaties het gewone stemmen op de Democratische Partij aan. Dat is uw plaatselijke vakbond – de belangrijkste verankerende instelling in deze situatie – die overlapt met uw katholieke parochiekerk verderop in de straat, met uw Slowaakse broederlijke organisatie, enzovoort. Iedereen die bij jou in de straat woont, heeft iemand die in dezelfde fabriek werkt. Ze lopen misschien samen naar hun werk en drinken elke dag na het werk samen in de buurtbar.
Deze zijn allemaal geërodeerd of verdwenen, en voor zover ze zijn vervangen, bestaat er nu een heel ander stel instituties. Het zijn wapenclubs, plaatselijke politievakbonden en evangelische megakerken die elkaar overlappen en versterken om het stemmen op Republikeinse kandidaten aan te moedigen. De berichtgeving over het verkiezingsseizoen, hoe overtuigend het ook klinkt, lijkt in vergelijking hiermee vrij mager.
Hun onderzoek was voor mij verhelderend en wierp een nieuw licht op een aantal verkiezingsgegevens waar ik in heb rondgespeurd. Als je bijvoorbeeld naar de verkiezingsresultaten voor de gouverneursrace van Michigan in 2022 kijkt, [Democratic candidate] Gretchen Whitmer deed het goed bij elke inkomens- en opleidingsniveaugroep, en ze deed het beter onder de kiezers met de laagste inkomens dan onder de kiezers met een midden- of hoog inkomen. Een van de weinige groepen met wie ze het echt slecht deed, waren blanke evangelische protestanten, die stemden veel voor de extreem MAGA Republikeinse kandidaat, Tudor Dixon. In die zin denk ik dat analyses van klassenafstemming soms de bredere sociale en organisatorische omgeving waarin mensen zijn ingebed, uit het oog verliezen.
Toen ik politiek mijn tanden aan het snijden was aan het einde van het presidentschap van Bill Clinton en onder George W. Bush, werd er overal gesproken over de rol van het blanke evangelische christendom in de Amerikaanse politiek. Ik heb het gevoel dat dit op de een of andere manier uit veel gesprekken over de Amerikaanse politiek is verdwenen, vooral binnen socialistisch links, ook al is het nog steeds erg belangrijk. Een blanke kiezer uit de arbeidersklasse stemt misschien Republikein, maar doet hij dat vanwege zijn ontevredenheid over de economische agenda van de Democratische Partij? Of komt het door hun religieuze opvattingen of hun gevoel dat het land sociaal en cultureel aan het veranderen is op manieren die hen niet bevallen? Het is niet altijd duidelijk.
Er zijn ook aanwijzingen die wijzen op een groeiende ideologische kloof tussen vrouwen en mannen in alle landen, waarbij eerstgenoemden progressiever worden en laatstgenoemden conservatiever. Hier in de VS is een groot deel van de verschuiving richting Trump die we waarnemen onder zwarte of Latijns-Amerikaanse kiezers geconcentreerd onder de mannen in die raciale groepen. Ook de geslachten zijn niet gelijk verdeeld over de beroepen. Vrouwen zijn bijvoorbeeld onevenredig geconcentreerd in wat de literatuur ‘sociaal-culturele beroepen’ noemt, vooral in de gezondheidszorg en het onderwijs. Behoren verpleegkundigen, leraren of maatschappelijk werkers tot de arbeidersklasse, of niet? Als we ze buiten de arbeidersklasse lokaliseren, zoals het “Trump’s Kryptonite”-rapport doet, zal dit onze interpretatie van de gegevens beïnvloeden.
Dit alles wil zeggen dat wat lijkt op een klassen- of economische kloof, in werkelijkheid een bewijs kan zijn van iets anders. Als dat het geval is, zou het trekken van strategische politieke conclusies op basis van een analytische misinterpretatie zeer contraproductief kunnen zijn.
Bron: jacobin.com
