Het niveau van lijden in Gaza is groter dan de menselijke geest kan bevatten. Nu de oorlog zijn twintigste week ingaat, voelt het steeds obscener om het dagelijkse leven te leiden terwijl een heel volk systematisch wordt vernietigd, hun levens, geschiedenis en cultuur aan stukken worden geblazen of onder puin worden begraven.
Normaliteit tegenover een dergelijke genocide is een stille propaganda-overwinning voor de moordenaars: een schending van onze collectieve menselijkheid die we niet kunnen stoppen en dus geen andere keuze hebben dan te tolereren. Voor de miljoenen die van ver hebben gewoed, zich hebben uitgesproken of geprotesteerd, is het gevoel van onmacht ondraaglijk.
Twee derde van de bevolking van Gaza – 1,4 miljoen mensen – probeert wanhopig te overleven in het 64 vierkante kilometer grote gebied rond de grensstad Rafah, met vrijwel geen voedsel, schoon water, stroom of medische zorg.
Israël vertelde hen dat ze daar moesten schuilen en dat ze veilig zouden zijn. Ze hebben al te maken gehad met bombardementen, en nu Israël zich terugtrekt uit de onderhandelingen over een staakt-het-vuren, lijkt een nieuwe catastrofale grondaanval op handen. Een groot deel van de rest van Gaza is onbewoonbaar, en uit rapporten blijkt dat de Egyptische regering een kamp aan het opzetten is aan de grens van waaruit Palestijnen naar een derde land zullen worden overgebracht.
Israël lijkt op het punt te staan Gaza als levensvatbaar Palestijns gebied weg te vagen.
Zonder hulp is het niet zover gekomen. Net in de tijd dat Rafah bedreigd is, hebben de VS een nieuwe wapenlevering goedgekeurd die, volgens de Wall Street Journal, “bevat elk ongeveer duizend MK-82 bommen van 500 pond (227 kg) en KMU-572 Joint Direct Attack Munitions (JDAM’s) die ongeleide munitie in precisiegeleide bommen veranderen”. De Amerikaanse militaire hulp aan Israël bedraagt tot nu toe ruim 14 miljard dollar, wat overeenkomt met grofweg de helft van de geschatte kosten van de oorlog.
De Australische regering geeft blijk van een soortgelijke onderdanige toewijding aan Israël. Voor minister van Buitenlandse Zaken Penny Wong zijn nieuwe gruweldaden eenvoudigweg een gelegenheid om de aanhoudende steun van Australië te herhalen, en Australië was een van de eersten die zijn financiering (slechts zes miljoen dollar) aan de VN-hulporganisatie heeft verlaagd, na een ongefundeerde beschuldiging van Israël dat zijn personeel betrokken zou zijn bij de aanslagen van 7 oktober.
En dat geldt niet alleen op het niveau van het buitenlands beleid. Thuis zorgt Labour ervoor dat genocide niet alleen wordt getolereerd, maar ook actief wordt aangemoedigd. Het is niet voldoende dat Israël onbetwiste politieke, militaire en morele steun krijgt om genocide uit te voeren. Het tegenwerken ervan wordt nu afgeschilderd als een nieuwe vorm van onverdraagzaamheid. De moed die Labour blijkbaar niet kon opbrengen om het vanzelfsprekende punt naar voren te brengen dat de Nee-campagne tegen de Inheemse Stem in het Parlement racistisch was, heeft het bedrijf ontdekt als het gaat om het aan de kaak stellen van tegenstanders van de genocide in Israël als antisemieten.
Dus terwijl we met afgrijzen toekijken hoe kinderen worden uitgehongerd en gedood, terwijl mannen en vrouwen om hulp smeken en terwijl een heel volk en een hele cultuur op de rand van vernietiging balanceert, heeft premier Anthony Albanese zich met spoed door de wetgeving heen gesleept om de privacy van Israël-aanhangers te waarborgen. in hun online pogingen om Palestijnen en hun sympathisanten uit hun baan te verdrijven.
Degenen onder ons die dachten dat menselijke gevoelens eenvoudigweg niet in de harten van de Australische politieke klasse konden worden aangewakkerd, hebben ongelijk gekregen: het lot van mensen die zich verontschuldigen voor een genocidaal regime heeft hen uiteindelijk ontroerd. Ze zullen binnenkort alle bescherming genieten die de Australische staat kan bieden terwijl ze pro-Palestijnen belasteren, bedreigen en ontslaan.
En waarom niet— de Australische staat handelt op dezelfde manier. Zoals journalist Michael West heeft gedocumenteerd, hebben pro-Palestijnen die te maken kregen met doodsbedreigingen, brandstichtingen en geïmproviseerde explosieven die buiten hun huizen waren geplaatst, moeten vechten om de incidenten te laten onderzoeken.
Voor deze daden werden er geen wetten door het parlement gejaagd, er kwamen geen officiële steunbetuigingen van bezorgde politici, er werden geen krantenpagina’s verspreid om sympathie op te wekken. Je hoeft je alleen maar de reactie voor te stellen als de situatie omgekeerd zou zijn geweest om de omvang van de dubbele standaard in te schatten.
De sfeer die is gecreëerd – dat conformiteit met Israël en welke brutaliteit het land ook besluit de Palestijnen op te leggen onbespreekbaar is – is ronduit huiveringwekkend. Hoe erger de misdaden van onze heersers zijn, hoe minder ze bereid zijn afwijkende meningen te tolereren.
We kunnen alleen maar hopen dat er op een gegeven moment gerechtigheid zal plaatsvinden, dat de criminelen op de een of andere manier ter verantwoording zullen worden geroepen. In de tussentijd hebben we de plicht om onze stem te verheffen, te protesteren en dit zieke systeem op elke mogelijke manier te ontwrichten.
Bron: redflag.org.au
