Het weigeren van een perspas bij CPAC was de beste manier om verslag uit te brengen over de conferentie – Moeder Jones

Ik heb deelgenomen de Conservatieve Politieke Actieconferentie sinds 2009 bijna jaarlijks, altijd als gediplomeerd verslaggever. Terwijl ik daar was, heb ik de vroege aanvallen op president Barack Obama gezien, en de onwaarschijnlijke populariteit van de libertaire Texaanse vertegenwoordiger Ron Paul. Ik was getuige van de opkomst van de Tea Party, luisterde naar tientallen mislukte politieke kandidaten, zoals Sarah Palin, de voormalige vice-presidentskandidaat van de Republikeinse Partij, en was in het huis bij het eerste optreden van Donald Trump in 2011. In februari 2020 werd ik zelfs al vroeg in de gaten gehouden tegen Covid, net voordat de wereld stopte. Maar dit jaar besloot CPAC-hoofd Matt Schlapp dat de organisatie niet langer perspassen zou geven aan ‘linkse media’.

“Dus CPAC heeft een nieuwe regel”, zei hij tegen voormalig Trump-adviseur Steve Bannon in een segment voor het rechtse kabelkanaal Real America’s Voice. “Als je propagandist bent, kun je net als iedereen een kaartje kopen. Maar je bent niet in de media, en we gaan je niet geloofwaardig maken door te zeggen dat je in de media bent.” Bannon feliciteerde Schlapp met de epische trol. “De hoofden van mensen ontploffen”, zei Bannon vrolijk.

Uiteraard besteden de liberale media nog steeds aandacht aan de CPAC. Het is de oudste en grootste conservatieve bijeenkomst van het land, die in 1974 werd gelanceerd door veteranen van Barry Goldwaters mislukte campagne voor het presidentschap in 1964. Tegenwoordig wordt de bijeenkomst gehouden in een congrescentrum net buiten Washington, DC, waar de bijeenkomst loopt van woensdag tot en met zaterdag, wanneer Trump naar verwachting zal verschijnen. Het feit dat het geheel live werd gestreamd, maakt het gemakkelijker voor degenen die de toegangsprijs niet wilden betalen.

Ik geloofde Schlapp op zijn woord en kocht gewoon een kaartje. Ik was niet blij dat ik 295 dollar kon bijdragen aan een conservatieve organisatie die momenteel een groot deel van haar geld besteedt aan het verdedigen van Schlapp tegen een rechtszaak van een mannelijke campagnemedewerker in de Senaat, die beweert dat Schlapp hem in de auto heeft betast terwijl hij voor Herschel Walker in Georgië werkte. En toch bleek de algemene toelatingspas niet het liberale exemplaar te zijn dat Steve Bannon en de CPAC-baas leken te denken dat het zou zijn.

Zonder mijn officiële persbadge waren de mensen bijvoorbeeld aardig! Niemand heeft in de toiletlijn ‘nepnieuws’ naar mij gesist. In plaats van hun rug toe te keren en weg te marcheren als ik dichterbij kwam, hebben de deelnemers aan de conferentie mij ongevraagd op de hoogte gehouden. Toegegeven, het voelde een beetje ongemakkelijk, en meestal maakte ik bekend dat ik verslaggever was. Maar soms lieten ze al ongefilterde gekke dingen los die ze nooit op de plaat zouden hebben gezegd.

Verbannen uit de perspen, maakte ik slechts deel uit van het publiek, een ruimte die voorheen verboden was voor verslaggevers. Op zijn zachtst gezegd was het verhelderend. Vrijdag luisterde ik bijvoorbeeld naar een toespraak op het hoofdpodium van Chris Miller, een Republikein die zich kandidaat stelt voor het gouverneurschap van West Virginia. Vanwege de belastingvrijstelling verbiedt de CPAC sprekers daar openlijk campagne te voeren, dus werd hij in het programma simpelweg vermeld als ‘zakenman’.

Net als vrijwel elke andere spreker op het evenement besteedde Miller een aantal van de vijf minuten die hem waren toegewezen aan het uiten van kritiek op de transgendergezondheidszorg. ‘Woke artsen maken jongens letterlijk tot meisjes’, verklaarde hij. ‘Ze beoefenen verminking, geen geneeskunde. Ze zouden in de gevangenis moeten zitten.” Op dat moment boog een potige man met een gigantische zwarte cowboyhoed die naast me zat zich samenzweerderig voorover en riep: ‘Ik denk dat we ze allemaal moeten ophangen! Echt waar.” En hij lachte alsof we in dezelfde grap zaten. Ik moet bekennen dat ik te laf was om hem te vertellen dat ik met het linkse nepnieuws bezig was.

CPAC-spreker vertelt over de noodzaak om ‘wakkere artsen’ op te sluiten pic.twitter.com/1Z9dw0dIUt

—Aaron Rupar (@atrupar) 23 februari 2024

Later, tijdens een toespraak van de gouverneur van South Dakota, Kristi Noem, zat ik naast een vrouw in volledige MAGA-uitrusting. Toen Noem verklaarde: ‘Er zijn mensen die van Amerika houden, en er zijn mensen die Amerika haten’, gaf mijn buurman mij een kleine hartaanval. “Ga weg!” schreeuwde ze woedend, klaar om te rommelen. “Ga weg!” Ondertussen was de oude man met de Trump-camouflagehoed naast haar op de een of andere manier in slaap gevallen.

In de hotellobby buiten het CPAC-hoofdpodium had het rechtse kabelnetwerk Real America’s Voice een studio ingericht. Bannon bracht het grootste deel van de conferentie daar door met het houden van rechtszaken en het interviewen van verschillende MAGA-beroemdheden zoals Kash Patel, die president Donald Trump ooit de leiding had gegeven over terrorismebestrijding bij de National Security Administration, of vertegenwoordiger Byron Donalds (R-FL), de zeldzame zwarte conservatieve in de mix. De studio trok vaak een publiek dat kon wedijveren met dat van sommige sprekers op het hoofdpodium. Het wedijverde zeker qua volume met de conventie.

Terwijl ik het spektakel in me opnam, kwam een ​​man van middelbare leeftijd in een grijs pak naar me toe en wees naar een ongeveer twee meter hoge poster van het gezicht van Tucker Carlson. “Weet je waarom dat hier is?” hij vroeg. Ik legde uit dat het een advertentie was voor Tucker: De biografie, een boek geschreven door Chadwick Moore, een homoseksuele journalist en voormalig liberaal. ‘O, ik begrijp het,’ antwoordde hij. De man wilde duidelijk blijven praten en vroeg me waarom ik hier was, wat ongebruikelijk was omdat mijn persbadge in het verleden alles zei.

Mijn inquisiteur was naar de CPAC gekomen om te zien wat mensen zeiden over de schoolkeuze en was teleurgesteld toen hij ontdekte dat het antwoord op die vraag niets was. Het onderwijsbeleid, zo klaagde hij, was op dit evenement nergens te vinden. Wat dit jaar doorging voor beleidsdiscussies bij de CPAC bleef grotendeels beperkt tot massale deportaties en aanvallen op transatleten. De nuchtere panels over de staatsschuld, het in evenwicht brengen van de begroting of de hervorming van de sociale zekerheid die ooit tot de top van de facturering leidde, waren een overblijfsel uit een ander tijdperk voordat CPAC een verlengstuk van Trump Inc. werd, gewijd aan alle MAGA-grieven zoals rassengelijkheid, het kwaad van windmolens, of een verbod op gasfornuizen. Toen ik eindelijk kon uitleggen dat ik een verslaggever was aan wie een perspas was geweigerd, begon de man een serieus maar onbegrijpelijk verhaal over de manier waarop de regering mensen censureert. Beleefd vluchtte ik de menigte in terwijl ik naar Bannon keek.

Nadat ik twee dagen als CPAC-deelnemer was geslaagd, verbaasde ik me erover hoe raar het was om zo aan de andere kant te staan. De afgelopen vijftien jaar heb ik tientallen rechtse conferenties en evenementen bijgewoond, zelfs in het Witte Huis van Trump, en altijd als erkend verslaggever. Deze keer werd ik, in plaats van als de vijand behandeld te worden, kortstondig omarmd als onderdeel van de stam, en het werd duidelijk hoe verleidelijk dit voor sommige mensen kon zijn. Ik zag van dichtbij hoe mensen zich bevrijd voelden om hun ergste zelf te zijn in wat zij geloofden dat een veilige ruimte was, omringd door ondersteunende, gelijkgestemde mensen.

Toch heb ik het mediageklets gemist. In 2019 beweerde CPAC in belastingaangiften dat het meer dan 2.000 journalisten had gelegitimeerd, waardoor het zowel een reünie van verslaggevers als een politieke gebeurtenis was. Toen ik Schlapp twee jaar geleden interviewde over de conferentie, schepte hij op over het feit dat hij alle journalisten had binnengelaten, omdat daaruit bleek dat CPAC ‘het centrum van de politieke zwaartekracht’ was. Hij maakte geluiden over hoe rommelig de democratie kan zijn en hoe belangrijk het is om het publiek voor zijn show uit te breiden. Dat lijkt allemaal veranderd. Toch was ik niet verrast toen mijn aanvraag voor CPAC-dekking werd afgewezen. De MAGA-wereld is niet vriendelijk geweest tegenover de reguliere media, ondanks al hun beleden bezorgdheid over de vrijheid van meningsuiting. In de afgelopen paar jaar ben ik uit MAGA-evenementen gezet of ben ik persreferenties ontzegd – meest recentelijk bij elk Trump-evenement in Iowa tijdens de caucuses in januari. CPAC leek vaak de laatste uitvaller.

Het buiten de pers houden van liberale verslaggevers zal Schlapp waarschijnlijk geen betere berichtgeving opleveren. Het zal deze verslaggevers er zeker niet van weerhouden harde vragen te stellen over zijn management van de American Conservative Union, de non-profitorganisatie achter de conferentie, of de andere mannen die nu aanvullende beschuldigingen van seksueel geweld tegen hem hebben geuit. De ervaring met het verslag uitbrengen over de CPAC buiten de gevangenis is zelfs zo verhelderend geweest dat zelfs als hij volgend jaar besluit mij officiële legitimatiegegevens te geven, ik misschien gewoon een kaartje koop en tussen het gespuis ga zitten.

Correctie 23 februari: In een eerdere versie van dit verhaal werd de staat vertegenwoordigd door de gouverneur van South Dakota, Kristi Noem, verkeerd weergegeven.