Gelijke beloning: de oplossing ligt verborgen in het zicht

De feiten zijn onmiskenbaar. Vrouwen in 5.000 bedrijven – goed voor bijna vijf miljoen werknemers – verdienen 21,7 procent minder dan het gemiddelde totale loon van hun mannelijke collega’s. Bij sommige bedrijven bedraagt ​​het verschil zelfs 31,8 procent. Dit blijkt uit cijfers die de Workplace Gender Equity Agency (WGEA) heeft vrijgegeven in de aanloop naar Internationale Vrouwendag dit jaar.

Een aanzienlijk verschil in beloning tussen mannen en vrouwen in sommige gebieden met relatief kleine aantallen vrouwen, zoals mijnbouw- of bouwbedrijven, hoeft niet verrassend te zijn. Maar anderen, zoals banken en luchtvaartmaatschappijen, hebben vaak zelfs nog grotere loonverschillen. In de detailhandel voor dameskleding varieert het loon van vrouwen voor elke dollar die een man krijgt van 42,3 tot 79,1 cent.

Belangrijk is dat de WGEA-cijfers voltijdwerk vergelijken, waarbij de loontarieven voor deeltijdwerk ter vergelijking worden omgezet in een voltijdtarief. Maar omdat vrouwen disproportioneel in deeltijd werken, is het werkelijke bedrag dat ze krijgen – wat elke veertien dagen op hun bankrekening wordt gestort – zelfs nog lager dan dat van hun mannelijke tegenhangers dan wat de loonkloof alleen al doet vermoeden.

Waarom bestaat de loonkloof? Het probleem wordt goed geïllustreerd door Bain Consulting. Bain is een bedrijf met een loonkloof van 31 procent, ondanks het winnen van prijzen van de WGEA voor gendergelijkheid. Bij Bain vormen vrouwen slechts 31 procent van de best verdienende adviseurs, 45 procent van de op één na hoogste posities en 71 procent van het onderste kwartiel.

Een soortgelijke situatie bestaat bij de Commonwealth Bank, die voor 54,4 procent uit vrouwen bestaat. Ongeveer 71 procent van de lagerbetaalde klantenservicefuncties in filialen en callcenters zijn vrouwen, wat de loonkloof van 29,8 procent verklaart. De bank betaalt misschien hetzelfde loon voor hetzelfde werk, maar mannen krijgen de beter betaalde banen met alle voordelen en bonussen die daarbij horen.

De oplossing, aldus Angela Priestley in Vrouwenagendais om “de aandacht te vestigen op de loonkloof tussen mannen en vrouwen… Laat het onderzoek maar komen… de lastige discussies” in bedrijven die de slogan van de Internationale Vrouwendag van de VN “count her in” verdedigen.

Maar hoewel het welkom is dat de WGEA voor het eerst bedrijfsnamen en overeenkomende looncijfers heeft gepubliceerd, zal transparantie op zich niet noodzakelijkerwijs de zaken voor vrouwen verbeteren. Toen vergelijkbare gegevens in Denemarken werden gepubliceerd, werd de loonkloof tussen mannen en vrouwen kleiner omdat de bazen reageerden door de lonen van mannen laag te houden in plaats van die van vrouwen te verhogen.

Het enige dat vrouwen in het verleden winst heeft opgeleverd, wat niet wordt genoemd door de WGEA, bedrijven of mediacommentaar, is de militante vakbondsorganisatie.

Sinds de 19e eeuw organiseren Australische vakbonden gelijke beloning. Al in 1902 kregen telegrafisten en postmeesteressen in de nieuwe federale overheidsdienst een gelijk loon na een vastberaden campagne van de vakbond. Bij latere campagnes tijdens de Tweede Wereldoorlog wonnen tramconducteurs, munitiearbeiders en broodkarren na vakbondsacties.

Twee campagnes springen er in het bijzonder uit: de ene door fabrieksarbeiders in 1969 en de andere door verzekeringsarbeiders in 1973. Verschillende industriële campagnes in de industrie in het begin van de jaren zestig speelden een belangrijke rol bij het tot stand brengen van het besluit uit 1969 dat gelijke beloning voor hetzelfde werk voorschreef. Dit besluit was de aanleiding voor een twee jaar durende campagne om een ​​volledig gelijk loon voor 72.000 vrouwelijke procesarbeiders te verkrijgen. Gecoördineerde vakbondsacties, waaronder de vakbondsorganisatie van veel nieuwe werkplekken en gezamenlijke actie met hun mannelijke collega’s, leverden resultaten op.

Nadat het tweede besluit over gelijke beloning in 1972 de mogelijkheden voor claims verruimde door gelijke beloning voor vergelijkbaar werk te eisen, vertrouwden verzekeringswerkers aanvankelijk op de rechtbanken om loongelijkheid in hun sector te implementeren. Toen dit niet gebeurde, begonnen ze zich te organiseren en in 1973 demonstreerden enkele duizenden arbeiders in Melbourne en bleven de rest van de dag buiten. Vervolgens hielden ze een week later een stopzetting van het werk en een nieuwe staking, en een maand later dreigden ze met een nationale staking – de eerste in de sector. De werkgevers trokken zich terug en hoewel het nog een jaar duurde en er nog een dreiging van vakbondsactie was, werd voor het grootste deel van de beroepsbevolking loongelijkheid bereikt.

We hebben nu tientallen jaren van rapporten, commissies, rechterlijke uitspraken en nieuwe wetgeving gehad die een aantal van de structurele barrières voor het werk van vrouwen ongedaan heeft gemaakt – en toch blijft de loonkloof tussen mannen en vrouwen hardnekkig hoog. Het blijft hoog omdat vakbondsleiders de lessen uit het verleden zijn vergeten en op al deze comités en wetten hebben vertrouwd in plaats van op de industriële kracht van hun leden.

Het ALP-ACTU-akkoord uit de jaren tachtig beloofde veel dingen voor vrouwen, maar samenwerking met de bazen leidde tot dalende lonen van vrouwen en tot groot banenverlies in door vrouwen gedomineerde industrieën naarmate de economie werd geherstructureerd. Vakbonden aarzelden om vakbondsacties te ondernemen, de vakbondsorganisatie en de lonen en arbeidsomstandigheden kelderden, terwijl de bazen de winsten binnenhaalden.

In de nasleep van dit laatste WGEA-rapport heeft de ACTU verschillende memes vrijgegeven, waarin wordt geconcludeerd dat “er veel moet worden gedaan, maar vakbondsleden zijn geen onbekende in het voor elkaar krijgen van dingen”. Waar we daadwerkelijk gelijke beloning hebben gekregen of barrières hebben doorbroken, komt dat doordat we onze industriële kracht hebben gebruikt, en niet omdat we meme-oorlogen hebben gevoerd. Waar is de oproep van de ACTU of individuele vakbonden om te stoppen met werken op Internationale Vrouwendag?

We kunnen er niet op vertrouwen dat de bazen met naam en toenaam worden aangezet tot het toekennen van gelijke beloning. We moeten het systeem aanpakken dat de ongelijkheid versterkt. Als de vakbonden bereid zouden zijn de strijd aan te gaan met de banken, de supermarkten en de luchtvaartmaatschappijen om betere lonen voor vrouwen te eisen en dit te ondersteunen met vakbondsacties – zoals werknemers dat deden in de verzekeringssector in de jaren zeventig – zijn er alle aanwijzingen dat dit populair zou zijn en dat zij onder enorme druk zou staan ​​om te betalen. Maar ondanks al het gepraat over “het overtreden van de regels”, is er duidelijk geen behoefte aan dat soort actie.

Als we de loonkloof tussen mannen en vrouwen willen doorbreken, zullen we het voorbeeld moeten volgen van degenen vóór ons die hun industriële macht hebben gebruikt om betere omstandigheden voor vrouwen te bewerkstelligen. En om dat te doen, moeten we van onderaf beginnen met het opbouwen van macht op onze werkplekken.