Slechts één dag nadat het Internationale Gerechtshof (ICJ) Israël had bevolen te stoppen met het doden van burgers in Gaza – waarbij het oordeelde dat het land mogelijk de Genocideconventie schendt – stopten westerse landen, onder leiding van de Verenigde Staten, de financiering van de hulporganisatie van de Verenigde Naties. en Works Agency for Palestijnse vluchtelingen, beter bekend als UNRWA.
Het was een verbijsterend bestraffende actie, een brutale daad van collectieve bestraffing te midden van de wijdverbreide hongersnood in Gaza, waar meer dan twee miljoen mensen voor hun fundamentele overleving afhankelijk zijn van de UNRWA. UNRWA beheert onderkomens voor meer dan een miljoen mensen en verstrekt voedsel en basisgezondheidszorg aan ontheemde Palestijnen. Ongeveer drieduizend medewerkers, voor het merendeel Palestijnse vluchtelingen, blijven in Gaza opereren onder meedogenloze Israëlische bombardementen. (De afgelopen drie maanden zijn minstens 156 UNRWA-werknemers door Israël gedood, en Israël heeft ook talloze UNRWA-schuilplaatsen en -scholen gebombardeerd, waarbij duizenden ontheemde burgers omkwamen.)
De opschorting van de hulp heeft VN-functionarissen verbijsterd. “Naarmate de oorlog voortduurt, worden de behoeften groter en dreigt hongersnood”, zei UNRWA-chef Philippe Lazzarini. “Dit kleurt ons allemaal.” VN-chef António Guterres deed een beroep op de donorlanden om de “twee miljoen burgers in Gaza die afhankelijk zijn van cruciale hulp van de UNRWA” niet te straffen, terwijl Francesca Albanese, de speciale VN-rapporteur voor de bezette Palestijnse gebieden, waarschuwde dat het opheffen van de financiering van de UNRWA “openlijk indruist tegen” het bevel van het ICJ om humanitaire hulp aan Gaza toe te staan.
Het besluit kwam nadat Israël verschillende medewerkers van de UNRWA beschuldigde van betrokkenheid bij de Hamas-aanvallen in het zuiden van Israël op 7 oktober. Hoewel Israël de UNRWA eerder beschuldigde van het helpen van Hamas – begin januari ging een voormalige Israëlische functionaris zo ver dat hij opriep tot de vernietiging van UNRWA, die zegt: “Het zal onmogelijk zijn om de oorlog te winnen als we UNRWA niet vernietigen, en deze vernietiging moet onmiddellijk beginnen” – de timing van de Israëlische beschuldigingen suggereert dat het een vergelding is voor de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof. De Verenigde Staten, Duitsland en de EU zijn de grootste individuele donoren van UNRWA en dragen ruim 60 procent van de totale financiering bij.
De laatste capitulatie van het Westen voor Israël onderstreept zijn voortdurende medeplichtigheid aan Israëls oorlogsmisdaden: regeringen van de VS en de EU verhongeren in feite Palestijnse vluchtelingen in het door oorlog verscheurde Gaza, terwijl ze miljarden aan militaire en financiële hulp aan Israël verstrekken. Gewapend met westerse wapens en steun heeft Israël tot nu toe ruim zesentwintigduizend Palestijnen in Gaza gedood, waaronder ruim dertienduizend kinderen. Sinds de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof van vorige week zijn honderden Palestijnen door Israël gedood.
De tragische ironie is dat de UNRWA werd opgericht na de Nakba van 1948 – de massale verdrijving van 750.000 Palestijnen die gepaard ging met de oprichting van Israël – om Israël te ontlasten van zijn verplichtingen jegens de vluchtelingen die het uit hun land en huizen had verdreven. Gaza kreeg het zwaarst te verduren van de verhuizing: 250.000 van de ontwortelde mensen werden in de kleine strook ondergebracht. De rest vestigde zich op de Westelijke Jordaanoever en de buurlanden Libanon, Syrië en Jordanië.
In de nasleep van de Nakba werden in Gaza acht vluchtelingenkampen gecreëerd. De crisis was zo diep dat de Verenigde Naties op 1 december 1948 een speciaal agentschap oprichtten om Palestijnse vluchtelingen te helpen, de United Nations Relief for Palestine Refugees, waaruit later de UNRWA voortkwam. Tien dagen later, op 11 december, keurde de Algemene Vergadering van de VN Resolutie 194 goed, waarin werd opgeroepen tot het bereiken van een definitieve regeling om het recht van Palestijnse vluchtelingen op terugkeer naar hun huizen te waarborgen. (Israël negeerde de resolutie, maar deze wordt sindsdien bijna elk jaar opnieuw bevestigd door de Algemene Vergadering van de VN.)
Resolutie 194 zorgde voor koude rillingen over de ruggengraat van het Israëlische leiderschap, dat nog steeds werd achtervolgd door het schrikbeeld van de terugstroming van de Palestijnen. Toen UNRWA een jaar later werd opgericht door middel van een resolutie van de Algemene Vergadering van de VN om directe hulp- en werkprogramma’s voor Palestijnse vluchtelingen uit te voeren, behoorde Israël daarom tot de leidende landen die de resolutie steunden, samen met de Verenigde Staten en de Arabische landen.
Israël was zich er terdege van bewust dat de UNRWA niet was opgericht om de vluchtelingencrisis op te lossen, maar… Israël vluchtelingen crisis. Terwijl Israëlische leiders zo nu en dan publiekelijk uithaalden naar wat zij beschouwden als de anti-Israëlische vooroordelen van de UNRWA, was de organisatie een internationaal geschenk uit de hemel voor Israël, dat zowel morele twijfels als financiële verplichtingen verlichtte.
In die periode gaven Israëlische leiders als David Ben-Gurion en Moshe Dayan toe dat Palestijnse vluchtelingen groot onrecht hadden geleden onder Israël, en dat zij het slachtoffer waren van oorlog en geweld, wier grieven moesten worden aangepakt als Israël hun terugkeer wilde blokkeren. De Israëlische leiders realiseerden zich ook dat de vluchtelingenkampen verspreid langs de Israëlische grenzen een zware last zouden vormen voor de toekomst van de staat. Als gevolg hiervan, en onder toenemende internationale druk, was Israël bereid om de kwestie van compensatie en repatriëring te bespreken, om met de Arabische landen en de internationale gemeenschap de financiële lasten voor de vluchtelingen te delen, en zelfs om herenigingen van vluchtelingen met hun families binnen het land toe te staan. Israël. Tegelijkertijd bleef Israël de integratie van vluchtelingen in de Arabische gaststaten aanmoedigen, wat de kern vormde van de missie van de UNRWA.
En dus begon de UNRWA, met een sterk internationaal mandaat en financiering, in mei 1950 met haar activiteiten. De organisatie opereerde zelfs tot 1952 in Israël, en genoot lang daarna de steun van Israël. In 1967 vroeg Israël de UNRWA om haar werk op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook voort te zetten, en sprak routinematig zijn goedkeuring uit voor zijn humanitaire missie in de Arabische gastlanden. Er was vrijwel geen Israëlisch gemopper toen UNRWA in 1996 zijn hoofdkwartier verplaatste van Wenen naar Gaza, waar toen een kwart van de Palestijnse vluchtelingen woonde.
Maar nu Israël Gaza met genocidale woede met de grond gelijk maakt, begaat de UNRWA blijkbaar de zonde door te proberen Palestijnse vluchtelingen in leven te houden. En in plaats van te werken aan het voorkomen van de misdaden van Israël in Gaza, hebben westerse regeringen, onder leiding van de regering-Biden, hun woede tegen de slachtoffers gekeerd en zich gericht op een volk wiens voortbestaan nu afhangt van internationale liefdadigheid. (UNRWA accepteert nog steeds donaties van individuen.)
Als Israël werkelijk de UNRWA wil vernietigen, is het enige alternatief ervoor te zorgen dat de Palestijnse vluchtelingen terugkeren naar hun huizen in Israël. In de woorden van historicus Ilan Pappe, “The [194] resolutie riep op tot de onvoorwaardelijke terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen. UNRWA kan alleen worden ontmanteld als die resolutie wordt gerespecteerd.”
Bron: jacobin.com
