Het verhaal achter ‘Solidariteit voor altijd’

Het iconische arbeidslied ‘Solidarity Forever’ bestaat vandaag 109 jaar. Het werd geschreven in weerwil van de onderdrukking in het begin van de 20e eeuw en ging tekeer tegen de krachten die ‘ons tot lijfeigenschap zouden dwingen’, met de blijvende raad dat ‘de unie ons sterk maakt’.

In een tijdperk waarin echte arbeidersliederen – van het soort dat in de jaren veertig door Pete Seeger werd gepopulariseerd – schaars zijn, is Rage Against the Machine de typische vertegenwoordiger van ‘protestmuziek’ geworden. Dit ondanks het feit dat ‘Sleep Now in the Fire’ inmiddels ruim twintig jaar oud is. Je zou kunnen stellen dat we al veel te laat zijn voor meer openlijk pro-vakbonds- en pro-arbeidersliederen.

In een tragisch voorbeeld van ‘hoe meer dingen veranderen, hoe meer ze hetzelfde blijven’, konden we waarschijnlijk geen bruikbaarder deuntje vinden dan een van de steunpilaren van het vakbondsliedboek Industrial Workers of the World (IWW). ‘Solidarity Forever’ resoneert nog steeds, zelfs op 109-jarige leeftijd.

De tekst van het lied, die verwijst naar de ‘onnoemelijke miljoenen’ die ‘verstoten en uitgehongerd zijn’, zou ertoe kunnen leiden dat men zou aannemen dat het lied op het hoogtepunt van de Grote Depressie werd gecomponeerd. Maar het feit dat het ongeveer vijftien jaar vóór de beurskrach van 1929 werd geschreven, onderstreept dat de onderdrukking en ontberingen waarmee de Amerikaanse arbeider werd geconfronteerd, de grenzen van de ergste algemene economische crisis waarmee het land in de twintigste eeuw werd geconfronteerd, overstegen.

De blijvende relevantie van het lied, dat de ontberingen en onderdrukking weerspiegelt waarmee miljoenen Amerikanen vandaag de dag worden geconfronteerd, onderstreept zowel de tijdloosheid als de universele boodschap ervan. Helaas herinnert het ons er ook aan dat veel van de veldslagen van meer dan een eeuw geleden nog moeten worden gewonnen.

Ralph Chaplin schreef de teksten in de loop van een aantal jaren, halverwege de jaren 1910, en voltooide ze op 15 januari 1915. Chaplin zette de teksten op de melodie van “John Brown’s Body”, een populair marslied van de Unie uit de burgeroorlog. Opvallend is dat Chaplin het lied voltooide slechts zes maanden vóór de executie van collega IWW-songwriter Joe Hill, die de term ‘pie in the sky’ had bedacht in zijn lied ‘The Preacher and the Slave’.

Chaplin begon het lied drie jaar eerder te schrijven, terwijl hij als journalist werkte over de Paint Creek-Cabin Creek Strike van 1912. De staking was een van de vele bloedige confrontaties tussen stakende arbeiders en ingehuurde misdadigers gedurende een periode van ongeveer tien jaar die bekend staat als de Mijn. Oorlogen. De Mijnoorlogen maakten op hun beurt deel uit van de bredere Kolenoorlogen, een reeks arbeidsconflicten in de steenkoolmijnbouw die teruggaat tot de jaren 1870.

In een tragisch bekend verhaal eindigde de staking, die duurde van 18 april 1912 tot en met juli 1913, in aanzienlijk geweld en lijden. Hoewel historische gegevens aan beide kanten ongeveer vijftig slachtoffers vermelden, wordt aangenomen dat nog veel meer onder de stakende mijnwerkers en hun families zijn bezweken aan ondervoeding en honger. De staking geldt als een van de meest gewelddadige arbeidsconflicten in de Amerikaanse geschiedenis, hoewel ze enigszins overschaduwd wordt door latere conflicten zoals de Slag om Blair Mountain en de Slag om Matewan (ook bekend als het Matewan-bloedbad).

De kern van het conflict was een verschil van slechts tweeënhalve cent. De mijnwerkers van de eenenveertig bij een vakbond aangesloten Paint Creek-mijnen ontvingen tweeënhalve cent minder per ton gedolven steenkool vergeleken met hun tegenhangers in Kanawha County, West Virginia. Als de mijnexploitanten met de voorwaarden hadden ingestemd, zou het ongeveer vijftien cent per mijnwerker per dag hebben gekost (wat overeenkomt met iets meer dan $ 30 in huidige dollars).

De andere eisen van de mijnwerkers waren ook allemaal heel redelijk: erkenning van hun vakbond, respect voor de rechten van werknemers op vrijheid van meningsuiting en vrijheid van vergadering, eerlijke betaling voor de steenkool die ze wonnen (met het recht om onafhankelijk de gemeten gewichten en de gebruikte weegschalen te verifiëren) en de afschaffing van regels die mijnwerkers dwingen hun loon in bedrijfswinkels uit te geven.

In plaats van akkoord te gaan met deze redelijke voorwaarden, kozen de mijnexploitanten voor geweld en huurden ze de Baldwin-Felts Detective Agency in om driehonderd gewapende bewakers te leveren die snel versterkingen met machinegeweerposten oprichtten. Als reactie hierop stuurden activisten van de Socialistische Partij de mijnwerkers duizend geweren en vijftigduizend munitie. Wederzijdse gewelddaden en sabotage werden de norm. Toen staatstroepen werden ingeschakeld om de orde te herstellen en de staat van beleg af te dwingen, ontwapenden zij de stakende mijnwerkers en voerden massa-arrestaties uit.

‘Solidarity Forever’ is ontstaan ​​in dit gewelddadige hoofdstuk van de Amerikaanse arbeidsgeschiedenis. De daaropvolgende populariteit zorgde ervoor dat Chaplin ernstige twijfels kreeg, vooral vanwege wat hij beschouwde als de coöptatie van de Amerikaanse arbeidersbeweging. Hij was vooral wantrouwend over de adoptie van het lied door de AFL-CIO, die door veel Wobblies als te conservatief werd beschouwd. Chaplin uitte zijn twijfels over zowel het lied als de beweging waaruit het voortkwam in een artikel uit 1968 voor Amerikaans Westen.

Ondanks deze bedenkingen blijven de teksten van Chaplin vandaag de dag nog steeds indrukwekkend, omdat de strijd om de werkende mensen nog niet voorbij is. De Verenigde Staten worden nog steeds gecontroleerd door de ‘hebzuchtige parasiet die ons tot lijfeigenschap wil dwingen en ons met zijn macht wil verpletteren.’ Kinderarbeid, waarvan ooit werd aangenomen dat deze door de militante arbeidersstrijd van een eeuw geleden was uitgeroeid, heeft opnieuw de kop opgestoken. De regering blijft passief en onbekommerd over het lot van de arbeidersklasse, en kwesties als gevangenisarbeid, flagrante schendingen van de rechten van werknemers en misbruik van vakbondspolitiek blijven bestaan. Dakloze kampen van werkende armen benadrukken verder dat, vanuit het gezichtspunt van een militante arbeidsactivist uit het begin van de twintigste eeuw, het Amerika van 2024 niet zo onbekend zou lijken.

Recente successen op het gebied van arbeidsorganisatie zijn onmiskenbaar inspirerend, vooral gezien de tegenstand die dergelijke inspanningen hebben ondervonden. Maar de arbeidscrisis die zo treffend wordt beschreven in ‘Solidarity Forever’ dient als een grimmige herinnering dat de strijd nog lang niet voorbij is en dat er de afgelopen veertig jaar te veel terrein verloren is gegaan.

De sleutel tot het begrijpen van de kracht die in “Solidarity Forever” wordt benadrukt – en de reden dat het nog steeds als een baken van hoop voor de toekomst dient – ​​ligt in het laatste couplet van het lied:

In onze handen is een macht geplaatst die groter is dan hun opgepotte goud
Groter dan de macht van legers, duizendvoudig vergroot
We kunnen uit de as van het oude een nieuwe wereld tot stand brengen
Want de unie maakt ons sterk

Voor Chaplin ging het niet alleen om een ​​New Deal of een Great Society, maar om een ​​arbeidersutopie. Hoe verheven het nu ook mag klinken, zo’n doel is nog steeds de moeite waard om voor te vechten.

Bron: jacobin.com