Na een bloedstollende strijd van drie jaar stemden arbeiders van schoolbusfabrikant Blue Bird in Fort Valley, Georgia, op 12 mei om lid te worden van United Steelworkers (USW) Local 697.
“Het is lang geleden dat er een productielocatie met veertienhonderd mensen is georganiseerd, laat staan georganiseerd in het Zuiden, laat staan georganiseerd met overwegend Afro-Amerikaanse arbeiders, en laat staan in de auto-industrie”, zegt Maria Somma, organisator van de USW. “Het is geen enkele belangrijke overwinning. Het is een voorbeeld van wat er mogelijk is: werknemers die zich willen organiseren en wij kunnen profiteren van een tijd en een beleid waarmee ze de weg vrij konden maken om dat te doen.” De hoge opkomst was 697 tegen 435.
In twee fabrieken en een magazijn in de buurt van Macon bouwen de arbeiders schoolbussen en een reeks speciale bussen. Blue Bird is de op een na grootste busfabrikant van het land, na Thomas Built Buses van Daimler Truck. De United Auto Workers (UAW) vertegenwoordigen werknemers in een Thomas Built-fabriek in North Carolina.
De belangrijkste kwesties in Georgië waren loon en veiligheid. Arbeiders begonnen zich te organiseren op het hoogtepunt van de pandemie in de zomer van 2020. Ze overwonnen een felle anti-vakbondscampagne in een recht op werk-staat waar slechts 4,4 procent van de arbeiders vakbondslid is. Maar Somma voegt eraan toe dat arbeiders gebruik maakten van lokale vakbondsnetwerken. “Mensen denken dat het Zuiden geen vakbond is, maar we hebben veel leden in Midden-Georgië”, zei ze.
De Steelworkers vertegenwoordigen duizenden leden in de staat – bij BASF, dat chemicaliën maakt die worden gebruikt bij de productie van plastic, wasmiddelen en papier, Anchor Glass en de papiergigant Graphic Packaging International.
Ondanks het ontvangen van stortvloed aan federaal subsidiegeld waarvoor het geacht werd neutraal te blijven, haalde Blue Bird alles uit de kast om te proberen de vakbond te verslaan.
Het bedrijf ontving $ 40 miljoen aan kortingen als onderdeel van het Clean School Bus-programma van de Environmental Protection Agency (EPA), een deel van de $ 500 miljoen die vorig jaar werd uitgedeeld om schoolbussen op diesel te vervangen door bussen met nul of lage uitstoot. De fondsen maken deel uit van de infrastructuurwet van $ 1 biljoen die in 2021 is aangenomen, inclusief $ 5 miljard aan financiering voor schone bussen tot 2026.
Deze fondsen kunnen niet worden gebruikt om vakbondsorganisatie te dwarsbomen, maar dat weerhield het bedrijf er niet van campagne te voeren tegen de vakbond. De staalarbeiders dienden zeven oneerlijke arbeidskosten in bij de National Labour Relations Board.
Onder de aanklachten wegens illegale vakbondsfraude waren onder meer het ondervragen van werknemers over hun vakbondssteun, het dreigen met sluiting van de fabriek, het vertellen van collectieve onderhandelingen aan de werknemers als een ineffectief middel om grieven op de werkplek op te lossen, en het ophangen van diavoorstellingen waarin werknemers werd verteld tegen vakbondsvorming te stemmen.
In een bepaalde flagrante stap zou het bedrijf de werknemers hebben verteld dat als ze deel uitmaakten van een succesvolle vakbondsactie bij Blue Bird, geen enkele andere werkgever ze zou aannemen. Met een hoog verlooppercentage fietsen Blue Bird-werknemers vaak door andere productiewerkgevers zoals Frito-Lay, dus de dreiging raakte een gevoelige snaar.
Het bedrijf lanceerde ook een charmeoffensief, parkeerde foodtrucks buiten de magazijnen en ontrolde spandoeken met de tekst: “We houden van onze werknemers!”
Toen de vakbondsmanoeuvres niet hielpen, begon het bedrijf verbeteringen aan te brengen door meer voorspelbare schema’s in te voeren, optionele overuren uit te delen en bedrijfshandboeken uit te geven die werknemers in al hun jaren van dienstverband nog nooit hadden gezien.
Het bedrijf beweerde zelfs een lekkend dak te hebben gerepareerd dat gevaarlijke werkomstandigheden veroorzaakte.
Het belangrijkste was dat het de beloning verhoogde. “Sommige mensen kregen een aanpassing van $ 2, die al veel geld verdienden; sommige mensen kregen acht cent,’ zei Somma. “En dus was er geen rijm of reden voor de aanpassingen die iemand kon zien.”
Pro-vakbondsbepalingen zijn toegevoegd aan federale fondsen in het infrastructuurpakket, evenals de investering van $ 280 miljard in de halfgeleiderindustrie en $ 370 miljard om klimaatverandering tegen te gaan in de Inflation Reduction Act. Deze omvatten vereisten om vakbondslonen te betalen voor de bouw van faciliteiten voor schone energie en een verbod op het gebruik van fondsen om campagne te voeren tegen vakbonden.
Vorige maand stelde de EPA haar meest ambitieuze nieuwe regelgeving tot nu toe voor om de vervuiling door voertuigen terug te dringen door tegen 2032 tweederde van de nieuwe auto’s en vrachtwagens die in de Verenigde Staten worden verkocht volledig elektrisch te maken. Zware beroepsvoertuigen zoals schoolbussen hebben hun eigen normen , gericht op het halveren van de uitstoot in 2032.
Uitlaatemissies van voertuigen op de weg zijn de grootste bron van broeikasgassen. De Verenigde Staten zijn na China het meest vervuilende land. Schoolbussen op diesel kunnen meer dan veertig giftige luchtverontreinigingen uitstoten, die astma en andere ademhalingsproblemen veroorzaken.
Maar de vangrails van de overheid in het Clean School Bus-programma zijn relatief zwak. De EPA heeft ontvangers van federale subsidies voor schone bussen bijvoorbeeld gevraagd om de voordelen bekend te maken die zij hun werknemers bieden, waaronder ziektekostenverzekering, betaald verlof en pensioen, hoewel het vrijgeven van deze informatie niet verplicht is.
Toch zei Somma dat arbeiders in staat waren om de vakbonden van het bedrijf in de schijnwerpers te zetten en het te beschuldigen van het gebruik van overheidsgeld om te voorkomen dat arbeiders hun recht uitoefenen om een vakbond op te richten. “Dit was een campagne die werd opgebouwd door één-op-één-gesprekken en door standaard organisatietactieken”, zei ze.
Waar het federale beleid rekening mee hield, was dat ooit arbeiders zich hadden aangemeld voor een vakbondsverkiezing. “Dit is een werkgever die werknemers zou hebben ontslagen”, zei Somma. “En dus terwijl ze de wet overtreden, stelde dit beleid ons in staat om de vakbond van de werkgevers te kalmeren.”
De organiserende vonk dateerde van vóór dat alles.
Jontae Lockett, een tienjarige veteraan bij Blue Bird, herinnert zich de oorsprong van de campagne toen het coronavirus het land teisterde. “We moesten ons op het werk melden alsof er niets aan de hand was”, zei hij, en het bedrijf volgde de richtlijnen voor sociale afstand niet: “We werkten boven op elkaar.”
De productie-eisen waren onophoudelijk – zonder risicobetaling, een ander pijnpunt – en vertraagden slechts een week lang vanwege problemen in de toeleveringsketen die de levering van onderdelen vertraagden.
Maar de veiligheidskwesties gaan verder dan COVID. Op sommige dagen gutst de regen door het dak. Het bedrijf heeft zogenaamd reparaties uitgevoerd, maar het probleem blijft bestaan. “Het water komt terecht op elektriciteitskasten en stopcontacten, computers en ventilatoren”, zegt Lockett, en hij maakt zich zorgen over elektrocutie in het klotsende water.
Omdat Lockett en zijn collega Patrick Watkins hun behandeling tijdens de pandemie en het gebrek aan respect en vriendjespolitiek beu waren, begonnen Lockett en zijn collega Patrick Watkins na te denken over het opzetten van een vakbond.
‘Je ziet supervisors met een volwassen man praten alsof hij een kind is,’ zei Lockett.
Ze begonnen wekelijkse commissievergaderingen te houden in kerken, parken en de plaatselijke bibliotheek, en stapten uiteindelijk over op Zoom. Het aantal deelnemers groeide van een handjevol naar twee dozijn.
Mensen van verschillende productielijnen kwamen samen om meer te weten te komen over de campagne. Ze verspreidden vakliteratuur en informatie naar de twee fabrieken en een magazijn in het complex. Arbeiders hoorden ook van staalarbeiders van vakbondsfabrieken in andere staten die hun tegenhangers in Georgië kwamen steunen.
In een reeks video’s die op YouTube werden geplaatst, interviewde Steelworkers-organisator Alex Perkins voormalige Blue Bird-arbeiders die het bedrijf hadden verlaten en banen in de productie van vakbonden hadden overgenomen. Ze spraken over het verschil dat een vakbond maakt.
In een korte video interviewt Perkins een voormalige Blue Bird-medewerker, Quenterrious Booze, een USW-lid bij de papierfabrikant Graphic Packaging, die lid is van een vakbond. Hij zegt dat de vakbondsbaan beter is: het loon is veel hoger en het werk is niet zo zwaar.
De video’s weerlegden de tactieken om de vakbonden van het bedrijf kapot te maken.
Een lange lijst met problemen zette Blue Bird-werknemers ertoe aan zich bij een vakbond aan te sluiten. Een daarvan is een gehaat aanwezigheidspuntensysteem, waarbij je een half punt krijgt als je te laat komt; zes verzamelde punten op enig moment resulteert in een beëindiging. Het bedrijf zegt dat punten maandelijks wegvallen als er geen afwezigheden of te laat komen zijn, maar werknemers zeggen dat supervisors buitensporige machtsniveaus hebben en het beleid selectief toepassen.
Schamele vakantietijd is een ander pijnpunt. Werknemers verdienen twee vakantiedagen na vijf jaar bij het bedrijf te hebben gewerkt en een week vrij na acht jaar.
Zelfs deze voordelen zijn onderhevig aan de grillen van toezichthouders. Lockett zei dat vriendjespolitiek hoogtij viert, van wie wordt aangenomen tot wie hun verlofaanvragen goedkeurt.
Nog een klacht: onvoorspelbare schema’s. Lange dagen aan de lopende band kunnen in de zinderende zomer meer dan tien of twaalf uur duren om te voldoen aan een productiequotum van achtendertig bussen per dag.
Aan het einde van een dienst, zeiden arbeiders, zou een supervisor ze langer aan de lijn houden totdat het productiequotum was bereikt – of hen vertellen dat ze de volgende ochtend twee uur eerder moesten komen, waardoor het moeilijk werd om kinderen klaar te maken voor school of zorg voor een balans tussen werk en privéleven.
Nog een gedeelde klacht: ongelijke beloning.
Het uurloon varieert van $ 13 voor degenen die net beginnen tot $ 25 voor degenen met vele jaren bij het bedrijf – maar uiteindelijk is er geen standaardisatie, waardoor de beloning wordt overgelaten aan het oordeel van supervisors. Met een decennium later bevindt Lockett zich aan de bovenkant van dat bereik. Maar hij vindt het systeem oneerlijk, in navolging van Teamsters en autowerkers die zeggen dat lagere lonen en secundaire arbeidsvoorwaarden voor nieuwere medewerkers de solidariteit ondermijnen.
“We bouwen deze bussen met de hand”, zei Lockett. “Niemand zou $ 13 per uur moeten verdienen.”
Bron: jacobin.com