Het stewardess van American Airlines stemde eind augustus met 99,47 procent voor staking, met een opkomst van 93 procent.
De 26.000 leden tellende vakbond, de Association of Professional Flight Attendants, voert sinds 2019 onderhandelingen – en de leden hebben sindsdien geen loonsverhogingen meer gezien. Onderbezetting en planning zijn ook grote problemen. American, gevestigd in Dallas, is qua passagiers de grootste luchtvaartmaatschappij ter wereld.
In sommige gevallen, zei Laura Bries, stewardess uit Miami, “wilden leden gisteren staken”, maar omdat luchtvaartmaatschappijen onder de Railway Labour Act vallen, moeten ze nog een aantal stappen ondernemen voordat ze kunnen staken. De vakbond sloeg voor het laatst toe in 1993.
Ik vroeg drie stewardessen die bij de campagne betrokken waren hoe zij aan zo’n indrukwekkende stakingsstem kwamen. Naast Bries sprak ik met Alyssa Kovacs, gevestigd in Chicago, en Evelyn Konen, met negen jaar ervaring, gevestigd in Los Angeles. Het zijn ambassadeurs van het Contract Action Team (CAT), die in hun vrije tijd door de luchthaventerminals lopen in felrode Union T-shirts en praten met elke stewardess van American Airlines die ze tegenkomen.
Een groep van zes tot zeven begon de CATs twee jaar geleden, zei Konen, maar ze zijn uitgegroeid tot zestig tot zeventig ‘superbetrokken’ mensen. Haar eerste stap was het samenstellen van een e-maillijst van leden uit LA, en het langzaam opbouwen van sociale media. Leden die niet op sociale media zitten, zouden anderen op de hoogte houden.
Nadat ze een gemeentehuisvergadering hadden gehouden over planning, kwam een lid uit LA naar Konen toe en zei dat ze meer wilde doen. Omdat hij nieuw was, zei Konen: “Weet je het zeker?!” Maar dat lid bleek in de toekomst haar organiserende maatje te zijn. ‘Zoek de mensen die vragen wat ze nog meer kunnen doen’, adviseerde ze.
De CAT’s waren lang vóór de verkiezingen actief in terminals. “Ik denk dat dit mensen echt heeft geholpen [know] waar moet ik heen, bij wie moet ik terecht voor informatie”, aldus Bries. Weken voordat de stemming begon, stuurde de vakbond alle leden een stemboekje met toestemming voor staking, waarin werd uitgelegd hoe ze moesten stemmen en waar de onderhandelingen stonden in het omslachtige proces van de Spoorwegarbeidswet.
Tegen de tijd dat de stemming in augustus begon, waren de CAT’s uitgegroeid tot vier tot zes stewardessen op elke basisluchthaven, en met extra vrijwilligers konden ze tijdens de stemming die een maand duurde tot twaalf uur per dag besteden. In een poging om elk lid te bereiken, meldden stewardessen zich van tevoren aan om hele dagen te werken, of zelfs voor slechts een uur. American heeft tien basisluchthavens, waaronder Phoenix, Charlotte, DC, Boston en LaGuardia in New York.
De eerste week was de meest intense, zei Konen, omdat ze niet wisten hoe het management zou reageren of hoe de leden zouden reageren. Maar het was heel positief. De vakbond maakte rode ‘WAR’-spelden, wat staat voor ‘We Are Ready’.
“In het begin waren er mensen die ons achtervolgden: ‘Ik wil mijn pincode!’” zei Kovacs. “Ik ben nog nooit zo populair geweest.”
“Je moest een ambassadeur zoeken om je pin te krijgen”, aldus Bries, “zodat de betrokkenheid en interactie bevorderd werd.” Toen ze anderen de speldjes zag dragen, ontstond er vraag naar de speldjes en promootte ze mensen die wilden stemmen, zei ze. Ze deelden ook sleutelkoorden en tassenlabels uit.
De stakingsstemming vond elektronisch plaats via een weblink, dus u hoefde alleen maar uw lidmaatschap te verifiëren. Het was echter nog steeds nuttig voor ambassadeurs om mensen te helpen bij het stemmen. “We hadden een aantal mensen die slecht geïnformeerd waren over de geschiktheid”, zei Kovacs. En sommigen hadden problemen met wachtwoorden of andere hoepels. “Vroeger hadden die mensen misschien niet gestemd omdat ze de hulp niet konden krijgen”, zegt Bries.
In de terminal ‘zou je veel mensen krijgen [saying], ‘Oh, ik heb geen tijd, ik ren naar een vlucht’”, zei Kovacs. Maar de CAT-teams waren mobiel. “Ik zal met je meelopen, hier is mijn iPad, laten we dit doen.” Een telefoonbank vulde de persoonlijke contacten aan.
De afgelopen week “voelde het alsof iedereen het zo beu was om ons in onze rode T-shirts te zien”, zei Konen. “We renden letterlijk achter ze aan.”
Het kostte moeite om de leden met elkaar in contact te brengen. “Vanwege de aard van het werk zijn we doorgaans erg gescheiden. Je werkt alleen met een ploeg van drie tot zeven andere mensen tegelijk”, aldus Kovacs. Maar grote groepen hebben elkaar persoonlijk kunnen ontmoeten op de zes piketten die de vakbond gelijktijdig heeft gehouden op alle Amerikaanse basisluchthavens.
In LA had een piket een volledige fanfare, en andere vakbonden hebben zich aangesloten, waaronder degenen die andere werknemers in de luchtvaartindustrie vertegenwoordigen – servicemedewerkers, transportarbeiders, de piloten – maar ook SAG-AFTRA, de Writers Guild en de United Auto Workers . Het volgende systeembrede piket is op 16 november.
De vernieuwde website van de vakbond geeft details van de onderhandelingen weer en toont de standpunten van beide partijen. Leden “kunnen zien wat er aan de hand is en hoeven niet te wachten tot er over een voorlopig akkoord wordt gestemd”, aldus Bries. Konen zei dat de onderhandelingen van 2014 ondoorzichtig waren geweest. CAT-ambassadeurs worden regelmatig geïnformeerd over de ontwikkelingen en krijgen de kans om vragen te stellen, zodat ze met vertrouwen vragen van leden kunnen beantwoorden.
“Het is één ding om de informatie naar buiten te brengen in naam van transparantie, maar het is iets anders om je leden betrokken, geïnformeerd en nieuwsgierig te houden”, aldus Kovacs. “Dat doen we met sociale media, met onze fysieke aanwezigheid op luchthavens, en dan ook nog eens een gevoel van openheid behouden, door mijn telefoonnummer door te geven, zodat mensen weten: dit is naar wie ik toe ga als ik deze vragen heb.”
In 2016 gooiden de leden een nietsdoende vakbondsadministratie omver, maar toch, zei Konen, “zijn er jaren en jaren van negatief denken onder de leden als gevolg van de ervaring van eerder slecht leiderschap. Haar advies? “Laat je niet neerhalen door de haters.”
Bovendien zei Kovacs: “Er is een beetje ongeduld, omdat we het hebben gedaan [negotiations] voor een poosje. Dit is onze tijd. Wij moeten standvastig blijven.
“Ik denk dat dit een van de eerste keren is dat onze vakbond zo aanwezig is op onze werkvloer, dus dat sprak boekdelen voor onze leden: we zijn hier om te luisteren en te helpen. En mensen hadden hele goede vragen. We hebben heel veel goede gesprekken gehad.”
Bron: jacobin.com
