- Interview door
Israël heeft Palestina van vóór 1948 afgeschilderd als een lege, uitgedroogde woestijn, en heeft gesuggereerd dat na de oprichting van de staat Israël die uitgedroogde woestijn een bloeiende oase werd. Voor Israël en zijn aanhangers is wat deze oase omringt een angstaanjagend, gedegradeerd en dor Midden-Oosten dat wegzinkt in primitiviteit en achterlijkheid. Het groene imago van Israël, dat contrasteert met het woeste en ondemocratische Midden-Oosten, heeft een centrale rol gespeeld in zijn inspanningen om zijn kolonisten-koloniale en apartheidsstructuur groen te wassen. Israël gebruikt zijn expertise op het gebied van de landbouwindustrie, bebossing, wateroplossingen en hernieuwbare energietechnologie als onderdeel van zijn ‘greenwashing’-inspanningen en mondiale verhalen.
De bewering van de ecologische superioriteit van Israël ten opzichte van de rest van het Midden-Oosten (en Noord-Afrika) werd versterkt nadat het land in 2020 de Abraham-akkoorden ondertekende met de Verenigde Arabische Emiraten (VAE), Bahrein, Marokko en Soedan. een door de VS bemiddelde normalisatieovereenkomst die ook tot doel heeft de (reeds bestaande) normaliserende betrekkingen te versterken met andere Arabische landen die officieel geen deel uitmaken van de overeenkomst, inclusief de landen die hun al lang bestaande betrekkingen met Israël nog niet hebben geformaliseerd, zoals Saoedi-Arabië en Oman, en degenen die dat wel hebben gedaan, zoals Egypte en Jordanië. De coalitie van deze Arabische staten, gevormd onder de paraplu van de Abraham-akkoorden, heeft beloofd hun samenwerking met Israël te zullen intensiveren op het gebied van onder meer veiligheid, economie, gezondheid, cultuur en milieu. In het kader van het akkoord hebben Israël en deze normaliserende Arabische staten de afgelopen twee jaar een aantal Memorandums of Understanding (MoU’s) ondertekend om gezamenlijk milieuprojecten op het gebied van hernieuwbare energie, de landbouwindustrie en water uit te voeren.
Het Palestijnse Nationale Comité voor Boycot, Desinvestering en Sancties (BNC), dat zich inzet om een einde te maken aan de internationale medeplichtigheid aan de Israëlische onderdrukking, definieert normalisering als ‘deelname aan welk project, initiatief of activiteit dan ook, lokaal of internationaal, dat (op hetzelfde platform) mensen samenbrengt. Palestijnen (en/of Arabieren) en Israëliërs (individuen en instellingen).”
De BNC legt uit dat ruimten van normalisatie niet voldoen aan de voorwaarden die de BNC heeft gesteld met betrekking tot het Palestijnse recht op zelfbeschikking, de ontmanteling van Israëls drielaagse systeem van onderdrukking (kolonistenkolonialisme, apartheid en militaire bezetting) en het recht van Palestijnse vluchtelingen. om terug te keren naar hun huizen, zoals vastgelegd in Resolutie 194 van de Verenigde Naties. Israël gebruikt normalisatie om het kolonialisme van de apartheidskolonisten te naturaliseren. In deze geest merkt de Palestijnse denktank Al-Shabaka op dat zogenaamde milieuvriendelijke samenwerkingsprojecten tussen Israël en de Arabische staten een vorm van eco-normalisatie zijn. Eco-normalisatie is het gebruik van ‘milieubewustzijn’ om de Israëlische onderdrukking en de daaruit voortvloeiende milieu-onrechtvaardigheden in de Arabische regio en daarbuiten te greenwashen en te normaliseren.
Bron: jacobin.com
