In heel Melbourne liepen op 18 april bijna 400 middelbare scholieren en universiteitsstudenten de klas uit naar Gaza. Het is de vijfde keer in zes maanden dat we dit doen, omdat we vastbesloten zijn jonge mensen bij de beweging te blijven betrekken totdat Palestina vrij is.
We kwamen bijeen in de Staatsbibliotheek en hielden toespraken van middelbare scholieren, universiteitsstudenten en een leraar. De media en de politie vroegen ons welke route we namen. We gaven geen antwoord, deels omdat we het niet echt wisten. Het enige wat we wisten was dat we vastbesloten waren een belangrijk openbaar gebouw te bezetten. Toen het tijd was om te marcheren, vertrokken we naar het centraal station van Melbourne. Eén van de marshals bedacht een zin voor onze tactiek: het ‘opendeurbeleid’. Je ziet een open deur, je stormt naar binnen en leidt de rest van de mars met je mee.
Bij het vorige protest hadden de autoriteiten bijna elke grote deur van Melbourne Central gesloten en politielijnen voor de anderen ingesteld. Op 18 april waren we bereid om te proberen de politielinies te doorbreken, zoals we eerder hadden gedaan. De politie vormde een rij voor de mars, maar wij renden er omheen en zwermden Melbourne Central binnen.
Terwijl we “Vrij, vrij Palestina!” scandeerden, veranderden we de permanente winkeldisplays in ons tijdelijke podium, met een sit-in eromheen. We stonden op tafels – en middelbare scholieren en universiteitsstudenten hielden geïmproviseerde toespraken. Bewakers zeiden dat we moesten gaan liggen. Alsof we dat ooit zouden doen! Een tien meter lang spandoek ontvouwde zich met de tekst ‘Beëindig de genocide’, terwijl de lucht zich vulde met confetti-achtige folders die vanaf de balkons naar beneden fladderden.
Veel van de deelnemers aan de staking waren nog nooit eerder bij een protest geweest. Maar je zou het nooit hebben geweten, omdat iedereen, denk ik, de sfeer kon waarderen. Wij waren daar omdat we willen dat iedereen weet dat onze regering bloed aan de handen heeft. Wij wilden een moreel en politiek standpunt innemen tegen de genocide in Gaza. Dat betekende ophef veroorzaken en de boel ontwrichten.
Honderden mensen keken toe en of ze het nu met ons eens waren of niet, wij hadden hun aandacht. Tijdens de toespraken werd er volop gejuicht. Al snel waren we daar weg. We gingen toen op de tramsporen zitten van misschien wel een van de drukste delen van de stad. Ons laatste gezang, dat we bij de eerste aanval bedachten, was simpel: “We zullen vechten totdat we winnen!”
Die avond waren we overal in het nieuws. Channel 7 en Channel 9 publiceerden allebei verhalen met beelden van de protesten. Shane Patton, hoofdcommissaris van de Victoriaanse politie, betreurde de dramatische stijging van het aantal protesten tijdens de genocide. Hij veroordeelde ons wegens “het verspillen van politiemiddelen”, en hij riep op tot de invoering van anti-protestwetten.
We hebben de politie nooit gevraagd om bij de stakingen aanwezig te zijn, en we zouden veel liever hebben dat ze niet zouden komen. Wij dragen geen wapens en vallen geen mensen aan. En we gaan uiteen als we ons punt hebben gemaakt. De aanwezigheid van de politie is totaal onnodig. Dus in zekere zin zijn we het er allemaal over eens: de middelen van de politie Zijn een totale verspilling.
We schreven een open brief waarin we ons verzetten tegen Pattons voorgestelde anti-protestwetgeving en beloofden alle ingevoerde wetten te zullen trotseren. Op het moment van schrijven hebben ruim duizend mensen de brief ondertekend.
Als studenten worden we vaak niet serieus genomen of behandeld als politieke mensen. Middelbare scholieren mogen niet eens stemmen. We krijgen dus niet veel te zeggen over wat er in de wereld gebeurt, wie de verkiezingen wint, wie het land controleert. En zelfs als we zouden kunnen stemmen, kunnen we niet voor een vrij Palestina stemmen en het werkelijkheid maken: we moeten ervoor vechten.
De stakingen zijn voor ons een kans om een stem te hebben. En hoe meer mensen samenkomen, hoe luider onze stemmen zullen zijn.
Wij willen dat de Australische regering en al onze universiteiten de banden met Israël verbreken. We willen niet alleen een staakt-het-vuren; wij willen een einde aan de Israëlische bezetting van Palestina en het recht voor de hele Palestijnse diaspora om naar hun huizen terug te keren.
Tot nu toe hebben we de aandacht getrokken van de minister van onderwijs, de premier en elk mainstream mediaplatform. Belangrijker nog is dat we honderdduizenden mensen hebben laten zien dat veel jonge mensen zich verzetten tegen wat Israël doet. Wij hebben geholpen te laten zien hoe breed de steunbasis voor Palestina is. We hebben Gaza in het nieuws gehouden en andere delen van de beweging geïnspireerd om te blijven protesteren.
Net als generaties vóór ons houden wij, over de hele wereld, de strijd voor een wereld zonder oorlog levend.
Ivy Bertram is een studente uit jaar 12 en organisator van Students for Palestine.
Bron: redflag.org.au
