Er zijn veel meldingen van grote kassa-inkomsten en publiek dat waarderende, verbijsterde, wat-de-he-he-is-dit-ik-hou-het-opmerkingen roept tijdens vertoningen van Cocaïne Beer. Dan barsten ze aan het einde los in een uitbundig applaus en volgen het allemaal op met enthousiaste posts online. Dat laat alleen maar zien hoeveel geluk sommige films hebben. Ze verschijnen op de juiste plaats en tijd, raken mensen op het perfecte reflexpunt zodat ze alleen maar hoeven uit te roepen: “Cocaïne Beer!” om anderen uitbundig aan het lachen te maken als reactie.
Cocaïne Beer is ook dat zeldzame excentrieke, originele verhaal dat op bescheiden schaal is geproduceerd, niet een of andere grote Marvel-film of Oscar-aasfilm, die in de bioscoop wordt uitgebracht en de verwachtingen van succes overtreft. Jezus Revolutie, dat deze week in première ging en het ook beter doet dan voorspeld, is een ander voorbeeld. Films als deze zorgen voor een ongrijpbare sprankeling van hoop onder degenen die kijken naar Hollywood-films die uit de chaos van de COVID-19-pandemie tevoorschijn komen – terwijl ze nu worden geconfronteerd met een naderende staking van de Writers Guild of America. Zal de industrie doorgaan met het verdubbelen van haar Marvel-of-bust-strategie, of zal ze misschien meer en beter gaan produceren Cocaïne Beer-stijl releases?
In die zin ben ik Team Cocaïne Beernatuurlijk, ondanks al het succes bij publiek en critici, Cocaïne Beer – beschouwd als een film in plaats van een industriefenomeen – is behoorlijk zwak. Het zit boordevol gruwelijke berenverscheuringen, maar op de een of andere manier is het niet eng, misschien vanwege de zeer slecht gedigitaliseerde beer. En het is slechts af en toe grappig, zelfs als het lijkt alsof de ontbrekende oneliners zichzelf zouden hebben geschreven. Het is een van die films die echt een vol, enthousiast, vocaal publiek nodig heeft om het beter te laten lijken dan het is, en ik wou dat ik er deel van uitmaakte toen ik ernaar keek.
Ik heb willen zien Cocaïne Beer sinds ik voor het eerst de gedenkwaardige trailer zag, die alle pittige timing en wilde slapstick heeft waarvan ik hoopte dat ze de hele film zouden kenmerken. Het gestoorde concept raakt een culturele snaar – zelfs de titel klopt, als je zo gek wordt gemaakt door onze multi-decennium apocalyps in Amerikaanse stijl dat je het terug wilt zien in een alles-slecht-kan-gebeuren zwarte strip formulier.
Gewoon personages in de film herhaaldelijk laten schreeuwen: ‘De beer deed cocaïne!” lijkt voldoende om mensen te plezieren.
Het is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een zwarte beer in Tennessee die wie weet hoeveel cocaïne binnenkreeg, een deel van een lading die uit een vliegtuig werd gegooid tijdens een ongeluk met de aflevering van medicijnen in 1985. Drugssmokkelaar Andrew C. Thornton II stierf in een mislukte poging om uit het vliegtuig te parachutespringen terwijl hij zevenenzeventig pond coke om zijn middel droeg, zoals de film documenteert, met korrelige oude tv-beelden van een jonge Tom Brokaw die verslag doet van het bizarre nieuws van de ontdekking van Thorntons lichaam.
De beer stierf natuurlijk ook bijna onmiddellijk aan een enorme overdosis en werd een lokale legende, bijgenaamd “Pablo Eskobear”, naar de drugsbaron. Hij is nu volgepropt en te zien in een winkelcentrum in Kentucky.
De film, geschreven door Jimmy Warden en geregisseerd door Elizabeth Banks, laat het trieste lot van de echte zwarte beer zien, zodat het dier in de film kan voortleven als een cokeduivel ter grootte van een grizzlybeer die de lokale bevolking terroriseert. De film, opgenomen in Ierland, dat het platteland van Georgia vervangt, bevat een geweldige cast die hard werkt om een over het algemeen plat script nieuw leven in te blazen, waaronder Keri Russell, Alden Ehrenreich, Ray Liotta, O’Shea Jackson Jr, Matthew Rhys, Isiah Whitlock Jr, Margo Martindale, Jesse Tyler Ferguson en Scott Seiss, ook bekend als “Angry Retail Guy” van virale video-faam.
Seiss, die een grote online aanhang heeft, geeft een van de opvallende uitvoeringen in de film vanwege zijn uitstekende komische timing in de kleine rol van een EMT die de confrontatie aangaat met de door drugs gek geworden beer. Martindale heeft een aardige aanwezigheid als parkwachter met een oogje op de lokale natuurexpert (Ferguson), wiens expertise hem in zo’n onwaarschijnlijke noodsituatie niet helpt. Gedeeltelijk omdat hij een beter geschreven karakter heeft dan de meeste, Ehrenreich (Heil Caesar!, Solo: een Star Wars-verhaal) is geweldig als Eddie, de zoon van de lokale drugskoerier Syd (Liotta). Eddie, die onlangs weduwe is geworden, verkeert in zo’n staat van rouw dat hij nauwelijks een zin kan afmaken zonder te huilen. Hij heeft een tatoeage op zijn borst gekregen ter ere van zijn overleden vrouw, Joan, alleen was het verkeerd gespeld als ‘JOHN’. Maar hij moet een week wachten tot de tatoeage is genezen voordat de letters kunnen worden gerepareerd, “wat betekent nog zeven dagen John!”, Snikt hij.
Het helpt om zo’n talent te hebben voor het bezorgen van lijnen – je kunt van alles grappig maken, zoals wanneer Eddie van Ehrenreich wordt gevraagd door zijn vriend en Syd’s fixer, Daveed (Jackson Jr), of de penne-pasta die hij eet gewoon is of saus bevat. . Eddie barst in tranen uit: “Plain!”, alsof de sausloosheid van zijn pasta zijn tragedie echt ondraaglijk maakt.
Ehrenreich is al een aantal jaren een acteur om naar te kijken, maar vooral sinds zijn spectaculaire komische rol in de film van de gebroeders Coen uit 2016. Heil Caesar!. Daarin speelt hij de laconieke cowboyster Hobie Doyle uit de jaren 50, die plotseling misplaatst is als een lichte komiek in smoking in een high-society farce genaamd Vrolijk dansen we. Hobie maakt zijn snobistische, ascot-dragende Britse regisseur Laurence Laurentz (Ralph Fiennes) gek terwijl hij probeert, in mislukte opname na mislukte opname, de tongbrekende regel “Would that it were so simple” te brengen.
Hij is er nog steeds een om naar te kijken. Laat iemand deze man een goede hoofdrol geven!
Maar een aantal van de andere acteurs in het ensemble zijn dronken, waaronder de zeer getalenteerde Keri Russell, die belast is met de niet-grappige rol van de goede moeder, die schattige, bedreigde kinderen beschermt. Ze vertegenwoordigt de loodzware morele ballast die aan de film is gehecht, die toewijding aan het gezin en heldhaftigheid tijdens een crisis bevestigt en degenen die overtreden straft. Zelfs “Cokey the Cocaine Bear” moet aan het einde haar bonafide bewijzen door haar schattige, maar cocaïneverslaafde babybeertjes te verdedigen en vervolgens te stoeien.
In een van zijn laatste filmrollen speelt Ray Liotta de belangrijkste overtreder van de filmcode, en hoewel het een goede gelegenheid voor hem was om zijn eigen geschiedenis van gedenkwaardige gangster- en slechterikrollen te parodiëren, heeft hij weinig komische zaken gekregen. Het lijkt erop dat Liotta achter de schermen zelf probeerde dit probleem op te lossen doordat hij de meeste van zijn scènes recht moest spelen, aldus acteur-regisseur Banks: “Hij vroeg om meer grappen toen hij het script las, wat ik geweldig vond. . . . Hij had zoiets van: ‘Iedereen lijkt grappige regels te hebben, ik moet eigenzinniger zijn in deze film.’”
Toch lijkt het erop dat Liotta het naar zijn zin had en echt in de filmervaring van Cocaïne Beer. En zijn tijd in Ierland was belangrijk voor hem:
“Hij wikkelde zijn laatste scène in, en hij zat onder het bloed en ingewanden – en toen hield hij deze prachtige toespraak [to the cast and crew]’, vertelde Banks Esquire. “Hij zei: ‘Ik ben geadopteerd. Mijn achternaam is Liotta, en vanwege mijn carrière gaat iedereen ervan uit dat ik Italiaans ben, maar ik kwam er onlangs achter dat ik eigenlijk voornamelijk Iers ben. . . . Dus deze reis is zo speciaal voor mij geweest omdat ik de band die ik eigenlijk had met deze plek en met het Ierse volk niet begreep. En iedereen is zo aardig geweest.’”
Als om geen andere reden dan dat, zouden we dankbaar moeten zijn Cocaïne Beer. Het hielp Ray Liotta gelukkig te maken.
Bovendien was het interessant om te zien hoe groot de reactie van het publiek is op een overwegend middelmatige zwarte komedie. Er is duidelijk een echt verlangen naar wilde, donkere, gruwelijke, off-the-chain-lachen die onze hulpeloze reactie op terreur vertegenwoordigen waar sommige ambitieuzere filmmakers aan zouden kunnen meedoen. Terwijl we wachten om geraakt te worden door onze volgende bron van real-life horror – zal het een waanzinnige storm zijn of een andere aan klimaatverandering gerelateerde natuurramp? Een nieuwe, nog dodelijkere COVID-variant? Weer een treinongeluk waarbij dodelijke gifstoffen vrijkomen, of een ander instortend onderdeel van onze infrastructuur dat hele regio’s in gevaar brengt? Of misschien storten we ons eindelijk in de langverwachte Derde Wereldoorlog – de tijd voor dit soort films zal nooit rijper zijn dan nu.
Bron: jacobin.com
