Begin oktober was senator Elena Parent uit Georgië co-auteur van een opiniestuk voor de 74 ze smeekte haar mede-democraten om hun vroegere steun voor handvestscholen in herinnering te brengen. Parent waarschuwt dat de oneerlijkheid van deze programma’s “niet betekent dat de Democraten de discussie over schoolkeuze moeten opgeven.” Integendeel, zo betoogt ze, moeten ze hun eigen energie nieuw leven inblazen liberaal visie op schoolkeuze, gericht op het bieden van kansen aan achtergestelde bevolkingsgroepen.
Tien jaar geleden was het gemakkelijker om dit soort pro-burgerrechten, liberale verdediging van handvestscholen te maken (zij het negeren van het verzamelde bewijsmateriaal over wie wordt geschaad door charterisering en de daarmee gepaard gaande opheffing en sluiting van buurtscholen). Tegenwoordig is het echter overweldigend duidelijk dat handvesten, net als andere vormen van schoolprivatisering, tot de belangrijkste instrumenten van rechts behoren om een besliste ontwikkeling te bevorderen. onliberaal visie op het vrijemarktfundamentalisme en het christelijk nationalisme. En recente uitspraken van ons geradicaliseerde Hooggerechtshof hebben gesuggereerd dat charter-scholen juridisch gezien misschien niet zoveel verschillen van door vouchers ondersteunde particuliere scholen.
Een van de meest in het oog springende voorbeelden hiervan is St. Isidorus van Sevilla, een virtuele katholieke school in Oklahoma die, als deze zoals gepland in 2024 wordt geopend, de eerste door een kerk gerunde charter van het land zal zijn. Het aartsbisdom Oklahoma City is van plan deze door de overheid gefinancierde school voor de hele staat te gebruiken ‘als een echt instrument van de Kerk, een plaats voor echte en specifieke pastorale bediening’, compleet met religieus gemotiveerde discriminatie van beschermde groepen kinderen. Het is nog maar één voorbeeld van hoe privatisering een vruchtbare voedingsbodem vormt voor de desecularisatie van Amerikaanse scholen – en de erosie van de rechten van studenten.
Weken voordat het Hooggerechtshof de religieuze vrije uitoefening boven de Establishment Clause verhief door te oordelen dat het stadsonderwijsprogramma van Maine particuliere scholen er niet van kon weerhouden belastinggeld aan religieuze doeleinden te besteden, deed advocaat en vooraanstaand onderwijsbeleidswetenschapper Kevin Welner een voorspelling: een dergelijke uitkomst Carson tegen Makinzo betoogde hij, zou fungeren als een uitnodiging voor door de kerk gerunde charterscholen.
En ja hoor, de virtuele charterraad van Oklahoma (met twee nieuwe rechtse aangestelden) stemde in juni voor het verlenen van een charter voor de St. Isidore of Seville Catholic Virtual School (SISCVS), die zal worden beheerd door het aartsbisdom Oklahoma City en het bisdom Tulsa. . Deze maand keurde het bestuur het contract van de school goed, waardoor het een stap dichter bij het bevorderen van de “evangelisatiemissie van de Kerk” komt, op kosten van de belastingbetalers in Oklahoma. Maar de voorzitter van het bestuur weigert momenteel het contract te ondertekenen, wat de hoge mate van onenigheid rond SISCVS binnen de conservatieve Bible Belt-staat aantoont.
Een religieuze charterschool stuit op zowel de Oklahoma Constitution als de Oklahoma Charter Schools Act – om nog maar te zwijgen van de belofte van de Amerikaanse grondwet van scheiding tussen kerk en staat. Terwijl de Republikeinse gouverneur van Oklahoma, Kevin Stitt, een van de meest fervente cheerleaders van de school was (samen met de vorige procureur-generaal van de staat), heeft de huidige procureur-generaal Gentner Drummond – ook een Republikein – zich fel gekant tegen SISCVS en beweert dat “christelijk nationalisme de beweging is die zuurstof aan deze poging om de Establishment Clause te ontkrachten.”
In de SISCVS-charteraanvraag stelt het aartsbisdom Oklahoma City dat de school “zal opereren in harmonie met het geloof en de moraal, inclusief de seksuele moraal, zoals onderwezen en begrepen door het leergezag van de katholieke kerk.” Onderricht zal ouders helpen bij het ‘vormen en opvoeden’ van kinderen die onder andere geloven ‘dat God de mannelijke en vrouwelijke personen heeft geschapen’, en dat als we ‘Gods uitnodiging afwijzen’, we ‘in de hel zullen eindigen’.
In antwoord op de beschuldiging van Drummond dat de school van plan lijkt de Civil Rights Act van 1964 te schenden, benadrukt het aartsbisdom dat het “zich wil inzetten voor een schoolomgeving die vrij is van onrechtmatig discriminatie, intimidatie en vergelding” (nadruk toegevoegd). Maar aangemoedigd door uitspraken van het Hooggerechtshof die antidiscriminatiewetten ondergeschikt maken aan de vrije uitoefening van religie, suggereren zij dat deze praktijken wettig zijn als ze door het geloof worden vereist.
In juli hebben een onpartijdige non-profitorganisatie en negen inwoners van Oklahoma, waaronder christelijke geloofsleiders en ouders, een rechtszaak aangespannen bij de staatsrechtbank om de opening van de school te verhinderen. De argumenten van de aanklagers, vertegenwoordigd door Americans United for Separation of Church and State, de ACLU, het Education Law Center en de Freedom From Religion Foundation, omvatten onder meer dat het handvest onwettig is omdat het kinderen en gezinnen zal discrimineren op basis van religie, LGBTQ-identiteit. , handicapstatus en andere beschermde kenmerken, en indoctrineren studenten in het katholieke religieuze dogma. Zoals Rachel Laser, president en CEO van Americans United, vertelde JacobijnDe zaak gaat over het opkomen tegen “religieuze extremisten die hun geloofsovertuigingen aan de kinderen van anderen willen opleggen, gebruikmakend van de macht en het imprimatur van de staat.”
Het lot van religieuze handvestscholen, legde Kevin Welner uit Jacobijn, zal afhangen van een aantal onderling samenhangende juridische vragen: Zijn charters ‘staatsactoren’, wat betekent dat hun leerlingen grondwettelijke rechten hebben terwijl ze op school zitten? (Deze SCOTUS weigerde onlangs de kwestie van staatsactie met betrekking tot een charterschool in North Carolina te bespreken.) Zijn charters in verband hiermee publiek of privaat, en moeten ze seculier blijven? Als charters kunnen worden verleend aan religieuze instellingen, kunnen deze instellingen zich dan bezighouden met op geloof gebaseerde discriminatie?
Hoe rechtbanken deze vragen beantwoorden, zal ernstige gevolgen hebben voor het basis- en voortgezet onderwijs in de Verenigde Staten. Zoals Welner het volgende opmerkte Carson tegen Makin:
Als rechtbanken de kant van een door de kerk gerunde charterschool kiezen en vaststellen dat staatspogingen om religieus doordrenkte leringen en praktijken op de school te beperken een inbreuk zijn op de rechten van vrije uitoefening van de kerk, dan is de cirkel rond: de wetten op charterscholen zijn voucherwetten geworden.
Het vooruitzicht van een door de staat gesponsorde zondagsschool is alarmerend. En Welner, directeur van het National Education Policy Center aan de Universiteit van Colorado, Boulder, vertelde het Jacobijn hij verwacht dat er in andere staten al parallelle inspanningen gaande zijn.
Maar door de kerk gerunde charterscholen vormen slechts één front in de oorlog tegen seculier openbaar onderwijs. Tegoedbonnen voor particuliere scholen en spaarrekeningen voor onderwijs zorgen ervoor dat publieke onderwijsdollars naar particuliere scholen kunnen stromen die evangeliseren, discrimineren en een vijandige omgeving creëren voor kinderen wier identiteit niet in overeenstemming is met een enge definitie van de christelijke moraal. En verschillende netwerken en rechtse instellingen beheren ‘geloofsvriendelijke’ klassieke of ‘back-to-basics’ charterscholen die zichzelf op de markt brengen aan conservatieve blanke gezinnen, waarbij ze hun christelijk-nationalistische curriculum verhullen met een o zo dunne sluier van seculariteit.
Het Network for Public Education (NPE) heeft onlangs een uitgebreid onderzoek gepubliceerd naar deze snelgroeiende tak van de chartersector, die onevenredig vaak wordt beheerd door entiteiten met winstoogmerk. Dat vertelden de uitvoerend directeur van NPE en de co-auteur van het rapport, Carol Burris Jacobijn: “We hebben al quasi-religieuze handvestscholen. . . . Als er ooit een lijn in het zand lag, heeft de wind van rechts deze duidelijk weggeblazen.”
Er is echter nog nooit zo’n duidelijke lijn geweest die de openbaarheid van handvestscholen definieerde, of onze kinderen beschermde tegen discriminatie in een steeds meer geprivatiseerd onderwijslandschap. Schrijven over Carson tegen Makinrechten- en politieke economiewetenschapper Kate Redburn legt uit hoe de libertaire en christelijke vleugels van de conservatieve juridische beweging bestaan
hebben een tweestapsproces georkestreerd om de democratische verwoording van publieke waarden en de toewijzing van publieke middelen aan particuliere religieuze macht te verschuiven. De eerste stap . . . is het privatiseren van publieke goederen en diensten. De tweede stap is het opheffen van het onderscheid tussen religieus en seculier in de nieuw bekrachtigde privésfeer.
Wanneer onderwijsinstellingen door de overheid worden beheerd, is het voor staten mogelijk om voorwaarden aan de financiering te verbinden, zodat scholen kunnen voldoen aan de behoeften van alle leerlingen. Maar wanneer regeringen publieke onderwijsdollars in particuliere handen overdragen, verliezen ze hun vermogen om het gebruik van die dollars voor het algemeen belang te reguleren.
In de herziene aanvraag voor SISCVS betoogt het aartsbisdom Oklahoma City dat, ongeacht hun ‘publieke’ label, ‘Oklahoma Charter Schools op geen enkele zinvolle manier door de staat worden beheerd, maar alleen onderworpen zijn aan breed toezicht, met particuliere – zelfs voor winst – organisaties die controle krijgen over hun dagelijkse activiteiten.” Met andere woorden: hoe kan de staat in dit Wilde Westen van ongereguleerde particuliere exploitanten verwachten de seculariteit van zijn handvestscholen te waarborgen?
Schoolkeuze-democraten als Cory Booker, Barack Obama en Arne Duncan beheersten de slangenkunst om de privatisering van scholen – die gezinnen hun recht op democratisch gekozen schoolbesturen ontneemt – te bestempelen als ‘de burgerrechtenkwestie van onze tijd’. Door de overheid gefinancierde, particulier beheerde charterscholen zouden, zo betoogden zij, de kansen voor gemarginaliseerde studenten vergroten en een oneerlijk speelveld creëren.
Dat is nooit waar geweest, en tientallen jaren van onderzoek hebben ons laten zien dat charterscholen niet beter presteren dan hun door de overheid beheerde tegenhangers, maar dat ze wel geld wegnemen van buurtscholen die door arme kinderen worden bezocht. Niettemin schitterde er in de dagen van de onderwijshervormingen onder Bush en Obama rond de tweeledige charterschoolinitiatieven een glans van ‘rechtvaardigheid’ en ‘kansen’.
Maar in het Trump-tijdperk zorgde Besty DeVos, een privatisator die zich vooral richtte op door de staat gefinancierd christelijk onderwijs, ervoor dat het schoolkeuzemerk zich ongemakkelijk voelde bij zijn D-kolomkampioenen. Terwijl DeVos het federale Charter Schools Program (CSP) behandelde als ‘een slushfonds voor grote charterketens’, lanceerden Carol Burris en haar team een reeks rapporten waarin de ongebreidelde verspilling, fraude en misbruik die het programma mogelijk maakte, werden gedocumenteerd. Tijdens de presidentiële voorverkiezingen van 2020 was het duidelijk dat de Democraten afstand wilden nemen van de charterbeweging, waarbij ze zich lieten inspireren door organisaties als de National Association for the Advancement of Coloured People (NAACP), die in 2016 opriep tot een moratorium op nieuwe charters.
De onderwijsafdeling van Biden probeerde een campagnebelofte waar te maken om de federale financiering voor handvestscholen met winstoogmerk af te schaffen (niet in de laatste plaats dankzij het werk van Burris en NPE, die een grassroots netwerk van pleitbezorgers van openbaar onderwijs bijeenbrachten die bereid waren het handvest op zich te nemen de machtige Washington-bewakers van de sector). En hoewel de nieuwe CSP-regels van het departement niet zo ver gaan, maken ze het voor winstzoekers veel moeilijker om geld te verdienen aan het programma. Ze vergroten ook de transparantie en verantwoordingsplicht voor begunstigden, en stellen eisen gericht op het bestrijden van resegregatie en federaal gefinancierde ‘witte vlucht charters’. In het Congres steunde de House Appropriations Bill uit 2023 deze strengere regels en verminderde de CSP-financiering met 40 miljoen dollar, schijnbaar als erkenning voor het feit dat de federale overheid ernstige schade had aangericht door roekeloze uitbreiding van het handvest te bevorderen.
Maar de revisie van de CSP kreeg weerstand van Democraten zoals de gouverneur van Colorado, Jared Polis, een libertariër met banden met Democrats for Education Reform – de door hedgefondsen aangedreven PAC die zich toelegt op het verzorgen van pro-charter-wetgevers. Burris legde het uit Jacobijn dat, hoewel het grootste deel van de partij afstand heeft genomen van de charterbeweging, “er zeer weinig aanwijzingen zijn dat de Democraten bereid zijn zich te verzetten tegen de charterlobby.” Om dit te illustreren wijst ze op de door de Democraten gecontroleerde wetgevende macht van Michigan, die leiding geeft aan een staat met “een van de meest corrupte winstgevende chartersectoren in het land.”
Het grote beeld is dat de Democraten hun standpunt over charters hebben veranderd, en dat is een goede zaak. Nu moeten ze hun pro-openbare schoolretoriek ondersteunen met sterkere inspanningen om de groei van de handvesten een halt toe te roepen, evenals met hervormingen die de openbaarheid van bestaande handvesten versterken (aangezien handvestscholen een wettelijke creatie zijn, hebben staatswetgevers de macht om ze te herdefiniëren). En de resterende Democratische handvestaanjagers zoals Jared Polis en Elena Parent? Ze moeten aan boord gaan en erkennen dat de tweeledige beweging voor ‘rechtvaardigheid en kansen’ altijd een Trojaans paard was voor schoolvouchers en rechtse ideologie.
Het bestrijden van de opkomende golf van illiberalisme betekent het bestrijden van alle vormen van privatisering die de democratie aantasten. We kunnen het simpelweg niet allebei hebben.
Bron: jacobin.com
