Fans van actiefilms opgelet! Er is een fantastische nieuwe uit in de bioscoop, zojuist uitgebracht door Lionsgate, een koortsdroom vol chaos uit Finland, geschreven en geregisseerd door Jalmari Helander, genaamd Inhoud. Dat is een Fins woord dat aan het begin van de film werd gedefinieerd, zonder exacte vertaling in het Engels, maar dat zoiets betekent als “een bloedstollende vorm van moed en onvoorstelbare vastberadenheid” die “zich manifesteert wanneer alle hoop verloren is”.
Het gaat over een stoere oude Finse commando genaamd Aatami Korpi (de magnifiek bebaarde Jorma Tommila) die vocht in de Winteroorlog van 1939-1940 tegen de Sovjets en legendarisch werd als een eenmans anti-Russische hitploeg, zo onuitroeibaar dat ze naar hem verwezen als Koschel, “De onsterfelijke.” Het personage is gedeeltelijk geïnspireerd door Simo Häyhä, ook bekend als de Witte Dood, een Finse militaire sluipschutter die naar verluidt meer dan vijfhonderd vijandelijke soldaten heeft gedood tijdens dat conflict. Korpi is ook deels geïnspireerd door het personage John Rambo in de beste Rambo-film, Eerste bloed.
De oude man Korpi, zo wordt ons verteld, verdween in de wilde woestenij van Lapland om weg te komen van de Tweede Wereldoorlog, en we ontdekken dat hij daar alleen leefde op zoek naar goud toen de terugtrekkende nazi’s, in hun vernietigingsgolf van verschroeide aarde door het noorden Finland bereikt tegen het einde van de oorlog eindelijk zijn desolate buitenpost.
Toevallig treft Korpi, net voordat ze dat doen, eindelijk goud, zo’n rijke ader ervan dat, ernaar starend, zijn ontzagwekkende gezicht een gouden tint weerspiegelt. Vrijwel onmiddellijk daarna hoort hij de eerste geluiden van nazi-bombardementen in de buurt die de horizon in somber rood oplichten. Om het goud te verzilveren, moet hij terugkeren naar de bewoonde wereld, en zwervende bendes nazi’s staan tussen hem en elke stad die nog overeind staat waar hij dat zou kunnen doen.
En dat is eigenlijk het enige plot dat je nodig hebt, als Korpi eenmaal op zijn paard stapt (zijn enige metgezel daar buiten zijn schattige eenogige hond, die eruitziet als een klein lammetje dat in het roet rolt) en wegrijdt naar ‘de beschaving’. (Het is oké! De hond komt wel goed!). Het lijkt vrijwel onmogelijk dat hij lang genoeg zou leven om het goud in te wisselen voor contant geld, aangezien de nazi’s hem zeker voor de lol zullen vermoorden voordat ze er zelfs maar aan denken om het goud op te eisen.
Uiteindelijk komt Korpi terecht in de laatste fase van de Tweede Wereldoorlog in Finland, de oorlog in Lapland, toen de Duitse belangen in de minerale rijkdommen van het gebied, voornamelijk de nikkelmijnen, de nazi’s bijzonder terughoudend maakten om het gebied aan de geallieerden af te staan. Deze fase in de Finse geschiedenis, waarin wordt gevochten om de grondstoffen van Finland, heeft als thema Korpi’s maniakale vastberadenheid om hoe dan ook aan het goud vast te houden, inclusief een uitgebreide scène waarin hij systematisch gemorste goudstukken op de weg opraapt terwijl een tank – een lading zwaarbewapende nazi’s staart hem aan.
Het zijn natuurlijk de nazi’s die bang zouden moeten zijn voor Korpi, die ze spottend ‘Grootvader’ noemen, maar ze weten niet met wie ze te maken hebben. En nee, actiefans worden nooit moe van de underdog, ze hebben geknoeid met de verkeerde persoon. We leven voor het volgende verhaal waarin ze met de verkeerde persoon hebben geknoeid, genietend van het moment waarop alles begint te veranderen en ze beseffen dat ze, ondanks al hun wreedheid, geen partij zijn voor deze steenkoude moordenaar, maar het is te laat om zich uit het gevecht te bevrijden. Een meedogenloze Finse Tweede Wereldoorlog-variant erop is precies wat de dokter heeft besteld in een tijd dat we niet weten waar we heen moeten John Wiek film vandaan komt.
Inhoud is bijna woordeloos, wat ook een geweldig cadeau is voor actiefans. De achtervolgde, verweerde Korpi spreekt helemaal niet tot de laatste scène, wanneer hij twee komisch ingetogen regels heeft. Vergeleken met hem is het peloton nazi’s dat het tegen hem opneemt ronduit spraakzaam, maar zelfs zij zijn niet in de stemming voor een uitgebreid gesprek.
De bevelvoerende SS-officier, Bruno Heldorf (Aksel Hennie), wijst zijn gewiekste en beestachtige onderbevelhebber Wolf (Jack Doolan) erop dat ze weten dat ze de oorlog hebben verloren, en op zijn zachtst gezegd: We zijn niet op weg naar huis voor een heldenontvangst in Duitsland. Afgemat en verbitterd, krijgen ze hun laatste wraakgevoelens door te schieten en op te hangen en Finnen te verkrachten en te martelen en hun steden tot de grond toe af te branden. Het peloton heeft een groep mishandelde Finse vrouwen bij zich die vastzitten in een voertuig, gevangengenomen om als seksslavinnen te dienen. Maar de vrouwen, geleid door de strenge, donkere, angstaanjagende een van hen, gespeeld door Mimosa Willamo, hebben hun eigen sisu die vooral opwindend zal blijken te zijn als ze eenmaal een paar wapens in handen hebben.
De soundtrack van de film is rijk en wonderbaarlijk, met diepe keelzang om de wreedheid van Korpi’s geest over te brengen terwijl zijn ontmoetingen met het nazi-peloton zich ontwikkelen van schietpartijen en messen tot het afvuren van tankraketten en mijnenveldexplosies tot een onderwatergevecht waarbij kelen moeten worden doorgesneden. stervende mannen als tijdelijke ademhalingsapparatuur. De waanzinnig inventieve land-water-lucht-escalatie van vechtscènes eindigt in een aanval van een wilde mijnwerker om een ontsnappend nazi-vliegtuig neer te halen terwijl het in de lucht is.
En het uiterlijk van de film is geweldig, vertrouwend op grimmige, kille Lapland-vlaktes en lage luchten om de grimmige sfeer van de door oorlog geteisterde woestenij over te brengen, naast op Spaghetti Western geïnspireerde shots van lange horizonlijnen die worden doorsneden door grimmige, rechtopstaande figuren die naar buiten kijken, of gedurfde close-ups van harde, woeste gezichten, slappe grijnzende gezichten, of in een gedenkwaardig geval, een geschrokken gezicht met ronde ogen met een groot mes dat door de slaap werd gestoken. Het bloed vliegt dik en snel, en heldere gouden en rode letters voor de hoofdstuktitels presenteren vrolijk ongerijmde waarschuwingen voor komende chaos, zoals ‘The Nazis’, ‘Minefield’ en ‘Legend’.
De film doet het erg goed in beperkte oplage, vooral voor een Finse actiefilm-nieuwsgierigheid. Maar je moet je haasten om het te zien, want het krijgt lang niet genoeg bewonderende pers om het vooruit te helpen, en het zal mond-tot-mondreclame nodig hebben.
Ik denk dat de vraag is: ben je in de stemming om nazi’s te zien krijgen wat ze verdienen in opwindende uitbarstingen van ruwe gerechtigheid? Gezien de toestand van de wereld nu, kan ik me niet voorstellen waarom je dat niet zou zijn.
Bron: jacobin.com