Antonio Rosario
Voor ons bij UPS begon dit allemaal twee jaar geleden, toen we heel hard vochten om nieuw leiderschap te kiezen. We wisten dat zodra we het leiderschap bovenaan hadden gewonnen, we van onderaf moesten opbouwen, en dat is wat we deden.
Een groot deel daarvan was te danken aan Teamsters for Democratic Union (TDU), die een grote rol speelden bij het helpen van nieuw leiderschap om verkozen te worden en die een aantal geweldige ideeën hadden tijdens onze jarenlange contractcampagne. Ikzelf, als negenentwintigjarige Teamster, heb dit zien gebeuren en heb gekeken naar meer dan 300.000 Teamsters die door het hele land mobiliseerden, of het nu voor de Martin Luther King Day-bijeenkomsten was, of het nu ging om de airconditioning in de voertuigen en de oefenpiketten , als je de dreiging van een staking ziet waarbij je honderden lokale bewoners in het hele land hebt, met een enorme aanwezigheid op sociale media, die foto’s maken met piketborden, naast al deze geweldige organisaties zoals de DSA [Democratic Socialists of America]ALIGN, Make the Road, en al die andere vakbonden en onze klanten, dat soort solidariteit heb ik in mijn negenentwintig jaar nog nooit gezien.
Mijn God, het was een lust voor het oog. En het waren niet alleen wij. Je hebt Amazon-werknemers die opstaan. Je hebt werknemers van Starbucks, werknemers van Trader Joe, werknemers van Waffle House in North Carolina. De arbeidersbeweging is als een slapende reus die eindelijk wakker werd, net zoals de Teamsters wakker werden. Met de tijd die ik heb gehad, het doormaken van mijn ups en downs, het zijn van een vakbondswerker en het zien van het verschil tussen slecht vakbondsisme en goed vakbondsisme en het hebben van goed leiderschap en het opbouwen van die beweging van onderop, ik kan niet eens uitleggen hoe gevuld met trots ben ik. Ik kan de woorden niet vinden om te beschrijven wat ik voelde op die momenten dat ik naast mijn broeders en zusters en al deze organisaties op die oefenpiketten zat.
Nostalgische gevoelens kwamen terug uit 1997, toen 185.000 UPS-werknemers de straat op gingen. Deze keer hoefden we niet toe te slaan, maar die gevoelens waren er wel. Ik voelde het toen we daar allemaal in koor stonden te zingen dat we klaar zijn om het te sluiten, dat we hier zijn om te vechten voor meer voor onszelf en onze gezinnen. Ik zat vol emoties omdat ik mijn kinderen bij me had en ze de gezangen liet leiden. Toen ik naar het gezicht van mijn oudste zoon keek, blies ik mijn gedachten: ik kreeg letterlijk tranen toen ik hem zag zingen, het keek naar een kleine ik. Ik was drieëntwintig toen we in 1997 staakten en mijn zoon is twaalf.
Bedrijven moeten eens kijken wat er gebeurt. Ik weet dat het ze niets kan schelen, maar ze moeten weten dat de arbeidersklasse geen stront meer pikt. Dat zijn we gewoon niet. We staan op en vechten voor wat we verdienen. Toen ik op de TDU-conventie naar Shawn Fain luisterde en hij zei dat er zonder TDU geen Shawn Fain zou zijn, zonder TDU geen UAWD, en zonder TDU geen stand-up staking? Ik was helemaal weggeblazen door zijn woorden.
Het betekende zoveel voor alle leden van TDU en de achterban die er door de jaren heen zoveel in hebben gestopt. Sinds 1976 bestrijdt de TDU de corruptie binnen de vakbonden en de arbeidersbeweging, en het voelt zo goed om te zien dat deze haveloze basisorganisatie, die op sommige van deze conventies amper break-even draaide, zo’n krachtpatser in de arbeidersbeweging wordt.
Ik kwam in 2016 bij TDU, toen het net momentum begon op te bouwen in de richting van wat het nu is. Ik heb deel uitgemaakt van zoveel van deze bewegingen, en het is alsof ik een zandkorrel op dit strand ben en al deze acties zie plaatsvinden. Het was gewoon spannend. In maart word ik vijftig, en ik heb nog nooit zo’n eenheid en werk gezien.
Door de dreiging van een staking konden we de industriële normen, vooral in de logistiek, voor alle werknemers verhogen. En dan naar de UAW kijken, waar deze Grote Drie slijmbal-autofabrikanten de knie niet wilden buigen en dus de strategische aanvalscampagne voerden, waarbij ze klein begonnen en steeds groter en groter werden naarmate de tijd verstreek? Het was alsof ik naar een algemene overname keek en dan zei: ‘Hé, willen jullie dat ik doorga? Het wordt alleen maar groter totdat jullie genoegen nemen.’ En inderdaad, beetje bij beetje begonnen ze allemaal als dominostenen te vallen.
Naast deze jongens staan, en rondhangen met Regio 9-directeur Dan Vicente, naar hem luisteren en luisteren naar Shawn Fain die de woorden uitsprak die ik eerder noemde, was een bewijs van het werk dat wordt gedaan – van het werk dat de arbeiders doen en aan het werk dat organisaties als DSA doen. Corporate America, jullie zijn op de hoogte: we rotzooien niet. We zeggen graag: fuck rond en ontdek het; Nou, ze komen erachter.
En dan staan er stakingslijnen met werknemers van Starbucks. En met SAG-AFTRA en de WGA had je theatrale Teamsters in de grote vrachtwagens die hen ondersteunden, ook al raakten ze daardoor werkloos en leden ze ook.
Het was dus een krankzinnig jaar voor de bevalling. Solidariteit is het krachtigste woord in de arbeidersbeweging, en dat zie je dit jaar ook. We zien hoeveel macht wij als werknemers hebben om deze bedrijven te dwingen hun rijkdom te delen, en we gebruiken die macht. Het is een lang spel, maar dit jaar hebben deze bedrijven gevoeld wat er mogelijk is als ze spelletjes blijven spelen en de miljarden dollars aan winst die ze dankzij de arbeidersklasse hebben gemaakt, niet delen.
Bron: jacobin.com
