Het is laat, maar eindelijk wordt de wereld wakker.
“Conflict in Oekraïne voedt onzekerheid voor landbouw”
“Oekraïne-oorlog leidt tot honger en armoede in Afrika, zeggen experts”
“Stijgende prijzen vergroten alarm voor voedselzekerheid en politieke stabiliteit”
Dit zijn slechts enkele van de krantenkoppen van de afgelopen weken, aangezien de Russische invasie van Oekraïne de kwestie van voedselzekerheid stevig op de wereldagenda heeft geplaatst. Voor het eerst in decennia staan de media over de hele wereld vol met verhalen over de stijging van de grondstofprijzen en de angst voor toenemende honger en armoede in Afrika.
Dit is echter geen nieuwe dreiging. De voedselzekerheid is in gevaar gekomen door de steeds toenemende bevolkingsgroei en de aanhoudende crisis rond de opwarming van de aarde. De COVID-19-pandemie en de brute invasie van Oekraïne door Rusland hebben de voedselonzekerheid alleen maar verergerd. In minder dan drie jaar tijd zijn de verzendkosten vervijfvoudigd.
Oekraïne en Rusland zijn verantwoordelijk voor ongeveer 30% van de wereldwijde tarwe-export en meer dan 60% van de zonnebloemolie. Het is dan ook geen verrassing dat een grote oorlog in een van ‘s werelds grootste ‘graankorven’ daarom een ramp betekent voor de toch al slinkende mondiale graanvoorraden. Dit heeft geresulteerd in een astronomische stijging van de tarweprijzen en een verder tekort aan landbouwinputs.
De kosten van haver, tarwe, maïs en sojabonen zijn allemaal dramatisch gestegen, evenals de logistiek- en transportprijzen, olie- en inputkosten, om nog maar te zwijgen van de lange vertragingen in de aanvoer. Dit alles verstoort de voedselzekerheid in de wereld, wat – zoals altijd – een onevenredige impact heeft op landen in de ontwikkelingslanden.
De Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties schat dat Oekraïne 20-30% van zijn tarwe, maïs en zonnebloem zal verliezen. Sommige deskundigen beweren dat de tarwe-export van Oekraïne zal worden teruggebracht tot zes of zeven miljoen ton, vergeleken met de verwachte 24 miljoen voor de oorlog. Dit is het resultaat van het feit dat Rusland de meeste spoorlijnen afsnijdt die grote tarweproducerende gebieden verbinden met de havens aan de Zwarte Zee. De oorlog heeft ook gevolgen voor gewassen zoals sojabonen, aangezien Oekraïne ook een belangrijke exporteur van plantaardige olie is. De daling van de landbouwproductie en de forse stijging van de voedsel- en energieprijzen zullen naar verwachting nog enkele jaren aanhouden.
Dit is geen vluchtige crisis. Het is hier om te blijven.
Op korte termijn zullen echter landen die sterk afhankelijk zijn van voedselimport onvermijdelijk het meeste risico lopen. Met een steeds groter wordende kloof tussen vraag en aanbod, zijn er met name sterke stijgingen van basisvoedingsmiddelen, waaronder zuivelproducten, eieren en gevogelte, evenals inputkosten, met name kunstmest, zaden en andere chemicaliën. In ontwikkelingslanden wordt dit al gevoeld door de meest kwetsbaren in de samenleving.
Op de lange termijn hebben projecten voor duurzame landbouwontwikkeling het potentieel om import te vervangen of zelfs export te genereren in deze landen die momenteel zo kwetsbaar zijn. Dergelijke projecten, ondersteund door geavanceerde irrigatie- en gegevensbeheertechnologieën, zullen zowel voor de publieke als de private sector aantrekkelijker worden. Als gevolg hiervan zullen overheden zelf meer bereid moeten zijn om te investeren in landbouwinfrastructuur, groene innovatie op het gebied van klimaattechnologie en voedseltechnologie (ook met staatsgaranties) en andere financiële en technologische middelen die de voedselzekerheid helpen waarborgen. Het besef groeit dat landen niet langer volledig afhankelijk kunnen zijn van import voor essentiële voedselbehoeften.
Het is essentieel dat de wereld nu in actie komt. Door geavanceerde landbouw-O&O te gebruiken, kunnen we innovatieve landbouwoplossingen voor de toekomst van de landbouw creëren en implementeren, zodat de wereldbevolking niet langer het risico loopt het slachtoffer te worden van voedselonzekerheid. De nadruk moet worden gelegd op binnenlandse teelt, het opzetten van datagestuurde landbouwboerderijen en productiecentra die voldoen aan de specifieke behoeften van een land en gebruikmaken van lokale voordelen, waarbij gebruik wordt gemaakt van de beschikbare natuurlijke hulpbronnen (land, water en klimaat).
Met behulp van technologie en innovatieve middelen moeten de producten vervolgens efficiënt worden verwerkt, lokaal worden opgeslagen, beheerd en vermarkt, en – alleen indien mogelijk – ook worden geëxporteerd. Om dit te bereiken moeten industriële faciliteiten en logistieke centra gebouwd worden in lijn met de 21e eeuw best practices, gericht op voedselverwerkingstechnologieën, geavanceerde veehouderij, voer- en voedselfabrieken en superefficiënte pakstations. Deze voortschrijdende processen moeten altijd worden aangevuld met doorlopende professionele training voor lokale boeren om de endemische voedselzekerheid op de lange termijn te waarborgen.
Ik heb dit met eigen ogen gezien door Mitrelli’s samenwerking met de president van Senegal in het gloednieuwe “Agropole”-project waarvan de hoeksteenceremonie begin augustus van dit jaar zal plaatsvinden. Dergelijke initiatieven wekken niet alleen hoop en demonstreren visie – ze zijn gewoon essentieel voor ons voortbestaan op deze planeet.
De tijd is kort, maar de behoefte is groot en de beloning nog groter. Voedsel is letterlijk essentieel voor het menselijk bestaan. Het is tragisch dat de oorlog in Oekraïne de aandacht op deze kwestie heeft gevestigd. Voedselonzekerheid is niet begonnen met de Russische invasie en zal ook niet verdwijnen als de oorlog uiteindelijk ten einde komt. Alleen door ons in te zetten voor ingrijpende en innovatieve veranderingen kunnen we voedselzekerheid voor iedereen garanderen.
Bron: www.neweurope.eu
