Toen Amin 25 was, vluchtte hij uit Iran om asiel aan te vragen in Australië. De federale regering, destijds geleid door de Liberale Partij van Tony Abbott, had zojuist de migratiewetten gewijzigd om mensen die per boot arriveerden het recht op permanente bescherming te ontzeggen. In plaats daarvan komen ze misschien alleen in aanmerking voor tijdelijke visa voor drie of vijf jaar en moeten ze het Fast Track-systeem doorlopen – een misleidende naam voor een gebrekkig en Orwelliaans vaststellingsproces voor de vluchtelingenstatus.
Hoewel de verandering in december 2014 werd doorgevoerd, gold deze ook voor de ruim 30.000 mensen die in 2012 en 2013 waren gearriveerd.
Nu, meer dan tien jaar later, zitten Amin en duizenden anderen nog steeds in het ongewisse over de overbruggingsvisa, of hebben ze helemaal geen visum. Vorige maand was hij een van de tientallen vluchtelingen die deelnamen aan een driedaagse sit-down staking buiten het kantoor van minister van Binnenlandse Zaken Clare O’Neil, waarbij actie en antwoorden van de federale Labour-regering werden geëist.
Het kantoor, in het zuidoosten van Melbourne, is regelmatig het doelwit geweest van 12.000 Captive Souls, een campagnegroep die een reeks protesten heeft georganiseerd tegen O’Neil en minister van Immigratie Andrew Giles.
De protesten komen in de nasleep van een besluit van de Albanese regering vorig jaar, waardoor 19.000 vluchtelingen met tijdelijke bescherming en bedrijfsvisa als veilige haven een permanent verblijfsvergunning en staatsburgerschap konden aanvragen. De aankondiging sloot naar schatting 12.000 asielzoekers uit, waarvan sommigen al meer dan tien jaar in Australië wonen en werken, waardoor ze niet in aanmerking komen voor permanente bescherming.
“We dachten dat onze redder Labour zou zijn. Maar het was onder Labour dat de Medicare van mijn zesjarige dochter werd bezuinigd”, vertelde Amin Rode vlag bij de demonstratie. Hij is nu 36 en heeft twee in Australië geboren dochters die geen toegang hebben tot een visum en tot overheidsdiensten zoals Medicare.
“We hebben veel campagne gevoerd voor Labour en andere mensen ertoe aangezet om op hen te stemmen. Ze beloofden iets voor ons te doen, maar ik ben nu van gedachten veranderd en Labour is veel erger dan de liberalen”, zei Amin.
Het Fast Track-systeem legt het lot van duizenden vluchtelingen in handen van een staatsbureaucraat die in een gesloten kantoor een ‘merit review’ uitvoert. Het proces is willekeurig en kan jaren duren. Intussen zitten de asielzoekers in het ongewisse en moeten ze elke zes of twaalf maanden opnieuw een tijdelijk visum aanvragen.
“Stel je voor dat je in januari je visum voor zes maanden in je hand hebt, maar je hebt geen Medicare”, vervolgde Amin. “Je moet Medicare aanvragen, dat duurt twee tot drie maanden. Dan resten er nog maar drie maanden. Twee maanden gaan voorbij, dan is het tijd om opnieuw een visum aan te vragen.”
De behandeling van vluchtelingen en asielzoekers door de Australische regering is notoir wreed en wordt zelfs door neonazi’s in Europa geprezen.
“Na elf jaar ben ik gefrustreerd; Ik ben uitgeput. Als ik hier over deze dingen praat, word ik zo nerveus. Je weet niet wat er in de toekomst gaat gebeuren, zelfs niet over drie maanden. Deze staat van onzekerheid is zo pijnlijk”, zei Amin.
“Zoveel mensen zijn hopeloos. Ze zijn wanhopig. We hebben het geprobeerd en geprobeerd, maar geen resultaat. Maar toch komen we hierheen om aandacht te trekken. Als we geen hoop hebben, kunnen we niet doorgaan.”
Bron: redflag.org.au
