Anna Larson
In mijn artikel ‘Mijn pandemiejaar achter de kassa’, dat deel uitmaakt van de Ga voor brak bloemlezing schrijf ik over een incident dat plaatsvond toen een man poepte op de vloer van de supermarkt waar ik werkte. Shoppers moesten iets kopen om de code naar het toilet te krijgen, maar degenen die geen geld hadden, wachtten vaak buiten de deur zodat ze het konden pakken als iemand naar buiten ging. Die dag, toen niemand op tijd het toilet verliet, liet de man zijn broek vallen.
Het incident veroorzaakte verdeeldheid onder het personeel. Sommige collega’s gaven de man de schuld van wat hij had gedaan, terwijl enkelen beweerden dat hij het slachtoffer was van omstandigheden waarover hij geen controle had. Toen ik de man verdedigde, berispte een collega mij: “Jane moest het opruimen.” De opmerking herinnerde me eraan dat de man recht had op een toilet, net zoals Jane geen stront hoefde op te ruimen in een baan die toch al moeilijk en ondankbaar genoeg was.
Dat incident zette me aan het denken over de slechte politiek die voortkomt uit het feit dat ik nooit het risico heb gelopen te moeten doen wat Jane die dag deed. Een van de conclusies die ik in het artikel trek is dat een herverdeling van arbeid misschien wel een sleutel tot sociale verandering is, zodat meer mensen die dat werk nu niet doen, een paar diensten in de supermarkt moeten draaien. Ik schreef het artikel bijna als een fantasie: ik wil heel graag bedrijfslobbyisten, CEO’s en miljardairs met een bezem de rotzooi zien opruimen die voortkomt uit een economisch systeem dat hen ten goede komt.
Aan de andere kant ben ik een fan van publieke goederen en van het idee dat we onze economie zo kunnen reorganiseren dat niemand het zonder de basis hoeft te stellen. Als mensen die nog nooit de boel hebben opgeruimd niet voor dat werk willen worden ingelijfd, dan moeten ze misschien meer gaan doen om ervoor te zorgen dat de lonen omhoog gaan en dat de rijkdom wordt herverdeeld, zodat de mensen die zulke taken namens hen uitvoeren het zich kunnen veroorloven. om te eten, naar de dokter te gaan en voor hun gezin te zorgen.
Bron: jacobin.com
