Israëlische president Isaak Herzog zei deze week dat er wat het leger betreft weinig verschil is tussen de burgerbevolking van Gaza en Hamas, dat het belegerde gebied sinds 2007 bestuurt. [being] niet op de hoogte, niet betrokken”, Herzog gezegd midden in een ongekende Israëlische bombardementscampagne als vergelding voor de massamoord op Israëlische burgers door Hamas vorige week. “Ze hadden in opstand kunnen komen, ze hadden kunnen vechten tegen dat kwaadaardige regime dat Gaza via een staatsgreep overnam.”
De opmerkingen van Herzog vertegenwoordigen de langdurige samensmelting van Hamas door Israëlische beleidsmakers met alle Palestijnen in Gaza en vaak met alle Palestijnen overal ter wereld. Deze houding is de afgelopen week verhard. Het Israëlische leger bijvoorbeeld Geplaatst dat “je ofwel achter Israël staat, ofwel achter het terrorisme staat.” Veel Amerikaanse politici hebben soortgelijke beweringen gedaan. ‘Iedereen die pro-Palestijns is, is pro-Hamas’ getweet Vertegenwoordiger Marjorie Taylor Greene, R-Ga.
Hamas is in die zin een handige aanwezigheid geweest voor Israël, waarvan de leiders de militante groepering hebben bevoordeeld boven de Palestijnse Autoriteit, of PA, de pseudo-regering die tijdens het vredesproces van Oslo is opgericht om de Palestijnse gebieden te besturen tot de details van een soevereine macht. Er zou onderhandeld kunnen worden over een Palestijnse staat. Hoewel Hamas al jaren vijand nummer 1 is in de Israëlische retoriek en Israël een dekmantel biedt om zijn blokkade te handhaven en periodiek honderden Palestijnse burgers in Gaza te doden, heeft het Israël ook een alibi geboden om te voorkomen dat het zich zou houden aan zijn veronderstelde toewijding aan de Palestijnse staat. .
De Israëlische leiders leken te geloven dat deze strategische berekening voor onbepaalde tijd stand kon houden.
“Ze hebben vastgesteld dat deze situatie van voortdurende politieke instabiliteit en geweld de voorkeur verdient boven het sluiten van een soort grotere politieke overeenkomst die daadwerkelijk zou leiden tot een definitieve status om vrede te brengen tussen Israëli’s en Palestijnen”, vertelde de Palestijnse politieke analist Yousef Munayyer aan The Intercept’s Deconstructed podcast deze week. “En ze hebben dit pad gekozen, en ik denk dat we de resultaten daarvan de afgelopen dagen volledig te zien krijgen.”
Sommige Israëlische functionarissen hebben zich soms expliciet uitgesproken over hun voorkeur voor Hamas boven de PA. De Israëlische minister van Financiën Bezalel Smotrich, een van de meest extremistische leden van de meest extremistische Israëlische regeringscoalitie tot nu toe, gaf op een ongewoon openhartige manier een oordeel over de aanpak van de regering tegenover Hamas. Interview uit 2015.
“De Palestijnse Autoriteit is een last, en Hamas is een troef”, zei Smotrich destijds. “Het is een terroristische organisatie, niemand zal het herkennen, niemand zal er status aan geven [International Criminal Court]niemand zal toestaan dat het land een resolutie voorlegt aan de VN-Veiligheidsraad.”
De opmerkingen kwamen toen de PA, wier gezag feitelijk beperkt was tot de Westelijke Jordaanoever na de splitsing met Hamas in 2007, vooruitgang boekte op het internationale toneel, door de VN-erkenning van Palestina en een ICC-onderzoek naar Israëlische misdaden in Palestina te verwerven. Israëlische functionarissen noemden deze inspanningen ‘diplomatiek terrorisme’, wat moeilijker te verkopen is aan de rest van de wereld dan het terrorismelabel dat ze op Hamas plakken.
Smotrich betreurde de “internationale delegitimisering” van Israël en sprak openlijk over Israëls behoefte aan Hamas om de diplomatieke successen van de PA tegen te gaan. “Abu Mazen verslaat ons op belangrijke gebieden”, zei hij in het interview, verwijzend naar PA-president Mahmoud Abbas. “En Hamas zal op dit punt, naar mijn mening, een aanwinst zijn.” Elders, zoals The Intercept onlangs meldde, betoogde hij dat de PA “op internationale fora grote schade aan Israël toebrengt, en dat het voor Israël beter is om aan de ineenstorting ervan toe te werken.”
Anderen hebben lange tijd dezelfde mening gehuldigd, maar hebben deze op discretere wijze tot uitdrukking gebracht. Uit een diplomatiek telegram uit 2007 blijkt dat dit het stilzwijgende standpunt van Israël is geweest sinds Hamas de controle over Gaza overnam. Volgens het telegram zei de toenmalige inlichtingenchef van de Israëlische strijdkrachten, Amos Yadlin – die deze week zei dat Hamas “zal betalen zoals de nazi’s in Europa betaalden” – destijds dat “Israël ‘blij’ zou zijn als Hamas Gaza zou overnemen, omdat de IDF zou Gaza dan als een vijandige staat kunnen behandelen.” Dat is effectief wat er gebeurde.
Een handige Boogeyman
Israël heeft Gaza, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem sinds 1967 illegaal bezet. Decennia lang handhaafde het zowel de nederzettingen als een reguliere militaire aanwezigheid in Gaza, zoals het nog steeds doet in de andere gebieden die het bezet. Dat veranderde in 2005, toen Israël de nederzettingen in Gaza ontmantelde, het leger terugtrok en begon aan wat het een beleid van ‘terugtrekking’ noemde. Sindsdien heeft Israël vaak betoogd dat het de strook niet langer bezet – ook al controleert het vrijwel alle toegang van mensen en goederen die er in en uit gaan. (Gaza wordt volgens het internationaal recht nog steeds als bezet beschouwd, gezien de bijna totale dominantie van Israël erover, zoals deze week blijkt uit de aankondiging dat het de elektriciteit, brandstof en voedsel van de strook zou afsluiten na de aanval van Hamas.)
De zogenaamde terugtrekking uit Gaza, die onder sommige Israëliërs zeer impopulair was sindsdien de groei van Israëls extreemrechtse kolonistenbeweging heeft aangewakkerd, was een strategische manoeuvre. “Toen de Israëlische regering besloot de terugtrekking uit Gaza zonder aanhalingstekens te citeren, [it] Het was feitelijk bedoeld om de aard van hun bezetting van Gaza te veranderen”, zei Munayyer, en merkte op dat de adviseur van de toenmalige Israëlische premier Ariel Sharon de terugtrekking gelijk had gesteld aan “formaldehyde” voor het vredesproces.
“Het maakt een einde aan het idee van een vredesakkoord”, voegde Munayyer eraan toe. “En weet je, Benjamin Netanyahu heeft, ondanks dat hij destijds tegen terugtrekking was, carrière gemaakt door te zeggen: ‘Als we ons terugtrekken uit de Westelijke Jordaanoever, kijk dan naar Gaza. Dat is wat we gaan krijgen. ”
Vervolgens behaalde Hamas – dat niet alleen een militante groepering is, maar ook een van de twee grootste politieke partijen in Palestina – in 2006 een beslissende meerderheid bij de Palestijnse parlementsverkiezingen. De overwinning was voor een groot deel een reactie op de frustraties van de Palestijnen over Fatah, de partij die de gebieden sinds Oslo bestuurde en die door veel Palestijnen als corrupt werd beschouwd. Tot op de dag van vandaag geven veel Palestijnen de PA de schuld voor het toezicht houden op de ineenstorting van hun hoop op soevereiniteit en het capituleren voor de steeds strenger wordende bezetting van Israël.
Destijds zagen sommigen de politieke overwinning van Hamas als een kans voor de partij om afstand te nemen van haar meer militante elementen. Maar de democratische overwinning werd fel afgewezen door Israël en de Verenigde Staten. In 2007, na verschillende mislukte pogingen om een eenheidsregering te vormen, onttroonde een door de VS gesteunde staatsgreep – uitgevoerd in samenwerking met Fatah – Hamas. In de bloedige burgeroorlog die daarop volgde, stond Hamas de Westelijke Jordaanoever af en nam met geweld de controle over Gaza over, waardoor de Palestijnse politieke macht feitelijk werd verdeeld tussen de twee gebieden, die al fysiek gescheiden waren door de Israëlische bezetting.
“De VS kwamen direct tussenbeide en probeerden een regimeverandering op gang te brengen”, vertelde Tareq Baconi, bestuurssecretaris van de Palestijnse denktank Al-Shabaka, aan The Intercept. “Er was een moment waarop Hamas een politiek platform aan het ontwikkelen was dat ons in een heel andere positie had kunnen brengen. Dat werd volledig geblokkeerd door de Amerikanen, vooral door de regering-Bush. Dus het idee dat dit iets is dat onvermijdelijk was, is niet waar, en het neemt de Amerikaanse verantwoordelijkheid weg om ons te laten landen waar we ook zijn.’
Een averechtse strategie
Tot afgelopen weekend leken Israëlische functionarissen te geloven dat het delicate evenwicht met Hamas eeuwig zou kunnen duren. De strategie van de regering was om periodiek “het gras te maaien” om de militante inspanningen van Hamas te onderdrukken door middel van regelmatige grondinvasies en bombardementscampagnes die door de jaren heen duizenden Palestijnse burgers hebben gedood.
“Aan de ene kant is Hamas, en specifiek het Hamas-bestuur van de Gazastrook, een grote troef geweest, vooral omdat het Israël deed geloven dat het twee miljoen Palestijnen in een kooi kon stoppen”, aldus Baconi. “Er zou zo nu en dan een escalatie van geweld plaatsvinden, maar fundamenteel [Israel] zou de Gazastrook met succes van de rest van Palestina hebben gescheiden. En dat had het land alleen kunnen doen door Hamas aan de macht te hebben, omdat het kan beweren dat er een bloeddorstige terroristische organisatie bestaat die uit is op de vernietiging ervan, die de blokkade rechtvaardigt en de wereld doet vergeten dat de blokkade en de pogingen om Gaza te wurgen begonnen lang voordat Hamas zelfs maar in de macht werd gebracht. gevestigd.”
“In die zin”, zei Baconi, “werd Hamas een perfect excuus voor Israël.”
Maar de strategie mislukte. Ongeacht de uitkomst van Israëls zoektocht naar wraak, zei Baconi, is de tijd dat Israël Hamas als een aanwinst beschouwt, voorbij, evenals het gevoel dat een oplossing voor het conflict voor onbepaalde tijd kan worden uitgesteld.
“Er is een voor en een na. Ik denk dat er voorheen het idee was dat de Palestijnen gepacificeerd zijn en dat de Israëlische apartheid onoverwinnelijk is, en nu zijn beide zaken uiteengevallen”, aldus Baconi. “Zelfs als niemand weet waar we heen gaan – en de genocidale taal is beangstigend – waar we ook heen gaan, denk ik niet dat er een terugkeer is naar de status quo van het denken: ‘We kunnen gewoon doorgaan met het beheren van de Palestijnen.’ ”
“Helaas zal het nog veel meer geweld ontketenen voordat ze erkennen en in het reine komen met wat ze nu niet kunnen zien,” voegde hij eraan toe, “en dat is dat dit een politiek probleem is.”
Bron: theintercept.com
