Waren uitdagers maar zo hot als ze proberen te zijn

Stel je mijn verbazing voor toen ik het ontdekte Uitdagers doet het erg goed, zowel door mensen naar de bioscoop te brengen als door een verrassend aantal positieve recensies van critici te verzamelen. Mij? Ik vond het de domste soapserie die ik in tijden had gezien.

Geregisseerd door Luca Guadagnino van Noem mij bij uw naam En zuchten (2018) bekendheid, Uitdagers gaat over een liefdesdriehoek waarbij drie tennissers betrokken zijn, die dertien saaie jaren duurt, van 2006 tot 2019. We krijgen hun professionele triomfen en vlammen, evenals hun persoonlijke trucjes, waaronder eindeloos moeilijke relaties, bedrog, en veel verraad en achterbakse praktijken. op herhaling. Het verkoopargument is dat het allemaal erotisch moet zijn, met veel seksscènes met verschillende combinaties van de drie aantrekkelijke hoofdrolspelers.

Zendaya, die ook produceert, schittert als Tashi, een verafgood tennistalent op de middelbare school en universiteit met een leeg sociaal geweten, wiens carrière-einde blessure haar ertoe dwingt om te gaan coachen. Ze verblindt twee andere jonge tenniskampioenen die beste vrienden zijn en zich ook behoorlijk tot elkaar aangetrokken voelen. Er is een aardige, verlegen, blonde Art (Mike Faist) die uitgroeit tot een grote tennisster en met Tashi trouwt. En dan heb je het rijke, donkere, verwaande, stoute jongenstype Patrick (Josh O’Connor). Hij heeft een langeafstandsrelatie met Tashi voordat ze met Art trouwt. Zijn grillige carrière omvat flitsen van genialiteit in een algemene professionele dia die leidt tot een steeds louche bestaan, waarbij hij steeds obscure wedstrijden speelt en vanuit zijn auto leeft.

Wanneer Patrick, na vele jaren uit elkaar te zijn geweest, Art en Tashi opnieuw ontmoet voor een afrekening, coacht ze Art en raakt ze steeds meer beu van de verliezende streak van haar man en de gestaag afnemende interesse in het veeleisende leven van een tenniskampioen. Omdat ze zelf als speler aan de zijlijn heeft gestaan, is ze boos over het vermogen van haar man om te herstellen van blessures en een topcarrière voort te zetten die hij niet lijkt te waarderen. ‘Ik zou er een moord voor doen als ik zo’n herstel zou hebben gehad’, vertelt ze hem. “Ik zou een kind of een oud persoon neersteken.”

Haar lust voor Patrick wordt opnieuw aangewakkerd in het hotel waar ze allemaal verblijven voor een Challenger-evenement. De spanningen tussen alle drie lopen op als de bitter vervreemde ‘vrienden’ Art en Patrick strijden om Tashi en uiteindelijk de laatste wedstrijd tegen elkaar spelen.

Ik vat het verhaal op een redelijk coherente chronologische manier samen, wat helemaal niet de benadering is die de film hanteert. Je moet eindeloze flashbacks en flashforwards doorstaan ​​die steeds onnodiger en ongerechtvaardigder worden door het verhaal, totdat je denkt dat je zult schreeuwen de volgende keer dat je een ondertitel ziet die aankondigt dat het ‘drie weken later’ of ‘acht jaar eerder’ is. Het is een plotsalade, zinloos versnipperd, vermoedelijk om een ​​soort kinetische energie toe te voegen aan een fundamenteel statische situatie. Waarom kunnen ze niet allemaal gewoon neuken en het achter de rug hebben, en dat drietal Tashi afmaken in het begin van de film voordat ze de twee mannen plagend met rust lieten om te voltooien waar ze aan begonnen was? Of niet – hoe dan ook. Het is het eindeloze rondhangen en het aangaan van zwakke vijandelijkheden als vervanging voor erotische ontmoetingen dat zo gek maakt.

Het punt is dat als ik een zieke liefdesdriehoek in praktijk wil zien, ik voor de echte bar-niets-ervaring ga, zoals bijvoorbeeld: Gilda (1946). Als ik een echtpaar elkaar opnieuw wil zien kwellen, neem ik de go-for-the-jugular-versie – Wie is er bang voor Virginia Woolf? (1966) is een uitstekend voorbeeld. Maar deze meelijwekkende, slappe schijnbewegingen en spottende opmerkingen en het droge gehuil van de drie hoofdpersonen in Uitdagers is strikt voor de tienerset.

Gelukkig voor degenen die geld proberen te verdienen met deze film, is tegenwoordig vrijwel iedereen een tiener, zo lijkt het. Lees maar eens het uitbundige gegiechel dat te zien was in de stafbespreking van de film in de Snee:

Brooke Marine, plaatsvervangend cultuurredacteur: Zoals ik al tegen mijn vrienden en een aantal collega’s hier heb gezegd, waarvan ik zeker weet dat ze dat ook doen Liefde om te blijven horen: ik heb deze film een ​​paar maanden geleden voor het eerst gezien, dus ik heb op het puntje van mijn stoel gewacht om te discussiëren. Ten eerste: wie heb je liever: Art of Patrick?

Danielle Cohen, stafschrijver: Ik moet iets toegeven. Ik vind Art helemaal niet aantrekkelijk in deze film. . . .

Brooke M.: Ik hou niet van blondines, behalve Paul Newman. Ik ben volledig Josh O’Connor-gepild. . . . Kunst is ook saai omdat hij zich minder op zijn gemak voelt in zijn seksualiteit. Patrick voelde zich tenminste op zijn gemak genoeg om tegen Tashi te zeggen: “Nou, ja, we hebben ons een keer naast elkaar afgetrokken en dat is prima!”

Maar tenminste de Snee bende heeft één ding goed: er zijn lege gebaren in de richting van kwesties van ras en klasse die in de film nooit serieus worden genomen. Het Tashi-personage drukt af en toe een moment van wrok uit jegens de twee rijke blanke jongens met wie ze betrokken is, wat een strijd impliceert met haar eigen zwarte arbeidersidentiteit die we nooit verband zien houden met wat ze ook daadwerkelijk doet.

Cat Zhang, cultuurschrijver: Ik vond dat ze de klassendynamiek meer moesten onderzoeken, zodat we Tashi’s drang om te slagen kunnen begrijpen. . . .

Brooke M.: Kunnen we het hebben over “Ik zorg zo goed voor mijn kleine blanke jongens?” omdat dat een onnodige regel was. Deze film is apolitiek. Ras maakt niet echt deel uit van de vergelijking, dus waarom zei ze dat, tenzij het was om het internet ertoe te verleiden memes uit de trailer te maken, in welk geval succes denk ik. . . .

Een cynische benadering van deze film lijkt de juiste. De hele film is een referendum over de hotheid van Zendaya (Euforie, Duin), zowel als mooie jonge vrouw als als snel rijzende ster. De verzengende come-ons van de film worden respectabeler gemaakt door de serieuze, lege extra’s op het gebied van ras, geslacht en seksualiteit. Het is veilig om te zeggen dat niemand het zal zien Uitdagers voor het tennissen.

Uitdagers is een test voor Zendaya’s theatrale tekenkracht, en ze slaagt duidelijk voor die test. Het wordt verkocht op haar beeltenis – de poster is een close-up van haar gezicht met een zonnebril met spiegelglas, waarbij elk van de twee mannelijke tennissers waarbij ze betrokken is, een van de lenzen bezet terwijl ze tegenover elkaar over het net staan. Zendaya maakte een zeer publieke verschijning terwijl ze die afbeelding in zeefdruk op een mini-jurk droeg, en dat is een sterbeweging die passend lijkt.

Voor zover ik kan beoordelen is ze geen bijzonder getalenteerde acteur, maar ze is niettemin een meeslepende aanwezigheid op het scherm, en ze ziet er zo geweldig uit dat je aandachtig naar haar kunt kijken, zelfs terwijl de geest wegdommelt bij de zoveelste scène van verliefde tennissers. met elkaar praten, zowel binnen als buiten het veld.